ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ





Τα Τέσσερα Μονοπάτια

Το κείμενο είναι από το άρθρο «Μαθητές και Δόκιμοι»

Η Μαθητεία

Ο άνθρωπος ως αυτοσυνειδητό ον διαθέτει ελεύθερη βούληση και επιλογή και μέσω αυτών μπορεί να ελέγχει την ανθρώπινη φύση του καθώς και τις φυσικές δυνάμεις. Η τάση για την αυτογνωσία θεριεύει και γίνεται κατάσταση διαμέσου της εξωτερικής και εσωτερικής εκπαίδευσης που και στις δύο περιπτώσεις ονομάζεται «μαθητεία». Ο όρος «μαθητεία» χρησιμοποιείται περισσότερο για να προσδιορίσει τον άνθρωπο-μαθητή του οποίου έχει ενεργοποιηθεί το πνευματικό σπέρμα και η τάση του για διαφυγή από το προσωρινό και μάταιο.
Μαθητής και μαθητεία σημαίνει τον μανθάνοντα και τον διδασκόμενο. Προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα man, που σημαίνει τον νου, τη νοημοσύνη και dhatar  που σημαίνει τίθημι. Μαθαίνω σημαίνει αντιλαμβάνομαι, κατανοώ, εξακριβώνω. Μαθητεία είναι αυτό που θέτει τον νου στη διαδικασία της σκέψης. Στα πρώτα στάδια της μαθητείας, ο νους στρέφεται προς τα πράγματα των αισθήσεων και την ικανοποίηση τους, ενώ πολύ αργότερα στρέφεται προς την έρευνα και την κατανόηση της ουράνιας φύσης του, που είναι και ο στόχος της ύπαρξής του.
Μαθητεία είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τη ζωή γύρω μας και διαμορφώνουμε τη σχέση μας με αυτήν. Η ζωή είναι το μεγάλο σχολειό στο οποίο τα ανθρώπινα εγώ συμμετέχουν έως ότου αντιληφθούν και κατανοήσουν τους νόμους της ζωής και τον σκοπό της εξέλιξης.
Ο μαθητής που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, είναι μια ψυχή που έχοντας όλες τις δυνατότητες του ουράνιου Πατέρα εν δυνάμει, πρόκειται να τις ενεργοποιήσει και να τις αναπτύξει μέσω κυκλικών περιφορών που στηρίζονται από τη θεία αδέκαστη Δικαιοσύνη ή αλλιώς τον νόμο του Κάρμα. Στο είδος της ζωής που ονομάζεται «ανθρωπότητα», το ατομικό εγώ, προικισμένο με το σπέρμα της νοητικότητας και με ενεργοποιημένες τις αρχές της αντίληψης, της κρίσης, της επιλογής και της συνειδητής ανταπόκρισης, γεννιέται επαναληπτικά μέσα στο φυσικό πεδίο έως ότου αποκτήσει την εμπειρία του φυσικού κόσμου και φθάσει το σημείο να ελέγχει τις φυσικές και αισθησιακές δυνάμεις επιβάλλοντας πάνω τους τις ανώτερες. Οι νόμοι της μετενσάρκωσης και του κάρμα είναι οι άμεσοι υποστηρικτές της ανθρώπινης εκπαίδευσης και μαθητείας. Ο άνθρωπος είναι ο μαθητής που κουβαλώντας μέσα του το σπέρμα της τελειότητας εν δυνάμει, θα πρέπει να το καλλιεργήσει και να το κάνει να βλαστήσει σε δένδρο της πνευματικής ζωής. Η διαδικασία αυτή αποτελεί τον στόχο της ζωής και της εξέλιξης για κάθε ανθρώπινο εγώ. Το μέσο για την πραγμάτωση αυτού του σκοπού είναι η εκπαίδευση και στη συνέχεια η μαθητεία.
Τι είναι η εκπαίδευση

Εκπαίδευση μια λέξη που προέρχεται από το παιδεύω- που σημαίνει παιδαγωγώ,υποβάλλω σε ταλαιπωρίες, είναι ο τρόπος μέσω του οποίου οι λανθάνουσες αρχές του ατόμου αναγκάζονται να ελευθερωθούν από τη νάρκη τους, να ενεργοποιηθούν και να δράσουν. Ο όρος παιδί σημαίνει τον νεαρό αλλά και τον δούλο, δηλαδή εκείνον που υπηρετεί αλλά δεν υπηρετείται. Εδώ σημαίνει το «εγώ» που είναι σκλάβος της ύλης και των περιστάσεων μέσα στις οποίες βρίσκεται, ενώ εκπαίδευση είναι ο τρόπος με τον οποίο κανείς μπορεί να βγει ή να ελευθερώσει από τον λαβύρινθο τον δούλο της ύλης. Η εκπαίδευση είναι το φυτώριο από το οποίο η ψυχή παίρνει τους κατάλληλους χυμούς για να αυξήσει και να συντηρήσει τον νοητικό και τον πνευματικό της βλαστό.

Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται κυρίως μέσω του κάρμα και της μετενσάρκωσης, δηλαδή μέσω των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή του, μέσω των γήινων τρόπων εκπαίδευσης που είναι τα σχολεία και τελικά μέσω μύησης.

Η διαδικασία της συνειδητής έκπτυξης των εγγενών πνευματικών δυνάμεων ονομάζεται μύηση. Μύηση είναι η μεταφυσική εκπαίδευση του ανθρώπου μέσω της οποίας ο μυούμενος όχι μόνο μαθαίνει τα της ύπαρξής του και της σχέσης του με τους συμπαντικούς νόμους, αλλά εκπαιδεύεται να εφαρμόζει τη γνώση του και να την προσφέρει στους άλλους.

Η λέξη «Mαθητής» ή «Τσέλα» στα σανσκριτικά έχει, ανάμεσα σε άλλες, εισαχθεί από τη Θεοσοφία στη νομενκλατούρα της Δυτικής μεταφυσικής. «Τσέλα», σανσκριτικά σημαίνει τον μαθητή, κι είναι αυτός που προσφέρεται  να μάθει και να κάνει πράξη «τα κρυμμένα μυστήρια της Φύσης και τις ψυχικές δυνάμεις που λανθάνουν στον άνθρωπο».

Ο πνευματικός δάσκαλος προς τον οποίον προτείνει την υποψηφιότητά του ο μαθητής, ονομάζεται στην Ινδία Γκουρού. Κι ο πραγματικός Γκουρού είναι πάντα ένας Μύστης στην Απόκρυφη Επιστήμη. Ένας άνθρωπος βαθιάς γνώσης, εξωτερικής κι εσωτερικής, ιδιαίτερα της εσωτερικής, κι άνθρωπος που έχει θέσει τη σαρκική φύση στην υπηρεσία της ΘΕΛΗΣΗΣ. Υπάρχει πλήθος «γεννημένων» ποιητών, μαθηματικών, μηχανικών, πολιτικών κ.λ.π. αλλά εκ φύσεως μύστης είναι κάτι πρακτικά αδύνατο. Γιατί, αν και πράγματι ακούμε κατά σπάνια διαστήματα για κάποιον που έχει μια εξαιρετική έμφυτη ικανότητα για την απόκτηση απόκρυφης γνώσης και δύναμης, ακόμα κι αυτός πρέπει να περάσει τα ίδια τεστ και δοκιμασίες και να υποστεί την ίδια αυτό-εκπαίδευση όπως οποιοσδήποτε λιγότερο προικισμένος μαθητής.

Σε αυτή την περίπτωση είναι απολύτως αληθές ότι δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος από τον οποίον μπορούν να ταξιδεύουν οι ευνοούμενοι. Επί αιώνες η επιλογή των Μαθητών – εκτός της κληρονομικής ομάδας εντός του γκον- πα (ναού) – γινόταν από τους ίδιους τους Μαχάτμα των Ιμαλαΐων μέσα από την τάξη των φυσικών μυστικιστών - που στο Θιβέτ είναι σημαντική σε αριθμό μελών. Οι μόνες εξαιρέσεις έγιναν για την περίπτωση των Δυτικών όπως ο Φλαντ, ο Τόμας Βον, ο Παράκελσος, ο Πίκο ντε Μιραντόλα, ο Κόμης Σαιν-Ζερμέν κ.λ.π. των οποίων η συνάφεια της ιδιοσυγκρασίας προς την ουράνια αυτή επιστήμη λίγο – πολύ ανάγκασε τους απόμακρους Μύστες να έρθουν σε προσωπική επαφή μαζί τους και τους έδωσε τη δυνατότητα να πάρουν όσο μικρό ή μεγάλο μέρος της καθολικής αλήθειας ήταν δυνατόν στο κοινωνικό τους περιβάλλον.

Από το 4ο Βιβλίο του Κίου-τε , Κεφάλαιο : «οι Νόμοι του Ουπασάν», μαθαίνουμε ότι τα προσδοκώμενα προσόντα του Μαθητή- Τσέλα, ήσαν :

1.Τέλεια φυσική υγεία
2. Απόλυτη διανοητική και φυσική αγνότητα
3. Ανιδιοτέλεια, παγκόσμια ευσπλαχνία, συμπόνια για όλα τα ζώντα όντα.
4.Ειλικρίνεια και ακλόνητη πίστη στον νόμο του Κάρμα, ανεξάρτητη από οποιαδήποτε τυχόν παρεμβαίνουσα φυσική δύναμη: νόμος, η πορεία του οποίου δεν πρόκειται να εμποδιστεί από οποιονδήποτε παράγοντα ούτε και να αναγκασθεί να παρεκκλίνει από προσευχή ή εξιλαστήριες εξωτερικές τελετές.
5. Ακατάβλητο θάρρος σε κάθε επείγουσα κατάσταση, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής.
6. Μια ενστικτώδης αντίληψη ότι είναι το όχημα του εκδηλωμένου Αβαλοκιτεσβάρα ή του Θείου Άτμαν (Πνεύμα).
7. Ήρεμη αδιαφορία αλλά και ορθή εκτίμηση του αντικειμενικού και εφήμερου κόσμου, αναφορικά προς τις αόρατες περιοχές.

Τουλάχιστον τέτοια θα πρέπει να ήσαν τα προσόντα κάποιου που θα είχε στόχο να γίνει τέλειος Μαθητής. Με μοναδική εξαίρεση το 1ο, που σε σπάνιες και ιδιάζουσες περιπτώσεις θα ήταν τροποποιήσιμο, καθένα από αυτά τα σημεία ισχύουν μονίμως και όλα, λίγο – πολύ, πρέπει να έχουν αναπτυχθεί στην εσώτερη φύση από τις ΑΒΟΗΘΗΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ του Τσέλα πριν την καθοριστική δοκιμασία.

Όταν ο αυτό-εξελισσόμενος ασκητής – είτε εντός είτε εκτός του ενεργού κόσμου – έχει θέσει τον εαυτό του, σύμφωνα με τη φυσική του ικανότητα, υπεράνω, τον καθιστά κύριο των: 1) Σαρίρα –σώματός του 2) Ιντρίγια – αισθήσεων 3) Ντόσα – ελαττωμάτων 4) Ντούκα – πόνου και είναι έτοιμος να γίνει ένα με το Μάνας, δηλαδή τον Νου, με το Μπούντι, δηλαδή τη σοφία ή πνευματική ευφυία και το Άτμα, που είναι η ύψιστη ψυχή δηλαδή πνεύμα.
Όταν είναι έτοιμος γι’ αυτά και επιπλέον είναι έτοιμος να αναγνωρίσει στο Άτμα τον ύψιστο κυβερνήτη του κόσμου της αντίληψης και στη θέληση, την ύψιστη εκτελεστική ενέργεια (δύναμη), τότε μόνο μπορεί, κάτω από διαχρονικούς κανόνες, να καθοδηγηθεί από τον Μύστη. Τότε ο Μύστης μπορεί να του δείξει το μυστηριώδες μονοπάτι στο τέρμα του οποίου ο Τσέλα διδάσκεται την αλάθητη διάκριση (του Phala) ή τα αποτελέσματα των αιτίων και του δίνονται τα μέσα να φτάσει στην Απαβάργκα, που είναι η απελευθέρωση από τη δυστυχία των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων ( για τον καθορισμό των οποίων ο αδαής δεν έχει λόγο ) και έτσι να αποφύγει την Πράτυα-Μπάβα (Pratya – bhava), δηλαδή τη μεταβίβαση σε διαφορετικά σώματα.

Από της ιδρύσεως, όμως, της Θεοσοφικής Εταιρείας, ένα από τα επίπονα καθήκοντα της οποίας ήταν να επαναφυπνίσει στην Άρυα φυλή τη λανθάνουσα ανάμνηση της ύπαρξης αυτής της επιστήμης και των υπερβατικών εκείνων ανθρώπινων ιδιοτήτων, οι κανόνες επιλογής των Τσέλα έχουν, κατά κάποιο τρόπο, ατονήσει.
Πολλά μέλη της Εταιρείας έχοντας πεισθεί με έμπρακτες αποδείξεις πάνω στα προαναφερθέντα σημεία και ορθά πιστεύοντας ότι, εάν κάποιοι άλλοι άνθρωποι έφτασαν τον στόχο, τότε κι οι ίδιοι, εφόσον είναι εγγενώς κατάλληλοι, θα μπορούσαν να τον πετύχουν ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι, ασκούν πιέσεις για να γίνουν δεκτοί ως υποψήφιοι. Καθώς δε θα ήταν παρέμβαση στο Κάρμα να τους αρνηθεί κανείς την ευκαιρία του να αρχίσουν τουλάχιστον – εφόσον ήσαν τόσο πιεστικοί - τους έδωσαν την ευκαιρία. Τα αποτελέσματα μέχρι τώρα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά και πρέπει να καταδειχθεί σε αυτούς τους άτυχους η αιτία της αποτυχίας τους αλλά και να προειδοποιηθούν άλλοι να μην ακολουθήσουν απρόσεχτα μια τέτοια μοίρα.

Η διαδικασία του να γίνει κανείς Μαθητής ορίσθηκε από έναν Μαχάτμα ως «μια ψυχική συνισταμένη που κατατρώγει όλη την σκουριά αφήνοντας μόνο καθαρό χρυσάφι πίσω της». Αν ο υποψήφιος έχει λανθάνοντα πόθο για χρήμα, πολιτικό δικολαβισμό ή υλιστική δυσπιστία, επιδειξιομανία ή δημαγωγία, ασπλαχνία ή αισθησιακή ικανοποίηση οιουδήποτε είδους, ο σπόρος σίγουρα θα βλαστήσει και, παράλληλα, το ίδιο θα συμβεί και με τις ευγενείς ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης. Ο πραγματικός άνθρωπος θα φανεί.

Ό Μαθητής δεν καλείται μόνο να αντιμετωπίσει όλες τις λανθάνουσες κακές τάσεις της φύσης του αλλά και όλο τον όγκο της επιβλαβούς δύναμης που έχει συσσωρευτεί στην κοινωνία και στο έθνος όπου ανήκει. Γιατί αποτελεί ένα ακέραιο μέρος αυτών των συνόλων και αυτό που επηρεάζει είτε τον μεμονωμένο άνθρωπο είτε την ομάδα (πόλη ή έθνος) έχει αντίκτυπο στον άλλον. Και σε αυτή την περίπτωση ο αγώνας για το καλό απηχεί στο σύνολο της κακότητας στο περιβάλλον του και επισύρει την οργή του περιβάλλοντος εναντίον του.

Και στον σοφό Kirátárjuniya του Bharavi είναι γραμμένο:

"Οι εχθροί που ξεσηκώνονται μέσα στο σώμα
Τόσο δύσκολο να νικηθούν – τα κακά πάθη –Πρέπει αντρίκεια να πολεμηθούν, κι όποιος τα νικά είναι όμοιος με τον κατακτητή του κόσμου "(XI, 32)

Το ήθος του Μαθητή είναι η προϋπόθεση της Μύησης

Ο άνθρωπος πορευόμενος διαμέσου του παρόντος πλανητικού κύκλου οφείλει να αναπτύξει και να εφαρμόσει εκείνες τις αρχές που, νομοτελειακά, αντιστοιχούν στο είδος της ζωής που λέγεται ανθρωπότητα. Αυτές οι αρχές είναι

α) ανάπτυξη και συγκρότηση νοημοσύνης, αρχικά η συγκεκριμένη κι αργότερα η ανώτερη και αφηρημένη διανόηση
β) ο εξευγενισμός της επιθυμίας
γ) ο απόλυτος έλεγχος της ζωώδους φύσης
δ) η έκπτυξη των εγγενών θείων δυνάμεων, που είναι ό, τι καταγράφεται στο Μπούντι (δικαιοσύνη, ανιδιοτέλεια, αδελφοσύνη, διάκριση ανάμεσα στο αιώνιο Καλό και το προσωρινό Κακό, υπηρεσία και προσφορά στην ανθρωπότητα και την πνευματική της εξέλιξη).
ε) πειθαρχία του εγώ, έλεγχος των υλικών δυνάμεων διαμέσου εφαρμογής των ανωτέρων δυνάμεων.

Το θέμα είναι ότι τα μέλη της ανθρωπότητας δεν εξελίσσονται όλα με τον ίδιο ρυθμό, για τούτο άλλα προηγούνται και άλλα έπονται. Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν μέσω πολλαπλών επανενσαρκώσεων που διαρκούν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια και παρόλα αυτά δεν κατορθώνουν να πραγματώσουν τον στόχο της παρούσας αλύσου της ανθρωπότητας, οι οποίοι μόλις αναφέρθηκαν.
Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πετυχαίνουν τον στόχο του παρόντος εξελικτικού Γύρου και κατακτούν το δικαίωμα, στο τέλος της αλύσου, να περάσουν σε ένα άλλο ανώτερο είδος ζωής που το λέμε Ντυανικό.

Το πρώτο στάδιο του μαθητή είναι όταν συνειδητοποιεί τον σκοπό της ζωής, όταν η έφεσή του προς τα πνευματικά ατσαλώνεται και όταν αρχίζει να επιδιώκει τον εξαγνισμό της προσωπικότητάς του. Όταν ατσαλωθεί η πεποίθησή του για το Ανώτερο και το Πνευματικό, τότε επιλέγει αν θα ακολουθήσει την ομαδική πορεία της ανθρωπότητας ή αποφασίζει να επιταχύνει την πνευματική του πρόοδο, εισερχόμενος στην ατραπό της αυτοσυνειδητής μαθητείας και πειθαρχίας. Μέσω των δικών του αποκλειστικά προσπαθειών και διαρκώς ελέγχοντας τις αισθησιακές εξαρτήσεις και προσκολλήσεις του, κατακτά όλο και μεγαλύτερα στάδια αυτό-συνειδητότητας φθάνοντας έτσι να κυριαρχεί τις δυνάμεις των πεδίων στα οποία ανήκει και κινείται το προσωπικό εγώ.

Η κάθε προσπάθεια και επιτυχία είναι ένα βήμα πάνω στην ατραπό της μαθητείας και ένας βαθμός στην ιεραρχική κλίμακα της μύησης, δηλαδή της διεύρυνσης της αυτό-συνειδητότητας. Η πορεία της αφύπνισης και ενεργοποίησης των εγγενών μας δυνάμεων διαγράφεται πάνω σε μια επτάσκαλη κλίμακα, της οποίας κάθε αναβαθμίδα αντιστοιχεί σε μια διεύρυνση συνειδητότητας που σημαίνει την ενεργοποίηση, την έκπτυξη και τον έλεγχό της ψυχομονάδας πάνω στην ύλη του ανάλογου πεδίου.

Τα στάδια αυτά αποτελούν τους βαθμούς της μαθητείας ή της μύησης και στη Μυστική Δοξασία αναφέρονται ως εξής: «Υπάρχουν τέσσερεις βαθμοί μύησης που αναφέρονται στα εξωτερικά έργα και οι οποίοι στα σανσκριτικά είναι γνωστοί αντίστοιχα σαν «Σροταπάν», «Σακρινταγκάμιν», «Αναγκάμιν» και «Αρχάτ»… Ο Άρχατ αν και μπορεί να δει  το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον, ωστόσο δεν είναι ακόμη ένας ανώτατος μυημένος. Γιατί ο ίδιος ο μύστης, ο μυημένος υποψήφιος γίνεται τσέλα (μαθητής) σε έναν ανώτερο Μυημένο. Τρεις ανώτερες βαθμίδες πρέπει να κατακτηθούν από τον Άρχατ, ο οποίος θα φτάσει στην κορυφή της κλίμακας της αρχατικής κατάστασης. Ακόμα και στη δική μας Πέμπτη φυλή υπάρχουν εκείνοι που την έχουν φτάσει, αλλά οι απαραίτητες ιδιότητες για την επίτευξη αυτών των ανωτέρων βαθμίδων θα αναπτυχθούν  πλήρως στον κοινό ασκητή μόνο προς το τέλος αυτής της Ριζικής φυλής και κατά την Έκτη και την Έβδομη.»

Σροταπάνα: σρότας, σημαίνει το ρεύμα, την κοίτη του ποταμού. Είναι αυτός που εισέρχεται στο ρεύμα προς τον Ωκεανό ή το Νιρβάνα.

Σαγκρινταγκάμιν: σαγκρι σημαίνει το μία φορά και αγκάμιν, έρχομαι, φθάνω, επιστρέφω. Είναι αυτός που επιστρέφει για ενσάρκωση μόνο μια φορά ακόμη.

Αναγκάμιν: αν σημαίνει όχι, επομένως είναι αυτός που δεν υπόκειται στην επαναγέννηση παρά μόνο αν το επιθυμεί για να βοηθήσει την ανθρωπότητα.

Αρχάν, επίσης Αρχάτ, Ραχάτ και Αραχάτ: από τη ρίζα αρχ που σημαίνει αυτό που αξίζει. Είναι αυτός που επαξίως διακρίνεται έχοντας κατακτήσει τον στόχο. (ΜΔ Ι, 207)

«…Το μονοπάτι των Απόκρυφων Επιστημών πρέπει να περπατηθεί με μόχθο και να διασταυρωθεί με τον κίνδυνο της ζωής. Ότι κάθε καινούριο βήμα πάνω σε αυτό οδηγώντας στον τελικό σκοπό, περιστοιχίζεται από παγίδες και σκληρά αγκάθια. Ότι ο προσκυνητής που περιπλανάται πάνω σε αυτό, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει και να κατακτήσει τις χίλιες και μία μανίες που φυλάνε στις αδαμάντινες πύλες και εισόδους – μανίες που ονομάζονται Αμφιβολία, Σκεπτικισμός, Περιφρόνηση, Γελοιοποίηση, Επιθυμία και τελικά Πειρασμός – κυρίως το τελευταίο. Και εκείνος που θα δει πίσω από όλα αυτά θα πρέπει πρώτα να καταστρέψει αυτό το ζωντανό τείχος. Αυτός πρέπει να έχει χαλύβδινη καρδιά και ψυχή τόσο σιδερένια ώστε να μην υποχωρεί στις αποφάσεις του και συνάμα να είναι πράος, ευγενικός και ταπεινός και να έχει διώξει από την καρδιά του κάθε ανθρώπινο πάθος που οδηγεί στο κακό.»
(Επιστολές των Μαχάτμας προς τον Α.Π.Σίννετ, σ.351-2)

Η μονάδα ανεβαίνοντας προοδευτικά την κλίμακα θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στις δύο ατραπούς: τη μυστική και την ανοιχτή ατραπό. Την ανοιχτή ατραπό ακολουθούν όσοι φθάνοντας τον βαθμό του Βούδα, εισέρχονται στο Νιρβάνα αρνούμενοι κάθε ζωή κάτω από αυτό το πεδίο. Αυτοί ονομάζονται Πρατυέκα-Βούδες και τα ανάτυπά τους μέσα στην ανθρωπότητα είναι οι αναχωρητές και οι ασκητές. Αυτοί αρνούμενοι τα εγκόσμια, επιδίδονται στην προσωπική τους άσκηση για να κατακτήσουν την ένωση με τον Ανώτερο Εαυτό  και τη νιρβανική ευδαιμονία. Όσες από τις εκλεκτές αυτές Μονάδες θυσιάζουν την παραμονή τους στο Νιρβάνα, αυτές επιλέγουν τη Μυστική Ατραπό που είναι η Ατραπός της Συμπόνιας.

Και λέει στη Φωνή της Σιγής:

«Μία είναι η ΑΤΡΑΠΟΣ, ω Μαθητή, όμως διπλή, στο τέλος. Τα στάδιά της τέσσερα κι εφτά πύλες τα σημειώνουν. Στη μια της άκρη άμεση ευτυχία, μα μακρινή στην άλλη. Και οι δυό ανταμοιβές είναι της αρετής: η εκλογή δική σου. (στ.179)
Η Μία γίνεται οι Δύο, η Ανοιχτή και η Μυστική. Στο τέρμα η πρώτη οδηγεί, η δεύτερη στου Εαυτού σου τη θυσία. (180)
Η ανοιχτή Ατραπός στην αμετάβλητη οδηγάει αλλαγή – το Νιρβάνα, στην ένδοξη του Απόλυτου κατάσταση, στην Ευτυχία που ξεπερνά την σκέψη του ανθρώπου. (στ.181)
ΑΠΑΡΝΗΣΗ είναι η δεύτερη Ατραπός , γι’αυτό του «Πόνου Ατραπό» τη λένε. (στ.183)
Αυτή η Μυστική Ατραπός σε ανέκφραστο νοητικό πόνο οδηγάει τον Αρχάν. Πόνο για τον ζωντανό νεκρό και σε ανήμπορη συμπόνια γι’αυτούς που καρμικά ταλαιπωρούνται, γιατί του Κάρμα τον καρπό οι Σοφοί να απαλύνουν δεν τολμούν. (από τη Φωνή της Σιγής, στ.184)

Τα Τέσσερα Μονοπάτια

Η εκπαίδευση και η μαθητεία ακολουθούν τις τέσσερεις γραμμές μάθησης και πρακτικής που καθεμία σε στενό συνδυασμό με τις άλλες τρεις, οδηγούν τον μαθητή στην πραγμάτωση του σκοπού που είναι η ένωση με το Ανώτερο Εγώ και στη συνέχεια με τον Πνευματικό Εαυτό με στόχο τη Θυσία και την Υπηρεσία προς την Ανθρωπότητα.

Ποιά είναι αυτά τα τέσσερα μονοπάτια;

1.     Ράτζα Γιόγκα

2.      Γκνάνι γιόγκα

3.     Μπάκτι γιόγκα

Λέει ο Πατάντζαλι στις Γιόγκα Σούτρας:

"Όταν ο ανθρώπινος νους απελευθερώνεται από την κηλί­δα της δραστηριότητας και της νωθρότητας, όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνον η αντίληψη της διαφοράς της ύπαρξης από τη Μονάδα της Ζωής, το Πουρούσα, όταν οι αιτίες των επαναγεννήσεων έχουν εξαϋλωθεί, τότε η ανθρώπινη συνειδητότητα περνά σε μία κατάσταση αγνότητας ισοδύναμης με εκείνη της Μονάδας. Αυτό ονομάζεται απομόνωση της ύπαρξης. Τότε το Πουρούσα κρατώντας την ακτινοβολία του μέσα στην ύπαρξη Του, στέκεται απομονωμένο πάνω από κάθε ρύπο". (Γιόγκα Σούτρα ΙΙΙ, 55 του Πατάντζαλι)

Το σύστημα αυτό στοχεύει στην ένωση των αντιθέτων – του προσωπικού Εγώ με το Ανώτερο Εγώ – μέσω του ελέγχου της αισθησιακής φύσης και του νου. Είναι σημαντικό να κατευθύνουμε την προσοχή συνειδητά, με σκοπό να βαδίσουμε το πνευματικό μονοπάτι προς τη φώτιση, διότι  σε αντίθετη περίπτωση, η διάσπαση του νου οδηγεί σε ιδέες κι εντυπώσεις, φόβους και έντονα ακατέργαστα συναισθήματα που μας παγιδεύουν στην ψευδαίσθηση του κόσμου της ύλης. Είναι ο τρόπος της λύτρωσης και απομόνωσης της Μονάδας από τα περικαλύμματά Της.



...