Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ(Μετενσάρκωση και Περιοδικότητα)

Ο Νόμος των Κύκλων
Μετενσάρκωση και Περιοδικότητα



Τί είναι ο Νόμος
Η λέξη νόμος, ετυμολογικά προέρχεται από τη ρίζα νεμ, που σημαίνει α) πτύσσω, κάμπτω, υποτάσσω και β) λαμβάνω μερίδιο. Από τον Πίνδαρο και μετά σημαίνει κρατώ, έχω, κατέχω. Ο όρος αυτός εκλαμβάνεται ως το νενεμημένο και το κατεχόμενο από κάποιον, εξού και έθος, έθιμο και ο σημερινός νόμος. Σε ελεύθερη ερμηνεία, ο νόμος είναι αυτό στο οποίο υποτάσσονται τα πάντα και από το οποίο τα πάντα λαμβάνουν μερίδιο.
Ο Νόμος είναι απρόσωπος και είναι η φωνή με την οποία η Θεία Αρχή κάνει γνωστές τις εντολές Της. «…Ο ένας αιώνιος ΝΟΜΟΣ εμφανίζει τα πάντα μέσα στη (μελλοντική) εκδηλωμένη Φύση πάνω σε επταπλή αρχή». 1
Ο Ένας Νόμος, ο Απρόσωπος, το Ντάρμα όπως λέγεται σανσκριτικά, είναι το Θείο Ιδεατό, που μεταβάλλεται σε νόμους, οι οποίοι κυριαρχούν σε κάθε κοσμικό επίπεδο. «Στην Καμπάλα, οι κόσμοι παρομοιάζονται με τις σπίθες που ξεπετιώνται κάτω από το σφυρί του μεγάλου Αρχιτέκτονα-Νόμου, του νόμου που κυβερνάει όλους τους μικρότερους Δημιουργούς.» 2
Ο Νόμος είναι ο εκπρόσωπος του Απόλυτου στο Γίγνεσθαι και μεταφέρει τη Θεία Ιδέα από την Ανυπαρξία στην Εκδηλωμένη Ύπαρξη.
«Το Σύμπαν υπάρχει ως ιδέα στον Λόγο, υπάρχει ως μια μυστηριώδης εντύπωση στην περιοχή της δύναμης και τελικά μεταβάλλεται σε αντικειμενικά εκδηλωμένο κόσμο, όταν αυτή η δύναμη μεταβιβάζει τη δική της εικόνα ή παλμό πάνω στην κοσμική ουσία.» 3
Σε κάθε επίπεδο ζωής – πνευματικής, ψυχικής, φυσικής – υπάρχουν οι ανάλογοι νόμοι που καταγράφουν πάνω στο σπέρμα της ζωής και στην ύλη που το περικαλύπτει, τη Θεία Ιδέα.«Κάθε πεδίο κυβερνιέται από τους δικούς του ιδιαίτερους νόμους εξέλιξης…» 4
Ο Αμετάβλητος Νόμος εκφραζόμενος μέσω των Θείων Δυνάμεων, στον εκδηλωμένο κόσμο μεταβάλλεται σε νόμους της Φύσης – κίνηση των πλανητών, μέρα και νύχτα, οι τέσσερεις εποχές, ηλεκτρισμός, μαγνητισμός, έλξη και άπωση, βαρύτητα – και στον άνθρωπο καταλήγει ως ο νόμος της ηθικής και του καθήκοντος αλλά και ως πρότυπο βάσει του οποίου λειτουργεί ο οργανισμός του σε όλα τα επίπεδα, πνευματικό, ψυχικό και φυσικό.
 Ενσωμάτωση του Νόμου
Η Μυστική Διδασκαλία «δέχεται ένα Λόγο ή έναν συλλογικό ‘Δημιουργό’ του Σύμπαντος. Ένα Δημιουργό με την έννοια που χρησιμοποιεί κανείς όταν μιλάει για τον ‘Αρχιτέκτονα’ σαν τον ‘Δημιουργό’ ενός οικοδομήματος, ενώ ο Αρχιτέκτονας δεν ακούμπησε ποτέ του ούτε μια πέτρα του, αλλά αφού έφτιαξε το σχέδιο, άφησε όλη τη χειρωνακτική εργασία στους χτίστες. Στην περίπτωσή μας το σχέδιο σχηματίσθηκε από την Ιδεοπλασία του Σύμπαντος και ο κατασκευαστικός μόχθος αφέθηκε στα πλήθη των νοημόνων Ενεργειών και Δυνάμεων. Αλλά αυτός ο Δημιουργός δεν είναι μια προσωπική Θεότητα – δηλαδή, ένας ατελής εξω-κοσμικός θεός – παρά μόνο η συσσώρευση των Ντυάνι-Τσοχάν και των άλλων δυνάμεων.»5
«Η Στάντζα ΙV δείχνει τη διαφοροποίηση του ‘Σπέρματος’ του Σύμπαντος μέσα στην εφταπλή ιεραρχία των συνειδητών Θείων Δυνάμεων, που είναι οι ενεργές εκδηλώσεις της Μίας Υπέρτατης Ενέργειας. Αυτές είναι που φτιάχνουν τον σκελετό, δίνουν το σχήμα και τελικά δημιουργούν όλο το εκδηλωμένο Σύμπαν, με τη μόνη έννοια με την οποία είναι κατανοητός ο όρος ‘Δημιουργός’. Πληροφορούν και καθοδηγούν το Σύμπαν. Είναι τα νοήμονα Όντα που διευθετούν και ελέγχουν την εξέλιξη, ενσωματώνοντας στον εαυτό τους τις εκδηλώσεις εκείνες του ΕΝΟΣ ΝΟΜΟΥ, που εμείς τις γνωρίζουμε σαν ‘Νόμους της Φύσης’. (Ντυάνι Τσοχάν)» 6
Ο Νόμος στην κατιούσα κλίμακα εμφανίζει πρώτα τους Κοσμικούς Νόμους, στη συνέχεια τους Νόμους της Φύσης, και καταλήγει σε αυτό που από τους ανθρώπους ονομάζεται ηθική και καθήκον, αρετή και αξία.
Ο σκοπός της εκδήλωσης και της ζωής στο σύμπαν είναι κάθε μονάδα να αποτυπώσει αργά ή γρήγορα στην ύλη-σώματα-πεδία που την περιβάλλουν, τον συμπαντικό ΝΟΜΟ.
Οι Νόμοι της Εκδήλωσης
 Σύμφωνα με τη διδασκαλία υπάρχει,
«Μια Πανταχού Παρούσα, Αιώνια, Απεριόριστη και Αμετάβλητη ΑΡΧΗ, για την οποία δεν είναι δυνατό να γίνει καμιά θεώρηση, γιατί ξεπερνάει τη δύναμη της ανθρώπινης αντίληψης και μόνο να μειωθεί μπορεί από οποιαδήποτε ανθρώπινη έκφραση ή παρομοίωση…. Είναι «αδιανόητη και άφατη»…. Είναι η Άπειρη και Αιώνια Αιτία…. Είναι η χωρίς ρίζα, ρίζα όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν…»7
«Ο θεμελιώδης νόμος αυτού του συστήματος, το κεντρικό σημείο απ’όπου προβάλλουν όλα και γύρω από το οποίο έλκονται και πάνω στο οποίο βασίζεται η υπόλοιπη φιλοσοφία, είναι η ΜΙΑ ομογενής, θεία ΟΥΣΙΑ-ΑΡΧΗ, η μια ριζική αιτία… Είναι η Πανταχού Παρούσα Πραγματικότητα: απρόσωπη, γιατί περιέχει τα πάντα και καθετί. Η απροσωπία της είναι η θεμελιώδης ιδέα του Συστήματος. Βρίσκεται κρυμμένη σε κάθε άτομο στο Σύμπαν και είναι το ίδιο το Σύμπαν.» 8
Από την πρώτη πρόταση πηγάζει «Η ριζική ενότητα της έσχατης ουσίας κάθε συστατικού μέρους των σύνθετων πραγμάτων στη Φύση – από τα Άστρα μέχρι το ορυκτό άτομο, από τον ανώτερο Ντυάνι Τσοχάν μέχρι τον μικρότατο οργανισμό, με το πλήρες νόημα του όρου, είτε αναφέρεται στον πνευματικό, στο διανοητικό ή στον φυσικό κόσμο» – αυτός είναι ο θεμελιώδης νόμος της απόκρυφης επιστήμης. «Η Θεότητα είναι απεριόριστη και άπειρη επέκταση» λέει ένα αποκρυφιστικό αξίωμα.» 9
«Η Μυστική Δοξασία … πρεσβεύει ότι υπάρχει ‘Μία Μορφή Ύπαρξης’ ως βάση και πηγή όλων των πραγμάτων.» 10
«Από τη Μία Ζωή την άμορφη και αδημιούργητη, προέρχεται το Σύμπαν των ζωών.» 11
Είναι το ΕΝΑ που δίνει γένεση στα πολλά. Από το ΕΝΑ πηγάζει ένα υπερχειλίζον δυναμικό που δημιουργεί το σύμπαν δίχως το ΙΔΙΟ να χάνει τίποτα από τη Δύναμή Του. Από το ΕΝΑ πηγάζει το ΔΥΟ ή η Δυάδα του Άπειρου και του Ορίου, ποιότητες που προσδιορίζουν την τάξη των θεών. Η τρίτη απορροή είναι αυτή που ονομάζεται Τρίτος Λόγος ή ΟΝ και είναι Συνειδητότητα, Ζωή και Ενεργός Νοημοσύνη. Και η τέταρτη απορροή είναι το Φυσικό Πεδίο που αντιστοιχεί στον τελικό σύνδεσμο της αλυσίδας και περιλαμβάνει τα τέσσερα φυσικά στοιχεία.
Ο δεύτερος ισχυρισμός της Θεοσοφικής Διδασκαλίας είναι η απόλυτη παγκοσμιότητα εκείνου του νόμου της περιοδικότητας, της παλίρροιας και της άμπωτης, της απόσυρσης και της ροής, που η φυσική επιστήμη έχει καταγράψει σε όλα τα τμήματα της φύσης. Μέρα και Νύχτα, Καλό και Κακό, κ.λ.π….
«Η εμφάνιση και η εξαφάνιση των Κόσμων είναι σαν μια ρυθμική παλίρροια και άμπωτη». 12
 «Μια τέτοια εναλλαγή, όπως αυτή της Μέρας και της Νύχτας, της ζωής και του Θανάτου, του Ύπνου και της Εγρήγορσης, είναι ένα γεγονός τόσο κοινό, τόσο απόλυτα παγκόσμιο και χωρίς εξαίρεση, ώστε είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως μέσα σε αυτό βλέπουμε έναν από τους απόλυτα θεμελιώδεις νόμους του σύμπαντος.» 13 
Μανβαντάρα και Πραλάγια
«Το δικό μας Σύμπαν είναι μόνο ένα μέσα σε έναν άπειρο αριθμό συμπάντων, που όλα τους είναι «Γιοί της Ανάγκης», αφού είναι κρίκοι στη μεγάλη Κοσμική Αλυσίδα του Σύμπαντος και το καθένα έχει μια σχέση αποτελέσματος, όσον αφορά το προηγούμενό του, και είναι μια αιτία για το επόμενό του.» 14
 «Μανβαντάρα είναι μια κοσμική περίοδος στη διάρκεια της οποίας η Θεία Σκέψη ή το Νοούμενο εγγενές στο Παραμπράχμα αναδύεται από το Σκοτάδι και γίνεται σύμπαν. Η Θεία Σκέψη ονομάζεται επίσης «ο Νόμος» που είναι αιώνιος και αδημιούργητος. Όταν η Θεότητα ετοιμάζει τη δημιουργία τότε ανατέλλει ο Νόμος, επειδή «η Θεότητα είναι Νόμος και αντίθετα». 15
Ξεκινώντας από το ερμητικό αξίωμα «όπως πάνω έτσι και κάτω», είναι απόλυτα λογικό ο κύκλος της παρουσίας και της απουσίας να αντανακλάται στην ανθρώπινη φύση μας, να υφίσταται και να πραγματοποιείται. Ο κύκλος της γένεσης και του θανάτου είναι ο νόμος της επίγειας ζωής μας. Και ο ίδιος νόμος των κύκλων και της περιοδικότητας καθορίζει την περιοδική παρουσία της ψυχής στη γήινη ζωή.
Στο Κλειδί της Θεοσοφίας, τμήμα 8, αναφέρεται το εξής:
«Είναι μόνο διαμέσου αυτών των γεννήσεων που τα αμέτρητα εκατομμύρια των Εγώ εισέρχονται και υφίστανται μια συνεχή πρόοδο με σκοπό να κατακτήσουν την τελική τελειοποίηση και ανάπαυση.»
Και συμπληρώνει ότι,
«Ο κύκλος της ζωής, ή μάλλον ο κύκλος της συνειδητής ζωής, αρχίζει με τον χωρισμό του θνητού ζώου-ανθρώπου σε φύλα, και θα τελειώσει με το κλείσιμο της τελευταίας γενιάς των ανθρώπων, στον έβδομο γύρο και στην έβδομη φυλή της ανθρωπότητας.»
 Σε οτιδήποτε δεν ακολουθεί τον Νόμο δηλαδή την τάξη και την αρμονία, που είναι η ίδια η Θεία Θέληση και Σκέψη, επεμβαίνει ο Νόμος της Προσαρμογής ή της Δικαιοσύνης ή του Κάρμα. Ονομάζεται επίσης νόμος της Αρμονίας, της Ανταπόδοσης, και της Ηθικής Αιτιότητας.
 «Το Κάρμα είναι ο νόμος της προσαρμογής που τείνει πάντοτε να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία στο φυσικό πεδίο και τη δυσαρμονία στον ηθικό κόσμο.»16
«Το Κάρμα είναι ο ‘Υπέρτατος Νόμος’, η πηγή, η αρχή όλων των άλλων νόμων, που υπάρχουν σε ολόκληρη τη φύση. Κάρμα είναι ο αλάνθαστος νόμος που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία…. Το Κάρμα είναι ο αόρατος και άγνωστος νόμος που προσαρμόζει με σοφία, νοημοσύνη και δικαιοσύνη κάθε αποτέλεσμα στην αιτία του. Αν και ο ίδιος ο νόμος είναι άγνωστος, το αποτέλεσμά του είναι εμφανές.» 17
Η Θεότητα είναι Αρμονία και συνυπάρχει με την Ισορροπία. Όσο η Θεότητα βρίσκεται στον Υποκειμενισμό της ή στο Ασυνείδητο ή όσο δεσπόζει η ομοιογένεια, υπάρχει Αρμονία και Ισορροπία. Όταν η Θεία Σκέψη εξέρχεται στη διαδικασία της ετερογένειας ή του γίγνεσθαι, τότε η αρμονία γίνεται δυσαρμονία και ανισορροπία. Ανάμεσα στους δύο πόλους ομοιογένεια-ετερογένεια, πνεύμα και ύλη, καλό-κακό, θεός-διάβολος, υπάρχει ένας τρίτος παράγοντας ανάμεσα στις αντιθέσεις για να τις ενώνει και να συντηρεί την αρχική τους συνύπαρξη και αρμονία. Αυτός ο τρίτος παράγοντας είναι ο ΝΟΜΟΣ και μάλιστα ο Νόμος του Κάρμα ή της Αρμονίας. Ο Νόμος είναι στο τρίπτυχο της Ύπαρξης και λειτουργεί ως μεσάζοντας που επιβάλλει και επιτηρεί την αρμονία στη διεκπεραίωση του Θείου Σχεδίου.
Αυτό τον Νόμο τον ονομάζουμε Δικαιοσύνη, καθώς επίσης και Ήθος. Ήθος και Νόμος είναι Ένα. Η υπακοή στον Παγκόσμιο Νόμο και η εφαρμογή του από κάθε Μονάδα στο σύμπαν  είναι ο στόχος της εξέλιξης.
Ο ΝΟΜΟΣ του ΚΑΡΜΑ είναι ανεξιχνίαστα συνυφασμένος με τον νόμο της Μετενσάρκωσης. ...Εμείς λέμε ότι μόνο αυτή η διδασκαλία μπορεί να μας εξηγήσει το μυστήριο πρόβλημα του Καλού και του Κακού και να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τη φοβερή και προφανή αδικία στη ζωή… 18
Το Κάρμα είναι ο Υπέρτατος Νόμος του Σύμπαντος και σε αυτόν τον Νόμο έχουν την πηγή, την προέλευση και την αφετηρία όλοι οι άλλοι νόμοι που υπάρχουν στη Φύση. Είναι ο αλάθητος νόμος που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία του, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό επίπεδο του Όντος. Καθώς κανένα αίτιο δεν μένει χωρίς το απορρέον αποτέλεσμά του από το μεγαλύτερο έως το ελάχιστο, από μια κοσμική διατάραξη μέχρι την κίνηση του χεριού σας και καθώς το όμοιο παράγει το όμοιο, το Κάρμα είναι αυτός ο αόρατος και άγνωστος νόμος που προσαρμόζει σοφά, με ευφυΐα και δίκαια κάθε αποτέλεσμα στο αίτιό του, ανάγοντας το αποτέλεσμα σε αυτό που το προκάλεσε. Για τούτο ονομάζεται και Νόμος της Αρμονίας. 19
Το δόγμα του Κάρμα συνυπάρχει με το δόγμα της Μετενσάρκωσης και τα δύο θεμελιώνονται στην πίστη ότι η παρούσα ζωή είναι μόνο μία στην αλυσίδα των διαδοχικών επαναγεννήσεων σε ανθρώπινα σώματα. Η συσσωρευμένη ηθική ενέργεια της ανθρώπινης ζωής προσδιορίζει τον χαρακτήρα καθώς και το πεπρωμένο του ατόμου σε κάθε νέα ενσάρκωση. Η διαδικασία είναι αυτόματη και δεν μπορεί κανείς να μεσολαβήσει για να την αλλάξει, ακόμη ούτε και οι θεοί. Στη διάρκεια των διαδοχικών επαναγεννήσεων οι άνθρωποι μπορούν να τελειοποιούνται με δική τους απόφαση και δράση και έτσι να προσεγγίζουν θεία πρότυπα, ενώ μπορεί και να υποβαθμίζουν την ύπαρξή τους σε τέτοιο σημείο που να ρίχνονται στο επίπεδο του ζώου. Το δόγμα του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης είναι θεμελιώδης θέση της διδασκαλίας του Ινδουϊσμού, του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού. Είναι επίσης πάγια θέση της Θεοσοφίας.
Και οι δύο νόμοι ή δόγματα έχουν την έδρα τους στο δεύτερο θεμελιώδες αξίωμα της Θεοσοφικής διδασκαλίας που είναι ο νόμος της περιοδικότητας. Δηλαδή ότι το σύμπαν που είναι το πέπλο της Μίας ΑΡΧΗΣ από την οποία προέρχονται κόσμοι και όντα, εμφανίζεται και εξαφανίζεται περιοδικά και ότι αυτή η περιοδική κίνηση που συμβολίζεται με τον Κύκλο ανατυπώνεται σε κάθε άτομο του εκδηλωμένου σύμπαντος.
 Όλα κινούνται κυκλικά και περιοδικά και ο θεμελιώδης αυτός νόμος είναι εμφανής στις κινήσεις των πλανητών και των αστερισμών, στα φαινόμενα της γέννησης και του θανάτου, της εγρήγορσης και του ύπνου, στην εναλλαγή της μέρας και της νύχτας. Ο άνθρωπος ως τμήμα του σύμπαντος και της Θεότητας δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά.
 Η μετενσάρκωση είναι η μόνη λογική εξήγηση ως προς την ύπαρξη και τη λειτουργία της ανθρώπινης φύσης. Δεδομένου ότι η εκδήλωση υφίσταται για χάρη της τελειοποίησης των ψυχών και ότι όλα έχουν ψυχή, η επαναγέννηση ή η κυκλική επαναφορά κάθε ψυχής στην ίδια ή σε διαφορετική κατάσταση είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχει την εκπαίδευση και την τελειοποίησή της. Ο κύκλος της γέννησης, της ζωής, του θανάτου και της επαναγέννησης υποστηρίζεται από τον νόμο της αρμονίας ή του κάρμα καθώς και από τους Πρεσβύτερους Αδελφούς, έως ότου η ανθρώπινη ψυχή πετύχει με δικές της προσπάθειες και προσαρμοσμένες προς τον Θείο Νόμο επιλογές, να σταματήσει τον τροχό των επαναγεννήσεων προς τον φυσικό κόσμο.
Η επαναγέννηση ή η μετενσάρκωση είναι απόρροια του Νόμου της Περιοδικότητας, σύμφωνα με τον οποίο οτιδήποτε εμφανίζεται στην Εκδήλωση, κινείται βάσει της Παγκόσμιας Κίνησης περιοδικά και κυκλικά από το πνεύμα προς την ύλη και τανάπαλι. Η κίνηση αυτή ανατυπώνεται από τις ψυχές του Κόσμου, που είναι τα τρίμματα, οι μονάδες της Θείας Ουσίας. Οι Γαλαξίες, οι αστερισμοί, τα ηλιακά συστήματα, οι πλανήτες, οι άνθρωποι και ό,τι περιλαμβάνεται στην πλανητική μας φύση ακολουθούν τον παγκόσμιο νόμο της κυκλικής και περιοδικής επαναφοράς στα ίδια. Για τον άνθρωπο αυτή η περιοδική επαναφορά της ψυχής σε ένα φυσικό σώμα λέγεται μετενσάρκωση.
Η θεωρία της Μετενσάρκωσης είναι η πλέον αρχαία από τις δοξασίες και πιστεύεται τώρα από περισσότερους ανθρώπους από εκείνους που δεν την παραδέχονται. Από τα εκατομμύρια της Ανατολής, σχεδόν όλοι την αποδέχονται. Διδασκόταν από τους Έλληνες. Ένας μεγάλος αριθμός Κινέζων την πιστεύει τώρα, όπως έκαναν και οι πρόγονοί τους. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι ήταν αληθινή και δεν έχει εξαφανιστεί από τη θρησκεία τους. Και ο Ιησούς, που καλείται ο θεμελιωτής του Χριστιανισμού, επίσης την πίστευε και την δίδασκε. Στα πρώτα χρόνια της Χριστιανικής εκκλησίας ήταν γνωστή και διδασκόταν και οι επιφανέστεροι των Πατέρων την πίστευαν  και την διακήρυτταν.
Οι Χριστιανοί θα πρέπει να θυμούνται ότι ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος που πίστεψε ότι η αποστολή του ήταν στους Εβραίους, διότι λέει στο κατά Ματθαίον: «Δεν έχω σταλεί, παρά στο χαμένο πρόβατο του οίκου του Ισραήλ». Θα έπρεπε να ήξερε καλά τις δοξασίες που πίστευαν. Όλοι πίστευαν στη μετενσάρκωση. Γι’ αυτούς ο Μωυσής, ο Αδάμ, ο Νώε, ο Σηθ και άλλοι είχαν επιστρέψει στη Γη. Στην εποχή του Ιησού πίστευαν ευρέως ότι ο προφήτης Ηλίας επρόκειτο να επιστρέψει. Έτσι βρίσκουμε, πρώτα, ότι ο Ιησούς ποτέ δεν αρνήθηκε τη διδασκαλία και σε διάφορες περιστάσεις συναινούσε σε αυτήν, όπως όταν είπε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν πράγματι ο Ηλίας τον οποίο ο κόσμος ανέμενε. Όλα αυτά μπορεί να τα διαβάσει κανείς στο κατά Ματθαίο στα κεφάλαια xvii, xi και αλλού. 20
Γιατί δεν θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές μας;
Ερ. - Πώς εξηγείτε το ότι δεν συγκρατούµε καµία ανάµνηση της προηγούµενης ζωής µας;
Θ. - Μετενσάρκωση σηµαίνει ότι το Εγώ θα αποκτήσει ένα καινούριο σώµα, έναν καινούριο εγκέφαλο και µια καινούρια µνήµη. Θα ήταν λοιπόν παράλογο να περιµένουµε ότι η καινούρια αυτή µνήµη θα θυµάται κάτι που ποτέ δεν κατέγραψε. Για να πεισθεί κανείς ότι πράγµατι υπάρχει µετενσάρκωση και προηγούµενες ζωές, πρέπει να έρθει σε επαφή µε το πραγµατικό αµετάβλητο Εγώ του κι όχι µε τη φευγαλέα µνήµη του.
Ερ. - Τί είναι, τελικά, αυτή η µυστηριώδης αιώνια αρχή; Μπορείτε να εξηγήσετε ποιά είναι η φύση της, έτσι που να το καταλάβουν όλοι;
Θ. - Το Εγώ που µετενσαρκώνεται είναι το ατοµικό – όχι το προσωπικό – και αθάνατο «Εγώ». Να σας αναφέρω µια παράγραφο από τη Βουδιστική Κατήχηση του Συνταγµατάρχη Χ. Σ. Όλκοτ, που αφορά άµεσα σε αυτό το θέµα. Να πώς αντιµετωπίζει το ζήτηµα: «Ο ηλικιωµένος άνθρωπος θυµάται τα περιστατικά της νεότητάς του, παρόλο που είναι σωµατικά και νοητικά διαφορετικός από τότε. Γιατί, λοιπόν, η ανάµνηση των προηγούµενων ζωών µας να µη µεταφέρεται από την τελευταία γέννησή µας στην παρούσα µας γέννηση; Επειδή η µνήµη αλλάζει µε τη νέα ύπαρξη, αναπτύσσεται η µνήµη, η καταγραφή αυτής της συγκεκριµένης ύπαρξης. Ωστόσο, πρέπει να διατηρείται η καταγραφή όλων των προηγούµενων ζωών µας, γιατί, όταν ο Πρίγκηπας Σιντάρτα έγινε Βούδας, είδε όλες τις προηγούµενες γεννήσεις του στη σειρά… Και όποιος καταφέρει να περιέλθει σε κατάσταση τζνάνα, µπορεί να ανακαλέσει µε τον ίδιο τρόπο όλες τις προηγούµενες ζωές του.» Αυτό σας αποδεικνύει πως ενώ οι αιώνιες ιδιότητες της προσωπικότητας – όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η φιλευσπλαχνία κ.λ.π. – προσκολλώνται στο αθάνατο Εγώ, εντυπώνοντας πάνω του, κατά κάποιον τρόπο, µια ανεξίτηλη εικόνα της θεϊκής όψης του ανθρώπου που υπήρξε, οι υλικές του εντυπώσεις είναι φευγαλέες σαν αστραπή και δεν µπορούν να εντυπωθούν στον καινούριο εγκέφαλο της καινούριας προσωπικότητας. Κι όµως, η απουσία τους δεν επηρεάζει καθόλου την ταυτότητα του µετενσαρκωνόµενου Εγώ.
Από κάθε προσωπικότητα πρέπει να επιζεί κάτι, γιατί κάθε προσωπικότητα αφήνει το ανεξίτηλο αποτύπωµά της στον ενσαρκωνόµενο αµετάβλητο Εαυτό ή στο πνευµατικό Εγώ. Η προσωπικότητα µεταβάλλεται αενάως µε κάθε επαναγέννηση. Όπως έχουµε ξαναπεί, είναι µόνο ο ρόλος που παίζει ο ηθοποιός, το αληθινό Εγώ, για µια βραδιά. Γι’ αυτό και δεν διατηρούµε καµία µνήµη από το φυσικό επίπεδο των προηγούµενων ζωών µας, αν και το πραγµατικό Εγώ τις έχει ξαναζήσει και τις γνωρίζει όλες.
Το Εσώτερο Εγώ είναι η Ταυτότητά μας
Στη σ. 57 του Ωκεανού της Θεοσοφίας λέει ο κ. Τζατζ:
«Το εσώτερο Εγώ, που μετενσαρκώνεται, προσλαμβάνοντας το ένα σώμα μετά το άλλο, αποθηκεύοντας τις εντυπώσεις της μιας ζωής μετά την άλλη, αποκομίζοντας εμπειρία που την προσθέτει στο θείο Εγώ, που υφίσταται και απολαμβάνει καταστάσεις για μια τεράστια χρονική περίοδο, είναι η Πέμπτη αρχή – το Μάνας – που δεν είναι ενωμένο με το Μπούντι. Αυτή ακριβώς είναι η μόνιμη ατομικότητα που κάνει κάθε άνθρωπο να αισθάνεται ότι είναι ο ίδιος. Αυτή είναι που μέσα από όλες τις μεταβολές της μέρας και της νύχτας από τη νεότητα μέχρι το τέλος της ζωής μας κάνει να αισθανόμαστε μία ταυτότητα σε όλη την περίοδο. Γεφυρώνει το χάσμα που δημιουργεί ο ύπνος. Με όμοιο τρόπο γεφυρώνει το χάσμα που δημιουργεί ο ύπνος του θανάτου. Αυτή και όχι ο εγκέφαλός μας είναι που μας ανυψώνει υπεράνω του ζώου. Το βάθος και η ποικιλία των ελίκων του εγκεφάλου του ανθρώπου οφείλονται στην παρουσία του Μάνας και δεν είναι η αιτία του νου. Κι όταν συνεχώς ή ενίοτε ερχόμαστε συνειδητά σε ένωση με το Μπούντι, την Πνευματική Ψυχή, βλέπουμε, τρόπον τινα, τον Θεό.»
Κύκλοι
Η δοξασία των Κύκλων είναι μία από τις σημαντικότερες σε όλο το Θεοσοφικό σύστημα, αν και η λιγότερο γνωστή και η σπανιότερα αναφερόμενη. Οι Διδάσκαλοι της Σοφίας δεν έχουν δώσει όλες τις λεπτομέρειες.                                                 
 Κύκλος είναι ένας δακτύλιος ή μια περιστροφή, όπως δείχνει η αρχική λέξη. Οι αντίστοιχες λέξεις στα σανσκριτικά είναι Γιούγκα, Κάλπα, Μανβαντάρα, αλλά ανάμεσα σε αυτές, η λέξη γιούγκα έρχεται πλησιέστερα στον κύκλο γιατί δηλώνει μικρότερη διάρκεια από τις άλλες.

Η αρχή ενός κύκλου πρέπει να είναι μια στιγμή η οποία προστιθέμενη σε άλλες στιγμές κάνει μια μέρα, και οι μέρες προστιθέμενες αποτελούν τους μήνες, τα χρόνια, τις δεκαετίες και τους αιώνες. Η Δύση δεν προχωρεί σχεδόν πέραν τούτου. Παραδέχεται τον σεληνιακό κύκλο και τον μεγάλο αστρικό κύκλο, αλλά θεωρεί τόσο αυτούς τους δύο όσο και τους άλλους απλώς χρονικές περιόδους. Αν πρόκειται να τους θεωρήσουμε μόνον ως χρονικά διαστήματα, αυτό ενδιαφέρει μόνον τον τυπικό σπουδαστή ή τον αστρονόμο.
Οι κύκλοι δεν ονομάζονται απλώς πραγματικά φυσικά γεγονότα ως προς τον χρόνο, αλλά τόσο αυτοί όσο και άλλες περίοδοι έχουν πολύ μεγάλη επίδραση στην ανθρώπινη ζωή και στην εξέλιξη της σφαίρας με όλες τις μορφές της ζωής που είναι πάνω της. Αρχίζοντας με τη στιγμή και προχωρώντας με τη μέρα, η θεωρία αυτή υψώνει τον κύκλο σε πλήρη δακτύλιο που περιλαμβάνει τα πάντα στα όριά του.
Με βάση τη στιγμή, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί ως προς τον μεγάλο κύκλο είναι, ποια ήταν η πρώτη στιγμή; Δεν μπορεί να δοθεί απάντηση σε αυτό. Μπορεί όμως να λεχθεί, ότι η αλήθεια κατά τους αρχαίους Θεόσοφους είναι ότι στις πρώτες στιγμές της στερεοποίησης αυτής της σφαίρας η μάζα της ύλης της έφθασε σε ένα ορισμένο και σταθερό ρυθμό δόνησης που θα ισχύει μέσω όλων των παραλλαγών σε οποιοδήποτε σημείο της μέχρι να έλθει η ώρα της να διαλυθεί. Αυτοί οι ρυθμοί δόνησης είναι που καθορίζουν τους διάφορους κύκλους και σε αντίθεση με τις ιδέες της δυτικής επιστήμης, η δοξασία θεωρεί ότι το ηλιακό σύστημα και η σφαίρα στην οποία βρισκόμαστε τώρα θα πάψει να υπάρχει όταν η δύναμη που υπάρχει πίσω απ’ όλη τη μάζα της ορατής και αόρατης ύλης θα έχει φτάσει τα όρια διάρκειάς της σύμφωνα με τον κυκλικό νόμο.
 Δεν δεχόμαστε ότι η δύναμη παύει να ισχύει επειδή ένας Θεός αίρει την προστασία του, ούτε ότι ξαφνικά προωθεί μια άλλη δύναμη προς τη σφαίρα, αλλά ότι η δύναμη που ασκείται και καθορίζει το μεγάλο κύκλο είναι η δύναμη του ίδιου του ανθρώπου θεωρούμενου ως πνευματική ύπαρξη. Όταν χρησιμοποιήσει τη σφαίρα, την αφήνει και τότε μαζί με αυτόν φεύγει και η δύναμη που συνέχει τα πάντα. Η συνέχεια είναι διάλυση με φωτιά ή νερό ή άλλο τρόπο, γιατί τα φαινόμενα αυτά είναι απλά αποτελέσματα και όχι αιτίες.
Επειδή η μετενσάρκωση είναι ο μεγάλος νόμος της ζωής και της προόδου, είναι συνυφασμένος με τους νόμους των κύκλων και του κάρμα. Και οι τρεις δρουν μαζί και πρακτικά είναι σχεδόν αδύνατο να διαχωρίσουμε τη μετενσάρκωση από τον κυκλικό νόμο. Άτομα και έθνη επιστρέφουν σε καθορισμένα ρεύματα ανά τακτά  επαναλαμβανόμενες περιόδους στη γη και έτσι επαναφέρουν στη σφαίρα τις τέχνες, τον πολιτισμό, ακόμα και τα ίδια τα πρόσωπα που κάποτε έδρασαν σε αυτήν. Καθώς δε οι μονάδες των εθνών και των φυλών συνδέονται μεταξύ τους με αόρατα ισχυρά νήματα, μεγάλα σύνολα τέτοιων μονάδων κινούμενα αργά αλλά σταθερά ενώνονται πάλι όλα σε διαφορετικούς χρόνους και αναδύονται ξανά και ξανά μαζί σε νέες φυλές και νέους πολιτισμούς, καθώς οι κύκλοι διανύουν τους καθορισμένους γύρους τους.
Υπάρχουν οι μικροί και μεγάλοι κύκλοι των Αβατάρ αναδεικνύουν προς όφελος του ανθρώπου τους σπουδαίους χαρακτήρες που δίνουν το πρότυπο της νέας φυλής από καιρό σε καιρό. Ο Κύκλος των Αβατάρ περιλαμβάνει αρκετούς μικρότερους. Οι μεγαλύτεροι είναι εκείνοι που σημαδεύονται από την εμφάνιση του Ράμα και του Κρίσνα στους Ινδουιστές, του Μένη στους Αιγυπτίους, του Ζωροάστρη στους Πέρσες και του Βούδδα στους Ινδούς και σε άλλα έθνη της Ανατολής. Ο Βούδδας είναι ο τελευταίος από τα μεγάλα Αβατάρ και ανήκει σε έναν μεγαλύτερο κύκλο από αυτόν του Ιησού των Εβραίων, γιατί οι διδασκαλίες του Ιησού ταυτίζονται με του Βούδδα έχοντας τη χροιά όσων είχε διδάξει ο Βούδδας σε εκείνους που καθοδήγησαν τον Ιησού. Κάποια μέρα θα έρθει και άλλο ένα μεγάλο Αβατάρ, που θα αντιστοιχεί στο συνδυασμό Βούδδα και Κρίσνα. Ο Μωάμεθ ήταν ένα μικρότερο Αβατάρ για ένα συγκεκριμένο τμήμα της φυλής.
Σε αυτούς τους κύκλους μπορούμε να συμπεριλάβουμε μεικτούς χαρακτήρες που άσκησαν μεγάλη επιρροή στα έθνη, όπως ο Βασιλιάς Αρθούρος, οι Φαραώ, ο Μωυσής, ο Καρλομάγνος που μετενσαρκώθηκε ως Ναπολέων Βοναπάρτης, ο Κλόβις της Γαλλίας ξαναγεννημένος ως Αυτοκράτορας Φρειδερίκος ο 3ος της Γερμανίας, και ο Ουάσιγκτον ο πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπου παίρνει μορφή η ρίζα της νέας φυλής.
 Όταν οι μεγάλοι κύκλοι τέμνονται ακολουθούν δυναμικές συνέπειες που αλλάζουν την επιφάνεια του πλανήτη λόγω της μετατόπισης των πόλων της σφαίρας ή άλλης διαταραχής. Αυτή η θεωρία δεν είναι γενικά αποδεκτή, αλλά υποστηρίζουμε ότι είναι αληθινή. Ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη δυναμομηχανή, που παράγει, αποθηκεύει και εκπέμπει ενέργεια και όταν σύνολα ανθρώπων που συνθέτουν μια φυλή παράγουν και διανέμουν ενέργεια, προκύπτει ένα δυναμικό αποτέλεσμα στο υλικό της σφαίρας, που θα είναι αρκετά ισχυρό ώστε να γίνει αισθητό και να συγκλονίσει. Το γεγονός ότι έχουν υπάρξει τεράστιες και φοβερές διαταραχές στα παγκόσμια υποστρώματα αναγνωρίζεται από όλους και δεν χρειάζεται τώρα καμία απόδειξη. Οφείλονται σε σεισμούς και σχηματισμό πάγου σε ό τι αφορά τη γεωλογία. Αλλά ως προς τις ζωικές μορφές, σύμφωνα με τον κυκλικό νόμο, ορισμένες απ’ αυτές που τώρα έχουν εκλείψει, καθώς και ορισμένες ανθρώπινες που είναι άγνωστες αν και μερικές φορές τις υποψιαζόμαστε, θα επιστρέψουν ξανά με τον δικό τους κύκλο. Επίσης, ορισμένες ανθρώπινες γλώσσες, γνωστές τώρα σα νεκρές, θα χρησιμοποιηθούν και πάλι στην καθορισμένη κυκλική τους ώρα.
«Ο Μετώνιος κύκλος είναι ο κύκλος της Σελήνης. Είναι μια περίοδος περίπου δεκαεννέα ετών, που όταν ολοκληρώνεται, η νέα Σελήνη και η πανσέληνος επιστρέφουν κατά τις ίδιες ημέρες του μήνα».
«Ο κύκλος του Ηλίου είναι μια περίοδος είκοσι οκτώ ετών, που όταν περάσει, τα Κυριακά γράμματα του Κυριακοδρομίου επανέρχονται στην προηγούμενη θέση τους και προχωρούν με τη προηγούμενη τάξη σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο».
Το μεγάλο Αστρικό έτος είναι η περίοδος που λαμβάνεται από τις ισημερίες ώστε να κάνουν κατά τη μετάπτωσή τους μια πλήρη περιστροφή των ουρανών. Αποτελείται από περίπου 25.868 ηλιακά έτη. Λέγεται ότι το τελευταίο αστρικό έτος ολοκληρώθηκε πριν από περίπου 9.868 έτη, εποχή κατά την οποία πρέπει να είχε συμβεί στη γη μια βίαιη  διαταραχή ή σειρά διαταραχών, καθώς επίσης και κατανομές εθνών. Η ολοκλήρωση αυτής της μεγάλης περιόδου φέρνει τη γη σε νεώτερους χώρους του Σύμπαντος, όχι ως προς την τροχιά της, αλλά λόγω της πραγματικής πορείας του ήλιου σε μια δική του τροχιά που δεν μπορεί να μετρηθεί από κανέναν σημερινό παρατηρητή, αλλά που εικάζεται από μερικούς και τοποθετείται σε έναν από τους αστερισμούς.
 Ιδιαίτερης επίδρασης στον άνθρωπο είναι οι πνευματικοί, ψυχικοί και ηθικοί κύκλοι και απ’ αυτούς αναπτύσσονται οι εθνικοί, φυλετικοί και ατομικοί κύκλοι. Οι φυλετικοί και οι εθνικοί κύκλοι είναι και οι δύο ιστορικοί. Οι ατομικοί κύκλοι είναι της μετενσάρκωσης, της αίσθησης, και της εντύπωσης. Η διάρκεια του κύκλου της ατομικής μετενσάρκωσης για το σύνολο των ανθρώπων είναι χίλια πεντακόσια έτη και στη συνέχεια μας δίνει ένα μεγάλο ιστορικό κύκλο που έχει άμεση σχέση με την πρόοδο του πολιτισμού. Γιατί όπως οι πληθυσμοί επιστρέφουν από το Ντεβαχάν, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Ρωμαϊκή, η Ελληνική, η αρχαία Άρια και άλλες Ιστορικές Εποχές θα εμφανιστούν ξανά και μπορεί σε πολύ μεγάλο βαθμό απλώς να αντιγραφούν. Ο άνθρωπος όμως, επηρεάζεται και από τους αστρονομικούς κύκλους επειδή είναι αναπόσπαστο τμήμα του όλου και αυτοί οι κύκλοι σηματοδοτούν τις περιόδους κατά τις οποίες η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα υποστεί μια αλλαγή.
Κατά τη διάρκεια της πορείας του Ήλιου διαμέσου του Ζωδιακού, συμβαίνουν αλλαγές μεταξύ των ανθρώπων και πάνω στη γη που συμβολίζονται με ακρίβεια από τους αστερισμούς όταν διαβάζονται σύμφωνα με τους σωστούς κανόνες της μελέτης των συμβόλων.
Πριν από αιώνες, οι Διδάσκαλοι της Σοφίας επέλυαν όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και εύρισκαν στους ουρανούς τον τρόπο για να γνωρίζουν τις ακριβείς ημερομηνίες στις οποίες σίγουρα θα συνέβαιναν τα γεγονότα, οπότε, εντυπώνοντας στο νου παλαιοτέρων εθνών το συμβολισμό του Ζωδιακού, μπορούσαν να διατηρούν την καταγραφή και την προφητεία. Έτσι ακριβώς όπως ένας ωρολογοποιός μπορεί να πει την ώρα όταν φτάσουν οι δείκτες ή η λειτουργία του ρολογιού σε ορισμένα σταθερά σημεία, το ίδιο και οι Σοφοί μπορούν να πουν πότε θα συμβούν τα γεγονότα από το Ζωδιακό ρολόι. Αυτό βέβαια δεν είναι πιστευτό σήμερα, αλλά θα γίνει κατανοητό στους μελλοντικούς αιώνες.
Στο φυσικό επίπεδο τα αποτελέσματα εμφανίζονται μέσω ηλεκτρικών και άλλων ρευστών που δρουν με τα αέρια πάνω στα στερεά στοιχεία της σφαίρας. Κατά την αλλαγή ενός μεγάλου κύκλου φτάνουν σε αυτό που μπορεί να  ονομαστεί εκρηκτικό σημείο και προκαλούν βίαιες διαταραχές των ακόλουθων κατηγοριών: (α) Σεισμούς, (β) Πλημμύρες, (γ) Πυρκαγιές, (δ) Παγετώνες.
Σύμφωνα με αυτή τη φιλοσοφία, οι σεισμοί μπορούν να προκληθούν από δύο γενικές αιτίες Εκτεταμένες πλημμύρες προκαλούνται εξαιτίας μετατόπισης του νερού, καθίζησης ή ανύψωσης του εδάφους και από μετατοπίσεις που συνδυάζονται με ηλεκτρικές μεταβολές τις οποίες προκαλεί μεγάλη εκτόνωση υγρασίας. Οι πυρκαγιές που συμβαίνουν παγκοσμίως προέρχονται από ηλεκτρικές και μαγνητικές μεταβολές στην ατμόσφαιρα μέσω των οποίων η υγρασία υποχωρεί από τον αέρα, οπότε αυτός μετατρέπεται σε φλογερή μάζα. Και κατά δεύτερον, από την ξαφνική διαστολή του ηλιακού μαγνητικού κέντρου σε επτά τέτοια κέντρα, καίγοντας έτσι την υδρόγειο σφαίρα. Οι πρώτοι είναι γνωστοί στην επιστήμη, ενώ οι δεύτεροι δεν είναι.
Και στην παρούσα περίοδο βρισκόμαστε σε έναν μεταβατικό κύκλο, όπου, όπως μια μεταβατική περίοδος πρέπει να δηλώνει, όλα αλλάζουν στη φιλοσοφία, στη θρησκεία και την κοινωνία. Κατά τη διάρκεια μιας μεταβατικής περιόδου, οι πλήρεις και τέλειοι αριθμοί και κανόνες των κύκλων δεν κοινοποιούνται σε μια γενιά που έχει το χρήμα πάνω από καθετί και χλευάζει την πνευματική όψη του ανθρώπου και της φύσης. 22

Σημειώσεις:
1.      Μ.Δ.I,153
2.      Μ.Δ, Ι,199
3.      Σούμπα Ράου, Θεοσοφιστής 1887, 3η διάλεξη πάνω στο Μπαγκαβάτ Γκιτά
4.      Μ.Δ. Ι, 151
5.      ΜΔ Ι, 280
6.      Μ.Δ., Ι, 22
7.      Μ.Δ. Ι, 14
8.      ΜΔ Ι, 274
9.      ΜΔ Ι, 120 
10.    Μ.Δ. Ι, 46
11.    Μ.Δ. Ι, 250
12.    Μ.Δ. Ι, 16
13.    Μ.Δ. Ι, 17
14.    Μ.Δ. Ι, 43
15.    Μ.Δ. Ι, Ι52
16.    Κλειδί, σ.83                       
17.    Κλειδί σ.184-5
18.    ΜΔ ΙΙ 304
19.    ΚΘ, σ.18
20.  Από τον Ωκεανό της Θεοσοφίας, του Ου.Τζατζ, κεφ.66, 72, 83 http://www.blavatsky.gr/images/stories/downloads/KeyToTheosophyGR.pdf

21.  Από το Κλειδί της Θεοσοφίας, της ΕΠΜ,σ.64 http://www.blavatsky.gr/images/stories/downloads/KeyToTheosophyGR.pdf

22.  Ο Ωκεανός της Θεοσοφίας, του Ου.Τζατζ, Οι Κύκλοι, κεφ.14  http://www.blavatsky.gr/images/stories/downloads/OceanOfTheosophy_gr.pdf