ΦΥΣΙΚΗ

ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ

 

 

Μια σκουληκότρυπα  συνδέει δύο μαύρες τρύπες. (Credit: Alan Stonebraker / American Physical Society)

Μια σκουληκότρυπα συνδέει δύο μαύρες τρύπες. (Credit: Alan Stonebraker / American Physical Society)

H κβαντική σύμπλεξη είναι ένα από τα πιο περίεργα φαινόμενα που μελετά η κβαντική μηχανική – τόσο παράξενο που ανάγκασε τον Einstein να αναφέρεται σ’ αυτό ως η «στοιχειωμένη δράση από απόσταση».

Όταν δύο σωματίδια βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη, συν-πλέκονται μεταξύ τους ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά συζευγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση.

Ας υποθέσουμε ότι ένα σωματίδιο με σπιν μηδέν διασπάται σε δυο σωματίδια.

Τότε το σύστημα των νέων δυο σωματιδίων υποχρεωτικά θα έχει συνολικό σπιν μηδέν και εξαιτίας των νόμων διατήρησης θα πρέπει συνεχώς να είναι μηδέν.

Συνεπώς αν το ένα σωματίδιο έχει σπιν «πάνω» ως προς μια τυχούσα κατεύθυνση, τότε υποχρεωτικά το σπιν του δεύτερου σωματιδίου θα πρέπει να είναι «κάτω», ας το έχουμε μεταφέρει έτη φωτός μακριά από το ταίρι του.

Για την κβαντομηχανική το σπιν του κάθε σωματιδίου είναι απροσδιόριστο.

 

Όμως όταν το σπιν του ενός σωματιδίου σε μια τυχούσα κατεύθυνση μετρηθεί και βρεθεί να έχει την μία από τις δυνατές τιμές του, τότε το σπιν του άλλου σωματιδίου – που ενδεχομένως βρίσκεται έτη φωτός μακριά – θα «αποκτήσει» ακαριαία την αντίθετη κατεύθυνση κατά μήκος του ίδιου άξονα. Και αυτός είναι ο λόγος που ο Einstein μιλούσε για «στοιχειωμένη δράση από απόσταση».

Αλλά τι είναι αυτό που επιτρέπει τα σωματίδια να «επικοινωνούν» ακαριαία σε τόσο μεγάλες αποστάσεις;

Πριν από κάποιους μήνες οι Juan Maldacena και Leonard Susskind στην εργασία τους με τίτλο «Cool horizons for entangled black holes» εξέταζαν τις λύσεις, που προκύπτουν από την γενική σχετικότητα, στις οποίες δυο απομακρυσμένες μαύρες τρύπες συνδέονται διαμέσου μιας σκουληκότρυπας ή γέφυρας Einstein-Rosen.

Στην ουσία πρότειναν την «εξίσωση»:

 

Σύμπλεξη = Σκουληκότρυπες (διαβάστε σχετικά ΕΔΩ)

Τώρα έρχονται ο Julian Sonner από το ΜΙΤ, και ανεξάρτητα οι Kristan Jensen και Andreas Karch [Holographic Dual of an Einstein-Podolsky-Rosen Pair has a Wormhole], oι οποίοι μέσα από το πρίσμα της θεωρίας χορδών εξετάζουν μια παρόμοια ιδέα, τον σχηματισμό σκουληκότρυπας μεταξύ δυο κουαρκ που βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη.

creationofenΔυο κουάρκ (τα στοιχειώδη σωματίδια από τα οποία συνίστανται τα πρωτόνια και τα νετρόνια), μπορούν να αναδυθούν από το κενό σύμφωνα με το φαινόμενο Schwinger. Το φαινόμενο αυτό που αποκαλείται επίσης και «δημιουργία ζεύγους» , περιγράφει την δημιουργία δυο σωματιδίων από το τίποτα ή ενός συνόλου φευγαλέων σωματιδίων.

Σύμφωνα με τον Sonner, χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτρικό πεδίο μπορεί κανείς να «συλλάβει ένα ζεύγος» τέτοιων σωματιδίων πριν εξαφανιστούν πίσω στο κενό.

Άπαξ και διατηρηθούν, αυτά τα σωματίδια θεωρούνται συν-πλεγμένα. Χρησιμοποιώντας τις πολλές διαστάσεις και τις έννοιες, όπως η ολογραφική δυαδικότητα, που εμφανίζονται στην θεωρία των χορδών, φαίνεται ότι τα κουάρκ που βρίσκονται σε σύμπλεξη συνδέονται διαμέσου μιας σκουληκότρυπας.

Βάσει αυτής της θεώρησης η βαρύτητα αναδύεται από την κβαντική σύμπλεξη. Η γεωμετρία που περιγράφει την συγκεκριμένη κατάσταση, αντιμετωπίζει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο τη βαρύτητα και θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε μια νέα θεωρία ενοποίησης, αλλά σύμφωνα με τον Sonner υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα να διανυθεί (ως συνήθως)….

Διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ: “Creation of entanglement simultaneously gives rise to a wormhole” και ΕΔΩ: ‘Spooky action’ builds a wormhole between ‘entangled’ quantum particles

Σημαντικό επίτευγμα κβαντικής τηλεμεταφοράς από Ολλανδούς

Από: SigmaLive Ημερομηνία: Μάιος 30, 2014 11:48

 

 youtube_icon  print A+ A-

Ολλανδοί επιστήμονες κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ακριβή τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών σε απόσταση τριών μέτρων. Αν και το επίτευγμα απέχει ακόμη πολύ από τη διάσημη φράση "Διακτίνισέ με, Σκότι!" της σειράς "Σταρ Τρεκ", αποτελεί ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

 

 

Αρκετοί επιστήμονες θεωρούν πλέον ότι κάποτε θα καταστεί εφικτή η τηλεμεταφορά ολόκληρων ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο. Προς το παρόν πάντως -και για αρκετό ακόμη καιρό- θα πρέπει να αρκεστούμε στη τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών. Το όφελος θα είναι η δημιουργία του "κβαντικού διαδικτύου", που θα διασυνδέει αστραπιαία εξίσου γρήγορους κβαντικούς υπολογιστές. Ακόμη πιο άμεσα, προτού υλοποιηθεί το κβαντικό διαδίκτυο, η τηλεμεταφορά κβαντικών δεδομένων θα καταστήσει πιο ασφαλής από τους "ωτακουστές" τις σημερινές επικοινωνίες, καθώς η μετάδοση κβαντικών δεδομένων θεωρείται 100% ασφαλής (θεωρητικά τουλάχιστον)

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόναλντ Χάνσον του Ινστιτούτου Νανοεπιστήμης του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Ντελφτ (ενός εκ των κορυφαίων ευρωπαϊκών πολυτεχνείων), έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", sύμφωνα με τους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".

Ο Χάνσον δήλωσε ότι οι νόμοι της Φυσικής δεν απαγορεύουν τη τηλεμεταφορά μεγάλων αντικειμένων, άρα και ανθρώπων. Όπως είπε, κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον δεν αποκλείεται οι άνθρωποι να διακτινίζονται ακόμη και στο διάστημα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η τηλεμεταφορά αφορά κατά βάση την κατάσταση ενός σωματιδίου. "Εφόσον πιστεύει κανείς ότι δεν είμαστε παρά μια συλλογή ατόμων συνενωμένων με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θεωρητικά φαίνεται δυνατό να τηλεμεταφέρουμε τους εαυτούς μας από το ένα μέρος στο άλλο. Πρακτικά, κάτι τέτοιο θα είναι πολύ απίθανο, αλλά το να πούμε ότι ποτέ δεν θα γίνει, αυτό θα ήταν επικίνδυνο. Δεν θα το απέκλεια, επειδή κανείς θεμελιώδης φυσικός νόμος δεν το εμποδίζει. Αν όμως συμβεί ποτέ, θα είναι στο μακρινό μέλλον", δήλωσε ο Χάνσον.

Οι ερευνητές έδειξαν, με το νέο πείραμά τους, ότι είναι δυνατό να τηλεμεταφερθούν (και μάλιστα με αξιοπιστία 100%) πληροφορίες, κωδικοποιημένες σε υποατομικά σωματίδια, ανάμεσα σε δύο σημεία που απέχουν τρία μέτρα.

Η τηλεμεταφορά βασίζεται στο μυστηριώδες φαινόμενο της κβαντικής "εμπλοκής" ή κβαντικού "εναγκαλισμού", κατά την οποία η κατάσταση ενός σωματιδίου επηρεάζει αυτόματα την κατάσταση ενός άλλου μακρινού σωματιδίου (κάτι που καθόλου δεν άρεσε στον Αϊνστάιν, επειδή δεν μπορούσε να το εξηγήσει).

Στο ολλανδικό πείραμα χρησιμοποιήθηκαν "εναγκαλισμένα" ηλεκτρόνια παγιδευμένα μέσα σε κρύσταλλο διαμαντιού σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Οι ερευνητές πέτυχαν τη τηλεμεταφορά τεσσάρων διαφορετικών καταστάσεων των υποατομικών σωματιδίων, που η κάθε μία αντιστοιχούσε σε μια μονάδα κβαντικής πληροφορίας (qubit) - κατ` αντιστοιχία των συμβατικών δυαδικών μονάδων ψηφιακής πληροφορίας (bit)

Ένας βασικός στόχος των επιστημόνων είναι να δημιουργήσουν έναν ισχυρό κβαντικό υπολογιστή, που θα μπορεί να δουλεύει με έναν μεγάλο αριθμό "εναγκαλισμένων" κβαντικών μονάδων πληροφοριών (qubits), κάτι που όμως ακόμη δεν έχει καταστεί εφικτό.

 

Οι επιστήμονες του Ντελφτ σχεδιάζουν, τον Ιούλιο, μια πολύ πιο φιλόδοξη τηλεμεταφορά σε απόσταση 1.300 μέτρων στο χώρο του πανεπιστημίου. Συνολικά σε όλο τον κόσμο, πέντε έως έξι επιστημονικές ομάδες ανταγωνίζονται για το ποια θα πετύχει πρώτη την κβαντική τηλεμεταφορά σε μεγάλες αποστάσεις, ίσως και με ταχύτητα μεγαλύτερη και από του φωτός. Και έτσι, μεταξύ άλλων, να κάνουν τα κόκαλα του Αϊνστάιν να τρίζουν για τα καλά.

 

Πηγή ΚΥTheofanis GRAMMENOS

7:50 π.μ. (Πριν από 6 ώρες) 2-6-2014

 

προς Εμένα

Σας ευχαριστώ !

 

Για την ιστορία, το entanglement φαίνεται να καθιερώνεται σιγά σιγά στην ελληνική ορολογία ως σύμπλεξη (και αποσύμπλεξη το disentaglement). Η μελέτη της τηλεμεταφοράς αρχίζει ουσιαστικά μάλλον το 1993 με τη διεθνή συνεργασία των θεωρητικών φυσικών Bennett-Brassard-Crépeau-Jozsa-Peres-Wooters και την εργασία περί σύμπλεξης Teleporting an Unknown Quantum State via Dual Classical and Einstein-Podolsky-Rosen channels. Είχα μείνει στην τηλεμεταφορά φωτονίων σε απόσταση 143 km το 2012.ΠΕ

(3-6-2014)

Επίδειξη συσκευής μαγνητικής αιώρησης περιλαμβάνει μέχρι και…Millennium Falcon! [Video]

08-06-2014 | Κατηγορία: Τεχνολογία

 

 

0

 

 

 

 

Πριν από μερικά χρόνια είχαμε δει το επίτευγμα των ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Tel Aviv, οι οποίοι κρατούσαν σταθερά αντικείμενα στον αέρα με κβαντικές παγίδες. Πλέον, από την έρευνα έχουμε περάσει στην παραγωγή, καθώς μια Ολλανδική εταιρεία (Crealev

) ασχολείται με την κατασκευή τέτοιων συσκευών μαγνητικής αιώρησης (maglev) που απευθύνονται σε καλλιτέχνες, σχεδιαστές ή οποιονδήποτε θέλει το κάτι διαφορετικό για το σπίτι του.

 

Στο παρακάτω video θα δούμε τον Brusspup, γνωστός “μάγος” με 1.500.000+ συνδρομητές και σχεδόν 300.000.000 views στο κανάλι του στο YouTube, να δοκιμάζει το module CLM 2 με διάφορα αντικείμενα (βιβλία, μαξιλάρι, τούβλα κλπ.). Το συγκεκριμένο module επιτρέπει την αιώρηση αντικειμένων με βάρος έως περίπου 10kg, αλλά το κερασάκι στην τούρτα είναι το Millennium Falcon…

9-6-2014

 

> With many-worlds, all quantum mechanics is local

> But that doesn't make for evidence that parallel universes exist.

> by Xaq Rzetelny July 17 2014, 10:51am EDT

> 

> a.. PHYSICAL SCIENCES114

> In the many-worlds interpretation of quantum mechanics, Schrödinger's cat is both alive and dead-in different universes.

> University of Houston/Andrew Boyd

> Quantum nonlocality, perhaps one of the most mysterious features of quantum mechanics, may not be a real phenomenon. Or at least that's what a new paper in the journal PNAS asserts. Its author claims that nonlocality is nothing more than an artifact of the Copenhagen interpretation, the most widely accepted interpretation of quantum mechanics.>

> Nonlocality is a feature of quantum mechanics where particles are able to influence each other instantaneously regardless of the distance between them, an impossibility in classical physics. Counterintuitive as it may be, nonlocality is currently an accepted feature of the quantum world, apparently verified by many experiments. It's achieved such wide acceptance that even if our understandings of quantum physics turn out to be completely wrong, physicists think some form of nonlocality would be a feature of whatever replaced it.

> 

> The term "nonlocality" comes from the fact that this "spooky action at a distance," as Einstein famously called it, seems to put an end to our intuitive ideas about location. Nothing can travel faster than the speed of light, so if two quantum particles can influence each other faster than light could travel between the two, then on some level, they act as a single system-there must be no real distance between them>

> The concept of location is a bit strange in quantum mechanics anyway. Each particle is described by a mathematical quantity known as the "wave function." The wave function describes a probability distribution for the particle's location, but not a definite location. These probable locations are not just scientists' guesses at the particle's whereabouts; they're actual, physical presences. That is to say, the particles exist in a swarm of locations at the same time, with some locations more probable than others.>

> A measurement collapses the wave function so that the particle is no longer spread out over a variety of locations. It begins to act just like objects we're familiar with-existing in one specific location.>

> The experiments that would measure nonlocality, however, usually involve two particles that are entangled, which means that both are described by a shared wave function. The wave function doesn't just deal with the particle's location, but with other aspects of its state as well, such as the direction of the particle's spin. So if scientists can measure the spin of one of the two entangled particles, the shared wave function collapses and the spins of both particles become certain. This happens regardless of the distance between the particles.>

> The new paper calls all this into question.>

> The paper's sole author, Frank Tipler, argues that the reason previous studies apparently confirmed quantum nonlocality is that they were relying on an oversimplified understanding of quantum physics in which the quantum world and the macroscopic world we're familiar with are treated as distinct from one another. Even large structures obey the laws of quantum Physics, Tipler points out, so the scientists making the measurements must be considered part of the system being studied.>

> It is intuitively easy to separate the quantum world from our everyday world, as they appear to behave so differently. However, the equations of quantum mechanics can be applied to large objects like human beings, and they essentially predict that you'll behave just as classical physics-and as observation-says you will. (Physics students who have tried calculating their own wave functions can attest to this). The laws of quantum physics do govern the entire Universe, even if distinctly quantum effects are hard to notice at a macroscopic level.>

> When this is taken into account, according to Tipler, the results of familiar nonlocality experiments are altered. Typically, such experiments are thought to involve only two measurements: one on each of two entangled particles. But Tipler argues that in such experiments, there's really a third measurement taking place when the scientists compare the results of the two.>

> This third measurement is crucial, Tipler argues, as without it, the first two measurements are essentially meaningless. Without comparing the first two, there's no way to know that one particle's behavior is actually linked to the other's. And crucially, in order for the first two measurements to be compared, information must be exchanged between the particles, via the scientists, at a speed less than that of light. In other words, when the third measurement is taken into account, the two particles are not communicating faster than light. There is no "spooky action at a distance.">

> Tipler has harsh criticism for the reasoning that led to nonlocality. "The standard argument that quantum phenomena are nonlocal goes like this," he says in the paper.

 "(i) Let us add an unmotivated, inconsistent, unobservable, nonlocal process (collapse) to local quantum mechanics;

 (ii) note that the resulting theory is nonlocal; and

(iii) conclude that quantum mechanics is [nonlocal].>

> He's essentially saying that scientists are arbitrarily adding nonlocality, which they can't observe, and then claiming they have discovered nonlocality. Quite an accusation, especially for the science world. (The "collapse" he mentions is the collapse of the particle's wave function, which he asserts is not a real phenomenon.) Instead, he claims that the experiments thought to confirm nonlocality are in fact confirming an alternative to the Copenhagen interpretation called the many-worlds interpretation (MWI). As its name implies, the MWI predicts the existence of other universes.>

> The Copenhagen interpretation has been summarized as "shut up and measure." Even though the consequences of a wave function-based world don't make much intuitive sense, it works. The MWI tries to keep particles concrete at the cost of making our world a bit fuzzy. It posits that rather than becoming a wave function, particles remain distinct objects but enter one of a number of alternative universes, which recombine to a single one when the particle is measured.>

> Scientists who thought they were measuring nonlocality, Tipler claims, were in fact observing the effects of alternate universe versions of themselves, also measuring the same particles.>

> Part of the significance of Tipler's claim is that he's able to mathematically derive the same experimental results from the MWI without use of nonlocality. But this does not necessarily make for evidence that the MWI is correct; either interpretation remains consistent with the data. Until the two can be distinguished experimentally, it all comes down to whether you personally like or dislike nonlocality.>

> Tipler himself is a controversial figure in the scientific community. He's been called a crackpot by Astrophysicist Sean Carroll for his science fiction-like claim that life will evolve to become omnipotent in the moment before the end of the Universe. He's also denied climate change and explored scientific mechanisms for the resurrection of the dead, getting him accused of engaging in pseudoscience by many in the scientific community.>

> He does have his defenders, such as physicist David Deutsch, who builds on some of Tipler's work, though Deutsch rejects Tipler's metaphysical conclusions. And even Carroll acknowledges that Tipler did good scientific work in his early career. That being the case, is Tipler's new paper to be taken seriously?>

> In science, it's not the reputation of the scientist that determines the validity of his or her work; it's whether the work can be born out by evidence. And right now, that's simply not possible here.>

> PNAS, 2014. DOI: 10.1073/pnas.1324238111  (About DOIs).(July 2014)

===========================================================

Summary:

The central mystery of quantum mechanics is that small chunks of matter sometimes seem to behave like particles, sometimes like waves.\

1.       For most of the past century, the prevailing explanation of this conundrum has been what's called the "Copenhagen interpretation" -- which holds that, in some sense, a single particle really is a wave, smeared out across the universe, that collapses into a determinate location only when observed.

2.        But some founders of quantum physics -- notably Louis de Broglie -- championed an alternative interpretation, known as "pilot-wave theory," which posits that quantum particles are borne along on some type of wave. According to pilot-wave theory, the particles have definite trajectories, but because of the pilot wave's influence, they still exhibit wavelike statistics.

3.        Now a professor of applied mathematics believes that pilot-wave theory deserves a second look.

Close-ups of an experiment conducted by John Bush and his student Daniel Harris, in which a bouncing droplet of fluid was propelled across a fluid bath by waves it generated.That's because Yves Couder, Emmanuel Fort, and colleagues at the University of Paris Diderot have recently discovered a macroscopic pilot-wave system whose statistical behavior, in certain circumstances, recalls that of quantum systems.

Couder and Fort's system consists of a bath of fluid vibrating at a rate just below the threshold at which waves would start to form on its surface. A droplet of the same fluid is released above the bath; where it strikes the surface, it causes waves to radiate outward. The droplet then begins moving across the bath, propelled by the very waves it creates.

"This system is undoubtedly quantitatively different from quantum mechanics," Bush says. "It's also qualitatively different: There are some features of quantum mechanics that we can't capture, some features of this system that we know aren't present in quantum mechanics. But are they philosophically distinct?"Bush believes that the Copenhagen interpretation sidesteps the technical challenge of calculating particles' trajectories by denying that they exist. "The key question is whether a real quantum dynamics, of the general form suggested by de Broglie and the walking drops, might underlie quantum statistics," he says. "While undoubtedly complex, it would replace the philosophical vagaries of quantum mechanics with a concrete dynamical theory."

Last year, Bush and one of his students -- Jan Molacek, now at the Max Planck Institute for Dynamics and Self-Organization -- did for their system what the quantum pioneers couldn't do for theirs: They derived an equation relating the dynamics of the pilot waves to the particles' trajectories.

In their work, Bush and Molacek had two advantages over the quantum pioneers, Bush says. First, in the fluidic system, both the bouncing droplet and its guiding wave are plainly visible. If the droplet passes through a slit in a barrier -- as it does in the re-creation of a canonical quantum experiment -- the researchers can accurately determine its location. The only way to perform a measurement on an atomic-scale particle is to strike it with another particle, which changes its velocity.

The second advantage is the relatively recent development of chaos theory. Pioneered by MIT's Edward Lorenz in the 1960s, chaos theory holds that many macroscopic physical systems are so sensitive to initial conditions that, even though they can be described by a deterministic theory, they evolve in unpredictable ways. A weather-system model, for instance, might yield entirely different results if the wind speed at a particular location at a particular time is 10.01 mph or 10.02 mph.

The fluidic pilot-wave system is also chaotic. It's impossible to measure a bouncing droplet's position accurately enough to predict its trajectory very far into the future. But in a recent series of papers, Bush, MIT professor of applied mathematics Ruben Rosales, and graduate students Anand Oza and Dan Harris applied their pilot-wave theory to show how chaotic pilot-wave dynamics leads to the quantumlike statistics observed in their experiments.

What's real?

In a review article appearing in the Annual Review of Fluid Mechanics, Bush explores the connection between Couder's fluidic system and the quantum pilot-wave theories proposed by de Broglie and others.

The Copenhagen interpretation is essentially the assertion that in the quantum realm, there is no description deeper than the statistical one. When a measurement is made on a quantum particle, and the wave form collapses, the determinate state that the particle assumes is totally random. According to the Copenhagen interpretation, the statistics don't just describe the reality; they are the reality.

But despite the ascendancy of the Copenhagen interpretation, the intuition that physical objects, no matter how small, can be in only one location at a time has been difficult for physicists to shake. Albert Einstein, who famously doubted that God plays dice with the universe, worked for a time on what he called a "ghost wave" theory of quantum mechanics, thought to be an elaboration of de Broglie's theory. In his 1976 Nobel Prize lecture, Murray Gell-Mann declared that Niels Bohr, the chief exponent of the Copenhagen interpretation, "brainwashed an entire generation of physicists into believing that the problem had been solved." John Bell, the Irish physicist whose famous theorem is often mistakenly taken to repudiate all "hidden-variable" accounts of quantum mechanics, was, in fact, himself a proponent of pilot-wave theory. "It is a great mystery to me that it was so soundly ignored," he said.

Then there's David Griffiths, a physicist whose "Introduction to Quantum Mechanics" is standard in the field. In that book's afterword, Griffiths says that the Copenhagen interpretation "has stood the test of time and emerged unscathed from every experimental challenge." Nonetheless, he concludes, "It is entirely possible that future generations will look back, from the vantage point of a more sophisticated theory, and wonder how we could have been so gullible."

"The work of Yves Couder and the related work of John Bush … provides the possibility of understanding previously incomprehensible quantum phenomena, involving 'wave-particle duality,' in purely classical terms," says Keith Moffatt, a professor emeritus of mathematical physics at Cambridge University. "I think the work is brilliant, one of the most exciting developments in fluid mechanics of the current century."

Story Source:

The above story is based on materials provided by Massachusetts Institute of Technology. The original article was written by Larry Hardesty. Note: Materials may be edited for content and length.

 

 

Nouveaux mathématiques et la mécanique quantique: Mécanique des fluides suggère alternative à l'orthodoxie quantique

Date:

12 septembre 2014

Source:

Massachusetts Institute of Technology

Résumé:

Le mystère central de la mécanique quantique est que les petits morceaux de matière semblent parfois se comporter comme des particules, parfois comme des vagues.

1.Pour la plupart du siècle passé, l'explication dominante de cette énigme a été ce qu'on appelle l '«interprétation de Copenhague» - qui veut que, dans un certain sens, une seule particule est vraiment une vague, enduit à travers l'univers, qui s'effondre dans un emplacement déterminé uniquement lorsque observée.

2. Mais certains fondateurs de la physique quantique - notamment Louis de Broglie - défendaient une interprétation alternative, dite «théorie de l'onde-pilote», qui postule que les particules quantiques sont à la charge le long sur un certain type de vague. Selon la théorie de l'onde-pilote, les particules ont des trajectoires précises, mais à cause de l'influence de l'onde pilote, ils présentent encore les statistiques ondulatoires.

3. Maintenant, un professeur de mathématiques appliquées estime que la théorie de l'onde pilote mérite un second regard.

Gros plans sur une expérience menée par John Bush et son élève Daniel Harris, dans lequel une goutte rebondissant de fluide a été propulsé dans un bain de liquide par les vagues qu'il a générés.

John Bush, un professeur de mathématiques appliquées au MIT, estime que la théorie de l'onde pilote mérite un second regard. C'est parce que Yves Couder, Emmanuel Fort, et ses collègues de l'Université de Paris Diderot ont récemment découvert un système pilote d'onde macroscopique dont le comportement statistique, dans certaines circonstances, rappelle que des systèmes quantiques.

Le système de Couder et Fort se compose d'un bain de fluide vibrant à un taux juste en dessous du seuil à partir duquel les vagues commençaient à se former sur sa surface. Une goutte de la même fluide est libéré au-dessus du bain; où il frappe la surface, elle provoque des ondes de rayonner vers l'extérieur. La goutte commence alors se déplacer à travers le bain, propulsé par les vagues mêmes qu'il crée.

«Ce système est sans aucun doute quantitativement différente de la mécanique quantique», dit Bush. «C'est aussi qualitativement différente: Il ya quelques caractéristiques de la mécanique quantique que nous ne pouvons pas saisir, certaines fonctionnalités de ce système que nous connaissons ne sont pas présents dans la mécanique quantique mais sont-ils philosophiquement distincte.?"

Bush estime que l'interprétation de Copenhague évite le défi technique de calcul des trajectoires des particules en niant qu'ils existent. «La question clé est de savoir si une réelle dynamique quantique, de la forme générale proposée par de Broglie et les gouttes de marche, pourraient sous-tendre la statistique quantique," dit-il. "Bien que sans aucun doute complexe, elle remplacerait les caprices philosophiques de la mécanique quantique avec une théorie dynamique de béton."

L'an dernier, Bush et l'un de ses élèves - Jan Molacek, maintenant à l'Institut Max Planck de dynamique et auto-organisation - l'ont fait pour leur système ce que les pionniers quantiques ne pouvaient faire leur: Ils proviennent d'une équation reliant la dynamique des ondes pilotes à les trajectoires des particules.

Dans leur travail, Bush et Molacek ont ​​deux avantages sur les pionniers quantique, dit Bush. Tout d'abord, dans le système fluidique, à la fois la goutte rebondissant et son onde de guidage sont bien visibles. Si la gouttelette passe à travers une fente dans une barrière - comme il le fait dans la re-création d'une expérience quantique canonique - les chercheurs peuvent déterminer avec précision son emplacement. La seule façon pour effectuer une mesure sur une particule à l'échelle atomique est de frapper avec une autre particule, ce qui change sa vitesse.

Le second avantage est le développement relativement récent de la théorie du chaos. Mis au point par Edward Lorenz du MIT dans les années 1960, la théorie du chaos soutient que de nombreux systèmes physiques macroscopiques sont si sensibles aux conditions initiales qui, même si elles peuvent être décrites par une théorie déterministe, ils évoluent de façon imprévisible. Un modèle temps-système, par exemple, peut donner des résultats complètement différents si la vitesse du vent à un endroit particulier à un moment donné est 10,01 mph ou 10,02 mph.

Le système de l'onde pilote fluidique est aussi chaotique. Il est impossible de mesurer une position de gouttelettes rebondir avec suffisamment de précision pour prédire sa trajectoire très loin dans l'avenir. Mais dans une récente série d'articles, Bush, MIT professeur de mathématiques appliquées Ruben Rosales, et les étudiants diplômés Anand Oza et Dan Harris ont appliqué leur théorie de l'onde pilote de montrer comment chaotique dynamique pilote-ondes conduit à des statistiques de quantumlike observés dans leurs expériences.

Qu'est-ce que c'est vrai?

Dans un article figurant dans la Revue annuelle de la mécanique des fluides , Bush explore le lien entre le système fluidique de Couder et les théories pilote-ondes quantiques proposées par de Broglie et autres.

L'interprétation de Copenhague est essentiellement l'affirmation que dans le domaine quantique, il n'existe aucune description plus profond que celui statistique. Quand on effectue une mesure sur une particule quantique, et la forme d'onde s'effondre, l'état déterminé que la particule assume est totalement aléatoire. Selon l'interprétation de Copenhague, les statistiques ne se décrivent pas la réalité; ils sont la réalité.

Mais en dépit de la montée en puissance de l'interprétation de Copenhague, l'intuition que les objets physiques, peu importe leur taille, peuvent être en un seul endroit à la fois a été difficile pour les physiciens de secouer. Albert Einstein, qui célèbre douter que Dieu joue aux dés avec l'univers, a travaillé pendant un certain temps sur ce qu'il a appelé une théorie de la «vague fantôme» de la mécanique quantique, considéré comme une élaboration de la théorie de de Broglie. Dans sa conférence 1976 du prix Nobel, Murray Gell-Mann a déclaré que Niels Bohr, le principal représentant de l'interprétation de Copenhague, «un lavage de cerveau toute une génération de physiciens à penser que le problème avait été résolu." John Bell, le physicien irlandais dont le célèbre théorème est souvent pris par erreur pour répudier tous les comptes "variables cachées" de la mécanique quantique, était, en fait, lui-même un partisan de la théorie de l'onde pilote. "C'est un grand mystère pour moi qu'il a été si profondément ignorée," at-il dit.

Ensuite, il y a David Griffiths, un physicien dont "Introduction à la mécanique quantique" est la norme dans le domaine. Dans la postface de ce livre, Griffiths dit que l'interprétation de Copenhague "a résisté à l'épreuve du temps et sorti indemne de toute infection expérimentale." Néanmoins, il conclut: «Il est tout à fait possible que les générations futures regarderont en arrière, à partir du point d'une théorie plus sophistiquée de vue, et se demander comment nous aurions pu être si crédule."

«Le travail de Yves Couder et les travaux connexes de John Bush ... offre la possibilité de comprendre les phénomènes quantiques auparavant incompréhensibles, impliquant la dualité onde-particule,« en termes purement classiques », explique Keith Moffatt, professeur émérite de physique mathématique à Cambridge Université. «Je pense que le travail est génial, l'un des développements les plus passionnants en mécanique des fluides de ce siècle."

[Μια επιστημονική βάση για την άμωμη σύλληψη]

by Chris Pierides

Σ’ ένα πείραμα στα εργαστήρια της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, ο Καθηγητής Poponin μελετούσε την κραδασμική συμπεριφορά (vibrational states) και τα διακριτά μοτίβα ταλάντωσης του ανθρώπινου DNA που βρισκόταν μέσα σε ένα διάλυμα. Η μελέτη του διαλύματος έγινε με την χρήση ενός πανάκριβου εργαστηριακού φασματογράφου, που ονομάζεται Φασματογράφος Συσχέτισης Φωτονίων από πηγές LASER της εταιρείας MALVERN. Εκεί, παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία, το φαινόμενο που ο ίδιος ο Poponin και ο συνερευνητής του Gariaev ονόμασαν «DNA Phantom Effect», ή Φαινόμενο Φαντασμικού-Αόρατου DNA.

Στα πειράματα του Poponin, εκείνο που πιστοποιήθηκε είναι το εκπληκτικό ότι, ο γύρω κενός χώρος εντός του φασματογράφου στον οποίο έχει τοποθετηθεί το δείγμα DNA για να υποστεί την διαδικασία διέγερσης και φασματογραφικής απεικόνισής του με LASER, συνεχίζει να κατέχει για κάποιο χρονικό διάστημα μετά την φυσική απομάκρυνση του δείγματος DNA, απολύτως τις ίδιες ιδιότητες που απεικονίζονται στο φάσμα όταν το δείγμα DNA βρισκόταν ακόμα κατά φυσικό τρόπο στη θέση του. Το συγκλονιστικό δε είναι ότι, ο αόρατος (κενός) αυτός χώρος αλληλεπιδρά πλέον ηλεκτρομαγνητικά με ορατά συμβατικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, όπως π.χ., το δικό μας ανθρώπινο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, ωσάν το ίδιο το αόρατο κενό του χώρου να ήταν φορέας υλικού – φυσικού DNA.

Τα πειράματα αυτά απέδειξαν την ύπαρξη των αόρατων στην ανθρώπινη αντίληψη κβαντικών ενεργειακών πεδίων, με τα οποία κάθε οργανική και ανόργανη ύλη αλληλεπιδρά, χωρίς η αντίληψή μας να καταγράφει την παραμικρή πληροφορία από αυτήν την αλληλεπίδραση. Τα πειραματικά δεδομένα που προέκυψαν από τα πειράματα αυτά, υποδηλώνουν μία παράπλευρη και αόρατη μη γραμμική συμπεριφορά, δηλαδή μια αχωροχρονική, ή κβαντική συμπεριφορά και αλληλεπίδραση του DNA μας με την κβαντική υφή του χώρου που μας περιβάλλει. Τα δεδομένα αυτά προσθέτουν ισχυρές αποδείξεις στην πορεία σύνθεσης μίας κβαντικής θεωρίας για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η ανθρώπινη συνείδηση.

 

V.Poponin, Phantom Effect, 1990

Το πείραμα έγινε ως εξής:

Το διάλυμα με το δείγμα του ανθρώπινου DNA τοποθετείται μέσα στον θάλαμο σκέδασης (διάχυσης) του φασματοσκοπίου και βάλλεται με μία εστιασμένη δέσμη Laser, (κατά παρόμοιο τρόπο που «βάλλεται» και ο άνθρωπος με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού), η οποία και σκεδάζεται (διαχέεται) επάνω στα μόρια του DNA. Τα φωτόνια της δέσμης Laser που σκεδάζονται (διασκορπίζονται) από το δείγμα σε διάφορες γωνίες, συλλέγονται από κατάλληλα τοποθετημένους φωτοπολλαπλασιαστές, οι οποίοι καταγράφουν το πλήθος τους ανά κανάλι συλλογής. Τα διαγράμματα με τις κατανομές των φωτονίων μας αποκαλύπτουν ότι ο αριθμός των φωτονίων ελαττώνεται, πράγμα που σημαίνει ότι απορροφούνται από το δείγμα του DNA, το οποίο και διεγείρεται ενεργειακά και τίθεται έτσι σε κραδασμική κατάσταση (πάλλεται). Εξασφαλίζεται επίσης και διάγραμμα σκέδασης του κενού χώρου πριν να τοποθετηθεί το δείγμα, για να πιστοποιηθεί πως η μόνη σκέδαση που υπάρχει προηγουμένως είναι αυτή που οφείλεται στον τυχαίο θόρυβο του περιβάλλοντος, ο οποίος δημιουργεί τυχαίες σκεδάσεις.

Είναι όμως εκπληκτικό αυτό που παρατηρείται στα διαγράμματα σκέδασης που παίρνονται λίγο μετά την απομάκρυνση του δείγματος του DNA από τον φασματογράφο και την πλήρη απουσία οποιασδήποτε άλλης ουσίας στον χώρο σκέδασης της δέσμης, πλην του κενού. Ο κενός χώρος (το κενό) έχει καταγράψει-απομνημονεύσει την πληροφορία του διεγερμένου DNA, συμπεριφερόμενος όπως ακριβώς ένα DVD-R που καταγράφει δεδομένα πληροφοριών μέσω μίας δέσμης LASER. Δηλαδή, όταν στην συνέχεια, στον κενό τώρα χώρο του φασματογράφου, ξαναπέφτει η δέσμη LASER, ο χώρος συμπεριφέρεται με το να δηλώνει πάνω του (με το να έχει εγγεγραμμένη πάνω του) την πληροφορία που έχει πάρει από το απών πια δείγμα DNA, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το εγγεγραμμένο DVD, όπου η ίδια δέσμη LASER που το έγραψε, το ξαναδιαβάζει. Με άλλα λόγια, είναι σαν ο χώρος να μην είναι κενός αλλά να έχει τη δική του υφή και υπόσταση, πάνω στην οποία έχουν γραφεί οι πληροφορίες που διαβάζονται.

Εδώ παρατηρείται μια αυτό-αναφορά τριών πραγμάτων σε ΕΝΑ. Το κενό του χώρου (αιθέρας, αφρός), το ανθρώπινο δείγμα DNA (γονιδιακό αποτύπωμα) και το φως LASER (που κάνει και διαβάζει τις εγγραφές) είναι όλα Φως (με κεφαλαίο Φ). Το Φώς προσδίδει τα γονιδιακά χαρακτηριστικά στο δείγμα του DNA, επειδή το DNA είναι Φως. Το ίδιο αυτό Φως αποτυπώνει αυτά τα χαρακτηριστικά πάνω στον εαυτό του στον κενό χώρο, επειδή αποτελεί και τον χώρο, και τέλος, το Φως διαβάζει πίσω αυτά τα χαρακτηριστικά πάνω στον κενό χώρο που είναι ταυτόχρονα ο εαυτός του, δηλαδή Φως. Τα φασματογραφικά διαγράμματα χωρίς το δείγμα στη θέση του είναι διαφορετικά από ότι όταν υπήρχε το δείγμα DNA εκεί και κάποιος που δεν σκέφτεται ενοποιητικά θα μπορούσε να σκεφτεί πως τα διαγράμματα αυτά αποτελούν αντανάκλαση (αντήχηση) της ενεργειακής ιδιοταυτότητας (του εαυτού) του αρχικού δείγματος DNA πάνω στον χώρο. Δεν υπάρχουν όμως στ’ αληθινά 2 πράγματα για να αντανακλώνται ή να αντηχούν ως προς ένα τρίτο (το κενό του χώρου), αλλά «ένα και το αυτό» πράγμα, το Φως που αποτελεί τα πάντα. Άλλωστε, αν επρόκειτο για αντανάκλαση ή αντήχηση, τότε ο χώρος δεν θα ήταν κενός αλλά γεμάτος και συμπαγής για να μπορεί να στείλει πίσω, είτε το είδωλο, ή την ηχώ. Όμως, είναι κενός και το κενό (το τίποτε) δεν αντανακλά, ούτε αντηχεί. Άλλωστε, αν επρόκειτο για αντανάκλαση / αντήχηση, τότε το ίδιο θα συνέβαινε και με οποιοδήποτε άλλο δείγμα εκτός DNA κατά την ίδια πειραματική διαδικασία. Όμως, μόνο το ανθρώπινο DNA δίνει αυτά τα φαντασμικά διαγράμματα, αφήνοντας το αποτύπωμά του πάνω στον κενό χώρο…

 

Επομένως και με δεδομένο το παράδοξο ότι ο χώρος πάνω στον οποίο αποτυπώνεται το φαντασμικό DNA είναι όντως κενός, θα πρέπει να διερευνηθεί η φύση του αληθινού ενοποιητικού τριαδικού πλαισίου, μέρος του οποίου είναι και ο κενός χώρος και ως προς το οποίο γίνονται τα πάντα (το οποίο αποτελεί τα πάντα), και όχι ως προς το οποίο αντανακλώνται ή αντηχούν τα πάντα. Εμάς τους Χριστιανούς Επιστήμονες, δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο τα επιμέρους κομμάτια του Όλου, δεν μας ενδιαφέρουν ο καθρέφτης και το είδωλο, ή οι αντηχήσεις του, αλλά η ίδια η ενοποιητική Ουσία που αποτελεί την υπαρξιακή Βάση των πάντων. Φυσικά, λόγω του ότι «η πίστη και η σοφία αποτελούν την στερέωση των καιρών και την σωτήριο δύναμη», έχουμε ανάγκη τα επιμέρους για να καταλάβουμε το Όλο, αλλά για να Το καταλάβουμε πρέπει πρώτα απ’ όλα να Το γνωρίζουμε. Ο κενός χώρος είναι γεμάτος από την κενότητά του, δηλαδή είναι γεμάτος με τον εαυτό του, όχι κάτι άλλο, και δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τα φαινόμενα στο να συμπεραίνουμε πως είναι καθρέφτης. Διαφορετικά, «θα μας αποπλανήσει η επιστήμη μας»… Ο χώρος είναι κενός και το Φως δεν είναι κάτι το διάφορο από εμάς. Είναι τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των εαυτών μας, και ταυτόχρονα έχει αυτοσυνείδηση, δηλαδή επιτρέπει στο όχημα του, εμάς τους ανθρώπινους παρατηρητές, να βλέπουμε τους εαυτούς μας. Είναι αυτό που αναφέρουν οι Άγιοι Πατέρες πως «ο άνθρωπος μπορεί κάποτε να βλέπει το φως του νου του». Ο μόνος τρόπος αληθινής διερεύνησης του Τριαδικού αυτού πλαισίου είναι να γίνει κάποιος το Φως αυτό. Αν μάλιστα είναι επιστήμονας, τότε θα βρει και την πολυπόθητη εξίσωση του Ενοποιημένου Πεδίου (Unified Field) ανάμεσα στον Ηλεκτρισμό, τον Μαγνητισμό και την Βαρύτητα. Είναι φυσικώς αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο με τον γνωστό μας αντικειμενικό τρόπο, τον δυαδικό τρόπο του υποκειμένου και του αντικειμένου. Χρειάζεται πιστή ταύτιση με την Ουσία.

Τα πειράματα του Poponin έδειξαν, ότι όσο δεν διαταράσσεται ο κενός χώρος στον οποίο τοποθετήθηκε το δείγμα του DNA μέσα στον φασματογράφο, τα φασματογραφικά δεδομένα παραμένουν τα ίδια όσες φορές και να επαναληφθεί η φασματογράφηση του κενού χώρου. Αποτυπώνουν μάλιστα το φυσικώς απών DNA μέχρι και ένα μήνα μετά. Όπως έχουμε αναφέρει, κανένα άλλο δείγμα πλην του δείγματος DNA δεν έχει δώσει αυτά τα «φαντασμικά» διαγράμματα. Όσες φορές και να επαναλήφθηκε το πείραμα, όσο καλά και να μελετήθηκαν και να αποκλείστηκαν άλλες τυχαίες παρεμβολές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον φασματογράφο, τα αποτελέσματα ήταν πάντα τα ίδια. Στον κενό χώρο του φασματογράφου φαίνεται σαν να υπάρχει ένα DNA φάντασμα που, ενώ δεν υπάρχει κατά φυσικό τρόπο, παρόλα αυτά αλληλεπιδρά ηλεκτρομαγνητικά σε πραγματικό χρόνο, με τα απολύτως πραγματικά φωτόνια της δέσμης laser του φασματογράφου και αυτό πιστοποιείται από τις διάφορες γωνίες σκέδασης που ακολουθούν συγκεκριμένες κατανομές. Είναι η πρώτη φορά που η επιστήμη καταγράφει τις αλληλεπιδράσεις του αοράτου κβαντικού κενού (του χώρου) με τον υλικό, ορατό κόσμο, δηλαδή τις αλληλεπιδράσεις του ουρανού με τη γη, ή, όπως θα δούμε πάρα κάτω σχετικά με την Παναγία και τον Χριστό, τις αλληλεπιδράσεις της ψυχής με το σώμα.

 

Με δεδομένο λοιπόν ότι μόνο το ανθρώπινο DNA φαίνεται να έχει την δυνατότητα εγγραφών στο κβαντικό κενό, και έχοντας εκ προοιμίου απορρίψει την ιδέα της αντανάκλασης / αντήχησης υπέρ της ενοποιητικής αλήθειας του ότι το κενό του χώρου (αιθέρας, αφρός), το ανθρώπινο δείγμα DNA (γονιδιακό αποτύπωμα) και το φως LASER (που κάνει και διαβάζει τις εγγραφές) είναι όλαΦως, μπορούμε για πρώτη ίσως φορά να προχωρήσουμε στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι το «αόρατο κενό» έχει την υπόσταση της ενιαίας Τριάδας που το αποτελεί, η οποία γιατί όχι, μπορεί να ενσαρκώνεται και να γίνεται ορατή όπως εμείς, αλληλεπιδρώντας με τους πραγματικούς εμάς, ακριβώς όπως αλληλεπιδρά με τα απολύτως πραγματικά φωτόνια της δέσμης LASER του φασματογράφου.

Επομένως, φαίνεται να μην είναι και τόσο απίστευτη «ιστορία» η υπόθεση με την άμωμη σύλληψη της Παναγίας και την γέννηση του Ιησού Χριστού κατευθείαν εκ Πνεύματος Αγίου, χωρίς την διαμεσολάβηση του δευτερογενούς μηχανισμού της σεξουαλικής πράξης, αλλά παρ’ όλα αυτά με τον Ιησού να φέρει το DNA της γενιάς Δαυίδ (του Ιωσήφ). Με δεδομένο όντως ότι, προ-και-πάντα υπάρχει η πάναγνη, πεντακάθαρη ψυχή σαν προϋπόθεση της γέννησης του Χριστού μέσα της, δηλαδή σαν προϋπόθεση της εκδήλωσης του Αγίου Πνεύματος του Θεού, η πάναγνη αυτή ψυχή που προσωποποιείται στην Παναγία Μαρία είναι ο κενός χώρος, η «κούφη (άδεια, κενή) νεφέλη», όπως αναφέρεται η ψυχή της Παναγίας, ενώ η ίδια η Παναγία σωματικώς αποτελεί το δείγμα DNA του πειράματος του καθηγητή Poponin. Η ακτίνα φωτός LASER είναι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού που διεγείρει το DNA της Παναγίας και εγγράφει τον Λόγο του Θεού Πατέρα (τον Χριστό) πάνω στον τόμο (το DVD), δηλαδή την κενή ψυχή της Παναγίας, μετατρέποντας Την σε έμψυχο βιβλίο του Χριστού. Δεν πρόκειται πια για την ιδιοταυτότητα (τον εαυτό) του DNA της Παναγίας, αλλά και για το DNA του Ιωσήφ, το οποίο μεταφέρεται «ηλεκτρονικά» μέσω του Γάμου της Μαρίας με τον Ιωσήφ. Το Φως του Αγίου Πνεύματος αφήνει το «φαντασμικό» αποτύπωμα του Ιωσήφ πάνω στον κενό χώρο της ψυχής της Παναγίας και εκείνο που βλέπουμε σαν τον Χριστό είναι η σωματική έκφραση της ψυχής της Παναγίας. Είναι σαν να δίνει ξανά τον εαυτό Της σαν Χριστό. Η πάναγνη ψυχή της Παναγίας χριστοποιείται κάνοντάς την Παναγία κατά φυσικό (σωματικό) τρόπο «ένα» με τον Χριστό. Χριστός και Παναγία αποτελούν μια Συναφή Υπέρθεση (Coherent Superposition) δύο πραγμάτων σε ΈΝΑ, ακριβώς όπως η ψυχή και το σώμα αποτελούν Συναφή Υπέρθεση του ενός και μόνου Πνεύματος. Επειδή όμως εμείς ζούμε στον δυισμό του χωροχρόνου και δεν μπορούμε να δούμε το 2 σε 1 (τον Κτίστη στο κτίσμα σε ΈΝΑ), βλέπουμε την ψυχή αυτή ξεχωριστά σαν Χριστό, ακριβώς δηλαδή με τον δυαδικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η των πάντων ένωση που δεν ισοπεδώνει, όπως το επιχειρεί η ούτω καλούμενη παγκοσμιοποίηση, αλλά  κάνει τους πάντες ΈΝΑ με τον Χριστό, χωρίς όμως αυτοί να χάνουν τα πρόσωπά τους.

Πιο πάνω, ο όρος «φαντασμικό» βρίσκεται σε εισαγωγικά επειδή αυτό που αποκαλούμε «φάντασμα» φαίνεται να είναι το αληθινό κι εμείς τα φαντάσματα! Αυτή η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα σε φανταστικό και πραγματικό είναι το αποτέλεσμα της απουσίας από την αντίληψή μας του απόλυτου και υπέρτατου κοσμολογικού Κριτηρίου του Φωτός που καθορίζει κατ’ απόλυτο τρόπο πότε σταματά μια μέτρηση – παρατήρηση, ώστε κάτι να είναι όντως… κάτι να μην αλλάζει συνεχώς στο αντίθετό του (alter ego). Η έλλειψη διάκρισης είναι αποτέλεσμα της απουσίας του Θεού και με αυτό τον τρόπο είναι που η Επιστήμη μας μάς οδηγεί στα λανθασμένα συμπεράσματα (αποπλάνηση). Για να γνωρίζουμε την Αλήθεια χρειάζεται να ταυτιστούμε πιστά με το Απόλυτο κοσμολογικό Κριτήριο του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή του Φωτός, δηλαδή χρειάζεται πίστη. Πρόκειται λοιπόν για το κενό, την άδεια νεφέλη της ψυχής της Παναγίας που εμφανίζει την ολοκληρωμένη Τριαδική της υπόσταση στον Χριστό, χωρίς πια την παρουσία του αρχικού φυσικού δείγματος του DNA που αντιπροσωπεύει η Παναγία και που συνεχίζει να αλληλεπιδρά μαζί μας για 33 χρόνια. Ναι, το Φως που αποτελεί τα πάντα αποτελεί και την ενσαρκωμένη «έκδοσή» Του. Εμείς όμως, είμαστε τόσο αποξενωμένοι από την αληθινή μας φύση η οποία είναι τριαδικά ενιαία που, όχι μόνο δεν μπορούμε να καταλάβουμε την έννοια του 2 σε 1, αλλά θεωρούμε και σαν «φάντασμα» την ξεχωριστή της εκδήλωση στα δυαδικά μέτρα μας. Κι επειδή δεν έχουμε Μπούσουλα για να ξεχωρίσουμε το αληθινό από το ψεύτικο, κάνουμε τους έξυπνους και λέμε πως δεν γίνονται τέτοια πράγματα, όπως η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και η άμωμη σύλληψη της Παρθένου… Να όμως που η επιστήμη μας αποδεικνύει πως γίνονται!

Ο γάμος της Μαρίας και του Ιωσήφ γίνεται δια Πνεύματος Αγίου. Αυτό το ενοποιητικό Πνεύμα είναι ο ίδιος ο αληθινός Γάμος που κάνει τον Ιωσήφ ΕΝΑ με την Μαρία, μεταφέροντας το DNA του σ’ Αυτήν, χωρίς βέβαια να χρειάζεται η Παναγία να λάβει πείρα γάμου, με τον αντεστραμμένο ως προς την αληθινή μας φύση τρόπο, με τον οποίο εμείς οι υπόλοιποι εννοούμε τον αληθινό Γάμο, δηλαδή μέσω της δυαδικής πράξης του σεξ, η οποία είναι θνησιγενής, της οποίας το προϊόν είναι νεκρό εν τη γενέσει του. Γι’ αυτό και η Παναγία ονομάζεται «απειρόγαμη», δηλαδή άπειρη γάμου. Επειδή η Παναγία είναι ο ίδιος ο Γάμος! Το DNA του Ιωσήφ της γενιάς Δαυίδ μεταφέρεται δια του Γάμου αυτού «ηλεκτρονικά», χωρίς να χρειάζεται η εισαγωγή ενός USB stick ή ενός DVD. Ακριβώς όπως μεταφέρονται πληροφορίες μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος (e-mail). Για να καταδειχθεί αυτό το φοβερό και παράδοξο γεγονός του αληθινού Γάμου, η Βίβλος παραθέτει 42 γενιές μέχρι τον Ιωσήφ και τον Χριστό και μας λέει ακριβώς πώς έγινε η σύλληψη και γέννηση του Ιησού κατευθείαν εκ Πνεύματος Αγίου, μέσω της Μαρίας.

Είναι σημαντικό να διακρίνουμε τι προηγείται στην ύπαρξη και τι έπεται. Π.χ., δεν κάνουμε σεξ για να βρούμε την αγάπη! Πρώτα αγαπούμε και μετά κάνουμε σεξ για να βρούμε την πάντα καινούργια αγάπη στο αληθινό αντικείμενο της αγάπης μας, τον Θεό. Εκείνο που αγαπούμε είναι η Βάση μας του Αγαθού, το Άγιο Πνεύμα του Θεού, το Φως. Αν αγαπούμε οτιδήποτε άλλο περισσότερο και προσπαθούμε να το ικανοποιήσουμε, τότε πάμε ανάποδα και αντιστρέφουμε (διαστρέφουμε) την φυσική σειρά των πραγμάτων φτάνοντας σε παραλογισμούς, όπως π.χ., το ότι «δεν» υπάρχει Θεός. Με δεδομένο λοιπόν ότι προηγείται πάντοτε η ίδια η Βάση της ύπαρξης μας, το Φως, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα του Θεού (που λόγω της Τριαδικής ενότητας είναι συνάμα και ο Χριστός), τότε σαφώς και η Βάση αυτή δεν χρειάζεται τον δευτερεύοντα δυαδικό σεξουαλικό μηχανισμό για να εκδηλωθεί χειροπιαστά. Γεννιέται όμως εκουσίως από γυναίκα, όπως κι εμείς. Επειδή, φανταστείτε να ερχόταν σ’ εμάς τους ανθρώπους ένας άγγελος τη φύσει να προσπαθεί να μας πείσει να γίνουμε κι εμείς άγγελοι σαν κι αυτόν, όταν αυτό δεν προβλέπεται από την δική μας φύση, την ανθρώπινη. Επομένως, με βάση το τι προηγείται και το τι έπεται, ο Ιησούς γεννιέται κατευθείαν από το Πνεύμα μέσω της Μαρίας χωρίς την διαμεσολάβηση του Ιωσήφ, και παρόλα αυτά… είναι της γενιάς Δαυίδ, δηλαδή φέρει το DNA του Ιωσήφ (και της Μαρίας).

Τα αναλυτικά υπολογιστικά μοντέλα που τρέχουν σε υπερυπολογιστές και εξομοιώνουν την μη γραμμική (κβαντική, αχωροχρονική) συμπεριφορά του κβαντικού (αχωροχρονικού) κενού, κάτω από συγκεκριμένες μορφές ενεργειακών διεγέρσεων, δίνουν αποτελέσματα πολύ κοντινά στα πειραματικώς παρατηρούμενα για την αλληλεπίδραση του DNA με τον «κενό» χώρο. Πιθανόν, το φαινόμενο του «φαντασμικού» DNA, που όχι μόνο ξεκινά, αλλά και πιστοποιείται μέσω ηλεκτρομαγνητικών διεργασιών και αλληλεπιδράσεων, να είναι υποσύνολο ενός ευρύτερου κόσμου ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων με τον αόρατο κβαντικό χώρο, δηλαδή τον αιθέρα και τελικά το ΦΩΣ που μας αποτελεί στη Βάση της ύπαρξής μας. Φαίνεται ότι τελικά, επίσης και το ενεργειακό μας πρόβλημα θα λυθεί από το κβαντικό κενό, μέσα από την ενέργεια μηδενικού σημείου (ενέργεια κενού), που είναι φυσικά ενέργεια πληρότητας του Φωτός. Βρισκόμαστε στην αυγή μίας νέας εποχής για την ανθρωπότητα, της εποχής του Homo Luminous, του ανθρώπου του φωτός (του φωτεινού ανθρώπου) που γνωρίζει τα πάντα δια της πιστής κραδασμικής (ηχητικής) ταύτισής του με την Ουσία του, σε αντίθεση με τον μέχρι τώρα γνωστό μας Homo Sapiens, τον άνθρωπο της γνώσης, που θέλει να γνωρίζει τα πάντα εξωτερικά (αντικειμενικά), μηδενιζόμενος τελικά από το πολύ τρέξιμο στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου.

 

Ο Vladimir Poponin

Επιφανείς Επιστήμονες, Νομπελίστες πολλές φορές, που έχουν ξεγελαστεί από την ίδια την Επιστήμη τους, ψάχνουν να βρουν το γονίδιο του Θεού (Μποζόνιο), απορρίπτοντας ταυτόχρονα την ίδια την ύπαρξη του Θεού. Προσπαθούν να βρουν τι είναι εκείνο που δίνει μάζα στην αόρατη ύλη, δηλαδή τι είναι εκείνο που ενσαρκώνει το αόρατο στο ορατό (τον ουρανό στη γη). Καταλήγουν στο να βλέπουν (ή να νομίζουν πως βλέπουν) το απειροελάχιστο σωμάτιο (Μποζόνιο) και προσπαθούν μέσω του να εξηγήσουν το πελώριο σύμπαν, όταν εκείνο που χρειάζεται είναι να καταργήσουν τόσο το μικρό όσο και το μεγάλο εντός της μίας υποστάσεως του Χριστού για να βρουν την ενοποιητική αλήθεια, εκείνη που ενοποιεί το πεδίο. Επειδή, μόνο εντός της τρίτης υποστάσεως του Χριστού (του Θεού) μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει συγκριτικό υπαρξιακό σημείο αναφοράς «εκτός» του εαυτού του και να φτάσει κάπου. Βλέπουν λοιπόν το φύλλο και τους διαφεύγει το δάσος. Όμως, έτσι είναι. Όποιος δεν έχει σαν αντικείμενο της αγάπης του τον Θεό και δεν ξέρει την φυσική σειρά των πραγμάτων, δεν βλέπει καλά. Επειδή για να βλέπει κάποιος καλά πρέπει να έχει σαν υπαρξιακή του Βάση το κερί της Αγάπης που ανάβει πάνω στο λάδι, δηλαδή το έλεος. Ο άνθρωπος που δεν έχει στο κέντρο της ύπαρξης του τον Θεό μένει χωρίς την χάρη του ελέους (χάρη σημαίνει δωρεά) και καταντά κύμβαλο αλαλάζον, μωρή παρθένα που της τελείωσε το λάδι και έχασε τον Γάμο. Χάνει την δυνατότητα διάκρισης ανάμεσα στο καλό και το κακό. Είναι τυφλός και παρασύρεται από την Επιστήμη του. Και ιδού που ο κόσμος όλος, ενώ μισεί την "τρόϊκα", την θεωρεί και σαν φιλανθρωπικό  ίδρυμα, νομίζοντας πως βαδίζει σωστά, ενώ σύντομα πρόκειται να κατακρημνιστεί…

Χριστόδουλος Πιερίδης

Comments & Contact: chris@lambis.com.cy

 

La physique étonne toujours : c’est une matière où des questions quasi philosophiques peuvent être tranchées par des expériences. C’est le cas avec le dernier résultat en date concernant la mécanique quantique, cette science du microscopique qui s’est véritablement développée dans les années 1920 et à qui l’on doit, entre autres, les lasers, les transistors, les éclairages LED…

Une équipe néerlandaise de l’université de technologie de Delft, associée à des Britanniques et des Espagnols, a mis en ligne le 24 août, sur le site dédié Arxiv.org, un article confirmant une bizarrerie quantique qui avait perturbé en son temps jusqu’à Albert Einstein : deux objets géographiquement séparés constituent une seule entité au point qu’ils peuvent s’influencer de façon littéralement instantanée – plus vite même que la lumière. De quoi bouleverser la notion de réalité, au sens philosophique ou physique. Le processus de relecture en cours interdit aux auteurs de l’étude tout commentaire sur leur travail.

« Il est important d’attendre le verdict des spécialistes qui vont relire l’article avant sa publication, mais, à titre personnel, je trouve cette expérience magnifique », estime Alain Aspect, directeur de recherche émérite au CNRS et professeur à l’Institut d’optique et à l’Ecole polytechnique. En 1982, ce physicien avait été le premier à observer ce phénomène dit de « non-localité ».Un chat peut être mort ET vivant

La mécanique quantique n’est pas avare en étrangetés. Ainsi, il est impossible de savoir ­simultanément où se trouve une particule et à quelle...

L’accès à la totalité de l’article est protégé Déjà abonné ? Identifiez-vous

image: http://s2.lemde.fr/image/2015/09/07/92x61/4748398_7_1c78_2015-09-07-10bb8af-824-ywuk55_dcd700bf447fff3400071477a0ed7223.png

Le Monde 8-9-2015

 

Diamants sur canapé

 

 

En savoir plus sur http://www.lemonde.fr/sciences/article/2015/09/07/diamants-sur-canape-quantique_4748400_1650684.html#wsQbMHKYff6lwAVT.99

Μαύρη μέρα για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν/Διαδίκτυο 22-10-2015

Το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής επιβεβαιώνει πείραμα ολλανδών επιστημόνων

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  16:46

Μαύρη μέρα για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν

Αϊνστάιν: ακόμα και ο πατέρας της Σχετικότητας δεν είxε δίκιο σε όλα

Δυστυχώς κύριε Αϊνστάιν, το Σύμπαν είναι πιο αλλόκοτο από ό,τι μπορούσατε να φανταστείτε: πείραμα στην Ολλανδία δείχνει να επιβεβαιώνει οριστικά το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής, στο οποίο και μόνο η πράξη της παρατήρησης ενός σωματιδίου επηρεάζει ένα άλλο σωματίδιο στην άλλη άκρη του Σύμπαντος, και μάλιστα ακαριαία.

Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό «Nature» αναφέρει πώς δύο ηλεκτρόνια που απείχαν 1,3 χιλιόμετρα σε διαφορετικά εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Ντελφτ συμπεριφέρονταν σαν να ήταν συνεννοημένα από πριν.

Στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής, με την οποία ο Αϊνστάιν ουδέποτε κατάφερε να συμφιλιωθεί, προβλέπει ότι ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις ταυτόχρονα, και «κλειδώνει» τελικά σε μια συγκεκριμένη θέση μόνο αν κάποιος μπει στον κόπο να το παρατηρήσει.

Η κβαντική θεωρία προβλέπει επίσης ότι δύο ή περισσότερα σωματίδια μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να διεμπλακούν: αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταβολή στο ένα από τα συνδεδεμένα σωματίδια προκαλεί αντίστοιχες, ακαριαίες μεταβολές και στα υπόλοιπα συνδεδεμένα σωματίδια.

«Στοιχειωμένη δράση από απόσταση» η κβαντική διεμπλοκή

Όπως εξηγούσε σε ένα διαβόητο άρθρο του το 1935, ο Αϊνστάιν απέρριπτε την ιδέα της κβαντικής διεμπλοκής, για την οποία χρησιμοποιούσε τον αφοριστικό χαρακτηρισμό «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance). Περισσότερο τον ενοχλούσε η ιδέα της ακαριαίας αλληλεπίδρασης από μεγάλες αποστάσεις, μια ιδέα που έδειχνε να έρχεται σε αντίθεση με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν ταξιδεύει ταχύτερα από το φως; Πώς θα ήταν δυνατόν ένα σωματίδιο να ενημερώνει ακαριαία το απομακρυσμένο αδελφάκι του ότι κάτι έχει αλλάξει;Ο πατέρας της Σχετικότητας πίστευε ότι τα σωματίδια έχουν άγνωστες ιδιότητες, οι οποίες με κάποιο μας ξεγελούν ώστε να νομίζουμε ότι η αλληλεπίδραση είναι ακαριαία, ενώ στην πραγματικότητα είναι προαποφασισμένη.

Κι όμως, πολυάριθμα πειράματα τις τελευταίες δεκαετίες έχουν διαψεύσει τον Αϊνστάιν. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι υπήρχαν δύο θεωρητικά «παραθυράκια», τα οποία καθιστούσαν αδύνατη την οριστική απόδειξη της κβαντικής εμπλοκής.

 1.-Το πρώτο παραθυράκι αφορά το γεγονός ότι μόνο ένα μέρος των σωματιδίων του πειράματος είναι δυνατό να ανιχνευθούν -οι ερευνητές πρέπει επομένως να αρκούνται στην υπόθεση ότι τα σωματίδια που ανίχνευσαν είναι ενδεικτικά του συνόλου, κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής.

Για να λύσουν το πρόβλημα, πολλές ερευνητικές ομάδες δεν χρησιμοποίησαν υποατομικά σωματίδια αλλά ολόκληρα άτομα, τα οποία είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν.

2.- Αυτό όμως ανοίγει ένα δεύτερο παραθυράκι, καθώς είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς τη διεμπλοκή ατόμων τα οποία απέχουν μεγάλες αποστάσεις. Αν όμως η απόσταση του πειράματος είναι μικρή, τότε το ένα σωματίδιο μπορεί θεωρητικά να ενημερώσει το άλλο χωρίς να παραβιαστεί η ταχύτητα του φωτός.

Η νέα μελέτη κλείνει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να βάζει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Αϊνστάιν. Ο Ρόναλντ Χάνσον και οι συνεργάτες του ακολούθησαν με μια ιδιοφυή προσέγγιση, στην οποία δύο ηλεκτρόνια συνδέθηκαν με δύο φωτόνια τα οποία στη συνέχεια συνδέθηκαν μεταξύ τους. Αυτό τελικά δημιούργησε διεμπλοκή ανάμεσα στα δύο ηλεκτρόνια από σε απόσταση 1,3 χιλιομέτρων.

Για τεχνικούς λόγους, η μεθοδολογία αυτή αποκλείει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να τερματίζει, πιθανώς τελεσίδικα, μια επιστημονική διαμάχη 80 ετών.

«Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν δούμε έναν από τους συγγραφείς αυτής της δημοσίευσης, μαζί με τους ερευνητές κάποιων παλαιότερων πειραμάτων, να κερδίζει το βραβείο Νόμπελ. Τόσο συναρπαστικό είναι» είχε σχολιάσει στο Nature ο Μάθιου Λέιφερ, φυσικός του διάσημου Perimeter Institute στον Καναδά. Οι δηλώσεις του είχαν γίνει τον Αύγουστο, μετά την υποβολή της μελέτης αλλά πριν από την τελική έγκρισή της από το Nature.

Τα νέα, όμως, δεν είναι κακά μόνο για τον Αϊνστάιν - λόγο να δυσαρεστούνται έχουν και οι χάκερ.

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, τα ευρήματα έχουν σημασία για τη λεγόμενη κβαντική κρυπτογράφηση, η οποία βασίζεται στη διεμπλοκή φωτονίων. Τα δύο εν λόγω παραθυράκια θα μπορούσαν θεωρητικά να αξιοποιηθούν από χάκερ προκειμένου να παραβιάσουν την κρυπτογράφηση.

Οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν στο τελευταίο πείραμα υπόσχονται τώρα να κλείσουν την πόρτα στους ωτακουστές.

Είναι μια κακή μέρα για τον Αϊνστάιν, μια κακή μέρα για τους κατασκόπους.

Noson S. Yanofsky

 

Professor

Department of Computer and Information Science

Brooklyn College

2900 Bedford Avenue

Brooklyn, NY 11210

Office: Room 1430 Ingersoll Hall

 email: noson AT sci DOT brooklyn DOT cuny DOT edu

The Outer Limits of Reason

 

 

The Philosopher's verdict: deliciously irreverent      The Outer Limits of Reason: What Science, Mathematics, and Logic Cannot Tell Us, by Noson S. Yanofsky, MIT Press

Hardcover £20.95 ISBN: 9780262019354

424pp August 2013

 

Reason, wrote John Locke, 'must be our best judge and guide in every thing.'

 

In so speaking, Locke epitomised a bright confidence in reason, widespread, which was born of the Enlightenment.

 More recently, however, such confidence has been lost as reason has revealed its own limits, one by one – not merely practical, but theoretical – limits which frequently would seem impassable. These are the limits which Noson Yanofsky addresses.

 

The survey is expansive, and adept. However, at heart, and despite some late and rather airy talk of humanity's special place in the universe (at least, at the level of quantum physics), the book represents the study of a phenomenon, rather than a quest for understanding. That is, one should not expect to find, on the whole, conceptual cohesion in the book. It is a deposit, a delivery, rather than a work of perception or wisdom. Nor does the book address the existential or the social limits of reason – so insistent in our time. Yanofsky's interest is – as the subtitle says – science, mathematics, and logic. With this in mind, then, here are the limits of reason that Yanofsky has found.

 

Linguistic perplexities

 

Yanofsky starts by looking at language. It would seem to be a pedantic start, with little relevance to the real world – yet it sets the tone: reason, and the language in which it is embedded, are more complicated than it seems. He writes:

 

There is one major difference between the world we live in and language: whereas the real world is free of contradictions, the man-made linguistic descriptions of that world can have contradictions.

 

He then gives some examples: 'original copies’; 'clearly confused'; 'larger half' and 'act naturally', adding that this last is his favourite. 'Even though the phrases do not really make sense, we human beings have no problem using them in common, everyday speech.' The famous philosophical example: This sentence is false,  he says is grammatically correct and might be either true or false, adding 'it is not self-referential and not equivalent to the original 'Liar' paradox'. But why is it not self-referential? 'This sentence has five words' is surely self-referential. So is 'This sentence is printed in blue'. Why not this one? It is left unclear. Instead, Yanofsky moves smoothly on, saying it would be 'nice to have a grammatically correct English sentence that is a self-referential paradox'. And lo, here it is, delivered by W. V. O. Quine:

 

"Yields falsehood when preceded by its quotation" yields falsehood when preceded by its quotation.

 

That's an ugly piece of writing, whether grammatical or not, so let's try to rephrase it straight away – if not to be less ugly, at least to be more hwhat might be called 'grammatical'. The sentence is claiming to consist of two parts – a statement of fact about a particular phrase, and a quotation representing the phrase. The statement of fact is this: This claim becomes false when a copy of itself is inserted, minus the first two words, in inverted commas after the first two words. The quotation is: 'becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words'.

 

So the whole 'Quine sentence' would be:

 

This claim "becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words" becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words.

 

 

Yanofsky says Quine's sentence is grammatical, as it is properly constructed: the subject is the phrase in quote marks and the verb is 'yields'. He argues that if the sentence is true, then because it predicts that, under certain conditions (which have been carried out), it should be false, it is false. But if it false, then the sentence has met the original requirements, so it is true!

 

Yanofsky and Quine seem very pleased with this. But others may well think it is all nonsense. Where is the original grammatical sentence? It would be, on this basis, possible to say that any sentence with a quote at the beginning is 'grammatical'. But not all sentences are equal. For example: 'Eat more fruit', is not only good advice but meaningful and grammatical. But sentences like: " 'Socrates is mortal' is blue all over", or " 'There are no tables in paradise' ran up the tree" look to us to be nonsense.

 

Quine's sentence is not rough, but legitimate, English – it is meaningless English. Thus it illustrates nothing. On the other hand, Yanofsky's oxymorons or 'baby linguistic paradoxes' as he calls them, are not paradoxical at all and merely reflect the fact that words have multiple meanings. Someone can indeed give you the 'original copies' because the term means something like the first copies made, rather than later ones. Someone can be 'clearly confused', because the clearly refers to the observer's degree of certainty about the other person's state – it is clear to them that the other person is confused. Where's the paradox? Yanofsky simply asserts:

 

Even though the phrases do not really make sense, we human beings have no problem using them in common, everyday speech.

 

Yanofsky is wrong on this, but the reader might suppose it is just a little bit of fun. But what can we make of claims though like this?

 

Human language is not a perfect system that is free of discrepancies (in contrast to perfect systems like mathematics, science, logic and the physical universe).

 

Now this is also nonsense – mathematics, logic and science alike rest on contradictions – which is the point of the rest of the book! So how did this strange claim creep in… it is quite antithetical to the author's major thesis. Still the minor thesis gets quite a long run. Many pages are spent on Russell's 'barber' paradox – which actually demonstrates that mathematics rests on contradictions – but only in a bizarre attempt to dismiss it.

 

Mathematical puzzles

 

To reprise the paradox: Russell's illustration is of a village in which the barber must cut the hair of everyone who does not normally cut their own hair – and the paradox arises when the barber's own locks grow long and he realises that he cannot cut them without breaking the rule. Yanofsky says that such a village operating under such a rule 'does not exist' – thus the problem is dismissed. 'Since the real world cannot have contradictions, the village does not really exist.' But of course, the imaginary village does not exist, yet the problem it illustrates does. One might also ask about what it is to 'exist' anyway – with numbers and perfect triangles not existing in any 'real world' sense either. However, the charge at Russell's example, rather than at the mathematical issue he was raising, seems so misguided that it hardly merits a counter-thrust.

 

Another rotten solution appears with regard to something called the 'interesting numbers paradox'. This notes that many numbers have interesting properties: for example 5 is a prime number and 6 is a perfect number (the sum of its factors is equal to itself). What is the first 'uninteresting number'? 15? 26? Yet whatever number we might try for, we will run into a problem. The first 'uninteresting number' has at least one thing about it that makes in noteworthy – it is the first uninteresting number.

 

Again, Yanofsky is quick to set the linguistic rules and dismiss the paradox. He says that there is no way to define what an interesting number is – the property is subjective. 'We cannot make a paradox out of a subjective property'. At this point in the book, certain important things are certain. Numbers are all clear and exact and have precise definitions. 'The concept of the number 4 is exact had has a clear definition.' Atoms are real, objects are not. The ship of Theseus exists as atoms. 'Of course the ship exists as atoms.'

 

We are fortunate to live among other people who learned to give the same names to commonly occurring external stimuli. Each of us calls these similar stimuli 'the ship of Theseus'.

 

This is also off the mark, alas. The philosophical ship exists as a hypothetical example, no atoms are involved. The problem of whether this ship made of new wood is the ship, or that pile over there is the true ship, is entirely to be solved by abstract debates over definitions, nothing to do with external stimuli. Eventually, noting that the ship is hypothetical, Yanofsky decides the existence of the ship 'is an illusion'. Along, presumably, with all our other categories and ideas. Unicorns too, have no atoms. But neither do mathematical objects. Triangles and numbers first out of the door?

 

At the beginning of the book this seems not likely. But as the story unfolds, with the mysteries of infinite sets and a rather complicated theory involving the mathematical 'axiom of choice', the existence of numbers and mathematical entities in general is increasingly questioned.

 

Metaphysical perplexities

 

Yanofsky says that the problem is that people generally imagine that there are objects out there which we give names to. This is the illusion. 'What do exist are physical stimuli. Human beings classify and name these different stimuli as different objects.'

 

At last, we get to a much more interesting discussion of modern physics which begins by noting the divide between the two main theories, relativity and quantum mechanics. (More mysteries arrive later too with a return to the assumptions behind quantum mechanics. One of the oddest is that of 'superposition' – the ability of quantum particles to have at any particular time more than one position. Subatomic particles can be in many positions simultaneously.)

 

Relativity theory describes the rules governing gravity and large objects, while quantum mechanics deals with 'the other forces and small objects'. Despite this difference in scope, the two theories are in conflict, as relativity requires space and time to be continuous, while quantum theory requires them to be discrete – exactly the issue that Zeno presented in his famous thought experiments.

 

Here, Yanofsky presents Zeno's arguments in a refreshingly clear and perceptive way, arguing that the oft-repeated mathematical responses to the issues fail to address the more profound, underlying philosophical questions. The only way out of the arrow paradox, for example, is to suppose that time is actually made up of lots of little instants, through which the arrow jumps (as it does in a photographic sequence). That would get rid of Zeno's paradox, but at great cost elsewhere.

 

Modern physics and engineering are based on the fact that time is continuous. All the equations have a continuous-time variable usually denoted by t. And yet, as Zeno has shown us, the notion of continuous time is illogical.

 

In everyday life, an infinite number of points with zero width will not stretch very far, nor will an infinite number of moments of zero duration last very long. But all modern notions of calculus, which is the basis of modern mathematics, physics and engineering, rely on such counter-intuitive properties of infinity.

 

Number games

 

Galileo was one of the first to note the counter-intuitive character of infinite sets, and the fact that, for example, the infinite set of whole numbers is no larger than the set of all even numbers. This can be well illustrated by noting that every even number is a natural number, and for every natural number there must be one that is double – an even number. If every natural number has its 'even twin', then the set of all natural numbers and the set of all even numbers must be the same size. Yes, by everyday thinking, there should be twice as many natural numbers as even numbers. But not when you can count to infinity. Should we abandon this rather odd idea of mathematical infinity and go back to common sense? But it is the odd idea that has proved more useful in practice – for interpreting the universe and in scientific predictions.

 

Okay. But this is only the tip of the problem. If (counter-intuitively) it turns out that there as many even numbers as there odd and even numbers put together – how many 'real' numbers will there be? Is this set any greater? With real numbers there is no one to one correspondence to the set of natural numbers. In fact, for every natural number there is an infinite number of real numbers. Worse, this infinity is larger than the usual one! Sets like this are called uncountably infinite and are indeed 'vastly larger' than sets that are countably infinite (like natural numbers). You can 'subtract' an infinite set from an uncountably infinite set and still have an uncountable infinity of numbers. Modern mathematics creates different levels of infinity.

 

The last function of reason is to recognise that there is an infinity of things which are beyond it. It is but feeble if it does not see so far as to know this.

      - Blaise Pascal

 

Kurt Gödel, the mathematician who formally confirmed the limits of logic and mathematics, actually thought that the human mind could transcend logic, for example by understanding certain statements that mere computers cannot ever prove no matter how many calculations they perform in the process. Yanofsky rightly contrasts this with the famous claim (well, it is within philosophy anyway) of the French mathematician, Laplace, his confident prediction in the 18th century that:

We may regard the present state of the universe as the effect of its past and the cause of its future. An intellect which at a certain moment would know all forces that set nature in motion, and all positions of all items of which nature is composed, if this intellect were also vast enough to submit these data to analysis, it would embrace in a single formula the movements of the greatest bodies of the universe and those of the tiniest atom; for such an intellect nothing would be uncertain and the future just like the past would be present before its eyes.'

      - Pierre Simon Laplace

 

 

However (and most certainly since the work of Edward Lorenz, who was both a mathematician and a meteorologist, in the 1960s) it has been clear that many things in the world around us are not predictable at all. Not in practice, and not in theory either. These are chaotic systems, where prediction of effects would require infinite precision about the starting points – the causes, precision that is physically and logically impossible. Yanofsky remembers too that Hindu priests thousands of years ago had already realised that the exact length of the lunar months was impossible to ever calculate – because the moon is affected by both the Earth and the Sun, and in turn affects the movements of the Earth.

 

In terms of weather, as Edward Lorenz memorably put it, the mere flap of a butterfly's wing in one country could 'cause' a hurricane a week later somewhere else, as a cascade of tiny effects change outcomes at higher and higher levels. And it is not just weather that is 'chaotic'. Economists recognise that stock movement fluctuations are equally dependent on small initial movements and feedback effects, and biologists recognise the interplay of forces that can affect phenomena such as the rise and fall of populations or the spreading of diseases.

 

Yanofsky writes:

The truth is that science was never really about predicting. Geologists do not really have to predict earthquakes; they have to understand the process of earthquakes. Meteorologists don't have to predict when lightening will strike. Biologists do not have to predict future species. What is important in science and what makes science significant is explanation and understanding.

 

As Alan Turing first pointed out (and this was before Crick and Watson the conventionally credited discovers of human genetic codes and DNA) human cells perform a very complex job in working out what kind of cell they need to become. In an organism, all cells have the same DNA- it is their location in the organism that decides the form they eventually take. But as one cell's decision affects its neighbour, their decisions also affect it – the process is replete with feedback effects.

 

Chaos theory describes processes that are deterministic but not predictable. However, quantum mechanics describes processes that are not only beyond prediction, but not even deterministic. 'We cannot determine what a single object in a quantum system will do in the short term. This takes us one more step outside the bounds of reason.'

 

Subatomic physics offers another challenge to conventional science: within it, the experimenter cannot avoid being part of the experiment and influencing the outcome. The world takes on the shape we see because we are looking at it – it is not that humans find out the properties of things by looking at them. When properties of an object do not exist before they are measured, it is the death of 'what philosophers call 'naïve realism', says Yanofsky – adding:

 

Before any measurements, the properties are in superposition. When X is measured, the X property collapses to a single value while the Y value remains in superposition. If the Y property is then measured, then it too collapses. The point is that if the measurements were done in a different order, then the values could collapse into different values.

 

This leads on, naturally enough, to Schrödinger's Cat. This is the celebrated thought experiment of Erwin Schrödinger in which a cat is locked in a box with some radioactive material that may or may not decay. If it does, it kills the cat, and if not, not.

 

Quantum Entanglements

The notion of superposition means that until Schrödinger observes the process, the radioactive material is in 'superposition', and has both released and not released the atomic particle, and has both killed and not killed the cat. But what, asked Eugene Wigner, what if instead of Schrödinger opening the box and forcing the universe to make up its mind by either emitting the particle or not emitting it, he gets a friend to do it, and then the friend reports to him the fate of his cat afterwards? Wigner's point was that surely the friend's perception would be enough. Any conscious being would seem to be enough. (All of this assumes that cats are not conscious, an assumption many cat owners wold puzzle about.)

 

Yanofsky writes of the experiment:

Quantum mechanics places simple materialism in jeopardy by highlighting a new entity in the universe called consciousness. This consciousness is not made of physical objects and yet it affects how the universe works. Consciousness causes a superposition to collapse to a position. No longer are there only physical objects and spaces between them. Scientist and materialists must incorporate consciousness into their worldview.

 

Thus far, so much the usual stuff. However, Yanofsky extends the debate slightly further by arguing that quantum entanglement - where the state (the 'spin') of one particle describes the state of another – spells the end of reductionism – which he calls a 'fundamental superposition of all science. Today, the conventional view of modern physics, the so-called Heisenberg-Bohr hypothesis, is that there 'is really no underlying physical universe. Values [as in electron states] do not exist as a conscious observer measures the property. The value is not here before hand, rather the measure causes the value to come into being.'

 

As Yanofsky puts it, for three thousand years, the main goal of science has been to provide deterministic – cause and effect – rules for all phenomena. Yet now in the subatomic realm, science has started to argue for the reverse approach, the laws of quantum mechanics are non-deterministic, it describes a universe where space and time are discrete rather than continuous as in general relativity. Yet why should what is true for particles have no implications for thing s made up out of particles?

 

In everyday life, we normally think of the Earth as our reference point, and that reassuring notion has survived many theoretical insights into the nature of the universe. But given that the Earth spins on its axis at about 1000 miles per hour, and furthermore rotates around the sun at 67 000 miles per hour, let alone that the solar system itself is thought to whirl around our galaxy at half a million miles per hour – where is the fixed reference point? 'A stationary observer on Earth is far from stationary. There are no absolute observers, no absolute measurements and no absolute space and time. All is relative', says Yanofsky. How do we make sense of claims such as that 'every object that is moving has more mass than when it is stationary'?

 

Entanglement shows that there are no closed systems. Every part of a system can be entangled with other parts outside of the system. All different systems are interconnected and the whole universe is one system. One cannot understand a system without looking at the whole universe. That is, 'the whole is more than just the sum of its parts.

 

Einstein dismissed entanglement, calling it 'spooky action at a distance', and Yanofsky says that, more generally, physicists have made a mistake in trying to make mathematics the final arbiter of truth. 'They want their theories to be as mathematical as possible. A theory is not really acceptable to physicists until they see nice equations. Whereas in earlier times math was considered a language or a tool to help with physics, nowadays mathematics is the final arbiter of a theory. Physicists have placed their faith in the symbols and equations of mathematics. If the math works, then the physics must be correct. Galileo's lead has been followed too literally, it seems. Galileo, that is, who wrote:

Philosophy is written in that great book which continually lies open before us (I mean the Universe). But one cannot understand this book until one has learned to understand the language to and to know the letters in which it is written. It is written in the language of mathematics, and the letters are triangles, circles and other geometric figures. Without these means it is impossible for mankind to understand a single word, without these means there is only vain stumbling in a dark labyrinth.

- Galileo

 

 

The culmination of this approach is the pursuit of string theory. This tries to be the long-sought Theory of Everything, uniting all the known forces in the physical universe in one explanatory framework. Yet it remains a theory beyond empirical investigation: 'there is not a shred of empirical evidence that it is true'. Similar problems arrive with the new idea of not one but infinitelyThe Outer Limits of Reason

 

 

The Philosopher's verdict: deliciously irreverent      The Outer Limits of Reason: What Science, Mathematics, and Logic Cannot Tell Us, by Noson S. Yanofsky, MIT Press

Hardcover £20.95 ISBN: 9780262019354

424pp August 2013

 

 

Reason, wrote John Locke, 'must be our best judge and guide in every thing.'

 

In so speaking, Locke epitomised a bright confidence in reason, widespread, which was born of the Enlightenment. More recently, however, such confidence has been lost as reason has revealed its own limits, one by one – not merely practical, but theoretical – limits which frequently would seem impassable. These are the limits which Noson Yanofsky addresses.

 

The survey is expansive, and adept. However, at heart, and despite some late and rather airy talk of humanity's special place in the universe (at least, at the level of quantum physics), the book represents the study of a phenomenon, rather than a quest for understanding. That is, one should not expect to find, on the whole, conceptual cohesion in the book. It is a deposit, a delivery, rather than a work of perception or wisdom. Nor does the book address the existential or the social limits of reason – so insistent in our time. Yanofsky's interest is – as the subtitle says – science, mathematics, and logic. With this in mind, then, here are the limits of reason that Yanofsky has found.

 

Linguistic perplexities

 

Yanofsky starts by looking at language. It would seem to be a pedantic start, with little relevance to the real world – yet it sets the tone: reason, and the language in which it is embedded, are more complicated than it seems. He writes:

 

There is one major difference between the world we live in and language: whereas the real world is free of contradictions, the man-made linguistic descriptions of that world can have contradictions.

 

He then gives some examples: 'original copies’; 'clearly confused'; 'larger half' and 'act naturally', adding that this last is his favourite. 'Even though the phrases do not really make sense, we human beings have no problem using them in common, everyday speech.' The famous philosophical example: This sentence is false,  he says is grammatically correct and might be either true or false, adding 'it is not self-referential and not equivalent to the original 'Liar' paradox'. But why is it not self-referential? 'This sentence has five words' is surely self-referential. So is 'This sentence is printed in blue'. Why not this one? It is left unclear. Instead, Yanofsky moves smoothly on, saying it would be 'nice to have a grammatically correct English sentence that is a self-referential paradox'. And lo, here it is, delivered by W. V. O. Quine:

 

"Yields falsehood when preceded by its quotation" yields falsehood when preceded by its quotation.

 

That's an ugly piece of writing, whether grammatical or not, so let's try to rephrase it straight away – if not to be less ugly, at least to be more what might be called 'grammatical'. The sentence is claiming to consist of two parts – a statement of fact about a particular phrase, and a quotation representing the phrase. The statement of fact is this: This claim becomes false when a copy of itself is inserted, minus the first two words, in inverted commas after the first two words. The quotation is: 'becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words'.

 

So the whole 'Quine sentence' would be:

 

This claim "becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words" becomes false when a copy of itself, minus the first two words, is inserted in inverted commas after the first two words.

 

 

Yanofsky says Quine's sentence is grammatical, as it is properly constructed: the subject is the phrase in quote marks and the verb is 'yields'. He argues that if the sentence is true, then because it predicts that, under certain conditions (which have been carried out), it should be false, it is false. But if it false, then the sentence has met the original requirements, so it is true!

 

Yanofsky and Quine seem very pleased with this. But others may well think it is all nonsense. Where is the original grammatical sentence? It would be, on this basis, possible to say that any sentence with a quote at the beginning is 'grammatical'. But not all sentences are equal. For example: 'Eat more fruit', is not only good advice but meaningful and grammatical. But sentences like: " 'Socrates is mortal' is blue all over", or " 'There are no tables in paradise' ran up the tree" look to us to be nonsense.

 

Quine's sentence is not rough, but legitimate, English – it is meaningless English. Thus it illustrates nothing. On the other hand, Yanofsky's oxymorons or 'baby linguistic paradoxes' as he calls them, are not paradoxical at all and merely reflect the fact that words have multiple meanings. Someone can indeed give you the 'original copies' because the term means something like the first copies made, rather than later ones. Someone can be 'clearly confused', because the clearly refers to the observer's degree of certainty about the other person's state – it is clear to them that the other person is confused. Where's the paradox? Yanofsky simply asserts:

 

Even though the phrases do not really make sense, we human beings have no problem using them in common, everyday speech.

 

Yanofsky is wrong on this, but the reader might suppose it is just a little bit of fun. But what can we make of claims though like this?

 

Human language is not a perfect system that is free of discrepancies (in contrast to perfect systems like mathematics, science, logic and the physical universe).

 

Now this is also nonsense – mathematics, logic and science alike rest on contradictions – which is the point of the rest of the book! So how did this strange claim creep in… it is quite antithetical to the author's major thesis. Still the minor thesis gets quite a long run. Many pages are spent on Russell's 'barber' paradox – which actually demonstrates that mathematics rests on contradictions – but only in a bizarre attempt to dismiss it.

 

Mathematical puzzles

 

To reprise the paradox: Russell's illustration is of a village in which the barber must cut the hair of everyone who does not normally cut their own hair – and the paradox arises when the barber's own locks grow long and he realises that he cannot cut them without breaking the rule. Yanofsky says that such a village operating under such a rule 'does not exist' – thus the problem is dismissed. 'Since the real world cannot have contradictions, the village does not really exist.' But of course, the imaginary village does not exist, yet the problem it illustrates does. One might also ask about what it is to 'exist' anyway – with numbers and perfect triangles not existing in any 'real world' sense either. However, the charge at Russell's example, rather than at the mathematical issue he was raising, seems so misguided that it hardly merits a counter-thrust.

 

Another rotten solution appears with regard to something called the 'interesting numbers paradox'. This notes that many numbers have interesting properties: for example 5 is a prime number and 6 is a perfect number (the sum of its factors is equal to itself). What is the first 'uninteresting number'? 15? 26? Yet whatever number we might try for, we will run into a problem. The first 'uninteresting number' has at least one thing about it that makes in noteworthy – it is the first uninteresting number.

 

Again, Yanofsky is quick to set the linguistic rules and dismiss the paradox. He says that there is no way to define what an interesting number is – the property is subjective. 'We cannot make a paradox out of a subjective property'. At this point in the book, certain important things are certain. Numbers are all clear and exact and have precise definitions. 'The concept of the number 4 is exact had has a clear definition.' Atoms are real, objects are not. The ship of Theseus exists as atoms. 'Of course the ship exists as atoms.'

 

We are fortunate to live among other people who learned to give the same names to commonly occurring external stimuli. Each of us calls these similar stimuli 'the ship of Theseus'.

 

This is also off the mark, alas. The philosophical ship exists as a hypothetical example, no atoms are involved. The problem of whether this ship made of new wood is the ship, or that pile over there is the true ship, is entirely to be solved by abstract debates over definitions, nothing to do with external stimuli. Eventually, noting that the ship is hypothetical, Yanofsky decides the existence of the ship 'is an illusion'. Along, presumably, with all our other categories and ideas. Unicorns too, have no atoms. But neither do mathematical objects. Triangles and numbers first out of the door?

 

At the beginning of the book this seems not likely. But as the story unfolds, with the mysteries of infinite sets and a rather complicated theory involving the mathematical 'axiom of choice', the existence of numbers and mathematical entities in general is increasingly questioned.

 

Metaphysical perplexities

 

Yanofsky says that the problem is that people generally imagine that there are objects out there which we give names to. This is the illusion. 'What do exist are physical stimuli. Human beings classify and name these different stimuli as different objects.'

 

At last, we get to a much more interesting discussion of modern physics which begins by noting the divide between the two main theories, relativity and quantum mechanics. (More mysteries arrive later too with a return to the assumptions behind quantum mechanics. One of the oddest is that of 'superposition' – the ability of quantum particles to have at any particular time more than one position. Subatomic particles can be in many positions simultaneously.)

 

Relativity theory describes the rules governing gravity and large objects, while quantum mechanics deals with 'the other forces and small objects'. Despite this difference in scope, the two theories are in conflict, as relativity requires space and time to be continuous, while quantum theory requires them to be discrete – exactly the issue that Zeno presented in his famous thought experiments.

 

Here, Yanofsky presents Zeno's arguments in a refreshingly clear and perceptive way, arguing that the oft-repeated mathematical responses to the issues fail to address the more profound, underlying philosophical questions. The only way out of the arrow paradox, for example, is to suppose that time is actually made up of lots of little instants, through which the arrow jumps (as it does in a photographic sequence). That would get rid of Zeno's paradox, but at great cost elsewhere.

 

Modern physics and engineering are based on the fact that time is continuous. All the equations have a continuous-time variable usually denoted by t. And yet, as Zeno has shown us, the notion of continuous time is illogical.

 

 

In everyday life, an infinite number of points with zero width will not stretch very far, nor will an infinite number of moments of zero duration last very long. But all modern notions of calculus, which is the basis of modern mathematics, physics and engineering, rely on such counter-intuitive properties of infinity.

 

Number games

 

Galileo was one of the first to note the counter-intuitive character of infinite sets, and the fact that, for example, the infinite set of whole numbers is no larger than the set of all even numbers. This can be well illustrated by noting that every even number is a natural number, and for every natural number there must be one that is double – an even number. If every natural number has its 'even twin', then the set of all natural numbers and the set of all even numbers must be the same size. Yes, by everyday thinking, there should be twice as many natural numbers as even numbers. But not when you can count to infinity. Should we abandon this rather odd idea of mathematical infinity and go back to common sense? But it is the odd idea that has proved more useful in practice – for interpreting the universe and in scientific predictions.

 

Okay. But this is only the tip of the problem. If (counter-intuitively) it turns out that there as many even numbers as there odd and even numbers put together – how many 'real' numbers will there be? Is this set any greater? With real numbers there is no one to one correspondence to the set of natural numbers. In fact, for every natural number there is an infinite number of real numbers. Worse, this infinity is larger than the usual one! Sets like this are called uncountably infinite and are indeed 'vastly larger' than sets that are countably infinite (like natural numbers). You can 'subtract' an infinite set from an uncountably infinite set and still have an uncountable infinity of numbers. Modern mathematics creates different levels of infinity.

 

The last function of reason is to recognise that there is an infinity of things which are beyond it. It is but feeble if it does not see so far as to know this.

 

      - Blaise Pascal

 

Kurt Gödel, the mathematician who formally confirmed the limits of logic and mathematics, actually thought that the human mind could transcend logic, for example by understanding certain statements that mere computers cannot ever prove no matter how many calculations they perform in the process. Yanofsky rightly contrasts this with the famous claim (well, it is within philosophy anyway) of the French mathematician, Laplace, his confident prediction in the 18th century that:

 

We may regard the present state of the universe as the effect of its past and the cause of its future. An intellect which at a certain moment would know all forces that set nature in motion, and all positions of all items of which nature is composed, if this intellect were also vast enough to submit these data to analysis, it would embrace in a single formula the movements of the greatest bodies of the universe and those of the tiniest atom; for such an intellect nothing would be uncertain and the future just like the past would be present before its eyes.'

 

      - Pierre Simon Laplace

 

 

However (and most certainly since the work of Edward Lorenz, who was both a mathematician and a meteorologist, in the 1960s) it has been clear that many things in the world around us are not predictable at all. Not in practice, and not in theory either. These are chaotic systems, where prediction of effects would require infinite precision about the starting points – the causes, precision that is physically and logically impossible. Yanofsky remembers too that Hindu priests thousands of years ago had already realised that the exact length of the lunar months was impossible to ever calculate – because the moon is affected by both the Earth and the Sun, and in turn affects the movements of the Earth.

 

In terms of weather, as Edward Lorenz memorably put it, the mere flap of a butterfly's wing in one country could 'cause' a hurricane a week later somewhere else, as a cascade of tiny effects change outcomes at higher and higher levels. And it is not just weather that is 'chaotic'. Economists recognise that stock movement fluctuations are equally dependent on small initial movements and feedback effects, and biologists recognise the interplay of forces that can affect phenomena such as the rise and fall of populations or the spreading of diseases.

 

Yanofsky writes:

 

The truth is that science was never really about predicting. Geologists do not really have to predict earthquakes; they have to understand the process of earthquakes. Meteorologists don't have to predict when lightening will strike. Biologists do not have to predict future species. What is important in science and what makes science significant is explanation and understanding.

 

As Alan Turing first pointed out (and this was before Crick and Watson the conventionally credited discovers of human genetic codes and DNA) human cells perform a very complex job in working out what kind of cell they need to become. In an organism, all cells have the same DNA- it is their location in the organism that decides the form they eventually take. But as one cell's decision affects its neighbour, their decisions also affect it – the process is replete with feedback effects.

 

Chaos theory describes processes that are deterministic but not predictable. However, quantum mechanics describes processes that are not only beyond prediction, but not even deterministic. 'We cannot determine what a single object in a quantum system will do in the short term. This takes us one more step outside the bounds of reason.'

 

Subatomic physics offers another challenge to conventional science: within it, the experimenter cannot avoid being part of the experiment and influencing the outcome. The world takes on the shape we see because we are looking at it – it is not that humans find out the properties of things by looking at them. When properties of an object do not exist before they are measured, it is the death of 'what philosophers call 'naïve realism', says Yanofsky – adding:

 

Before any measurements, the properties are in superposition. When X is measured, the X property collapses to a single value while the Y value remains in superposition. If the Y property is then measured, then it too collapses. The point is that if the measurements were done in a different order, then the values could collapse into different values.

 

This leads on, naturally enough, to Schrödinger's Cat. This is the celebrated thought experiment of Erwin Schrödinger in which a cat is locked in a box with some radioactive material that may or may not decay. If it does, it kills the cat, and if not, not.

 

Quantum Entanglements

 

The notion of superposition means that until Schrödinger observes the process, the radioactive material is in 'superposition', and has both released and not released the atomic particle, and has both killed and not killed the cat. But what, asked Eugene Wigner, what if instead of Schrödinger opening the box and forcing the universe to make up its mind by either emitting the particle or not emitting it, he gets a friend to do it, and then the friend reports to him the fate of his cat afterwards? Wigner's point was that surely the friend's perception would be enough. Any conscious being would seem to be enough. (All of this assumes that cats are not conscious, an assumption many cat owners wold puzzle about.)

 

Yanofsky writes of the experiment:

 

Quantum mechanics places simple materialism in jeopardy by highlighting a new entity in the universe called consciousness. This consciousness is not made of physical objects and yet it affects how the universe works. Consciousness causes a superposition to collapse to a position. No longer are there only physical objects and spaces between them. Scientist and materialists must incorporate consciousness into their worldview.

 

Thus far, so much the usual stuff. However, Yanofsky extends the debate slightly further by arguing that quantum entanglement - where the state (the 'spin') of one particle describes the state of another – spells the end of reductionism – which he calls a 'fundamental superposition of all science. Today, the conventional view of modern physics, the so-called Heisenberg-Bohr hypothesis, is that there 'is really no underlying physical universe. Values [as in electron states] do not exist as a conscious observer measures the property. The value is not here before hand, rather the measure causes the value to come into being.'

 

As Yanofsky puts it, for three thousand years, the main goal of science has been to provide deterministic – cause and effect – rules for all phenomena. Yet now in the subatomic realm, science has started to argue for the reverse approach, the laws of quantum mechanics are non-deterministic, it describes a universe where space and time are discrete rather than continuous as in general relativity. Yet why should what is true for particles have no implications for thing s made up out of particles?

 

In everyday life, we normally think of the Earth as our reference point, and that reassuring notion has survived many theoretical insights into the nature of the universe. But given that the Earth spins on its axis at about 1000 miles per hour, and furthermore rotates around the sun at 67 000 miles per hour, let alone that the solar system itself is thought to whirl around our galaxy at half a million miles per hour – where is the fixed reference point? 'A stationary observer on Earth is far from stationary. There are no absolute observers, no absolute measurements and no absolute space and time. All is relative', says Yanofsky. How do we make sense of claims such as that 'every object that is moving has more mass than when it is stationary'?

 

Entanglement shows that there are no closed systems. Every part of a system can be entangled with other parts outside of the system. All different systems are interconnected and the whole universe is one system. One cannot understand a system without looking at the whole universe. That is, 'the whole is more than just the sum of its parts.

 

Einstein dismissed entanglement, calling it 'spooky action at a distance', and Yanofsky says that, more generally, physicists have made a mistake in trying to make mathematics the final arbiter of truth. 'They want their theories to be as mathematical as possible. A theory is not really acceptable to physicists until they see nice equations. Whereas in earlier times math was considered a language or a tool to help with physics, nowadays mathematics is the final arbiter of a theory. Physicists have placed their faith in the symbols and equations of mathematics. If the math works, then the physics must be correct. Galileo's lead has been followed too literally, it seems. Galileo, that is, who wrote:

 

Philosophy is written in that great book which continually lies open before us (I mean the Universe). But one cannot understand this book until one has learned to understand the language to and to know the letters in which it is written. It is written in the language of mathematics, and the letters are triangles, circles and other geometric figures. Without these means it is impossible for mankind to understand a single word, without these means there is only vain stumbling in a dark labyrinth.

 

- Galileo

 

 

The culmination of this approach is the pursuit of string theory. This tries to be the long-sought Theory of Everything, uniting all the known forces in the physical universe in one explanatory framework. Yet it remains a theory beyond empirical investigation: 'there is not a shred of empirical evidence that it is true'. Similar problems arrive with the new idea of not one but infinitely many universes – the multiverse. As Yanofsky says, Neil Manson, a philosopher, has called the concept of the multiverse 'the last shout of the desperate atheist'. The parallel universes are by definition unobservable, unverifiable, as 'unscientific' as any deity could be. They require instead a 'leap of faith'.

 

When Copernicus upturned the Solar System to put the sun at the centre, the mathematics did not work, all the planets' predicted movements were wrong. The geocentric system of Ptolemy was better. It was only when Kepler turned Copernicus's perfect circles into ellipses that the planets began to follow the mathematics.

 

Again, Euclid's ten axioms, upon which modern mathematics was constructed, contained within them what the French mathematician Jean-Baptiste d'Almbert called a scandal: 'the scandal of geometry'.

 

The fifth axiom, about parallel lines never meeting, was hard to demonstrate. It evaded deduction even by taking all the other nine axioms as true as a starting point. Only in the nineteenth century did Johann Gauss finally show that the problem with the axiom was that it could be either true or false! Two geometries in fact were needed – two contradictory ones. They were split asunder and called Euclidean and non-Euclidean geometry.

 

When Einstein was attempting to put his ideas into mathematical language, he found it impossible to describe the curves that space makes to influence the way matter moves – which is at the heart of his notion of gravity. That is, until someone pointed him towards non-Euclidean geometry. 'To this interpretation of geometry, I attach great importance, for should I have not been acquainted with it, I never would have been able to develop the theory of relativity.'

 

It's a simple point, but a good one, and  often overlooked. Yanofsky's book is full of such useful pointers. There are plenty of non-fiction books that start well, posing brilliant and witty challenges, and then dribble out into repetition and platitudes. Publishers, of course, like such books as they reason (probably correctly) that as long as the book is purchased it does not matter how bad the main body of it is. But here is a book that starts badly, with a floundering look at philosophical paradoxes, and then slowly but surely finds its feet and becomes a stimulating and confident account of new thinking in science and mathematics. One might say, Noson Yanofsky warms to his theme. So, too, does the reader.

 

Never mind what The Philosopher says -

Take me to the bookshop!          Reviewed by Martin Cohen and Thomas Scarborough

 many universes – the multiverse. As Yanofsky says, Neil Manson, a philosopher, has called the concept of the multiverse 'the last shout of the desperate atheist'. The parallel universes are by definition unobservable, unverifiable, as 'unscientific' as any deity could be. They require instead a 'leap of faith'.

 

When Copernicus upturned the Solar System to put the sun at the centre, the mathematics did not work, all the planets' predicted movements were wrong. The geocentric system of Ptolemy was better. It was only when Kepler turned Copernicus's perfect circles into ellipses that the planets began to follow the mathematics.

 

Again, Euclid's ten axioms, upon which modern mathematics was constructed, contained within them what the French mathematician Jean-Baptiste d'Almbert called a scandal: 'the scandal of geometry'.

 

The fifth axiom, about parallel lines never meeting, was hard to demonstrate. It evaded deduction even by taking all the other nine axioms as true as a starting point. Only in the nineteenth century did Johann Gauss finally show that the problem with the axiom was that it could be either true or false! Two geometries in fact were needed – two contradictory ones. They were split asunder and called Euclidean and non-Euclidean geometry.

 

When Einstein was attempting to put his ideas into mathematical language, he found it impossible to describe the curves that space makes to influence the way matter moves – which is at the heart of his notion of gravity. That is, until someone pointed him towards non-Euclidean geometry. 'To this interpretation of geometry, I attach great importance, for should I have not been acquainted with it, I never would have been able to develop the theory of relativity.'

 

It's a simple point, but a good one, and  often overlooked. Yanofsky's book is full of such useful pointers. There are plenty of non-fiction books that start well, posing brilliant and witty challenges, and then dribble out into repetition and platitudes. Publishers, of course, like such books as they reason (probably correctly) that as long as the book is purchased it does not matter how bad the main body of it is. But here is a book that starts badly, with a floundering look at philosophical paradoxes, and then slowly but surely finds its feet and becomes a stimulating and confident account of new thinking in science and mathematics. One might say, Noson Yanofsky warms to his theme. So, too, does the reader.

 

Never mind what The Philosopher says -

Take me to the bookshop!          Reviewed by Martin Cohen and Thomas Scarborough

 

Σήμερα κυκλοφορούν άφθονα βιβλία και, εντελώς πρόσφατα, δυο σημαντικά και συναρπαστικά κινηματογραφικά έργα πάνω στο θέμα με τους τίτλους ΤΙ ΣΤΟ ….. ΜΠΙΠ ΞΕΡΟΥΜΕ ? και ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

 

Και τα δυο έργα συνοδεύονται από βιβλία με τους ίδιους τίτλους. Στο τέλος του άρθρου θα βρείτε και άλλους τίτλους που ασχολούνται με το θέμα. Επίσης προτείνω να παρακολουθήσετε τις εκπομπές ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ στην ΕΤ3, όπου οι καθηγητές αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών κ.κ Μ.Δανέζης και Στρ. Θεοδοσίου μας ενημερώνουν με ένα μοναδικό τρόπο για την πραγματικότητα, πίσω και κάτω από την επιφανειακή υλική πραγματικότητα, που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

 

Εδώ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις βασικές έννοιες της σύγχρονης φυσικής και πως συσχετίζονται με τις αρχαίες πνευματικές διδασκαλίες.

 

Ποιες είναι αυτές οι αλήθειες;

 

 

 

1. Ύλη και ενέργεια εναλλάσσονται. Η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη σύμφωνα με την φόρμουλα του Αϊνστάιν Ε=mc2, όπως στην πυρηνική ενέργεια και στην ατομική βόμβα.

 

Δηλαδή το περιοδικό που κρατάτε στο χέρι σας είναι μια λεπτή μορφή ενέργειας που έχει πάρει την μορφή της ύλης που κρατάτε. Το σώμα σας είναι η ίδια ενέργεια που έχει πάρει την μορφή του σώματος σας. Όλη η ύλη είναι και ενέργεια. Η δομή του κάθε ατόμου ή μορίου είναι, τελικά, ενέργεια.

 

2. Σωματίδια μπορούν να φαίνονται σαν ύλη ή / και σαν κύματα. Μπορεί κάτι να συμπεριφέρεται τώρα σαν σωματίδιο και μετά σαν κύμα απλωμένο μέσα στο χώρο. Όταν παρατηρούμε φωτόνια και ηλεκτρόνια αλλάζουν συμπεριφορά. Μια στιγμή είναι σαν ύλη και μετά από λίγο είναι σαν απλωμένα κύματα ενέργειας. ( βλ: Το πείραμα των δύο σχισμών - κβαντική φυσική )

 

3. Ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο. Η αρχή του Χαϊζενμπεργκ είναι ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Μπορεί να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Ο Γ. Βίγκνερ θεωρεί ότι όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο επιδρούμε στην συμπεριφορά του.

 

Δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι ή κάποιον χωρίς να επιδρούμε σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι σαν παρατηρητές έχουμε μια αλληλοεπίδραση σε όλα που υπάρχουν γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε μια ψυχολογική παρομοίωση εδώ, λέγοντας ότι οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα οι προσδοκίες και οι προκαταλήψεις μας έχουν μεγάλη επίδραση στους γύρω μας. (Δεν θα συμφωνήσουν όλοι οι επιστήμονες με αυτό.) Μπορούμε να φανταστούμε τους άλλους σαν κύματα πιθανοτήτων που μπορούνε να συμπεριφέρονται με διάφορους τρόπους και ότι ο καθένας, ανάλογα με δικά του συναισθήματα και προκαταλήψεις, έλκει από αυτά τα άτομα διαφορετικές συμπεριφορές.

 

 

Με άλλα λόγια, αν εγώ περιμένω απόρριψη, επιθετικότητα ή αδιαφορία από τους άλλους, σαν παρατηρητής θα έλκω ακριβώς αυτά και επίσης θα τα «βλέπω» ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Θα προβάλω επάνω στους άλλους και τη ζωή αυτά που περιμένω και αυτά που αντιστοιχούν στους φόβους και στις προσκολλήσεις μου.

 

 

Έτσι θα μπορούσε κάνεις να συμπεραίνει ότι σύμφωνα με την Κβαντική φυσική έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας σε σύγκριση με την Νευτώνεια φυσική όπου η «πραγματικότητα» ήταν έξω από μας και αυτά που γίνονταν ήταν πάντα ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς και πως νιώθουμε. Στην Κβαντική αντίληψη ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί.

 

 

 

4. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό – μεγάλα πεδία (σύννεφα) ηλεκτρονίων με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο. Ζούμε σε ένα σύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό.

 

Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Παρόλο που είναι 99.99 κενή, συμφωνούμε όλοι υποσυνείδητα να είναι «στερεή» και μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της, δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή, ούτε να δούμε μέσα από αυτή (εκτός από διαφανή ύλη – όπως ένα τζάμι). Η αλήθεια ότι η ύλη είναι άδεια και τελικά μια ομαδική συνδημιουργία της ανθρώπινης συνειδητότητας, επαναλαμβάνεται συνεχεία στο έργο «Τι στο…. Μπίιιπ Ξέρουμε» και επίσης στις εκπομπές «Το Σύμπαν που Αγάπησα.».

 

 

Φαίνεται ότι σαν ψυχές στην εξέλιξη έχουμε συμφωνήσει να δημιουργήσουμε αυτή την υλική τρισδιάστατη πραγματικότητα που είναι απλώς μια από πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του κενού. Έχουμε συμφωνήσει σε αυτό το πείραμα, δηλ. στην υλοποίηση, μάθηση και εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώσουμε την «ύλη» μας σαν στέρεη παρόλο που είναι 99.99 % κενή. Σε άλλα μέρη του σύμπαντος τα άτομα είναι λιγότερα κενά – όπως κοντά σε μια μαύρη τρύπα όπου υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό ύλης θα ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά

 

 

Έτσι ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές.

 

5. Έχει παρατηρηθεί ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να ξαναχαθεί εκεί. Είναι εκεί και μετά δεν είναι εκεί, και μετά πάλι είναι εκεί. Φαίνεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό.

 

Η ύλη τελικά είναι απλώς ενέργεια που έχει δεχτεί πληροφορίες που την διαμορφώνουν σε υλικά σωματίδια που μπορούν επίσης να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση μέσα στο «κενό» που είναι γεμάτο με σχεδόν απεριόριστη άμορφη ενέργεια. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας δίνουν μορφή σε μια άμορφη ενέργεια κάνοντας την να γίνεται το σώμα μας και ακόμα (ομαδικά) τα αντικείμενα και το περιβάλλον γύρω μας.

 

 

Σύμφωνα με το φυσικό Fritzjof Capra στο βιβλίο του Tο Ταό της Φυσικής, «Aυτά τα δυναμικά σχέδια από ενεργειακές δέσμες σχηματίζουν τις σταθερές, πυρηνικές, ατομικές και μοριακές δομές που συγκροτούν την ύλη και της δίνουν τη μακροσκοπική στέρεη όψη της, κάνοντάς μας έτσι να πιστεύουμε πως είναι φτιαγμένη από κάποια υλική ουσία. Στο μακροσκοπικό επίπεδο αυτή η ένδειξη ουσίας είναι μία χρήσιμη προσέγγιση, αλλά στο ατομικό επίπεδο δεν έχει πια νόημα. Tα άτομα αποτελούνται από σωμάτια κι αυτά τα σωμάτια δεν είναι φτιαγμένα από κάποια υλική ουσία. Όταν τα παρατηρούμε, δε βλέπουμε ποτέ ουσία. Αυτό που παρατηρούμε είναι δυναμικοί διασχηματισμοί, που αλλάζουν ο ένας μέσα στον άλλον – ένας συνεχής χορός ενέργειας».

 

6. Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί συγχρόνως σε πάνω από μία θέση.Σ’ ένα πείραμα ένα σωματίδιο εμφανίστηκε σε 3000 μέρη συγχρόνως.

 

Εδώ σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά. Πως να εξηγήσουμε το γεγονός ότι οι επιστήμονες φωτογραφίζουν ένα σωματίδιο που φαίνεται να είναι σε πολλά μέρη συγχρόνως; Η μονή λύση είναι να αλλάξουμε την αντίληψη μας για το τι είναι ύλη και τι είναι χώρος και χρόνος. Τα αποτελέσματα αυτά – που δεν τα αμφισβητεί κανένας επιστήμονας – ίσως να εξηγούνται, εγκαταλείποντας τα στενά όρια που έχουμε για το χώρο και το χρόνο.

 

 

Οι καθηγητές κ. Δανέζης και Θεοδοσίου, αστροφυσικοί του Πανεπιστήμιου Αθηνών, δεν διστάζουν να δηλώσουν επανειλημμένα ότι στην αλήθεια ο χρόνος και χώρος όπως τα βιώνουμε δεν υπάρχουν – είναι ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου και των ανθρώπινων αισθήσεων. Ίσως εδώ βρίσκεται το κλειδί και η απάντηση στο φαινόμενο ότι ένα σωματίδιο φαίνεται σε πολλά μέρη συγχρόνως.

 

7. Εμπλοκή – μη τοπική επίδραση, κατά την οποία ένα σωματίδιο μπορεί να έχει μία εμπλοκή με ένα άλλο, έτσι ώστε να μπορούμε να επιδρούμε στο σωματίδιο αυτό, όταν επηρεάζουμε ένα άλλο σωματίδιο που είναι μακριά από αυτό, αλλά με το οποίο βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε αόρατη σύνδεση, όχι φυσική .

 

Πάλι δεν καταλαβαίνουμε το μηχανισμό της άμεσης αλληλοεπίδρασης μεταξύ σωματιδίων που είναι μακριά το ένα από το άλλο. Φαίνεται ότι πάλι υπάρχει ανάγκη να αναθεωρήσουμε τα στεγανά του χώρου και χρόνου – επειδή πιθανές εξηγήσεις θα ήταν ότι δεν υπάρχει χώρος μεταξύ των σωματιδίων αυτών – παρόλο που φαίνεται να είναι μακριά το ένα από το άλλο. Αν στην αλήθεια δεν υπάρχει χώρος, τότε είναι φυσικό ότι το ένα επηρεάζεται από το άλλο.

 

 

Τέτοια φαινόμενα όμως συμβαίνουν συχνά σε ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο. Ανθρωποι με «εμπλοκή», όπως δίδυμα αδέλφια, γονείς και παιδιά, σύντροφοι, μπορεί να βιώνουν αυτό που συμβαίνει στον άλλον παρόλο που ο αλλος είναι χιλιόμετρα μακριά.

 

8. Κβαντικά άλματα. Τα ηλεκτρόνια μπορούν να αλλάζουν θέση, στιγμιαία. Ξαφνικά εμφανίζονται σε μια άλλη τροχιά με ανώτερη ή χαμηλότερη ενέργεια ή απόσταση από τον πυρήνα.

 

 

Η κβαντική αλλαγή έχει γίνει σύνθημα της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να εννοεί μια αλλαγή που δεν παίρνει χρόνο αλλά που γίνεται άμεσα, στιγμιαία, ακαριαία. Υπάρχουν και νέες εναλλακτικές θεραπείες που βασίζονται στην δυνατότητα της άμεσης – χωρίς χρόνο και διαδικασία – αλλαγής ή θεραπείας.

 

9. Time Reversal Symmetry – Υπάρχει μια αντίληψη στην Κβαντική μηχανική που λέει ότι πρέπει να υπάρχει αντίστροφη συμμετρία σε όλες τις διαδικασίες του χρόνου, σε κάθε τι που συμβαίνει. Έτσι θεωρητικά δεν υπάρχει λόγος ο χρόνος να μην πάει προς τα πίσω, όπως πάει προς τα εμπρός. Επίσης ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γνώση του μέλλοντος όπως έχουμε για το παρελθόν. Μια άλλη πιθανή λογική της ιδέας αυτής είναι ότι το μέλλον μπορεί να είναι αυτό που διαμορφώνει το παρόν, όπως το διαμορφώνει το παρελθόν. Με την ιδέα αυτή, αυτό που μια μέρα θα γινόμαστε (με την αντίληψη του χρόνου που έχουμε τώρα) μπορεί να είναι η αίτια αυτού που είμαστε τώρα, όπως είναι και αυτό που ήμασταν κάποτε. Ο νόμος αυτός αλλάζει εντελώς την αντίληψη μας για τα αίτια και τα αποτελέσματα. Μέχρι τώρα στο νου μας το παρελθόν ήταν πάντα η αιτία του παρόντος.

 

 

Με το νέο αυτό τρόπο σκέψης, θα μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν αλλάζοντας το παρόν. Και βέβαια αλλάζουμε το μέλλον αλλάζοντας το παρόν και το παρελθόν. Είστε αρκετά μπερδεμένοι ακόμα; Σήμερα τέτοιες σκέψεις είναι τροφή για πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας – αλλά που ίσως δεν είναι τελικά φαντασία.

 

10. Κβαντικά πεδία πιθανοτήτων, όπου υπάρχει μια «εσωτερική» αόρατη τάξη, σύμφωνα με τον Ντέϊβιντ Μπόμ, (μαθητή του Αϊνστάιν) όπου όλα τα σωματίδια και κύματα του σύμπαντος αλληλοαγγίζονται και αλληλοεπιδρούν ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Τίποτα δεν είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες, ακόμη, πιθανότητες.

 

Μερικοί αντιλαμβάνονται το πεδίο αυτό σαν την πρωταρχική συνειδητότητα. Αυτό το πεδίο εκδηλώνεται σαν εξωτερική ορατή τάξη ή κόσμος όντων, αντικείμενων και γεγονότων μόλις αρχίσουμε να το παρατηρούμε και, στην πραγματικότητα, να το δημιουργούμε με την παρατήρηση μας, μέσω των υποσυνείδητων πεποιθήσεων.

 

 

11. Σ’ αυτό το επίπεδο της ύπαρξης, που ονομάζεται εσωτερική τάξη, κβαντικό πεδίο ή πρωταρχική συνειδητότητα

 

α) Όλα τα σωματίδια και κύματα αλληλοσυνδέονται ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου.

 

β) Δεν υπάρχει χώρος, επειδή ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πάνω από ένα σημείο συγχρόνως και επηρεάζεται από τις επιρροές που δέχεται ένα άλλο σωματίδιο με το οποίο δεν είναι φανερά συνδεδεμένο.

 

γ) Δεν υπάρχει χρόνος, επειδή δεν χρειάζεται χρόνος για ένα σωματίδιο προκειμένου να εμφανιστεί σε άλλη θέση και μπορεί να εμφανιστεί σε πάνω από μία θέση συγχρόνως.

 

δ) Ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μια τοπική αιτία, εφόσον όλα είναι συνδεδεμένα μέσα σε ένα ενιαίο χώρο και χρόνο και συνεπώς κάθε τι επιδρά πάνω σε κάθε τι και όλα επηρεάζονται από κάθε τι- μέσα στον ενιαίο χώρο και χρόνο.

 

ε) Δεν υπάρχουν ξεχωριστά όντα, αντικείμενα, γεγονότα ή καταστάσεις. Όλα αυτά αντιστοιχούν στον συγκεκριμένο παρατηρητή του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης.

 

12. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, το αντικείμενο της παρατήρησης ξεπηδάει από το κβαντικό πεδίο παίρνοντας συγκεκριμένη μορφή και μετρήσιμη υπόσταση μόνο όταν ο παρατηρητής το παρατηρήσει.

 

Μπορούνε να παρομοιάσουμε το κβαντικό πεδίο, σημείο μηδέν ή οικουμενική συνειδητότητα με το αγνό άσπρο φως της τηλεόρασης πριν να μορφοποιηθεί από εντολές ή πληροφορίες από κάποιο σταθμό. Όταν δέχεται πληροφορίες, μορφοποιείται – αλλά η αληθινή φύση του στην οποία γυρίζει ξανά και ξανά είναι το λευκό αγνό φως. Όλες οι εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη αποτελούνται από το ένα φως. Αν υπάρχει μια σκηνή με αγάπη, έρωτα, βία, κωμωδία ή σύγκρουση, όλοι και όλα, και οι αλληλοεπιδράσεις μεταξύ τους που εμφανίζονται στην οθόνη, αποτελούνται από το ένα αγνό αρχικό φως. Με την ίδια έννοια, φαίνεται ότι όλη η ύλη γύρω μας – άνθρωποι, ζώα, φυτά, περιβάλλον και αντικείμενα είναι προσωρινές εκφράσεις της μιας οικουμενικής συνειδητότητας ή του ενός κβαντικού πεδίου ή υπονοούμενη τάξη του Ντέϊβιντ Μπόμ.

 

Σε αυτό το πεδίο όλα είναι ένα. Μερικοί φυσικοί συμφωνούν ότι είναι η συλλογική συνειδητότητα των όντων που διαμορφώνει την αγνή οικουμενική συνειδητότητα στις μορφές που προσωρινά παίρνει και μέσω των οποίων μορφών εκδηλώνεται.

 

Με άλλα λόγια, αν όντως ο παρατηρητής κάνει το πεδίο πιθανοτήτων να πραγματοποιείται σαν μια μόνο πραγματικότητα στην δική μας υλική υπόσταση, τότε είναι μάλλον οι συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συναισθήματα, προσδοκίες και προκαταλήψεις μας που συντονίζονται με, ή έλκουν από, ή διαμορφώνουν το πεδίο πιθανοτήτων, ώστε να γίνει η δική μας συγκεκριμένη προσωπική και ομαδική πραγματικότητα.

 

Επομένως εμείς τελικά δημιουργούμε την πραγματικότητα μας κυριολεκτικά με τις πεποιθήσεις, συναισθήματα προκαταλήψεις και στάση ζωής. Επίσης έλκουμε καταστάσεις που ευνοούν τα μαθήματα και την εξέλιξη μας. Παρόλο που αυτές οι καταστάσεις μας δίνουν την ευκαιρία της εξέλιξης και την απελευθέρωση από την άγνοια και τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια πολύ πιο όμορφη πραγματικότητα για μας και τους άλλους, συχνά δεν τα βλέπουμε έτσι και σαν προσωπικότητες νιώθουμε φόβο, αδικία και θυμό για τις ευκαιρίες αυτές. Αυτό που θέλει η ψυχή για την εξέλιξη της δεν αρέσει πάντα στην προσωπικότητα που έχει άγνοια της αληθινής μας φύσης και φοβάται την αλλαγή.

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά στην ψυχολογική και πνευματική μας ζωή.

 

Χρειάζεται να αλλάξουμε τις κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις και παγιωμένες αντιλήψεις (σκεπτομορφές) σχετικά με την φύση της πραγματικότητας από την φυσική του Νεύτωνα, που όντα και πράγματα είναι ξεχωριστά, χωρίς έλεγχο στις δυνάμεις που τα κυβερνάνε, στην νέα κβαντική αντίληψη της πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία όλοι προερχόμαστε από μία πηγή και είμαστε οι πραγματικοί δημιουργοί της πραγματικότητας μας.

 

 Η Κβαντική φυσική δεν ακυρώνει τους νόμους του Νεύτωνα σε σχέση με τα αντικείμενα και τα γεγονότα, απλώς εξηγεί ότι οι νόμοι αυτοί δεν ισχύουν στο υποατομικό επίπεδο της δημιουργίας, από το οποίο όλα τα αντικείμενα, όντα και γεγονότα αποτελούνται.

 

 

1. Πολλοί πνευματικοί δάσκαλοι και ορισμένοι επιστήμονες ταυτίζουν το κβαντικό πεδίο με το πεδίο της πρωταρχικής συνειδητότητας, που περιέχει όλες τις πιθανότητες από τις οποίες όλα εκδηλώνονται. Είμαστε όλοι εκφράσεις μιας οικουμενικής συνειδητότητας. Αυτό σημαίνει ότι και τα παιδιά σας, ο σύντροφος, οι γονείς, οι φίλοι και οι συνεργάτες, και ακόμα οι Τούρκοι, Αλβανοί, Αμερικάνοι, Αφρικανοί, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές, Μαύροι, Λευκοί, Κίτρινοι, φτωχοί και πλούσιοι και ακόμα αυτοί που δεν μας αρέσουν και όλα τα άλλα όντα που μοιράζονται τον πλανήτη ή και το σύμπαν μαζί μας είναι εκφράσεις αυτής της οικουμενικής συνειδητότητας.

 

2. Το σώμα και ο νους μας είναι οι πιο περιορισμένες όψεις της πραγματικότητας μας. Στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας είμαστε ενέργεια – κενό – συνειδητότητα.

 

3. Οι προγραμματισμοί, οι ιδέες και οι πεποιθήσεις μας, μας αναγκάζουν να διαμορφώσουμε την προσωπική, υποκειμενική και μοναδική έκφανση του κβαντικού πεδίου – πρωταρχικής συνειδητότητας, που εμείς ονομάζουμε «σώμα», «ζωή» και «πραγματικότητά» μας.

 

4. Βασικά αντιλαμβανόμαστε και δημιουργούμε μια πραγματικότητα, που βασίζεται στις εμπειρίες, στους προγραμματισμούς, στις πεποιθήσεις, στα συναισθήματα και στις προσδοκίες μας. Είμαστε θύματα του παρελθόντος μας. Αφήνουμε τις εμπειρίες και συμπεράσματα του παρελθόντος μας να περιορίζουν την αντίληψη τις πεποιθήσεις και την πραγματικότητα του παρόντος.

 

 

5. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πιο ευτυχισμένη, πιο αρμονική πραγματικότητα αν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή.

 

6. Επιδρούμε στους άλλους και στον κόσμο γύρω μας θετικά και αρνητικά με τους τρόπους που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και συμπεριφερόμαστε. Οι άνθρωποι και η ζωή γενικά είναι ένα καθρέφτισμα που καθρεφτίζει σε μας τον τρόπο που σκεφτόμαστε – και ειδικά αυτά που φοβόμαστε, απορρίπτουμε, μισούμε και γενικά δεν αγαπάμε.Καθρεφτίζει επίσης αυτά που αγαπάμε και αυτά που θέλουμε.

 

7. Ο παρατηρητής, το παρατηρούμενο, η διαδικασία της παρατήρησης είναι όλα ένα και έχουν την πηγή τους στο κβαντικό πεδίο / ανεκδήλωτη συνειδητότητα. Εμείς και αυτό που βλέπουμε και ακόμα η διαδικασία να βλέπουμε, είναι όλα τελικά ένα – εκφράσεις μιας συνειδητότητας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή κειμένου: http://gateoflight.blogspot.gr

blackstate.gr