ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΣΤΗ ΦΥΣΗ;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι ότι ο εγκέφαλος δεν ταυτίζεται με τον νου. Ο εγκέφαλος είναι ένα φυσικό όργανο που χρησιμοποιείται από τον νου για να επικοινωνεί και να λειτουργεί σε αυτό το επίπεδο ύλης. Πειράματα υπνωτισμού καθώς και αυτό που καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει όταν ονειρευόμαστε, έχουν αποδείξει ότι όταν ο εγκέφαλος κοιμάται ή δεν λειτουργεί για κάποιον άλλο λόγο, ο νους είναι συνεχώς ενεργός και συνειδητός, δεχόμενος εντυπώσεις στις οποίες αντιδρά. Η συνειδητότητα που έχει έδρα στον νου είναι η βάση του αισθήματος της ταυτότητάς μας από ένα επίπεδο σε άλλο και σε όλες τις κυκλικές μεταβολές της εξέλιξής μας. Μιλώντας για τον νου (ή Μάνας) λέει η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ («Κλειδί», σ.136 υποσημ.)
«Το Μάνας, λοιπόν, είναι το πραγματικό μετενσαρκωμένο και μόνιμο Πνευματικό Εγώ, η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, και οι ποικίλες και αμέτρητες προσωπικότητές μας δεν είναι παρά οι εξωτερικές του μάσκες».
Και στη σ. 100 λέει: «Υπάρχει μόνον ένας πραγματικός άνθρωπος διαμέσου του κύκλου της ζωής, αθάνατος στην ουσία αν όχι στη μορφή, και αυτός είναι το Μάνας, ο νοήμων άνθρωπος ή η ενσαρκωμένη συνειδητότητα.»
Σήμερα, που έχουμε στη διάθεσή μας μια πληθώρα σχετικών βιβλίων και προγραμμάτων, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι στη Φύση υπάρχει μια μεγάλη και σχεδόν μαγική διάνοια. Ποιά είναι, όμως, η πηγή αυτής της διάνοιας και ποιοί οι νόμοι που την διέπουν και την κατανέμουν; Είναι αυτή η διάνοια όμοια με την ανθρώπινη διάνοια; Άραγε η μέλισσα εκπαιδεύει και βελτιώνει τον νου της όπως εμείς; Και τί γίνεται με το φύλλο, τον κρύσταλλο, το δέρμα ή τα μάτια; Από πού πηγάζει αυτή η σχεδόν απίστευτη διάνοια σε τέτοιες περιπτώσεις; Όλα αυτά αποτελούν μέρος της Φύσης και όλα δείχνουν τις δυνάμεις του νου με τις δράσεις και αντιδράσεις τους. Γιατί, άραγε, ένα φύλλο έχει διάνοια σχεδόν απαράλλαχτη με τη διάνοια του διπλανού φύλλου κι όμως είναι τόσο διαφορετικό για το πουλί που κάθεται σε ένα κλαδί;
Η Θεοσοφία προτείνει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες επί του θέματος – ιδέες που βοηθούν να εξηγήσουμε πολλά από τα μυστήρια που μας περιβάλλουν στη Μεγάλη Φύση. Σαν βάση, λέει ότι όλες οι μορφές, όπου κι αν βρίσκονται, είναι προσωρινές ενσωματώσεις κάποιας όψης του Παγκόσμιου Νου. Λέει ότι το σύνολο της διάνοιας σε οιανδήποτε περίοδο εκδήλωσης είναι το ξεδίπλωμα ή η επανεμφάνιση εκείνου που είχε αναπτυχθεί σε προγενέστερες περιόδους εκδήλωσης μαζί με καθετί που πρόσθεσε ο άνθρωπος στην τρέχουσα περίοδο. Προσθέτει ότι τα διάφορα βασίλεια και τα είδη που ανήκουν σε αυτά καθοδηγούνται και διέπονται από ιεραρχικές διάνοιες που εκτελούν τους νόμους της εξέλιξης – πάντα μέσα στο πλαίσιο του Νόμου του Κάρμα.
Ο νους είναι ταυτόχρονα δύναμη, αρχή, ιδιότητα αλλά και τα αποτελέσματά τους. Ως δύναμη, είναι πανταχού παρών, γιατί είναι η δύναμη που ενεργεί πίσω από κάθε εκδήλωση. Ως αρχή, είναι η βάση κάθε δημιουργίας, διατήρησης, καταστροφής ή ανανέωσης. Οιαδήποτε δράση συντελούμενη στο σύμπαν είναι έργο κάποιου νου. Ως ιδιότητα, ο Νους, αποκτάται από κάθε ον μέσω εμπειρίας και, υπό αυτή την έννοια, είναι εξέλιξη. Πρακτικά, ο Νους αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα και τις ροπές που έχει αναπτύξει μέχρι στιγμής κάθε ον, την ικανότητά του να δίνει και να δέχεται εντυπώσεις, δηλαδή να δρα εσωτερικά και εξωτερικά. Ο υφιστάμενος νους του είναι ο καρπός του συνόλου του προηγούμενου Κάρμα. Είναι η ιδιότητα μέσω της οποίας δημιουργεί και αποθηκεύει πρόσθετο Κάρμα στη νοητική παρακαταθήκη. Είναι η υποκειμενική ή αόρατη και αιτιώδης όψη του Κάρμα. Είναι το ίδιο το Κάρμα ως δύναμη ενέργειας, έμφυτη σε κάθε ον όπως και σε όλη τη Φύση.
Το Μάνας είναι ο κρίκος ανάμεσα στην πνευματική πτυχή του ανθρώπου και την προσωπική ή κατώτερη πτυχή, που τον διευκολύνει όχι μόνο να μαθαίνει από τις εμπειρίες του στον κόσμο της ύλης αλλά και να προωθεί την εξέλιξη όλων των ζωών που συνθέτουν τις μορφές με τις οποίες έρχεται σε επαφή και τις οποίες χρησιμοποιεί για αυτή την εμπειρία.
Ασπ.Παπαδομιχελάκη
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι ότι ο εγκέφαλος δεν ταυτίζεται με τον νου. Ο εγκέφαλος είναι ένα φυσικό όργανο που χρησιμοποιείται από τον νου για να επικοινωνεί και να λειτουργεί σε αυτό το επίπεδο ύλης. Πειράματα υπνωτισμού καθώς και αυτό που καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει όταν ονειρευόμαστε, έχουν αποδείξει ότι όταν ο εγκέφαλος κοιμάται ή δεν λειτουργεί για κάποιον άλλο λόγο, ο νους είναι συνεχώς ενεργός και συνειδητός, δεχόμενος εντυπώσεις στις οποίες αντιδρά. Η συνειδητότητα που έχει έδρα στον νου είναι η βάση του αισθήματος της ταυτότητάς μας από ένα επίπεδο σε άλλο και σε όλες τις κυκλικές μεταβολές της εξέλιξής μας. Μιλώντας για τον νου (ή Μάνας) λέει η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ («Κλειδί», σ.136 υποσημ.)
«Το Μάνας, λοιπόν, είναι το πραγματικό μετενσαρκωμένο και μόνιμο Πνευματικό Εγώ, η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, και οι ποικίλες και αμέτρητες προσωπικότητές μας δεν είναι παρά οι εξωτερικές του μάσκες».
Και στη σ. 100 λέει: «Υπάρχει μόνον ένας πραγματικός άνθρωπος διαμέσου του κύκλου της ζωής, αθάνατος στην ουσία αν όχι στη μορφή, και αυτός είναι το Μάνας, ο νοήμων άνθρωπος ή η ενσαρκωμένη συνειδητότητα.»
Σήμερα, που έχουμε στη διάθεσή μας μια πληθώρα σχετικών βιβλίων και προγραμμάτων, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι στη Φύση υπάρχει μια μεγάλη και σχεδόν μαγική διάνοια. Ποιά είναι, όμως, η πηγή αυτής της διάνοιας και ποιοί οι νόμοι που την διέπουν και την κατανέμουν; Είναι αυτή η διάνοια όμοια με την ανθρώπινη διάνοια; Άραγε η μέλισσα εκπαιδεύει και βελτιώνει τον νου της όπως εμείς; Και τί γίνεται με το φύλλο, τον κρύσταλλο, το δέρμα ή τα μάτια; Από πού πηγάζει αυτή η σχεδόν απίστευτη διάνοια σε τέτοιες περιπτώσεις; Όλα αυτά αποτελούν μέρος της Φύσης και όλα δείχνουν τις δυνάμεις του νου με τις δράσεις και αντιδράσεις τους. Γιατί, άραγε, ένα φύλλο έχει διάνοια σχεδόν απαράλλαχτη με τη διάνοια του διπλανού φύλλου κι όμως είναι τόσο διαφορετικό για το πουλί που κάθεται σε ένα κλαδί;
Η Θεοσοφία προτείνει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες επί του θέματος – ιδέες που βοηθούν να εξηγήσουμε πολλά από τα μυστήρια που μας περιβάλλουν στη Μεγάλη Φύση. Σαν βάση, λέει ότι όλες οι μορφές, όπου κι αν βρίσκονται, είναι προσωρινές ενσωματώσεις κάποιας όψης του Παγκόσμιου Νου. Λέει ότι το σύνολο της διάνοιας σε οιανδήποτε περίοδο εκδήλωσης είναι το ξεδίπλωμα ή η επανεμφάνιση εκείνου που είχε αναπτυχθεί σε προγενέστερες περιόδους εκδήλωσης μαζί με καθετί που πρόσθεσε ο άνθρωπος στην τρέχουσα περίοδο. Προσθέτει ότι τα διάφορα βασίλεια και τα είδη που ανήκουν σε αυτά καθοδηγούνται και διέπονται από ιεραρχικές διάνοιες που εκτελούν τους νόμους της εξέλιξης – πάντα μέσα στο πλαίσιο του Νόμου του Κάρμα.
Ο νους είναι ταυτόχρονα δύναμη, αρχή, ιδιότητα αλλά και τα αποτελέσματά τους. Ως δύναμη, είναι πανταχού παρών, γιατί είναι η δύναμη που ενεργεί πίσω από κάθε εκδήλωση. Ως αρχή, είναι η βάση κάθε δημιουργίας, διατήρησης, καταστροφής ή ανανέωσης. Οιαδήποτε δράση συντελούμενη στο σύμπαν είναι έργο κάποιου νου. Ως ιδιότητα, ο Νους, αποκτάται από κάθε ον μέσω εμπειρίας και, υπό αυτή την έννοια, είναι εξέλιξη. Πρακτικά, ο Νους αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα και τις ροπές που έχει αναπτύξει μέχρι στιγμής κάθε ον, την ικανότητά του να δίνει και να δέχεται εντυπώσεις, δηλαδή να δρα εσωτερικά και εξωτερικά. Ο υφιστάμενος νους του είναι ο καρπός του συνόλου του προηγούμενου Κάρμα. Είναι η ιδιότητα μέσω της οποίας δημιουργεί και αποθηκεύει πρόσθετο Κάρμα στη νοητική παρακαταθήκη. Είναι η υποκειμενική ή αόρατη και αιτιώδης όψη του Κάρμα. Είναι το ίδιο το Κάρμα ως δύναμη ενέργειας, έμφυτη σε κάθε ον όπως και σε όλη τη Φύση.
Το Μάνας είναι ο κρίκος ανάμεσα στην πνευματική πτυχή του ανθρώπου και την προσωπική ή κατώτερη πτυχή, που τον διευκολύνει όχι μόνο να μαθαίνει από τις εμπειρίες του στον κόσμο της ύλης αλλά και να προωθεί την εξέλιξη όλων των ζωών που συνθέτουν τις μορφές με τις οποίες έρχεται σε επαφή και τις οποίες χρησιμοποιεί για αυτή την εμπειρία.
Ασπ.Παπαδομιχελάκη
Σχόλια