Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ


Η Μυστική Δοξασία


Η Μυστική Δοξασία είναι το δίτομο έργο που γράφτηκε από την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ και είναι η σύνθεση της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της απόκρυφης γνώσης. Περιλαμβάνει αποσπάσματα (Στάντζας) από την Αρχαία Σοφία, που αναφέρονται στον σχηματισμό του πλανητικού μας συστήματος καθώς και στη δημιουργία της δικής μας ανθρωπότητας. Στις σελίδες του περιλαμβάνονται συγκριτικές αναφορές σε θρησκείες και εσωτερικές παραδόσεις σχεδόν όλων των εθνών του πλανήτη μας και παράλληλα υπάρχουν τεκμηριώσεις επιστημονικές, όσες ήταν διαθέσιμες στη Δύση του περασμένου αιώνα. Το έργο αυτό που θεωρείται το μεγαλύτερο και πλέον αντιπροσωπευτικό της σύγχρονης Θεοσοφίας, λέγεται ότι γράφτηκε σύμφωνα με τα όσα παραδόθηκαν στη συγγραφέα από τους Διδασκάλους της, Μάχα Τσοχάν, Μορύα και Κουτχούμι.

"Σχετικά με την αξία του έργου, θα πρέπει να την κρίνουν τελικά οι μεταγενέστεροι. Προσωπικά εγώ μπορώ μόνο να καταγράψω τη βαθιά μου πεποίθηση ότι αν την μελετήσει κανείς ολοκληρωμένα αλλά δεν τη θεωρήσει ως αποκάλυψη, όταν κατανοηθεί και αφομοιωθεί, αλλά δεν μετατραπεί σε Δόγμα, θα βρεθεί ότι η Μυστική Δοξασία της Ε.Π.Μ. έχει ανεκτίμητη αξία και θα εφοδιάσει με προτάσεις, ενδείξεις και καθοδηγητικά νήματα για τη μελέτη της Φύσης και του ανθρώπου, τέτοια που καμία άλλη από τις υπάρχουσες εργασίες δεν μπορεί να δώσει." (Μπερτραμ Κίνγκλεϋ)

"…Η Μυστική Δοξασία είναι η συσσωρευμένη Σοφία των Εποχών, και η κοσμογονία της και μόνο είναι το πιο καταπληκτικό και περίπλοκο σύστημα, ακόμα και στην εξωτερικότητα των Πουρανά. Αλλά η μυστηριώδης δύναμη του Απόκρυφου συμβολισμού είναι τέτοια, ώστε γεγονότα τα οποία στην πραγματικότητα απασχόλησαν αμέτρητες γενιές μυημένων ενορατικών και προφητών για να τα τακτοποιήσουν, να τα καταγράψουν και να τα εξηγήσουν με τις περιπλεγμένες σειρές της εξελικτικής διαδικασίας, να μπορούν να καταγράφονται όλα μέσα σε λίγες σελίδες γεωμετρικών σχημάτων και ιερογλυφικών. Το αστραφτερό βλέμμα εκείνων των ενορατικών, διείσδυσε μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του θέματος και κατέγραψε την ψυχή των πραγμάτων, εκεί που ένας συνηθισμένος αμύητος, οσοδήποτε διαβασμένος, δεν θα είχε συλλάβει παρά μόνο το εξωτερικό έργο της μορφής. Αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν πιστεύει στην "ψυχή των πραγμάτων" και έτσι θα απορρίψει ολόκληρο το σύστημα της αρχαίας κοσμογονίας.  Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι το σύστημα αυτό δεν είναι φανταστικό δημιούργημα ενός ή αρκετών απομονωμένων ατόμων, αλλά ότι είναι η αδιάσπαστη καταγραφή που καλύπτει χιλιάδες γενιές Ενορατικών, οι οποίοι με τις αντίστοιχες εμπειρίες τους έλεγξαν και επιβεβαίωσαν τις παραδόσεις - που πέρασαν προφορικά από την προηγούμενη φυλή στην επόμενη - των διδασκαλιών ανωτέρων και εξελιγμένων όντων τα οποία επέβλεπαν την παιδική ηλικία της Ανθρωπότητας. Και ότι για πολλούς αιώνες οι "Σοφοί" της Πέμπτης Φυλής, εκείνοι που σώθηκαν και γλίτωσαν από τον κατακλυσμό και τη μετατόπιση των ηπείρων, πέρασαν τη ζωή τους μαθαίνοντας, όχι διδάσκοντας. Πώς το έκαναν; Η απάντηση είναι: Ελέγχοντας, δοκιμάζοντας, επιβεβαιώνοντας σε κάθε τμήμα της φύσης, τις παραδόσεις της αρχαιότητας, μέσα από τα ανεξάρτητα οράματα μεγάλων μυημένων. Δηλαδή ανθρώπων που είχαν αναπτύξει και τελειοποιήσει το φυσικό, νοητικό, ψυχικό και πνευματικό οργανισμό τους στον έσχατο δυνατό βαθμό. Κανένα όραμα μυημένου δε γινόταν αποδεκτό, αν δεν ελεγχόταν και δεν επιβεβαιωνόταν από τα οράματα - που επιτυγχάνονταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να στέκονται σαν ανεξάρτητες μαρτυρίες - άλλων μυημένων και από αιώνες εμπειρίας..."

(Μυστική Δοξασία, Ι, 272 - 273)

Ενας Θεμελιώδης Νόμος

«Η ριζική ενότητα της έσχατης ουσίας κάθε συστατικού μέρους της σύνθετης ζωής στη φύση – από τα αστέρια μέχρι το ορυκτό άτομο, από τον ύψιστο Ντυάνι Τσοχάν μέχρι τον ελάχιστο οργανισμό με το πλήρες νόημα του όρου, είτε αναφέρεται στον πνευματικό, νοητικό ή στον φυσικό κόσμο – αυτή η ενότητα είναι ο ένας θεμελιώδης νόμος στην Απόκρυφη επιστήμη.

(Μυστική Δοξασία, Ι, 120)

Τέσσερεις Βασικοί Κανόνες

Υπάρχει:

Η Βασική Ενότητα όλων των υπάρξεων
Δεν υπάρχει νεκρή ύλη
Ο Ανθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος, για τούτο όλες οι Ιεραρχίες των Ουρανών υπάρχουν μέσα του. Όμως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για Μία Ύπαρξη. Ο Μακρόκοσμος και ο Μικρόκοσμος υπάρχουν μόνον όταν παρατηρούνται από μια περιορισμένη συνειδητότητα.
Σύμφωνα με το Ερμητικό αξίωμα, «όπως είναι το Έσω, έτσι είναι και το Έξω. Όπως είναι τα άνω, έτσι είναι και τα κάτω. Δεν υπάρχει παρά Μία Ζωή και Ένας Νόμος…»
                                                                                                                                                                                           (Πώς να μελετήσετε Θεοσοφία, του Ρόμπερτ Μπόουεν)

Τρεις Θεμελιώδεις Προτάσεις

…Πριν προχωρήσει ο αναγνώστης στη μελέτη των Στάντζα από το Βιβλίο των Ντζιάν, που αποτελούν τη βάση του παρόντος έργου, είναι απόλυτα αναγκαίο να εξοικειωθεί με μερικές θεμελιώδεις ιδέες που στηρίζουν και διαποτίζουν ολόκληρο το σύστημα σκέψης, το οποίο καλείται να μελετήσει. Αυτές οι βασικές ιδέες είναι λίγες σε αριθμό και η αντίληψη όλων όσων ακολουθούν εξαρτάται από τον βαθμό της καθαρής κατανόησής τους. Επομένως δεν χρειάζεται να απολογηθούμε που ζητάμε από τον αναγνώστη να εξοικειωθεί πρώτα με αυτές, πριν προχωρήσει στη μελέτη του ίδιου του έργου.

Η Μυστική Δοξασία αναγνωρίζει τρεις θεμελιώδεις προτάσεις:

Α) Μια Πανταχού Παρούσα, Αιώνια, Απεριόριστη και Αμετάβλητη ΑΡΧΗ, για την οποία   δεν είναι δυνατό να γίνει καμιά θεώρηση, γιατί ξεπερνάει τη δύναμη της ανθρώπινης αντίληψης και μόνο να μειωθεί μπορεί από οποιαδήποτε ανθρώπινη έκφραση ή παρομοίωση. Βρίσκεται πέρα από την ακτίνα και τη δυνατότητα προσέγγισης της σκέψης. Σύμφωνα με τα λόγια της Μαντούκγια Ουπανισάντ, "είναι αδιανόητη και άφατη". (Στ.7)

Για να κάνουμε αυτές τις ιδέες πιο κατανοητές στον απλό αναγνώστη, ας του παρουσιάσουμε την άποψη ότι υπάρχει μια απόλυτη Πραγματικότητα που προηγείται κάθε εκδηλωμένης, εξαρτημένης ύπαρξης. Αυτή η Άπειρη και Αιώνια Αιτία - που διατυπώνεται αμυδρά στο "Ασυνείδητο" και στο "Άγνωστο" της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας - είναι η χωρίς-ρίζα ρίζα "όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν". Στερείται, φυσικά, οποιουδήποτε χαρακτηριστικού και ουσιαστικά δεν έχει καμιά σχέση με την εκδηλωμένη, πεπερασμένη Ύπαρξη. Είναι μάλλον "Υπόσταση" παρά Ύπαρξη (στα σανσκριτικά Σατ) και βρίσκεται πέρα από σκέψη ή θεώρηση.

Αυτή η "Υπόσταση", στη Μυστική Δοξασία συμβολίζεται με δύο όψεις. Από τη μια μεριά, ο απόλυτος , αφηρημένος Χώρος, που αντιπροσωπεύει καθαρή υποκειμενικότητα, το ένα πράγμα που κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το αποκλείσει από οποιαδήποτε αντίληψη, ούτε και να το συλλάβει από μόνο του. Από την άλλη, η απόλυτη αφηρημένη Κίνηση που αντιπροσωπεύει τη μη-Εξαρτημένη Συνείδηση. Ακόμα και οι Δυτικοί στοχαστές έχουν δείξει ότι η συνείδηση δεν γίνεται αντιληπτή από μας αν δεν σχετίζεται με μεταβολή και η κίνηση είναι το καλύτερο σύμβολο για τη μεταβολή, το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της. Αυτή η τελευταία όψη της μιας Πραγματικότητας, συμβολίζεται επίσης με τον όρο "Η Μεγάλη Πνοή", ένα σύμβολο αρκετά περιγραφικό που δεν χρειάζεται επεξήγηση. Έτσι, λοιπόν, το πρώτο θεμελιώδες αξίωμα της Μυστικής Δοξασίας είναι αυτή η μεταφυσική ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ-ΥΠΟΣΤΑΣΗ  -  που από την πεπερασμένη διάνοια συμβολίζεται σαν η θεολογική Τριάδα.

Μπορούμε, όμως, να βοηθήσουμε το σπουδαστή, αν δώσουμε εδώ μερικές ακόμα επεξηγήσεις.

Ο Χέρμπερτ Σπένσερ, πρόσφατα, τροποποίησε τόσο πολύ τον Αγνωστικισμό του, ώστε να βεβαιώνει πως η φύση της "Πρώτης Αιτίας" [1]- που ο αποκρυφιστής, πιο λογικά, θεωρεί ότι προέρχεται από τη "Χωρίς Αιτία, Αιτία", την Αιώνια" και "Άγνωστη" - μπορεί να είναι ουσιαστικά ίδια με 'εκείνη της Συνείδησης που αναβλύζει μέσα μας: Με λίγα λόγια, ότι η απρόσωπη πραγματικότητα που διαποτίζει τον Κόσμο, είναι το καθαρό νοούμενο της σκέψης. Αυτό το προχώρημα από μέρος του τον φέρνει πολύ κοντά στο εσωτερικό Βενταντικό δόγμα [2].

Το Παραμπράχμαν (η Μια Πραγματικότητα, το Απόλυτο), είναι το πεδίο της Απόλυτης Συνείδησης, δηλαδή εκείνη η Ουσία που βρίσκεται πέρα από κάθε σχέση με την εξαρτημένη ύπαρξη και της οποίας η συνειδητή ύπαρξη δεν είναι παρά ένα εξαρτημένο σύμβολο. Αλλά μόλις περνάμε με τη σκέψη από αυτή τη (για μας) Απόλυτη Άρνηση, παρεμβαίνει η δυαδικότητα με την αντίθεση του Πνεύματος (ή συνείδησης) και της Ύλης, του Υποκειμένου και του Αντικειμένου.

Όμως το Πνεύμα (ή Συνείδηση) και η Ύλη δεν πρέπει να θεωρούνται σαν ανεξάρτητες πραγματικότητες, αλλά σαν δύο πλευρές ή όψεις του Απόλυτου (Παραμπράχμαν), που αποτελούν τη βάση της εξαρτημένης Ύπαρξης, υποκειμενικής ή αντικειμενικής.

Θεωρώντας αυτή τη μεταφυσική τριάδα σαν τη Ρίζα από την οποία προβάλλει κάθε εκδήλωση, η Μεγάλη Πνοή παίρνει το χαρακτήρα της προκοσμικής Ιδεοπλασίας. Είναι η πηγή και η αιτία της δύναμης και κάθε ατομικής συνείδησης και παρέχει την καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της κοσμικής Εξέλιξης. Από την άλλη μεριά, η προκοσμική ριζική Ουσία (Μουλαπρακρίτι) είναι εκείνη η όψη του Απόλυτου, η οποία αποτελεί τη βάση όλων των αντικειμενικών πεδίων της Φύσης.

Ακριβώς όπως η προκοσμική Ιδεοπλασία είναι η ρίζα κάθε ατομικής συνείδησης, έτσι και η προκοσμική Ουσία είναι το υπόστρωμα της ύλης στους διάφορους βαθμούς διαφοροποίησής της.

Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι η αντίθεση αυτών των δύο όψεων του Απόλυτου, είναι απαραίτητη για την ύπαρξη του "Εκδηλωμένου Σύμπαντος". Χωρίς την Κοσμική Ουσία, η Κοσμική Ιδεοπλασία δεν μπορεί να εκδηλωθεί σαν ατομική συνείδηση, γιατί μόνο μέσω ενός υλικού φορέα [3] μπορεί η συνείδηση να αναβλύσει σαν "εγώ είμαι", επειδή μια φυσική βάση είναι απαραίτητη για να εστιαστεί μια ακτίνα του Παγκόσμιου Νου σε ένα ορισμένο βαθμό συνθετότητας. Από την άλλη, χωρίς την Κοσμική Ιδεοπλασία, η Κοσμική Ουσία θα παρέμενε μια άδεια αφαίρεση και δεν θα μπορούσε να προκύψει η ανάδυση της συνείδησης.

Το "Εκδηλωμένο Σύμπαν" επομένως διαποτίζεται από τη δυαδικότητα, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο η ίδια η ουσία της Ύπαρξής του σαν "εκδηλωμένο". Αλλά ακριβώς όπως οι αντίθετοι πόλοι του υποκειμένου και του αντικειμένου, του πνεύματος και της ύλης, δεν είναι παρά όψεις της Μιας Μονάδας στην οποία συντίθενται, έτσι και στο εκδηλωμένο Σύμπαν, υπάρχει "εκείνο" που συνδέει το πνεύμα με την ύλη, το υποκείμενο με το αντικείμενο.

Αυτό το κάτι, που τώρα είναι άγνωστο στη Δυτική σκέψη, ονομάζεται από τους αποκρυφιστές, Φοχάτ. Είναι η "γέφυρα" μέσω της οποίας οι "Ιδέες" που υπάρχουν στη "Θεία Σκέψη" εντυπώνονται πάνω στην Κοσμική ύλη σαν "Νόμοι της Φύσης". Έτσι, ο Φοχάτ είναι η δυναμική ενάργεια της Κοσμικής Ιδεοπλασίας. Ή - θεωρούμενος από την άλλη μεριά - είναι το νοήμον μέσο, η καθοδηγητική δύναμη κάθε εκδήλωσης, η "Θεία Σκέψη" μεταβιβασμένη και εκδηλωμένη μέσω των Ντχγιάνι-Τσοχάν [4], των Δημιουργών του ορατού Κόσμου. Έτσι: Από το Πνεύμα ή Κοσμική Ιδεοπλασία προέρχεται η συνείδησή μας. Από την Κοσμική Ουσία προέρχονται οι διάφοροι φορείς στους οποίους αυτή η συνείδηση ατομικοποιείται και φτάνει στην αυτό(ή ανακλαστική)συνείδηση. Ενώ ο Φόχατ, στις διάφορες εκδηλώσεις του, είναι ο μυστηριώδης δεσμός ανάμεσα στο Νου και στην Ύλη, η εμψυχώνουσα αρχή που ηλεκτρίζει κάθε άτομο και του δίνει ζωή.

Η ακόλουθη περίληψη θα βοηθήσει τον αναγνώστη να σχηματίσει μια πιο ξεκάθαρη αντίληψη:

1)      Το ΑΠΟΛΥΤΟ, το Παραμπράχμαν των Βενταντιστών, ή η μία Πραγματικότητα, ΣΑΤ, η οποία - όπως λεει ο Χέγκελ - είναι ταυτόχρονα Απόλυτη Ύπαρξη και Μη-Ύπαρξη.

2)      Η πρώτη εκδήλωση, ο απρόσωπος και - στη φιλοσοφία - ο ανεκδήλωτος Λόγος, ο πρόδρομος του "εκδηλωμένου». Αυτός είναι η "Πρώτη Αιτία", το "Ασυνείδητο" των Ευρωπαίων Πανθεϊστών.

3)      Το Πνεύμα-ύλη, η ΖΩΗ, το "Πνεύμα του Σύμπαντος", ο Πουρούσα και Πρακρίτι, ή ο δεύτερος Λόγος.

4)      Η Κοσμική Ιδεοπλασία, ΜΑΧΑΤ ή Διάνοια, η Παγκόσμια Κοσμική-Ψυχή, το Κοσμικό Νοούμενο της Ύλης, η βάση των νοημόνων λειτουργιών μέσα στη Φύση και της Φύσης, που ονομάζεται επίσης ΜΑΧΑ-ΜΠΟΥΝΤΧΙ.

Η ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Οι δυαδικές όψεις της στο εξαρτημένο Σύμπαν.

Ακόμα, η Μυστική Δοξασία δέχεται:

Β)  Την Αιωνιότητα του Σύμπαντος στο σύνολό του σαν ένα απεριόριστο πεδίο. Περιοδικά   "ο τόπος παιχνιδιού αναρίθμητων Συμπάντων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ασταμάτητα" και που ονομάζονται "τα εκδηλωμένα άστρα" και οι "σπινθήρες της Αιωνιότητας". "Η Αιωνιότητα του Προσκυνητή" [5] είναι σαν ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού της Αυθ-ύπαρξης (Βιβλίο των Ντζιάν). "Η εμφάνιση και η εξαφάνιση των κόσμων είναι σαν μια ρυθμική παλίρροια και άμπωτη" [6].

Αυτός ο δεύτερος ισχυρισμός της Μυστικής Δοξασίας είναι η απόλυτη παγκοσμιότητα εκείνου του νόμου της περιοδικότητας, της παλίρροιας και της άμπωτης, της απόσυρσης και της ροής, που η φυσική επιστήμη έχει παρατηρήσει και καταγράψει σε όλα τα τμήματα της φύσης. Μια τέτοια εναλλαγή, όπως αυτή της Μέρας και της Νύχτας, της Ζωής και του Θανάτου, του Ύπνου και της Εγρήγορσης, είναι ένα γεγονός τόσο κοινό, τόσο απόλυτα παγκόσμιο και χωρίς εξαίρεση, ώστε είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως μέσα σ' αυτό βλέπουμε έναν από τους απόλυτα θεμελιώδεις νόμους του σύμπαντος.

Ακόμη, η Μυστική Δοξασία διδάσκει:

Γ)  Τη θεμελιώδη ταυτότητα όλων των Ψυχών με την Παγκόσμια Υπερ-Ψυχή (η τελευταία όντας μια όψη της Άγνωστης Ρίζας), και το αναγκαστικό προσκύνημα κάθε Ψυχής - ενός σπινθήρα της πρώτης - μέσω του Κύκλου Ενσάρκωσης (ή "Αναγκαιότητας") σύμφωνα με τον κυκλικό και καρμικό νόμο, κατά τη διάρκεια όλης της περιόδου.

Με άλλα λόγια, καμιά καθαρά πνευματική Μπούντχι (θεία Ψυχή) δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη (συνειδητή) ύπαρξη, αν ο σπινθήρας που πρόβαλε από την καθαρή Ουσία της Παγκόσμιας Έκτης αρχής (ή ΥΠΕΡ-ΨΥΧΗΣ): α) Δεν περάσει μέσα από κάθε στοιχειακή μορφή του φαινομενικού κόσμου αυτού του Μανβαντάρα, και β) δεν αποκτήσει ατομικότητα, πρώτα μέσω φυσικής ώθησης και ύστερα μέσω αυτο-προκαλούμενων και αυτο-εφευρισκόμενων προσπαθειών (ελεγχόμενων από το Κάρμα), ανεβαίνοντας έτσι όλες τις βαθμίδες της διάνοιας, από το κατώτερο μέχρι το ανώτερο Μάνας, από το ορυκτό και το φυτό μέχρι τους αγιότερους των αρχαγγέλων (Ντχγιάνι-Μπούντχα). Το βασικό δόγμα της Εσωτερικής φιλοσοφίας δεν δέχεται προνόμια ή ειδικά χαρίσματα στον άνθρωπο, εκτός από εκείνα που κέρδισε με το Εγώ του μέσω προσωπικής προσπάθειας και χάρης, μέσα από μια μακρά σειρά μετεμψυχώσεων και μετενσαρκώσεων.

(Μυστική Δοξασία  Ι 13 - 17)


[1] Η λέξη "πρώτη" προϋποθέτει αναγκαστικά κάτι που είναι το "πρώτο που πρόβαλε", "το πρώτο σε χρόνο, χώρο και σειρά", και επομένως πεπερασμένο και εξαρτημένο. Το "πρώτο" δεν μπορεί να είναι το απόλυτο, γιατί είναι μια εκδήλωση. Επομένως, ο Ανατολικός Αποκρυφισμός ονομάζει το Αφηρημένο Όλο, "Χωρίς Αιτία, μια Αιτία", Χωρίς Ρίζα, Ρίζα" και περιορίζει την "Πρώτη Αιτία" στο Λόγο, με το νόημα που δίνει σ' αυτό τον όρο ο Πλάτωνας.

[2] Βλέπε τις τέσσερις θαυμάσιες διαλέξεις του Τ. Σούμπα Ρόου πάνω στη Μπχάγκαβαντ Γκίτα στο περιοδικό Ο Θεοσοφιστής, τόμος VIII, Φεβρ.,Μάρτ.,Απρ.,Ιούλιος 1887.

[3] Που στα σανσκριτικά ονομάζεται ουπάντχι.

[4] Που στη χριστιανική θεολογία ονομάζονται Αρχάγγελοι, Σεραφείμ κλπ, κλπ.

[5] "Προσκυνητής" είναι το όνομα που δίνεται στη Μονάδα (τα δύο σε ένα) μας κατά τη διάρκεια του κύκλου των ενσαρκώσεών της. Είναι η μόνη αθάνατη και αιώνια αρχή μέσα μας, όντας ένα αδιαίρετο τμήμα του ενιαίου όλου: Του Παγκόσμιου Πνεύματος από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο απορροφάται στο τέλος του κύκλου. Όταν λέμε ότι εκπορεύεται από το ένα πνεύμα, είναι μια άχαρη και λαθεμένη έκφραση, η οποία όμως πρέπει να χρησιμοποιηθεί εξαιτίας της έλλειψης κατάλληλων όρων στη γλώσσα μας. Οι Βενταντιστές το ονομάζουν Σουτράτμαν (Νήμα-Ψυχή), αλλά η εξήγησή τους διαφέρει επίσης κάπως από αυτή των αποκρυφιστών. Αφήνουμε, όμως, τους ίδιους τους Βενταντιστές να εξηγήσουν αυτή τη διαφορά.

[6] Βλέπε Μυστική Δοξασία  Ι 368-378, "Οι Μέρες και Νύχτες του Μπράχμα".

                                                                                                                                            (Μυστική Δοξασία, Ι, 272 - 273)

Έξι θέματα από την Κοσμογονία της Μυστικής Δοξασίας

1. …Η Μυστική Δοξασία είναι η συσσωρευμένη Σοφία των Εποχών, και η κοσμογονία της και μόνο είναι το πιο καταπληκτικό και περίπλοκο σύστημα, ακόμα και στην εξωτερικότητα των Πουρανά. Αλλά η μυστηριώδης δύναμη του Απόκρυφου συμβολισμού είναι τέτοια, ώστε γεγονότα τα οποία στην πραγματικότητα απασχόλησαν αμέτρητες γενιές μυημένων ενορατικών και προφητών για να τα τακτοποιήσουν, να τα καταγράψουν και να τα εξηγήσουν με τις περιπλεγμένες σειρές της εξελικτικής διαδικασίας, να μπορούν να καταγράφονται όλα μέσα σε λίγες σελίδες γεωμετρικών σχημάτων και ιερογλυφικών. Το αστραφτερό βλέμμα εκείνων των ενορατικών, διείσδυσε μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του θέματος και κατέγραψε την ψυχή των πραγμάτων, εκεί που ένας συνηθισμένος αμύητος, οσοδήποτε διαβασμένος, δεν θα είχε συλλάβει παρά μόνο το εξωτερικό έργο της μορφής. Αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν πιστεύει στην "ψυχή των πραγμάτων" και έτσι θα απορρίψει ολόκληρο το σύστημα της αρχαίας κοσμογονίας.  Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι το σύστημα αυτό δεν είναι φανταστικό δημιούργημα ενός ή αρκετών απομονωμένων ατόμων, αλλά ότι είναι η αδιάσπαστη καταγραφή που καλύπτει χιλιάδες γενιές Ενορατικών, οι οποίοι με τις αντίστοιχες εμπειρίες τους έλεγξαν και επιβεβαίωσαν τις παραδόσεις - που πέρασαν προφορικά από την προηγούμενη φυλή στην επόμενη - των διδασκαλιών ανωτέρων και εξελιγμένων όντων τα οποία επέβλεπαν την παιδική ηλικία της Ανθρωπότητας. Και ότι για πολλούς αιώνες οι "Σοφοί" της Πέμπτης Φυλής, εκείνοι που σώθηκαν και γλίτωσαν από τον κατακλυσμό και τη μετατόπιση των ηπείρων, πέρασαν τη ζωή τους μαθαίνοντας, όχι διδάσκοντας. Πώς το έκαναν; Η απάντηση είναι: Ελέγχοντας, δοκιμάζοντας, επιβεβαιώνοντας σε κάθε τμήμα της φύσης, τις παραδόσεις της αρχαιότητας, μέσα από τα ανεξάρτητα οράματα μεγάλων μυημένων. Δηλαδή ανθρώπων που είχαν αναπτύξει και τελειοποιήσει το φυσικό, νοητικό, ψυχικό και πνευματικό οργανισμό τους στον έσχατο δυνατό βαθμό. Κανένα όραμα μυημένου δε γινόταν αποδεκτό, αν δεν ελεγχόταν και δεν επιβεβαιωνόταν από τα οράματα - που επιτυγχάνονταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να στέκονται σαν ανεξάρτητες μαρτυρίες - άλλων μυημένων και από αιώνες εμπειρίας...

2. Ο θεμελιώδης νόμος αυτού του συστήματος, το κεντρικό σημείο, από το οποίο αναδύονται όλα, προς το οποίο όλα έλκονται και πάνω στο οποίο βασίζεται όλη η φιλοσοφία του, είναι η Μία Ομογενής Θεία Ουσία-Αρχή, η Μία Ριζική Αιτία.

«… λίγοι που η λυχνία τους έφεγγε λαμπρότερα, οδηγήθηκαν, από αιτία σε αιτία, μέχρι τη μυστική πηγή της Φύσης, και βρήκαν ότι μια πρώτη αρχή πρέπει να υπάρχει…»

Ονομάζεται «Ουσία-Αρχή», γιατί γίνεται «ουσία» στο πεδίο του εκδηλωμένου Σύμπαντος, μια πλάνη. Ενώ παραμένει μια «Αρχή», στον άναρχο και ατελείωτο αφηρημένο, ορατό και αόρατο ΧΩΡΟ. Είναι η πανταχού παρούσα Πραγματικότητα, απρόσωπη, διότι περιέχει τα πάντα και καθετί. Η απροσωπία της είναι η θεμελιώδης ιδέα του συστήματος. Βρίσκεται κρυμμένη σε κάθε άτομο μέσα στο σύμπαν και είναι το ίδιο το σύμπαν.

3. Το σύμπαν είναι η περιοδική εκδήλωση αυτής της άγνωστης Απόλυτης Ουσίας. Ονομάζοντάς την, όμως, «ουσία» αμαρτάνουμε απέναντι στο ίδιο το πνεύμα της φιλοσοφίας. Γιατί, αν και η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ειμί», «είμαι», ΑΥΤΗ δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανένα είδος οντότητας ώστε να μπορεί να γίνει αντιληπτή από την ανθρώπινη διάνοια. Περιγράφεται καλύτερα σαν ούτε πνεύμα, ούτε ύλη, αλλά και τα δύο. Τα «Παραμπράχμαν και Μουλαπρακρίτι» είναι στην πραγματικότητα Ένα και όμως δύο στην παγκόσμια αντίληψη του εκδηλωμένου. Ακόμα και στην ιδέα του Ενός Λόγου, της πρώτης του εκδήλωσης, προς την οποία ΑΥΤΗ φαίνεται από την αντικειμενική άποψη του Ενός Λόγου σαν Μουλαπρακρίτι και όχι σαν Παραμπράχμαν. Σαν το πέπλο του και όχι σαν η Μία Πραγματικότητα που κρύβεται από πίσω και η οποία είναι ανεξάρτητη και απόλυτη.

4. Το Σύμπαν, με όλα όσα περιέχει, ονομάζεται ΜΑΓΙΑ, γιατί όλα μέσα σε αυτό είναι παροδικά, από την εφήμερη ζωή μιας πυγολαμπίδας μέχρι εκείνη του Ήλιου. Συγκρινόμενο με την αιώνια σταθερότητα της ΜΙΑΣ Αρχής και την αμεταβλητότητα αυτής της Αρχής, το Σύμπαν, με τις παροδικές και τις συνεχώς μεταβαλλόμενες μορφές του, πρέπει αναγκαστικά στον νου ενός φιλόσοφου να μην είναι τίποτε περισσότερο από μια χίμαιρα. Όμως το Σύμπαν είναι αρκετά πραγματικό για τα συνειδητά όντα μέσα σε αυτό, τα οποία είναι τόσο απατηλά όσο και το ίδιο.

5. Το καθετί μέσα στο Σύμπαν, σε όλα τα βασίλειά του, είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, δηλαδή προικισμένο με μια συνείδηση του δικού του είδους και πάνω στο δικό του πεδίο αντίληψης. Εμείς οι άνθρωποι οφείλουμε να το θυμόμαστε αυτό, γιατί, επειδή εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε κανένα σημάδι συνείδησης, που να μπορούμε να το αναγνωρίσουμε, π.χ. στις πέτρες, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να λέμε ότι εκεί δεν υπάρχει συνείδηση. Δεν υπάρχει «νεκρή» ή «τυφλή» ύλη, όπως δεν υπάρχει «Τυφλός» ή «Ασυνείδητος» Νόμος. Τέτοιες ιδέες δεν έχουν θέση μέσα στις αντιλήψεις της Αποκρυφιστικής φιλοσοφίας. Αυτή δεν σταματά ποτέ στα επιφανειακά φαινόμενα και γι’αυτήν οι νούμενες ουσίες είναι περισσότερο πραγματικές από τα αντικειμενικά τους αντίτυπα. Σε αυτό μοιάζει με τους μεσαιωνικούς Ονοματοκράτες, για τους οποίους οι πραγματικότητες ήταν μόνο οι Καθολικότητες και τα επιμέρους υπήρχαν μόνο κατ’όνομα στην ανθρώπινη φαντασία.

6. Το Σύμπαν διευθύνεται και καθοδηγείται από μέσα προς τα έξω. Όπως επάνω, έτσι και κάτω, όπως στον ουρανό έτσι και στη γη. Και ο άνθρωπος – ο μικρόκοσμος και το μικροσκοπικό αντίγραφο του μακρόκοσμου – είναι η ζωντανή μαρτυρία αυτού του Συμπαντικού Νόμου και του τρόπου δράσης του…. Όπως καμιά κίνηση ή αλλαγή, όταν είναι φυσιολογική, στο εξωτερικό σώμα του ανθρώπου δεν μπορεί να συμβεί, αν δεν προκληθεί από μια εσωτερική παρόρμηση, που δημιουργείται μέσω μιας από τις τρεις λειτουργίες που αναφέραμε (εσωτερικό αίσθημα, επιθυμία και σκέψη), έτσι συμβαίνει και στο εξωτερικό ή εκδηλωμένο Σύμπαν.

Ολόκληρος ο Κόσμος καθοδηγείται, ελέγχεται και εμψυχώνεται από σχεδόν ατέλειωτες σειρές Ιεραρχιών νοημόνων Όντων, που η καθεμιά έχει μια αποστολή να εκτελέσει, και τις οποίες – είτε τους δώσουμε το ένα ή το άλλο όνομα, είτε τις ονομάσουμε Ντυάνι Τσοχάν ή αγγέλους – είναι «αγγελιαφόροι» με την έννοια μόνο ότι είναι οι πράκτορες των Καρμικών και Κοσμικών Νόμων. Διαφέρουν άπειρα στον αντίστοιχο βαθμό συνειδητότητας και νοητικότητας και το να τα αποκαλέσουμε όλα καθαρά Πνεύματα χωρίς κανένα γήινο κράμα «που ο χρόνος συνηθίζει να καταβροχθίζει», δεν είναι παρά μια παραχώρηση στην ποιητική φαντασία. Γιατί καθένα απ’αυτά τα όντα είτε ήταν, είτε προετοιμάζεται να γίνει άνθρωπος, εάν όχι στον τωρινό, τότε σε έναν προηγούμενο ή επόμενο κύκλο (Μανβαντάρα). Όταν δεν είναι αρχικοί, είναι τελειωμένοι άνθρωποι, και στις ανώτερες, λιγότερο υλικές σφαίρες τους, διαφέρουν ηθικά από τα γήινα ανθρώπινα όντα μόνο κατά το ότι στερούναι του αισθήματος της προσωπικότητας και της ανθρώπινης συναισθηματικής φύσης – δύο καθαρά γήινα χαρακτηριστικά. Οι πρώτοι ή οι «τελειωμένοι», έχουν «ελευθερωθεί» από αυτά τα αισθήματα διότι: α) δεν έχουν πλέον σάρκινα σώματα – ένα παραλυτικό βάρος για την Ψυχή, και β) επειδή το καθαρά πνευματικό στοιχείο αφέθηκε ανεμπόδιστο και πιο ελεύθερο, γι’αυτό επηρεάζονται λιγότερο από τη μάγια από όσο μπορεί να επηρεαστεί ένας άνθρωπος, εκτός εάν είναι ένας μυημένος που κρατάει και τις δύο του προσωπικότητες – την πνευματική και τη φυσική – εντελώς ξεχωριστές….

Η ατομικότητα είναι το χαρακτηριστικό των αντίστοιχων ιεραρχιών τους, αλλά όχι των μονάδων τους. Και τα χαρακτηριστικά αυτά διαφέρουν μόνο ανάλογα με τον βαθμό του πεδίου στο οποίο ανήκουν αυτές οι ιεραρχίες. Όσο πιο κοντά στην περιοχή της Ομοιογένειας και του Ενός Θείου, τόσο πιο αγνή και λιγότερο τονισμένη είναι η ατομικότητα μέσα στην Ιεραρχία. Είναι πεπερασμένες από κάθε άποψη, με την εξαίρεση των ανώτερων αρχών τους – τους αθάνατους Σπινθήρες που αντανακλούν την Παγκόσμια Θεία Φλόγα, ατομικοποιημένες και χωρισμένες μόνο στις σφαίρες της πλάνης από μια διαφοροποίηση, τόσο απατηλή, όσο και τα υπόλοιπα. Είναι «ζώσες» γιατί είναι τα ρεύματα που προβλήθηκαν πάνω στην κοσμική οθόνη της πλάνης από την ΑΠΟΛΥΤΗ ΖΩΗ. Όντα στα οποία η Ζωή δεν μπορεί να εκλείψει, πριν το πυρ της άγνοιας εκλείψει σε εκείνους που αισθάνονται αυτές τις «ζωές»….

Πράγματι, όπως δείχτηκε, κάθε αποκαλούμενο «Πνεύμα» είναι είτε ένας άνθρωπος χωρίς σώμα είτε ένας μελλοντικός άνθρωπος. Όπως από τον Ανώτερο Αρχάγγελο (Ντυάνι Τσοχάν) μέχρι τον τελευταίο συνειδητό «Δομητή» (την κατώτερη τάξη Πνευματικών Οντοτήτων) όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν ζήσει αιώνες πριν, σε άλλα Μανβαντάρα, σε αυτή ή σε άλλες Σφαίρες, έτσι και τα κατώτερα, ημι-νοήμονα και μη νοήμονα στοιχειακά, είναι όλα μελλοντικοί άνθρωποι. Το γεγονός και μόνο ότι δηλαδή ένα Πνεύμα είναι προικισμένο με διάνοια, είναι μια απόδειξη για τον Αποκρυφιστή ότι ένα τέτοιο Ον θα πρέπει να έχει υπάρξει άνθρωπος και να έχει αποκτήσει τη γνώση και τη διάνοιά του μέσω του ανθρώπινου κύκλου. Δεν υπάρχει παρά μόνο Μία αδιαίρετη και απόλυτη Παντογνωσία και Διάνοια μέσα στο Σύμπαν και αυτή πάλλεται μέσα σε κάθε άτομο και σε κάθε απειροελάχιστο σημείο ολόκληρου του πεπερασμένου κόσμου, που δεν έχει όρια και που οι άνθρωποι τον ονομάζουν ΧΩΡΟ, θεωρούμενο σαν ανεξάρτητο από οτιδήποτε περιέχεται σε αυτόν. Αλλά η πρώτη διαφοροποίηση της αντανάκλασής της στον εκδηλωμένο κόσμο είναι καθαρά πνευματική και τα Όντα που γεννιούνται σε αυτήν δεν είναι προικισμένα με συνείδηση τέτοια που να έχει κάποια σχέση με αυτή που αντιλαμβανόμαστε. Δεν μπορούν να έχουν καμιά ανθρώπινη συνειδητότητα ή διάνοια πριν αποκτήσουν μια τέτοια προσωπικά και ατομικά. Αυτό μπορεί να αποτελεί ένα μυστήριο, είναι όμως ένα γεγονός στην Εσωτερική Φιλοσοφία, και μάλιστα πολύ φανερό.

Ολόκληρη η τάξη της Φύσης φανερώνει μια προοδευτική πορεία προς μια ανώτερη ζωή. Υπάρχει ένα σχέδιο στη δράση των φαινομενικά τυφλών δυνάμεων. Η όλη πορεία της εξέλιξης, με τις ατέλειωτες προσαρμογές της είναι μια απόδειξη αυτού του γεγονότος. Οι αμετάβλητοι νόμοι που εξαφανίζουν τα αδύναμα και εύθραυστα είδη ώστε να κάνουν χώρο για τα ισχυρά, και οι οποίοι εξασφαλίζουν την «επιβίωση του καταλληλότερου», αν και είναι τόσο ωμοί στην άμεση δράση τους, όλοι εργάζονται για τον μεγάλο σκοπό.

Το ίδιο το γεγονός ότι οι προσαρμογές πράγματι υπάρχουν, ότι οι καταλληλότεροι πράγματι επιβιώνουν στον αγώνα για ύπαρξη, δείχνει ότι αυτό που ονομάζεται «ασυνείδητη Φύση», είναι στην πραγματικότητα μια συσσώρευση δυνάμεων, κατευθυνόμενων από ημινοήμονες Οντότητες (τα Στοιχειακά) που καθοδηγούνται από Ανώτερα Πλανητικά Πνεύματα (τους Ντυάνι Τσοχάν), η συλλογική συσσώρευση των οποίων αποτελεί την εκδηλωμένη λέξη του Ανεκδήλωτου ΛΟΓΟΥ και ταυτόχρονα συνιστά τον ΝΟΥ του Σύμπαντος και τον αμετάβλητο ΝΟΜΟ του…»

                                                                                                                                                                                          (ΜυστικήΔοξασία, Ι, 272-8)

Πέντε Αποδεκτά Αξιώματα

1. Η Μυστική Δοξασία δεν διδάσκει τον Αθεϊσμό, παρά μόνο με την έννοια της Σανσκριτικής λέξης «νάστικα», δηλαδή την απόρριψη των ειδώλων, συμπεριλαμβανομένου κάθε ανθρωπομορφικού θεού. Με αυτή την έννοια κάθε αποκρυφιστής είναι ένας Νάστικα.

2. Αποδέχεται έναν Λόγο ή έναν συλλογικό «Δημιουργό» του Σύμπαντος. Έναν Δημιουργό με την έννοια που χρησιμοποιεί κανείς όταν μιλάει για τον «Αρχιτέκτονα» σαν τον «Δημιουργό» ενός οικοδομήματος, ενώ ο Αρχιτέκτονας δεν ακούμπησε ποτέ του ούτε μια πέτρα του, αλλά, αφού έφτιαξε το σχέδιο, άφησε όλη τη χειρωνακτική εργασία στους χτίστες. Στην περίπτωσή μας το σχέδιο σχηματίστηκε από την Ιδεοπλασία του Σύμπαντος και ο κατασκευαστικός μόχθος αφέθηκε στα πλήθη των νοημόνων Ενεργειών και Δυνάμεων. Αλλά αυτός ο Δημιουργός δεν είναι μια προσωπική θεότητα – δηλαδή ένας ατελής, εξω-κοσμικός Θεός – παρά μόνο η συσσώρευση των Ντυάνι-Τσοχάν και άλλων δυνάμεων.

3. Οι Ντυάνι-Τσοχάν είναι δυαδικοί στον χαρακτήρα τους αποτελούμενοι από α) την άλογη ζωική ενέργεια, έμφυτη στην ύλη και β) τη νοήμονα ψυχή ή Κοσμική Συνείδηση που διευθύνει και καθοδηγεί αυτήν την ενέργεια και η οποία είναι η σκέψη των Ντυάνι-Τσοχάν που αντανακλά την Ιδεοπλασία του Παγκόσμιου Νου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια διηνεκή σειρά φυσικών εκδηλώσεων και ηθικών επιδράσεων πάνω στη Γη, κατά τη διάρκεια μανβανταρικών περιόδων, όπου όλα υπόκεινται στο Κάρμα….

4. Η Ύλη είναι αιώνια. Είναι ο Ουπάντι, η φυσική βάση, πάνω στον οποίο ο άπειρος Παγκόσμιος Νους χτίζει τις ιδεοπλασίες του. Γι’αυτό οι εσωτεριστές ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ανόργανη ή «νεκρή» ύλη στη φύση και η διάκριση ανάμεσα στα δύο – που γίνεται από την επιστήμη – είναι εξίσου αβάσιμη, όσο και αυθαίρετη και στερούμενη λογικής….

5. Το σύμπαν αναπτύχθηκε από το ιδεατό του σχέδιο, που διατηρείται μέσα στην Αιωνιότητα στο Ασυνείδητο εκείνου που οι Βενταντιστές αποκαλούν Παραμπράχμαν. Αυτό είναι πρακτικά ταυτόσημο με τα συμπεράσματα της ύψιστης Δυτικής φιλοσοφίας, «τις έμφυτες, αιώνιες και αυθύπαρκτες Ιδέες» του Πλάτωνα, που τώρα εκφράζονται από τον φον Χάρτμαν……

Η ενεργός Δύναμη, «η Αιώνια κίνηση της μεγάλης Πνοής», αφυπνίζει απλώς τον Κόσμο στην αυγή κάθε καινούριας Περιόδου, βάζοντάς τον σε κίνηση μέσω των δύο αντιθέτων Δυνάμεων – την κεντρομόλο και τη φυγόκεντρο δύναμη, οι οποίες είναι αρσενική και θηλυκή, θετική και αρνητική, φυσική και πνευματική, οι δύο τους όντας η Μία Πρωταρχική Δύναμη – αναγκάζοντάς τον έτσι να γίνει αντικειμενικός στο πεδίο της πλάνης. Με άλλα λόγια αυτή η δυαδική κίνηση μεταφέρει τον Κόσμο από το πεδίο του Αιώνιου Ιδεατού στο πεδίο της πεπερασμένης εκδήλωσης ή από το πεδίο του νοούμενου σε εκείνο του φαινόμενου.

Καθετί που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρξει, ΥΠΑΡΧΕΙ αιώνια. Ακόμη και οι αναρίθμητες μορφές, οι οποίες είναι πεπερασμένες και φθαρτές μόνο στην αντικειμενική και όχι στην ιδεατή Μορφή τους υπήρχαν σαν Ιδέες στην Αιωνιότητα και όταν πεθάνουν, θα υπάρχουν σαν αντανακλάσεις.

Ο Αποκρυφισμός διδάσκει ότι καμιά μορφή δεν μπορεί να δοθεί σε τίποτα, είτε από τη φύση είτε από τον άνθρωπο, αν δεν υπάρχει ήδη στο ιδεατό της πρότυπο στο υποκειμενικό πεδίο. Ακόμα, ότι καμιά τέτοια μορφή ή σχήμα δεν μπορεί να εισέλθει στη συνείδηση του ανθρώπου ή να αναπτυχθεί στη φαντασία του, η οποία να μην έχει κάποιο υπαρκτό πρωτότυπο τουλάχιστον κατά προσέγγιση. Ούτε η μορφή του ανθρώπου ούτε η μορφή κανενός ζώου, φυτού ή ορυκτού, δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά μόνο σε αυτό το δικό μας πεδίο άρχισε να «γεννιέται», δηλαδή να αντικειμενοποιείται στην παρούσα υλικότητά της ή να επεκτείνεται από τα μέσα προς τα έξω, από την πιο λεπτή και υπεραισθητή ουσία, στη χονδροειδέστερη εμφάνισή της.

Επομένως οι ανθρώπινες μορφές μας υπήρχαν στην Αιωνιότητα σαν αστρικά ή αιθερικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτά τα μοντέλα, τα Πνευματικά Όντα (ή Θεοί), που είχαν καθήκον να τις φέρουν σε αντικειμενική ύπαρξη και σε γήινη ζωή, ανέπτυξαν τις πρωτοπλασματικές μορφές των μελλοντικών Εγώ από τη δική τους ουσία. Ύστερα απ’αυτό, όταν το ανθρώπινο Ουπάντι ή το βασικό ανθρώπινο καλούπι, ήταν έτοιμο, οι φυσικές γήινες δυνάμεις άρχισαν να διαμορφώνουν αυτά τα υπεραισθητικά καλούπια που περιείχαν εκτός από τα δικά τους και τα στοιχεία όλων των περασμένων φυτικών και μελλοντικών ζωικών μορφών αυτής της σφαίρας. Επομένως το εξωτερικό κέλυφος του ανθρώπου πέρασε μέσα από κάθε φυτικό και ζωικό σώμα, πριν πάρει το ανθρώπινο σχήμα του…                                 (Η Μυστική Δοξασία, Ι, 279-282)

Τρεις Καινούριες Προτάσεις

Όσον αφορά την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους, η Μυστική Δοξασία προβάλλει τρεις καινούριες προτάσεις, που έρχονται σε άμεση αντίθεση με τη σύγχρονη επιστήμη καθώς και με τα σύγχρονα θρησκευτικά δόγματα. Διδάσκει,

α) την ταυτόχρονη εξέλιξη επτά ανθρώπινων ομάδων σε επτά διαφορετικά τμήματα της σφαίρας μας,

β) τη γέννηση του αστρικού πριν από το φυσικό σώμα, το πρώτο όντας ένα μοντέλο για το δεύτερο και

γ) ότι ο άνθρωπος σε αυτό τον γύρο προηγήθηκε κάθε θηλαστικού – περιλαμβανομένων και των ανθρωποειδών – στο ζωικό βασίλειο.

(Η Μυστική Δοξασία, ΙΙ, 1, Ανθρωπογένεση)

Δέκα Προτάσεις από το «Αποκαλυμμένη Ίσις»

… Για να γίνουν κατανοητές οι αρχές  του φυσικού νόμου που εμπλέκονται στα διάφορα φαινόμενα που περιγράφηκαν, ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει κατά νου τις θεμελιώδεις θέσεις της Ανατολικής φιλοσοφίας, τις οποίες έχουμε διευκρινίσει.

Ας ανακεφαλαιώσουμε πολύ σύντομα:

1)      Δεν υπάρχει θαύμα. Ο,τιδήποτε συμβαίνει είναι το αποτέλεσμα του αιώνιου, αμετάβλητου και διαρκώς ενεργού νόμου. Το φαινομενικό θαύμα δεν είναι παρά η δράση δυνάμεων ανταγωνιστικών προς αυτές τις οποίες ο Δρ. W. B. Carpenter, F.R.S. - ένας άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση αλλά μικρή Γνώση - ονομάζει "οι πλήρως εξακριβωμένοι νόμοι της φύσης". Όπως πολλοί της τάξης του, ο Δρ. Carpenterαγνοεί το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχουν νόμοι που ήταν κάποτε "γνωστοί", ενώ τώρα είναι άγνωστοι στην επιστήμη.
2)      Η φύση είναι τρισυπόστατη: Υπάρχει η ορατή, αντικειμενική φύση, η αόρατη εσωτερική, ενεργοποιός φύση, το ακριβές πρόπλασμα της προηγούμενης και η ζωτική της αρχή, και υπεράνω αυτών των δύο ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, πηγή όλων των δυνάμεων, το μόνο αιώνιο και ακατάλυτο. Τα δύο κατώτερα συνεχώς αλλάζουν, το τρίτο, το ανώτερο, δεν αλλάζει.
3)      Ο άνθρωπος είναι επίσης τρισυπόστατος. Έχει το αντικειμενικό του, φυσικό σώμα και το ζωογόνο αστρικό σώμα (ή ψυχή), τον πραγματικό άνθρωπο. Αυτά τα δύο επωάζονται  και φωτίζονται από το τρίτο, το υπέρτατο, το αθάνατο πνεύμα. Όταν ο αληθινός άνθρωπος  στο να συγχωνευτεί με το τελευταίο, γίνεται μια αθάνατη οντότητα.
4)      Η μαγεία ως επιστήμη, είναι η γνώση αυτών των αρχών και του τρόπου με τον οποίο η παντογνωσία και παντοδυναμία του πνεύματος και η κυριαρχία του πάνω στις δυνάμεις της φύσης μπορεί να αποκτηθεί από το άτομο όσο ακόμα βρίσκεται στη φυσική ζωή. Η μαγεία ως τεχνική, είναι η εφαρμογή αυτής της γνώσης στην πράξη.
5)      Η αρχαία σοφία όταν εφαρμόζεται κακώς είναι μαύρη μαγεία, ενώ όταν χρησιμοποιείται για αγαθούς σκοπούς είναι πραγματική μαγεία ή ΣΟΦΙΑ.
6)      Η διαμεσότητα είναι το αντίθετο της υψηλής μύησης. Το διάμεσο είναι το παθητικό όργανο των ξένων επιδράσεων, ενώ ο μύστης ενεργά ελέγχει τον εαυτό του και όλες τις κατώτερες δυνάμεις.
7)      Όλα τα πράγματα που υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν, είναι γραμμένα στο αστρικό φως ή στον πίνακα του αόρατου σύμπαντος. Ο μύστης χρησιμοποιώντας την ενόραση μπορεί να γνωρίζει όλα όσα υπήρξαν γνωστά ή μπορεί να γίνουν γνωστά.
8)      Οι ανθρώπινες φυλές διαφέρουν στα πνευματικά δώρα, όπως στο χρώμα, στο ανάστημα ή σε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική ποιότητα. Ανάμεσα σε μερικούς ανθρώπους η προφητική ικανότητα υπερισχύει εκ φύσεως, ενώ Δε άλλους η διαμεσότητα. Μερικοί είναι κυριευμένοι από τη μαύρη μαγεία και σαν αποτέλεσμα μεταφέρουν τους μυστικούς κανόνες της πρακτικής από γενιά σε γενιά, μαζί με μια ποικιλία ψυχικών φαινομένων, λίγο ή πολύ γνωστών.
9)      Μια φάση της μαγικής ικανότητας είναι η εκούσια και συνειδητή αποχώρηση του εσωτερικού ανθρώπου (αστρικού σώματος) από τον εξωτερικό άνθρωπο (φυσικό σώμα). Στις περιπτώσεις κάποιων διάμεσων η αποχώρηση συμβαίνει, αλλά είναι ασυνείδητη και ακούσια. Όταν συμβαίνει αυτό, το σώμα είναι λίγο-πολύ σε ύπνωση. Αλλά στην περίπτωση του μύστη η απουσία του αστρικού σώματος δεν θα γίνει αντιληπτή, διότι οι φυσικές αισθήσεις είναι σε εγρήγορση και το άτομο εμφανίζεται μόνο σαν αφηρημένο, "σε βαθύ διαλογισμό" όπως λένε πολλοί.
10)   Ο ακρογωνιαίος λίθος της ΜΑΓΕΙΑΣ είναι μια βαθιά, πρακτική γνώση του μαγνητισμού και του ηλεκτρισμού, των ποιοτήτων τους, των συσχετισμών τους και των δυνάμεών τους. Ιδιαίτερα απαραίτητη είναι μια εξοικείωση με τα αποτελέσματά τους μέσα και πάνω στο ζωικό βασίλειο και τον άνθρωπο.
… Η ΜΑΓΕΙΑ είναι πνευματική Σοφία. Η φύση είναι ο υλικός σύμμαχος, ο μαθητής και ο υπηρέτης του μάγου. Μια κοινή ζωτική αρχή διαποτίζει όλα τα πράγματα και, αυτή η αρχή, μπορεί να τεθεί υπό τον έλεγχο της τελειοποιημένης ανθρώπινης θέλησης...