Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΗΛΙΑΚΩΝ ΘΕΩΝ








Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο αποτελώντας τη μία από τις τέσσερεις φάσεις του ετήσιου κύκλου, είναι κατά παράδοση η χρονική στιγμή της γέννησης του Λόγου πάνω στη γη. Θεοί της αρχαιότητας όπως ο Άδωνις, ο Όσιρις, ο Διόνυσος, ο Βάκχος, ο Μίθρας και τελευταίος ο Ιησούς Χριστός, γεννιούνται σε τούτη τη χρονική στιγμή που η γη έχει τη μεγαλύτερη απόσταση από τον πατέρα της τον Ήλιο και είναι το ακρότατο σημείο από το οποίο επανακάμπτει για να τον ξαναπλησιάσει στο κύλισμα του έτους. Ο ετήσιος κύκλος γύρω από τον Ήλιο αντιστοιχεί στην περιφορά ενός ρεύματος ζωής που περνώντας από τέσσερα στάδια πραγματώνει την ιδέα του Ηλιακού Θεού στη δική μας γήινη πλανητική άλυσο.

Η Μυστική Δοξασία αποκαλύπτει ότι οι Μεγάλοι Δάσκαλοι ενσαρκώνονται στην αρχή των μεγάλων κύκλων με σκοπό να φυτέψουν και πάλι τους σπόρους της αιώνιας και αληθινής Φιλοσοφίας. Ενσαρκώνονται και στο κλείσιμο αυτών των κύκλων με σκοπό να μας υπενθυμίσουν τις αλήθειες που έχουμε λησμονήσει. Και εφόσον μαθαίνουμε ότι οι κύκλοι αλληλοκαλύπτονται, είναι δυνατό να πιστέψουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι δύο ωθήσεις συνιστούν μία και μόνη προσπάθεια που τη βλέπουμε από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες.

«Έτσι ο Άδωνις, ο Βάκχος, ο Όσιρις, ο Απόλλων, κλπ., όλοι ήταν γεννημένοι στις 25 Δεκεμβρίου. Τα Χριστούγεννα συμπίπτουν με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Οι ημέρες τότε είναι μικρότερες και το Σκοτάδι είναι περισσότερο πάνω στη γη από κάθε άλλη φορά. Είναι κοινή πίστη ότι οι ηλιακοί θεοί γεννιούνται αυτή την εποχή. Γιατί από αυτή τη χρονική στιγμή και μετά, το Φως σκορπίζει το σκοτάδι κάθε μέρα περισσότερο και η δύναμη του Ήλιου αρχίζει να αυξάνει.» [1]

 Ποιοί είναι  αυτοί οι Πνευματικοί Διδάσκαλοι , που έχουν αναλάβει με κίνητρο τη συμπόνια τους για τον άνθρωπο, την εκπαίδευσή μας?

Η απάντηση που δίνει ο κ. Τζατζ στον Ωκεανό της Θεοσοφίας είναι η εξής:

«Μπορούν στ’ αλήθεια να ονοµάζονται διαχρονικοί φορείς της δάδας της αλήθειας. Ερευνούν όλα τα πράγµατα και όλα τα όντα. Γνωρίζουν τί είναι ο άνθρωπος στην εσώτατη φύση του και ποιές οι δυνάµεις και το πεπρωµένο του, η κατάστασή του πριν από τη γέννηση και οι καταστάσεις στις οποίες περιέρχεται µετά τον θάνατο του σώµατός του. Ήσαν παρόντες στη γέννηση των εθνών και έχουν δει τα κολοσσιαία επιτεύγµατα των αρχαίων, µε λύπη παρακολούθησαν την παρακµή εκείνων που δεν είχαν δύναµη να αντισταθούν στον κυκλικό νόµο της ακµής και παρακµής. Κι ενώ οι κατακλυσµοί φαίνονταν να αφήνουν κατaστραμµένες σε παγκόσµια κλίµακα την τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, αυτοί διέσωσαν όλες τις καταγραφές τους σε ασφαλή µέρη από τον όλεθρο που προκάλεσαν είτε οι άνθρωποι είτε ο χρόνος. Έκαναν λεπτοµερείς παρατηρήσεις µέσω εκπαιδευµένων ψυχικών από τις τάξεις τους πάνω στα αθέατα πεδία της φύσης και του νου, κατέγραψαν τις παρατηρήσεις καιδιατήρησαν την καταγραφή.» [2]

«Τα όντα αυτά που βρίσκονται πάνω από εµάς στην κλίµακα της εξέλιξης, που είναι σπουδαιότερα από όποιους «Θεούς» θα µπορούσαµε να συλλάβουµε, πέρασαν µέσα από τις ίδιες δοκιµασίες και τις ίδιες ταλαιπωρίες που υφιστάµεθα κι εµείς, µέχρι που έµαθαν να γνωρίζουν την εσώτατη φύση τους και να ενεργούν σύµφωνα µε αυτήν. Κατόρθωσαν να µάθουν ότι αληθινή θρησκεία είναι η αυτογνωσία και η ανάλογη δράση. Εµβαθύνοντας σε αυτή καθαυτή την προέλευση της ύπαρξής τους, διαπίστωσαν ότι όλα τα όντα ανεξαιρέτως έχουν την ίδια προέλευση – µόνο η γνώση που αποκτά κανείς και η χρήση αυτής της γνώσης είναι που κάνει τη διαφορά ανάµεσα στα όντα. Η γνώση τους είναι µια απόλυτα ακριβής γνώση της ουσίας όλων όσα υπάρχουν στη φύση, και µόνο αυτή είναι η βάση κάθε αληθινής θρησκείας.

Έργο τους είναι η ακαταπόνητη προσπάθεια να στρέφουν την προσοχή µας στις µεγάλες αλήθειες που αφορούν στην αληθινή εσώτερη Ύπαρξή µας, στους Νόµους της Φύσης και της εξέλιξης, στο πεπρωµένο του ανθρώπου και στη βασική ενότητα όλων των µορφών της ζωής.»

Με την πάροδο των χρόνων η βοήθεια αυτών των Μεγάλων Όντων αναγνωρίστηκε σαν αναπόσπαστο µέρος της ζωής. Ο Συνέσιος, ο µυηµένος επίσκοπος Κυρήνης, εξέφραζε την ίδια αλήθεια λέγοντας:

«Γιατί υπάρχει πράγµατι σε αυτόν τον γήινο τόπο διαµονής η ιερή φυλή ηρώων που έχουν στραµµένη την προσοχή τους στην ανθρωπότητα και που µπορούν να προσφέρουν τη βοήθειά τους ακόµα και για το παραµικρότερο ζήτηµα που τους απασχολεί. …Αυτή η ηρωική φυλή είναι, τρόπον τινα, µια αποικία (των θεών) εγκαθιδρυµένη εδώ για να µην στερείται καλύτερης φύσης αυτή η επίγεια κατοικία.»

Αποσυμβολισμός της Μύησης του Χειμερινού Ηλιοστασίου

 Στη διάρκεια του Χειμερινού Ηλιοστασίου, στην αρχαιότητα, λάβαιναν χώρα τα Μυστήρια του Ηλιακού Θεού. Οι μυήσεις ήταν δύο ειδών: η μύηση του τετάρτου βαθμού και η μύηση του εβδόμου βαθμού. Η μύηση του τετάρτου βαθμού αφορά τον άνθρωπο, ενώ του εβδόμου αφορά τον Ηλιακό Θεό και συμβαίνει κάθε 2.160 χρόνια, όταν η γη περνάει σε ένα άλλο ζώδιο. Αυτή η περίοδος είναι γνωστή ως Μεσσιανικός κύκλος.

Η μύηση του τετάρτου βαθμού αφορά τον άνθρωπο που ελευθερώνεται από τα δεσμά του νου και υπερβαίνει τις τέσσερεις κατώτερες αρχές του, που είναι (φυσικό, αστρικό, ζωή ή πράνα, κάμα ή επιθυμία). Αυτό το άτομο μπορεί να ταξιδεύει μέσω των μαγνητικών αυλάκων του ηλιακού μας σύμπαντος και να φθάνει ως την πύλη του Ηλίου, και να επιστρέφει. Λένε ότι χρειάζονται τρεις ημέρες για τούτο το ταξίδι από το οποίο ο άνθρωπος επιστρέφει με μια διεύρυνση συνειδητότητας τέτοια που να γνωρίζει το μονοπάτι προς τη θέωση.

Η μύηση του εβδόμου βαθμού οδηγεί τον υποψήφιο στη θέωση, και τότε ονομάζεται «διπλογεννημένος». Έχει δηλαδή γεννηθεί-περάσει στο ανώτατο στάδιο πνευματικότητας που είναι το σημείο από τον οποίο ξεκίνησε ως μονάδα ζωής. Αυτό σημαίνει ότι ολοκληρώνεται το άνθισμα του λωτού της ψυχής, σημαίνει ότι πραγματοποίησε με επιτυχία τον κύκλο του προσκυνητή στο σύμπαν. Είναι πλέον ένας Πνευματικός Διδάσκαλος.

Ο κύκλος χωρισμένος σε τέσσερα μέρη οριοθετεί τέσσερεις στιγμές – χειμερινό και θερινό ηλιοστάσιο, εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία – κι αυτές οι θέσεις εγγράφουν ένα τετράγωνο στον ετήσιο κύκλο. Κάθε πλευρά του τετραγώνου αντιστοιχεί σε μια εποχή, κάθε εποχή σε μια περίοδο ανθρώπινης εξέλιξης και αντίστοιχα μύησης ή αυτοσυνειδητότητας.

Για να γίνουμε σαφέστεροι, οι τέσσερεις όψεις αντιστοιχούν, στις:

α) τέσσερεις εποχές της φύσης

β) τέσσερεις ηλικίες του ανθρώπου

γ) τέσσερεις καταστάσεις ανθρώπινης συνειδητότητας (φυσική, αστρική, ενεργειακή, καμική)  ή

δ) τέσσερεις βαθμούς μύησης (που δίνει τον έλεγχο της ανθρώπινης φύσης)

ε) που οδηγούν στον έβδομο βαθμό μύησης (διπλο-γεννημένος)

Ο χώρος μέσω του οποίου θα εξελιχθεί μια ανθρώπινη μονάδα για να φθάσει τον τελικό στόχο που είναι η κατάκτηση της θείας αυτοσυνειδητότητας και τότε λέγεται «διπλογεννημένος», θα είναι πάντοτε η Γη επειδή στο δικό της σχήμα εξέλιξης ανήκει.

Η εορτή των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα αφιερωμένη στην παγκόσμια αδελφότητα, μια μέρα που ανήκει στη φιλία και την αγάπη και εγκαινιάζει τον νέο χρόνο.

Δεν είναι τυχαία ενταγμένη ημερολογιακά και συμβολικά η γέννηση του Χριστού σ’ αυτή την οριακή χρονική φάση. Ανέκαθεν ακριβώς μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιορταζόταν επίσημα η γέννηση του Ανίκητου Θεού Ήλιου. Το 274 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός καθιερώνει γιορτές για τα γενέθλια του ηλιακού θεού Μίθρα στις 24 και 25 Δεκεμβρίου. Με αυτόν τον τρόπο ο αυτοκράτορας ήθελε να επιβάλλει σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως γενική τη λατρεία του Μίθρα, προκειμένου να αποτελέσει τον κοινό θρησκευτικό συνδετικό κρίκο των ανόμοιων λαών της.  Όταν ο Χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, απορρόφησε τα λατρευτικά έθιμα και τις συνήθειες αιώνων γύρω από το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Τα Χριστούγεννα τοποθετήθηκαν την 25η Δεκεμβρίου το 532 μ.Χ.  και έτσι η παγανιστική γέννηση του αήττητου Ήλιου ταυτίζεται με τη γέννηση του θεϊκού ιδρυτή της νέας θρησκείας και έτσι να αφομοιωθεί από αυτήν

Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο Ήλιος, στο κατώτερο σημείο της τροχιάς του στο νότιο ημισφαίριο, στον αστερισμό του Αιγόκερω – στις Πύλες του ήλιου, όπως το ονόμαζαν οι Χαλδαίοι αστρονόμοι – άλλαζε κατεύθυνση και στρεφόταν και πάλι προς το βόρειο ημισφαίριο, με άμεσο αποτέλεσμα το μεγάλωμα της μέρας. Μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε την αλληγορική σημασία με την οποία χρησιμοποιείται αυτό το γεγονός. Συμβολίζεται το πνευματικό σκοτάδι που έρχεται να φωτίσει ο εκάστοτε Ηλιακός Θεός.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά τον μήνα Ποσειδώνα (15 Δεκεμβρίου – 15 Ιανουαρίου) τιμούσαν τον Θεό Διόνυσο. Από την 8η έως την 11η μέρα του  τελούνταν τα κατ’ αγρούς Διονύσια ή τα Διονύσια τα Μικρά κατά τη διάρκεια των οποίων γινόταν αναπαράσταση διαφόρων μύθων που αφορούσαν τον θεό Διόνυσο.

Επίσης την 26η μέρα του μήνα αυτού στην Αθήνα τελούνταν τα Αλώα, προς τιμήν της Δήμητρας, της Κόρης και του Διονύσου.

Τα ημερολόγια των Βοιωτών και των Αιτωλών άρχιζαν από την πρώτη νουμηνία (Νέα Σελήνη) μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ μέχρι σήμερα το χειμερινό ηλιοστάσιο τιμούν οι Ταμίλ, στη Νότια Ινδία. Το νέο έτος τους πανηγυρίζεται με την τριήμερη γιορτή Πόνγκαλ, οπότε βράζουν το νέο ρύζι και μετέχουν σε κατανυκτικές θρησκευτικές τελετές.

Οι Ρωμαίοι τον αντίστοιχο μήνα γιόρταζαν τα Σατουρνάλια, προς τιμήν του θεού Κρόνου.Στις επτά ημέρες εορτασμού των Σατουρναλίων τα σπίτια στολίζονταν με πρασινάδες και στεφάνια, ανταλλάσσονταν δώρα και διοργανώνονταν διασκεδάσεις. Διακόπτονταν οι δίκες, παρεχόταν αμνηστία στους κρατουμένους και οι δούλοι εξισώνονταν με τους κυρίους τους. Στα Σατουρνάλια υπήρχε και το έθιμο να κρύβουν ένα ξερό φασόλι στο φαγητό. Όποιος το έβρισκε πίστευαν ότι θα είχε την τύχη με το μέρος του όλο τον χρόνο. Πιθανότατα λοιπόν εκεί να έχει τις ρίζες του και το έθιμο με το τυχερό φλουρί της βασιλόπιτας.

Στα  Μπρουμάλια, που γιορτάζονταν με  επίκεντρο την 25η Δεκεμβρίου,  που την ονόμαζαν «Ημέρα της γέννησης του ανίκητου Ήλιου».  Η ονομασία τους προέρχεται από τη λατινική λέξη bruma που υποδηλώνει τη χειμερινή τροπή, δηλαδή τη μικρότερη μέρα του έτους στις 22 Δεκεμβρίου, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Τα Μπρουμάλια συνδυάζονταν με τα Σατουρνάλια και γιορταζόταν η γέννηση του θεού Μίθρα, του αήττητου Ήλιου, με την ελπίδα να φέρει την ισορροπία στον ουρανό και τη γη.

Κατά τους δύο πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες ο ακριβής εντοπισμός της γενέθλιας μέρας του Χριστού δεν ενδιέφερε τους πιστούς Χριστιανούς, που λάτρευαν καθημερινά τον Χριστό λέγοντας ότι οι πραγματικοί Χριστιανοί έχουν αδιάλειπτη γιορτή. Ο Ωριγένης αναφέρει ότι «Εορτή ουδέν άλλο εστίν ή τα δέοντα πράττειν». Η έννοια της φράσης αυτής είναι ότι οι χριστιανικές γιορτές δεν πρέπει να περιορίζονται στις τελετουργικές πράξεις, τις συνάξεις και την εξωτερική λατρεία, αλλά με θρησκευτική κατάνυξη να επεκτείνονται σε όλη τη ψυχική διάθεση του χριστιανού και στις αγαθοεργίες.

Α.Παπαδομιχελάκη