Αποσπάσματα από το Κλειδί για τις Αρχές

Αποσπάσματα από το Κλειδί για τις Αρχές

Απάντ.:• Όχι δεν υπάρχει. Εκτός, ίσως, από κάτι που θα έδινε μόνο λαβή στην Επιστήμη για ένα αντεπιχείρημα. Μήπως στα όνειρά μας οι αισθήσεις μας δεν διαφέρουν; Αισθανόμαστε, μιλάμε, ακούμε, βλέπου¬με, γευόμαστε και λειτουργούμε γενικά σε ένα άλλο επίπεδο. Η αλ¬λαγή της κατάστασης της συνειδητότητάς μας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μια σειρά πράξεων και γεγονότων που καλύπτουν διάστημα πολλών χρόνων, όπως νομίζουμε, περνάει ιδανικά από τον νου μας σε μια στιγ¬μή. Λοιπόν, η υπερβολική αυτή ταχύτητα της νοητικής μας λειτουργίας όταν ονειρευόμαστε και η τέλεια φυσικότητα, εκείνη την ώρα, κάθε άλλης λειτουργίας μάς δείχνουν πως βρισκόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Η δική μας φιλοσοφία μάς διδάσκει πως, όπως υπάρχουν 7 θεμελιώδεις δυνάμεις στη φύση και 7 πεδία ύπαρξης, έτσι υπάρχουν και 7 καταστάσεις συνειδητότητας στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να ζει, να σκέφτεται, να θυμάται, να υπάρ¬χει. Δεν είναι δυνατό να τα πούμε ένα-ένα εδώ, όποιος θέλει να τα μάθει πρέπει να μελετήσει την Μεταφυσική της Ανατολής. Αλλά σε αυτές τις δύο καταστάσεις – δηλαδή στην εγρήγορση και στο ονείρεμα  – κάθε κοινός θνητός, από τον βαθειά μελετημένο φιλόσοφο μέχρι τον φτωχό αγράμματο άγριο, μπορεί να βρει σίγουρη απόδειξη ότι είναι διαφορετικές. 

Πιστεύοντας σε 7 επίπεδα Κοσμικής ύπαρξης και σε 7 καταστάσεις Συνειδητότητας, αναφορικά με το Σύμπαν ή τον Μακρόκοσμο, σταματάμε στο 4ο επίπεδο, γιατί θεωρούμε ότι είναι αδύνατο να προχωρήσουμε πιο πέρα με κάποια βεβαιότητα. Αλλά σε ό,τι αφορά τον Μικρόκοσμο, δηλαδή τον άνθρωπο, μελετάμε ελεύθερα  τις 7 καταστάσεις και αρχές του.
Ερώτ.:- Και πώς τις εξηγείτε;
Απάντ.:- Πρώτα από όλα, διακρίνουμε δύο ξεχωριστά όντα μέσα στον άνθρωπο: το πνευματικό και το φυσικό Ον. Τον άνθρωπο που σκέφτεται και τον άνθρωπο που συγκρατεί από τις σκέ¬ψεις του ό,τι τού είναι δυνατό να αφομοιώσει. Τον διαιρούμε, λοιπόν, σε δύο διακριτές φύσεις: την ανώτερη ή  πνευματικό ον, που αποτελείται από 3 «αρχές» ή όψεις και την κατώτερη ή φυσική τετράδα, που αποτελείται από 4 «αρχές» ή όψεις -  έχουμε δηλαδή, ένα σύνολο 7 αρχών.
Η ΕΠΤΑΔΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ερώτ.:- Μήπως εννοείτε αυτό που ονομάζουμε Πνεύμα, Ψυ¬χή και άνθρωπο της σάρκας;
Απάντ.:- Όχι. Αυτή είναι η παλιά Πλατωνική διαίρεση. Ο Πλάτωνας ήταν Μύστης και, επομένως, δεν μπορούσε να αποκαλύ¬ψει απαγορευμένες λεπτομέρειες. Όποιος, όμως, είναι γνώστης της αρχαίας διδασκαλίας, μπορεί να διακρίνει τον αριθμό 7 στους διάφορους συνδυασμούς που έκανε ο Πλάτωνας μεταξύ Ψυχής και Πνεύματος. Πρέσβευε ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο μέρη: το αιώνιο, που είναι από την ίδια ουσία με το Απόλυτο και το θνητό, φθαρτό μέρος, που τα συστατικά του μέρη προέρχονται από ήσσονες «δημιουργημένους» Θεούς. Ο άν¬θρωπος, όπως μας λέει, αποτελείται:
1) από ένα θνητό σώμα,
2) μία αθάνατη αρχή και
3) μία «ξεχωριστή Ψυχή που πεθαίνει».

Είναι αυτά που αντίστοιχα εμείς ονομάζουμε: φυσικός άνθρωπος, Πνευματική Ψυχή ή Πνεύμα και ζωώδης Ψυχή («Νους» και «Ψυχή» κατά Πλάτωνα). Τη διαίρεση αυτή υιοθέτησε και ο Απόστολος Παύλος, Μύστης κι εκείνος, που υποστηρίζει ότι υπάρχει το ψυχικό σώμα, που φυτρώνει  πάνω στο φθαρτό (αστρική ψυχή ή φυσικό σώμα) κι ένα  πνευματικό σώμα που αναδύεται μέσα από μία άφθαρτη ουσία. Ακόμη κι ο Ιάκωβος (3.15) το επιβεβαιώνει λέγοντας, «ουκ έστιν αύτη η σοφία (της κατώτερης ψυχής μας) άνωθεν κατερχομένη, αλλ' επίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης», ενώ η άλλη είναι ουράνια σοφία. Είναι τόσο ξεκάθαρο το ότι τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Πυθαγόρας, αν και μιλούν μόνο για «τρία στοιχεία»,  αποδίδουν στους διάφορους συνδυασμούς τους 7 χωριστές λειτουργίες, ώστε αν συγκρίνουμε  τη διδασκαλία τους με τη δική μας, θα το δούμε ξεκάθαρα. Ας ρίξουμε τώρα μια γρήγορη ματιά σε αυτές τις 7 όψεις με τη βοήθεια της παρακάτω κατάταξης:
 

ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ [ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ]
H ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΤΕΤΡΑΔΑ
ΚΑΙ
Η ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΦΘΑΡΤΗ ΤΡΙΑΔΑ


Για να δούμε, τώρα, τί διδάσκει ο Πλάτωνας. Μιλάει για δύο μέρη: για τον εσωτερικό άνθρωπο, το μέρος που είναι αμετάβλητο και αναλλοίωτο, γιατί σχηματίζεται από την ίδια ουσία με τη Θεότητα και για το άλλο μέρος, το θνητό και  φθαρτό. Αυτά τα «δύο μέρη» βρίσκονται στην ανώτερη Τριάδα μας  και την κατώτερη Τετράδα (βλέπε παραπάνω κατάταξη). Ο Πλάτωνας εξηγεί πως, όταν η Ψυχή «ενώνεται με τον Νου (θείο πνεύμα ή ουσία)  κάθε της πράξη είναι ορθή κι εύστοχη». Το αντίθετο συμβαίνει, όταν προ¬σκολλάται στην Ά-νοια (ανοησία ή χωρίς φρόνηση ζωώδη Ψυχή). Έχουμε εδώ, δηλαδή, το Μάνας (ή την Ψυχή, γενικά) στις δύο όψεις της: όταν προσκολλάται στην Ά-νοια (το δικό μας Κάμα ρούπα ή την «Ζωώδη Ψυχή» του «Εσωτερικού Βουδδισμού»), τότε καταλήγει στην πλήρη διάλυση του προσωπικού Εγώ. Ενώ, αν συνδεθεί με τον Νου ( Άτμα -Μπούντι), ενώνεται με το αθάνατο κι άφθαρτο Εγώ και τότε η πνευματική συνειδητότητα του πρώην προσωπικού στοιχείου γίνεται αθάνατη.

«Ό άνθρωπος», λέει ο Πλούταρχος, «είναι πολυσύνθετος. Όσοι νομίζουν ότι αποτελείται μόνο από δύο μέρη, κάνουν λάθος. Γιατί φαντάζονται ότι η νόηση (εγκέφαλος-νοημοσύνη) είναι μέρος της Ψυχής (της Ανώτερης Τριάδας), σφάλλουν, όμως, ακριβώς όπως κι εκείνοι που θεωρούν την Ψυχή μέρος του σώματος, (που θεωρούν, δηλαδή, την Τριάδα μέρος της φθαρτής, θνητής τετράδας). Γιατί η νόηση (Νους) είναι τόσο ανώτερη της ψυχής, όσο και η ψυχή είναι πιο καλή και πιο θεία από το σώμα. Η ένωση της ψυχής με τον νου αποτελεί το λογικό. Η ένωσή της με το σώμα (ή «θυμό», ζωική ψυχή) αποτελεί το πάθος. Το ένα  είναι  η αρχή της ηδονής και του πόνου, ενώ το άλλο η αρχή της αρετής  και της κακίας.   Από τα τρία αυτά στενά συνδεδεμένα και συνεπτυγμένα  μέρη, η γη δίνει στον άνθρωπο το σώμα, η σελήνη την ψυχή και ο ήλιος τη νόηση.»
Εμείς λέμε ότι το Πνεύμα, (ο «Πατήρ εν τω κρυπτώ» του Ιησού) ή το Άτμαν, δεν είναι ατομική ιδιοκτησία κανενός ανθρώ¬που, αλλά ότι είναι η Θεία ουσία που δεν έχει ούτε σώμα ούτε μορφή ούτε βάρος, είναι αόρατη κι αδιαίρετη, αυτή που δεν υπάρχει κι όμως είναι, όπως λένε οι Βουδδιστές, όταν μιλάνε για το Νιρβάνα. Πλα¬νιέται μόνο σαν σκιά πάνω από κάθε θνητό. Περνάει μέσα του και διαποτίζει όλο του το σώμα γιατί το φως της, οι πάντα παρούσες ακτίνες της  φεγγοβολούν μέσα από το Μπούντι, που είναι ο φορέας της και η άμεση απορροή της.  Αυτή είναι η κρυφή έννοια όσων υποστηρίζουν  όλοι σχεδόν οι αρχαί¬οι φιλόσοφοι όταν λένε ότι «ΤΟ ΕΛΛΟΓΟ μέρος της ανθρώπινης ψυχής»  ποτέ δεν εισχωρεί εντελώς μέσα στον άνθρωπο, πα¬ρά μόνο τον σκεπάζει σαν σκιά περισσότερο ή λιγότερο, διαμέσου της άλογης πνευματικής Ψυχής ή του Μπούντι.
Χωρίστε, αν θέλετε, το γήινο ον, που λέγεται άνθρωπος, σε τρεις κύριες όψεις- και θα καταλάβετε τη διαίρεση,  αν δεν θεωρείτε τον άνθρωπο σκέτο ζώο. Πάρτε το αντικειμενικό σώμα του πρώτα, ύστερα την σκεπτόμενη αρχή του - που στέκει λίγο ψηλότερα από το ένστικτο του ζώου - ή τη λεγόμενη ζωική συνειδητή ψυχή. Προσθέστε, τέλος, αυτό που τοποθετεί τον άν¬θρωπο σε τόσο ανώτερη βαθμίδα από το ζώο, δηλαδή, την έλλογη ψυχή ή «πνεύμα». Αν, τώρα, υποδιαιρέσουμε αυτές τις τρεις ομάδες ή αντιπροσωπευτικές οντότητες σύμφωνα με την απόκρυφη διδασκαλία, πού καταλήγουμε;
Πριν απ’ όλα έρχεται το Πνεύμα ή Άτμα (με την  έννοια του Από¬λυτου κι επομένως αδιαίρετου ΟΛΟΥ). Εφόσον η φιλοσοφία δεν μπο¬ρεί να το τοποθετήσει στον χώρο ούτε να το περιορίσει, επειδή αυτό ανήκει στην Αιωνιότητα και βρίσκεται παντού, ακόμα και στο πα¬ραμικρότερο γεωμετρικό ή μαθηματικό σημείο μέσα στο σύμπαν της ύλης ή της ουσίας, δεν θα έπρεπε να το ονομάζουμε, κανονικά, «ανθρώπινη» αρχή. Θα ήταν μάλλον καλύτερα να το θεωρή¬σουμε, σύμφωνα με τη μεταφυσική άποψη, το σημείο του χώρου που σε όλη τη διάρκεια του κάθε βίου της  κατέχει η ανθρώπινη Μονάδα μαζί με το όχημά της, τον άν¬θρωπο. Αυτό το σημείο, τώρα, είναι φανταστικό, όσο κι ο ίδιος ο άνθρωπος, και στην πραγματικότητα, είναι ψευδαίσθηση, Μάγια. Όμως για τον εαυτό μας, όπως και για τα άλλα προσωπικά Εγώ, είμαστε μια πραγματικότητα, όσο διαρκεί αυτή η κρίση ψευδαίσθησης που λέγεται ζωή, και πρέπει να υπολογίζουμε τον εαυτό μας, έστω και μέσα στη φαντασία μας, αν δεν τον υπολογίζουν οι άλλοι. Για να κάνει ο Αποκρυφισμός τις αποκρυφιστικές μελέτες πιο προσιτές στον αν¬θρώπινο νου του αρχάριου μελετητή και για να λύσει το Α, Β, Γ του μυστηρίου της ανθρώπινης φύσης, ονομάζει αυτή την έβδομη αρχή σύνθεση των άλλων έξι  και της δίνει για όχημα το Μπούντι, την Πνευματική Ψυχή. Σε αυτήν κρύβεται ένα μυστήριο, που ποτέ δεν αποκαλύπτεται σε κανέναν, παρά μόνο στους τσέλα, τους μαθητές των Δασκάλων, που έχουν δώσει τον αμετάκλητο όρκο σιωπής ή σε εκείνους, βέβαια, που είναι απόλυτα έμπιστοι. Ασφαλώς θα υπήρχε λιγότερη σύγχυση, αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθεί το μυστικό. Αυτό, όμως, δεν γίνεται, είναι φυλαγμένο με μεγάλη επιμέλεια, γιατί έχει άμεση σχέση με τη δύναμη συνειδητής και εκούσιας προβολής του «Διπλού αιθερικού σώμα¬τος». Άλλωστε, ένα τέτοιο δώρο  θα απέβαινε  μοιραίο σα  «το δαχτυλίδι του Γύγη», για όλο τον κόσμο γενικά και ιδιαίτερα για όποιον θα το χρησιμοποιούσε. Ας επιστρέψουμε  τώρα στις «αρχές». Αυτή, λοιπόν, η θεία ψυχή ή Μπούντι είναι ο φορέας του Πνεύματος.  Συνδυασμένα αυτά τα δύο είναι ΕΝΑ, απρόσωπα, χωρίς ιδιότητες (σε αυτό το πεδίο, βέβαια), αποτελούν, όμως, δύο πνευματικές «αρχές». Όσον αφορά την Ανθρώπινη Ψυχή, το Μάνας ή mens, όλοι, νομίζω, θα συμφωνήσουν ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη έχει, τουλάχιστον, δυαδική  υπόσταση. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος ο προικισμένος με ανώτερη νοημοσύνη δεν μπορεί  να γίνει άνθρωπος κατώτερης διανόη¬σης. Άβυσσος χωρίζει εκείνον που έχει αναπτύξει μια πολύ υψηλή και πνευματική νοημοσύνη από κάποιον άλλον που έχει περιο¬ρισμένη, αδιάφορη και υλική, για να μην πω ζωώδη, διάνοια.
Ερώτ.:-Τότε, γιατί να μη διαιρέσουμε καλύτερα τον άνθρωπο σε δύο «αρχές» ή δύο όψεις;
Απάντ.:- Κάθε άνθρωπος διαθέτει εντός του αυτές τις δύο αρχές, τη μια  πιο ενεργητική από την άλλη. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, η μία εμποδίζεται εντελώς στην ανάπτυξή της, είναι σαν να παραλύει από τη δύναμη και την ισχυρή επιβολή της άλλης όψης, προς αυτή ή εκείνη την κατεύθυνση. Αυτές είναι, λοιπόν, που εμείς ονομάζουμε ανώ¬τερη και κατώτερη όψη του Μάνας. Η πρώτη, το ανώτερο Μάνας ή το σκεπτόμενο συνειδητό ΕΓΩ, τείνει διαρκώς προς την πνευματική Ψυχή (Μπούντι). Η δεύτερη όψη, το κατώτερο Μάνας είναι το ενστικτώδες στοιχείο που έλκει το Κάμα, η έδρα κάθε ζω-ώδους επιθυμίας και κάθε ανθρώπινου πάθους. Έτσι έχουμε αποδείξει την ύπαρξη 4 «αρχών». Ακολουθούν 3 που είναι: (1) το «Διπλό» που καθιερώσαμε να ονομάζουμε Πρωτεϊκή ή Πλαστική Ψυχή,  όχημα της (2) αρχής της Ζωής και (3) το φυσικό σώμα. Βέβαια, κανένας φυσιολόγος ή βιολόγος δεν πρόκειται να παραδεχτεί αυτές τις αρχές κι ούτε θα μπορέσει να τις καταλάβει. Κι αυτός είναι ο λόγος, ίσως, που κανείς από αυτούς δεν κατανοεί μέχρι σήμερα είτε τη λει¬τουργία της σπλήνας, που είναι ο φυσικός φορέας του Πρωτεϊκού Διπλού είτε και κάποιου άλλου οργάνου στη δεξιά πλευ¬ρά του ανθρώπου που είναι το κέντρο των επιθυμιών που προαναφέραμε. Όπως κανείς τους δεν ξέρει και τίποτε για την επίφυση του εγκεφάλου που την περιγράφουν σαν έναν κερατοειδή αδένα που περιέχει λί¬γη άμμο. Ενώ στην πραγματικότητα, αυτός ο αδένας είναι το κέντρο της πιο υψηλής, της πιο θείας συνειδητότητας του ανθρώπου, της παντογνώστριας, πνευματικής νοημοσύνης του, που  περιλαμβάνει τα πάντα. Αυτό σας δείχνει ακόμα πιο καθαρά ότι αυτές οι επτά αρχές δεν είναι ούτε κάτι που εμείς επινοήσαμε ούτε κάτι καινούριο για τη φιλοσοφία, όπως πολύ εύκολα μπορούμε να αποδείξουμε.
Ερώτ.:- Μα τί πιστεύετε ότι είναι αυτό που μετενσαρκώνεται;
Απάντ.:- Το Πνευματικό σκεπτόμενο Εγώ, η αμετάβλητη αρχή του ανθρώπου, αυτό που αποτελεί την έδρα του Μάνας. Δεν είναι το Άτμα ούτε και το Άτμα - Μπούντι ή δυαδική Μονάδα που αποτελεί τον ατομικό ή θείο άνθρωπο, αλλά το Μάνας. Γιατί το Άτμαν είναι το Πα¬γκόσμιο ΟΛΟ και γίνεται ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ του ανθρώπου μόνο όταν ενωθεί με τον φορέα του, το Μπούντι που ΤΟ συνδέει  με την ατο¬μικότητα (τον θείο άνθρωπο). Γιατί το Μπούντι- Μάνας, (ενωμένες η 5η και η 6η αρχή), είναι εκείνο που ονομάζεται Αι¬τιατό σώμα και που αποτελεί τη Συνειδητότητα που ενώνει το Άτμα με την κάθε προσωπικότητα που εμψυχώνει πά¬νω στη γη.  Επομένως, ενώ η λέξη Ψυχή είναι ένας γενικός όρος, υπάρχουν στον άνθρωπο τρεις όψεις της Ψυχής: η γήινη ή ζωώδης Ψυχή, η Ανθρώπινη Ψυχή και η Πνευματική Ψυχή. Για την ακρίβεια, οι τρεις μαζί είναι μία Ψυχή με τρεις όψεις. Μετά τον θάνατο, από την πρώτη δεν μέ¬νει τίποτε, από τη δεύτερη (Νους ή Μάνας) απομένει μόνο η θεία ουσία της, αν μπόρεσε να μείνει αμόλυντη. Ενώ η τρίτη, εκτός του ότι είναι αθάνατη, γίνε¬ται συνειδητά θεία καθώς την απορροφά το ανώτε¬ρο Μάνας. Αλλά, για να σας το δώσω να το καταλάβετε καλύτερα, πρέπει πρώτα να πούμε λίγα λόγια για τη Μετενσάρκωση.

ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Ερώτ.:- Ποιά είναι, όμως, η διαφορά ανάμεσα στις δύο; Σας ομολογώ ότι ακόμη είμαι στο σκοτάδι. Αυτήν ακριβώς τη διαφορά είναι που δεν μπορείτε να μας κάνετε να την καλοκαταλάβουμε.
Απάντ.:- Προσπαθώ, αλλά, δυστυχώς, είναι  δυσκολότερο να δώσεις σε μερικούς ανθρώπους να την καταλάβουν, παρά να τους εμπνεύσεις σεβασμό για παιδιάστικα, απίθανα πράγ¬ματα, που είναι όμως ορθόδοξα, μόνο και μόνο επειδή την  ορθόδοξη σκέψη τη σέβονται. Για να συλλάβετε καλύτερα αυτή την ιδέα, πρέπει πρώτα να μελετήσετε τη δυαδικότητα των «αρχών»:  των πνευματικών,  που ανήκουν στο αθάνατο Εγώ και των υλικών που παίρνουν μέρος στη σύνθεση των σωμάτων τα οποία ολοένα μεταβάλλονται ή στη διαδοχική σειρά των προσωπικοτήτων αυτού του Εγώ.  Καλύτερα, όμως, να τους δώσουμε μόνιμα ονόματα και να πούμε ότι:
Ι. Το Άτμα, ο Ανώτερος Εαυτός, δεν είναι ούτε το δικό σας ού¬τε το δικό μου Πνεύμα, αλλά σαν το φως του ήλιου λάμπει πάνω σε καθετί. Είναι η θεία αρχή που  διαχέεται παντού στο σύμπαν και αποτελεί ένα αδιαίρετο όλο μαζί με το απόλυτο Υπερ-Πνεύμα, σαν την ακτίνα που είναι αξεχώριστη από το φως του ήλιου.
II. Το Μπούντι (η πνευματική ψυχή) δεν είναι παρά το όχημά της. Ούτε το
Άτμα, ούτε το Μπούντι, είτε ξεχωριστά είτε και τα δύο μαζί, δεν είναι χρήσιμα στο ανθρώπινο σώμα, όπως δεν είναι χρήσιμο το φως του ήλιου με τις ακτίνες του για έναν όγκο γρανίτη χωμένο στη γη, εκτός αν η θεία Δυάδα απορροφηθεί και καθρεφτιστεί σε κάποια συνειδητότητα. Το Κάρμα δεν μπορεί να θίξει ούτε το ένα ούτε το άλλο, γιατί το Άτμα είναι η ύψιστη όψη του Κάρμα, η ίδια η εν δράσει ενέργειά ΤΟΥ από μία άποψη, ενώ  το Μπούντι είναι τελείως ασυνείδητο στο πεδίο μας. Η συνειδητότητα αυτή ή η νοημοσύνη είναι το:
ΙΙΙ. Μάνας 
  Το αποτέλεσμα ή η αντανάκλαση του Αχαμκάρα (Ahamkara), που είναι η αντίληψη του «εγώ είμαι», της ΕΓΩΤΗΤΑΣ. Όταν είναι, επομένως, άρρηκτα ενωμένο με τα δύο πρώτα,  ονομάζε-ται ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΓΩ ή Ταϊγιασί (ο φεγγοβόλος)(Taijiasi). Αυτή είναι η πραγματική Ατομικότητα ή ο θείος άνθρωπος. Αυτό το Εγώ – έχοντας ενσαρκωθεί ¬ μέσα στην πρωτόγονη ανθρώπινη μορφή, τη δί¬χως νοημοσύνη και συνειδητότητα, που ζωντάνεψε χωρίς να το αισθάνεται η δυαδική Μονάδα – μετέβαλε την ανθρώπινη μορφή σε πραγματικό άνθρωπο. Αυτό το Εγώ, το «Αιτιατό σώμα», υποσκιάζει κάθε προσωπικότητα στην οποία το Κάρμα το αναγκάζει να εν¬σαρκωθεί. Κι αυτό το Εγώ είναι υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες που διαπράττει κάθε νέο σώμα ή κάθε νέα προσωπικότητα - το εφήμερο προσωπείο κάτω από το οποίο κρύβεται η αληθινή Ατομικότητα στη μακρά σειρά των επαναγεννήσεων.
Ερώτ.:- Μα είναι δίκαιο αυτό; Γιατί θα έπρεπε να τιμωρείται για πράξεις που έχει λησμονήσει;
Απάντ.:- Δεν τις έχει λησμονήσει. Ξέρει τα σφάλματά του και τα θυμάται, όπως  εσείς θυμόσαστε τί κάνατε χθες. Φαντάζεστε ότι το πραγματικό Εγώ τα έχει ξεχάσει, επειδή η μνήμη αυτού του συνόλου από φυσικά στοιχεία που λέγεται «σώμα» δεν θυμάται τί έκανε ο προκάτοχός του (η προσωπικότητα που ήταν); Είναι σαν να λέμε ότι είναι άδικο να τιμωρούνται τα καινούρια παπούτσια που φοράει ένα παιδί, που το δέρνουν γιατί έκλεψε μήλα,  γι’ αυτό που δεν γνωρίζουν καν.
Ερώτ.:- Δεν υπάρχουν όμως, τρόποι επικοινωνίας με¬ταξύ  της Πνευματικής και της ανθρώπινης συνειδητότητας ή μνήμης;
Απάντ.:- Και βέβαια υπάρχουν. Αλλά ποτέ δεν τους παραδέχτηκαν οι δικοί σας  σύγχρονοι επιστήμονες- ψυχολόγοι. Πού αποδίδετε τη διαίσθηση, τη «φωνή της συνείδη¬σης», τα προαισθήματα, τις αμυδρές απροσδιόριστες αναμνήσεις κ.λ.π., αν όχι σε τέτοιου είδους επικοινωνίες; Μακάρι οι περισσό¬τεροι, τουλάχιστον  από τους μορφωμένους ανθρώπους, να ήταν προικισμέ¬νοι με τη λεπτή πνευματική αντίληψη του Κόλεριτζ (Coleridge), ο οποίος φαίνεται τόσο  διαισθητικός σε μερικά σχόλιά του. Ακούστε τί λέει για την πιθανότητα  «όλες οι σκέψεις στην ουσία τους να είναι άφθαρτες». Λέει  πως «Για να γίνει  αυτή η ευφυής ικανότητα (ξαφνικά «ξυπνήματα» της μνήμης) πιο καθολική, θα ήταν απαραίτητη μόνο μια διαφορετική και κατάλληλη οργάνωση,  ένα επουράνιο σώμα αντί για το γήινο, για να μπορεί κάθε ανθρώπινη ψυχή να ξαναθυμάται τη συνολική εμπειρία όλης της περασμένης της ύπαρξης ή μάλλον  των υπάρξεων».
Κι αυτό το επουράνιο σώμα είναι το Μανασικό ΕΓΩ.