ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ





ΤΟ ΔΙΟΞΕΙΔΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ

Τελευταίες μετρήσεις έδειξαν ότι ο πλανήτης μας πορεύεται ολοταχώς προς επίπεδα ρεκόρ του διοξειδίου τού άνθρακα,το υψηλότερο εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια.Μέσα σε 150 χρόνια  από την Βιομηχανική Επανάσταση, η συγκέντρωση των μορίων του θερμοκηπίου  στην ατμόσφαιρα,αυξήθηκε    από 280 σε 405  ppm.Αν συνεχισθεί η τάση αυτή,υπολογίζεται ότι το έτος 2250 θα φθάσει τα 2.000ppm

Για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού,μιά ελπίδα είναι ασφαλώς ο φυτικός κόσμος. Και ειδικώτερα,η ικανότητα-ιδιότητα του φυτού να μετατρέπει το διοξείδιο τού άνθρακα, σε οργανική ύλη με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός.

Αλλά ο φυτικός κόσμος αποδεικνύεται ανεπαρκής.Ετσι συνεπίκουρη ήλθε η επιστήμη,με μιά τελευταία ανακάλυψη.Κατόρθωσε να παραγάγει τεχνητή φωτοσύνθεση.Συγκεκριμένα   εφεύρε  τύπο συνθετικού υλικού, που έχει την ιδιότητα ν΄απορροφά διάφορα μήκη ηλιακού φωτός, με αποτέλεσμα να μπορεί να μετατρέπει το διοξείδιο του άνθρακα;, σε δύο είδη ηλιακού καυσίμου, Αν η εφεύρεση αυτή,εφαρμοσθεί σε μεγάλη κλίμακα στη πράξη,θα βοηθήσει αισθητώς στη μείωση του διοξειδίου τού άνθρακα,

(Πηγή ‘Περισκόπιο τής Επιστήμης¨Τεύχος 423 /Ιουνίου 2017,όπου και ολόκληρο το σχετικό άρθρο)

Climate Change: How Does Soil Store CO2?

Jan. 8, 2014 — Previous studies have established that carbon binds to tiny mineral particles. In this latest study, published in Nature Communications, researchers of the Technische Universität München (TUM) and the Helmholtz Zentrum München have shown that the surface of the minerals plays just as important a role as their size. "The carbon binds to minerals that are just a few thousandths of a millimeter in size -- and it accumulates there almost exclusively on rough and angular surfaces," explains Prof. Ingrid Kögel-Knabner, TUM Chair of Soil Science.
The role of microorganisms in sequestering carbon
It is presumed that the rough mineral surfaces provide an attractive habitat for microbes. These convert the carbon and play a part in binding it to minerals. "We discovered veritable hot spots with a high proportion of carbon in the soil," relates Cordula Vogel, the lead author of the study. "Furthermore, new carbon binds to areas which already have a high carbon content."These carbon hot spots are, however, only found on around 20 percent of the mineral surfaces. It was previously assumed that carbon is evenly distributed in the soil. "Thanks to our study, we can now pin-point the soil that is especially good for sequestering CO2," continues Kögel-Knabner. "The next step is to include these findings in carbon cycle models."
Mass spectrometer helps to visualize molecules
The sample material used by the team was loess, a fertile agricultural soil found in all parts of the world -- which makes it a very important carbon store. The researchers were able to take ultra-precise measurements using the NanoSIMS mass spectrometer. This procedure allowed them to view and compare even the most minute soil structures.
Technische Universitaet Muenchen (2014, January 8). Climate change: How does soil store CO2?. ScienceDaily. Retrieved January 8, 2014, from http://www.sciencedaily.com­ /releases/2014/01/140108102441.htm




Ancient forests stabilized Earth's CO2 and climate

Published: Thursday, January 23, 2014 - 12:48 in Earth & Climate
These are digital images of trenches in a mineral made by networks of fungi. The circular feature in the picture on the right is a depression made by the formation of a terminal spore by a mycorrhizal fungus, which was linked to the roots of a maple tree under high CO₂. Researcher Joe Quirk says: "These spores are characteristic of the ancient type of fungus that has associated with plant roots since plants first emerged onto the land over 400 million years ago. This is why the image is so exciting &#8211 it's good evidence this ancient fungus weathers minerals."
<p>The width of the trenches is approximately 5 micrometers and the diameter of the circular spore is about 55 micrometers (one micrometer is one-thousandth of a millimeter).
Joe Quirk
UK researchers have identified a biological mechanism that could explain how the Earth’s atmospheric carbon dioxide and climate were stabilised over the past 24 million years. When CO2 levels became too low for plants to grow properly, forests appear to have kept the climate in check by slowing down the removal of carbon dioxide from the atmosphere. The results are now published in Biogeosciences, an open access journal of the European Geosciences Union (EGU).“As CO2 concentrations in the atmosphere fall, the Earth loses its greenhouse effect, which can lead to glacial conditions,” explains lead-author Joe Quirk from the University of Sheffield. “Over the last 24 million years, the geologic conditions were such that atmospheric CO2 could have fallen to very low levels – but it did not drop below a minimum concentration of about 180 to 200 parts per million. Why?”Before fossil fuels, natural processes kept atmospheric carbon dioxide in check. Volcanic eruptions, for example, release CO2, while weathering on the continents removes it from the atmosphere over millions of years. Weathering is the breakdown of minerals within rocks and soils, many of which include silicates. Silicate minerals weather in contact with carbonic acid (rain and atmospheric CO2) in a process that removes carbon dioxide from the atmosphere. Further, the products of these reactions are transported to the oceans in rivers where they ultimately form carbonate rocks like limestone that lock away carbon on the seafloor for millions of years, preventing it from forming carbon dioxide in the atmosphere.Forests increase weathering rates because trees, and the fungi associated with their roots, break down rocks and minerals in the soil to get nutrients for growth. The Sheffield team found that when the CO2 concentration was low – at about 200 parts per million (ppm) – trees and fungi were far less effective at breaking down silicate minerals, which could have reduced the rate of CO2 removal from the atmosphere.
“We recreated past environmental conditions by growing trees at low, present-day and high levels of CO2 in controlled-environment growth chambers,” says Quirk. “We used high-resolution digital imaging techniques to map the surfaces of mineral grains and assess how they were broken down and weathered by the fungi associated with the roots of the trees.”As reported in Biogeosciences, the researchers found that low atmospheric CO2 acts as a ‘carbon starvation’ brake. When the concentration of carbon dioxide falls from 1500 ppm to 200 ppm, weathering rates drop by a third, diminishing the capacity of forests to remove CO2 from the atmosphere.The weathering rates by trees and fungi drop because low CO2 reduces plants’ ability to perform photosynthesis, meaning less carbon-energy is supplied to the roots and their fungi. This, in turn, means there is less nutrient uptake from minerals in the soil, which slows down weathering rates over millions of years.“The last 24 million years saw significant mountain building in the Andes and Himalayas, which increased the amount of silicate rocks and minerals on the land that could be weathered over time. This increased weathering of silicate rocks in certain parts of the world is likely to have caused global CO2 levels to fall,” Quirk explains. But the concentration of CO2 never fell below 180-200 ppm because trees and fungi broke down minerals at low rates at those concentrations of atmospheric carbon dioxide.“It is important that we understand the processes that affect and regulate climates of the past and our study makes an important step forward in understanding how Earth’s complex plant life has regulated and modified the climate we know on Earth today,” concludes Quirk.Source: European Geosciences Union (EGU)






The warming effect of human-induced greenhouse gases is a given, but to what extent can we predict its future influence? That is an issue on which science is making progress, but the answers are still far from exact, say researchers from the Hebrew University of Jerusalem, the US and Australia who have studied the issue and whose work which has just appeared in the journal Science. Indeed, one could say that the picture is a "cloudy" one, since the determination of the greenhouse gas effect involves multifaceted interactions with cloud cover.
To some extent, aerosols -- particles that float in the air caused by dust or pollution, including greenhouse gases -- counteract part of the harming effects of climate warming by increasing the amount of sunlight reflected from clouds back into space. However, the ways in which these aerosols affect climate through their interaction with clouds are complex and incompletely captured by climate models, say the researchers. As a result, the radiative forcing (that is, the disturbance to Earth's "energy budget" from the sun) caused by human activities is highly uncertain, making it difficult to predict the extent of global warming.And while advances have led to a more detailed understanding of aerosol-cloud interactions and their effects on climate, further progress is hampered by limited observational capabilities and coarse climate models, says Prof. Daniel Rosenfeld of the Fredy and Nadine Herrmann Institute of Earth Sciences at the Hebrew University of Jerusalem, author of the article in Science. Rosenfeld wrote this article in cooperation with Dr. Steven Sherwood of the University of New South Wales, Sydney, Dr. Robert Wood of the University of Washington, Seattle, and Dr. Leo Donner of the US National Oceanic and Atmospheric Administration.Their recent studies have revealed a much more complicated picture of aerosol-cloud interactions than considered previously. Depending on the meteorological circumstances, aerosols can have dramatic effects of either increasing or decreasing the cloud sun-deflecting effect, the researchers say. Furthermore, little is known about the unperturbed aerosol level that existed in the preindustrial era. This reference level is very important for estimating the radiative forcing from aerosols.Also needing further clarification is the response of the cloud cover and organization to the loss of water by rainfall. Understanding of the formation of ice and its interactions with liquid droplets is even more limited, mainly due to poor ability to measure the ice-nucleating activity of aerosols and the subsequent ice-forming processes in clouds.Explicit computer simulations of these processes even at the scale of a whole cloud or multi-cloud system, let alone that of the planet, require hundreds of hours on the most powerful computers available. Therefore, a sufficiently accurate simulation of these processes at a global scale is still impractical.Recently, however, researchers have been able to create groundbreaking simulations in which models were formulated presenting simplified schemes of cloud-aerosol interactions, This approach offers the potential for model runs that resolve clouds on a global scale for time scales up to several years, but climate simulations on a scale of a century are still not feasible. The model is also too coarse to resolve many of the fundamental aerosol-cloud processes at the scales on which they actually occur. Improved observational tests are essential for validating the results of simulations and ensuring that modeling developments are on the right track, say the researchers.While it is unfortunate that further progress on understanding aerosol-cloud interactions and their effects on climate is limited by inadequate observational tools and models, achieving the required improvement in observations and simulations is within technological reach, the researchers emphasize, provided that the financial resources are invested. The level of effort, they say, should match the socioeconomic importance of what the results could provide: lower uncertainty in measuring human-made climate forcing and better understanding and predictions of future impacts of aerosols on our weather and climate.

Source: Hebrew University of Jerusalem



ΠΟΥ: Η ατμοσφαιρική ρύπανση «σκότωσε» 7 εκατομμύρια ανθρώπους
Περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι απεβίωσαν το 2012 εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ).
Ο απολογισμός αυτός –διπλάσιος σε σχέση με προηγούμενες εκτιμήσεις- σημαίνει ότι ένας στους 8 θανάτους το 2012 συνδέεται με τους ατμοσφαιρικούς ρύπους και δείχνει πως μειώνοντας τη ρύπανση μέσα και έξω από τις κατοικίες μπορεί να σωθούν μελλοντικά εκατομμύρια ζωές, αναφέρει σε έκθεσή του ο οργανισμός υγείας του ΟΗΕ.
Οι θάνατοι εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης συνδέονται συνήθως με νόσους της καρδιάς, εγκεφαλικά επεισόδια ή χρόνιες πνευμονοπάθειες, καθώς και με τον καρκίνο των πνευμόνων αλλά και οξείες αναπνευστικές λοιμώξεις.
«Τα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν την ανάγκη για μια συντονισμένη δράση προκειμένου ο αέρας που αναπνέουμε να είναι καθαρός», δήλωσε η Μαρία Νέιρα, επικεφαλής του τμήματος Δημόσιας Υγείας και Περιβάλλοντος του ΠΟΥ. «Οι κίνδυνοι από την ατμοσφαιρική ρύπανση είναι πλέον πολύ μεγαλύτεροι από όσο νομίζαμε ή κατανοούσαμε, ιδιαίτερα για τις καρδιακές παθήσεις και τα εγκεφαλικά επεισόδια», είπε.
Οι οικονομικά φτωχιές χώρες στην νοτιοανατολική Ασία και την περιοχή του Δυτικού Ειρηνικού είχαν το 2012 τα μεγαλύτερα ποσοστά ρύπανσης, με 3,3 εκατομμύρια θανάτους να συνδέονται με τη ρύπανση του αέρα σε εσωτερικούς χώρους και 2,6 εκατομμύρια σε εξωτερικούς.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΠΟΥ, η ρύπανση στους εσωτερικούς χώρους προκαλείται κυρίως από το μαγείρεμα με κάρβουνα, ξύλο ή σε σόμπες βιομάζας. Ο Οργανισμός εκτιμά ότι 2,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη χρησιμοποιούν για το μαγείρεμα εστίες όπου καίνε ξύλα, κάρβουνα ή κοπριά ως καύσιμο υλικό.
Η Φλάβια Μπιουστρέο, ειδικός σε θέματα υγείας στον ΠΟΥ, λέει πως οι γυναίκες και τα παιδιά –που ζουν σε φτωχές χώρες- αντιμετωπίζουν συχνά το βάρος των κινδύνων από τη ρύπανση σε εσωτερικούς χώρους, «δεδομένου ότι περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στο σπίτι, αναπνέοντας τον καπνό και την αιθάλη από τις οικιακές εστίες στις οποίες μαγειρεύουν καίγοντας ξύλα και κάρβουνα».
Στους εξωτερικούς χώρους, ο αέρας μολύνεται κυρίως από τα οχήματα, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, τις εκπομπές βιομηχανικών και γεωργικών ρύπων και το μαγείρεμα. Η έρευνα δείχνει ότι τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης έχουν αυξηθεί σημαντικά σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, ιδιαίτερα σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό, όπως η Κίνα και η Ινδία.
Ο Κάρλος Ντόρα, ειδικός για τη δημόσια υγεία στον ΠΟΥ, κάλεσε τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς υγείας να ενεργούν με βάση τα στοιχεία και να αναπτύξουν πολιτικές για τη μείωση της ρύπανσης του αέρα, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της υγείας των ανθρώπων.
«Η υπερβολική ρύπανση του αέρα αποτελεί συχνά ένα υποπροϊόν των μη βιώσιμων πολιτικών σε τομείς όπως οι μεταφορές, η ενέργεια, η διαχείριση των αποβλήτων και η βιομηχανία», είπε. «Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι στρατηγικές που θα μπορούσαν να υιοθετηθούν για καλύτερη υγεία θα έχουν ως αποτέλεσμα να μειωθούν και οι δαπάνες για την περίθαλψη».






Cloud mystery solved: Global temperatures to rise at least 4°C by 2100

Published: Tuesday, December 31, 2013 - 22:11 in Earth & Climate
Global average temperatures will rise at least 4°C by 2100 and potentially more than 8°C by 2200 if carbon dioxide emissions are not reduced according to new research published in Nature. Scientists found global climate is more sensitive to carbon dioxide than most previous estimates. The research also appears to solve one of the great unknowns of climate sensitivity, the role of cloud formation and whether this will have a positive or negative effect on global warming."Our research has shown climate models indicating a low temperature response to a doubling of carbon dioxide from preindustrial times are not reproducing the correct processes that lead to cloud formation," said lead author from the University of New South Wales' Centre of Excellence for Climate System Science Prof Steven Sherwood."When the processes are correct in the climate models the level of climate sensitivity is far higher. Previously, estimates of the sensitivity of global temperature to a doubling of carbon dioxide ranged from 1.5°C to 5°C. This new research takes away the lower end of climate sensitivity estimates, meaning that global average temperatures will increase by 3°C to 5°C with a doubling of carbon dioxide."The key to this narrower but much higher estimate can be found in the real world observations around the role of water vapour in cloud formation.Observations show when water vapour is taken up by the atmosphere through evaporation, the updraughts can either rise to 15 km to form clouds that produce heavy rains or rise just a few kilometres before returning to the surface without forming rain clouds.When updraughts rise only a few kilometres they reduce total cloud cover because they pull more vapour away from the higher cloud forming regions.However water vapour is not pulled away from cloud forming regions when only deep 15km updraughts are present.The researchers found climate models that show a low global temperature response to carbon dioxide do not include enough of this lower-level water vapour process. Instead they simulate nearly all updraughts as rising to 15 km and forming clouds.When only the deeper updraughts are present in climate models, more clouds form and there is an increased reflection of sunlight. Consequently the global climate in these models becomes less sensitive in its response to atmospheric carbon dioxide.However, real world observations show this behaviour is wrong.When the processes in climate models are corrected to match the observations in the real world, the models produce cycles that take water vapour to a wider range of heights in the atmosphere, causing fewer clouds to form as the climate warms.This increases the amount of sunlight and heat entering the atmosphere and, as a result, increases the sensitivity of our climate to carbon dioxide or any other perturbation.The result is that when water vapour processes are correctly represented, the sensitivity of the climate to a doubling of carbon dioxide -- which will occur in the next 50 years -- means we can expect a temperature increase of at least 4°C by 2100."Climate sceptics like to criticize climate models for getting things wrong, and we are the first to admit they are not perfect, but what we are finding is that the mistakes are being madeby those models which predict less warming, not those that predict more," said Prof. Sherwood."Rises in global average temperatures of this magnitude will have profound impacts on the world and the economies of many countries if we don't urgently start to curb our emissions.

Source: University of New South Wales



Experiments with tiny, shelled organisms in the ocean suggest big changes to the global carbon cycle are underway, according to a study from the University of California, Davis.

For the study, published in the journal Scientific Reports, scientists raised foraminifera -- single-celled organisms about the size of a grain of sand -- at the UC Davis Bodega Marine Laboratory under future, high CO2 conditions.

These tiny organisms, commonly called "forams," are ubiquitous in marine environments and play a key role in food webs and the ocean carbon cycle.

Stressed Under Future Conditions

After exposing them to a range of acidity levels, UC Davis scientists found that under high CO2, or more acidic, conditions, the foraminifera had trouble building their shells and making spines, an important feature of their shells.

They also showed signs of physiological stress, reducing their metabolism and slowing their respiration to undetectable levels.

This is the first study of its kind to show the combined impact of shell building, spine repair, and physiological stress in foraminifera under high CO2 conditions. The study suggests that stressed and impaired foraminifera could indicate a larger scale disruption of carbon cycling in the ocean.

Off Balance

As a marine calcifier, foraminifera use calcium carbonate to build their shells, a process that plays an integral part in balancing the carbon cycle.

Normally, healthy foraminifera calcify their shells and sink to the ocean floor after they die, taking the calcite with them. This moves alkalinity, which helps neutralize acidity, to the seafloor.

When foraminifera calcify less, their ability to neutralize acidity also lessens, making the deep ocean more acidic.

But what happens in the deep ocean doesn't stay in the deep ocean.

Impacts for Thousands of Years

"It's not out-of-sight, out-of-mind," said lead author Catherine Davis, a Ph.D. student at UC Davis during the study and currently a postdoctoral associate at the University of South Carolina. "That acidified water from the deep will rise again. If we do something that acidifies the deep ocean, that affects atmospheric and ocean carbon dioxide concentrations on time scales of thousands of years."

Davis said the geologic record shows that such imbalances have occurred in the world's oceans before, but only during times of major change.

"This points to one of the longer time-scale effects of anthropogenic climate change that we don't understand yet," Davis said.

Upwelling Brings 'Future' to Surface

One way acidified water returns to the surface is through upwelling, when strong winds periodically push nutrient-rich water from the deep ocean up to the surface. Upwelling supports some of the planet's most productive fisheries and ecosystems. But additional anthropogenic, or human-caused, CO2 in the system is expected to impact fisheries and coastal ecosystems.

UC Davis' Bodega Marine Laboratory in Northern California is near one of the world's most intense coastal upwelling areas. At times, it experiences conditions most of the ocean isn't expected to experience for decades or hundreds of years.

"Seasonal upwelling means that we have an opportunity to study organisms in high CO2, acidic waters today -- a window into how the ocean may look more often in the future," said co-author Tessa Hill, an associate professor in earth and planetary sciences at UC Davis. "We might have expected that a species of foraminifera well-adapted to Northern California wouldn't respond negatively to high CO2 conditions, but that expectation was wrong. This study provides insight into how an important marine calcifier may respond to future conditions, and send ripple effects through food webs and carbon cycling."

Story Source:

Materials provided by University of California - Davis. Original written by Kat Kerlin. Note: Content may be edited for style and length.

Journal Reference:

Catherine V. Davis, Emily B. Rivest, Tessa M. Hill, Brian Gaylord, Ann D. Russell, Eric Sanford. Ocean acidification compromises a planktic calcifier with implications for global carbon cycling. Scientific Reports, 2017; 7 (1) DOI: 10.1038/s41598-017-01530-9

 (May 2017-science latest nnews)

--------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΛΙΩΣΙΜΟ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Κίνδυνοι από το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική

Συναγερμός για βακτήρια και παθογόνους παράγοντες από την εποχή του Νεάντερταλ - «Το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου δεν θα είναι έτοιμο να αντιδράσει», δηλώνουν βιολόγοι

Την κινητοποίηση της ερευνητικής και ιατρικής κοινότητας ζητούν εσπευσμένα επιστήμονες απ' όλον τον κόσμο, καθώς το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική, εξαιτίας της αύξησης του μέσου όρου θερμοκρασίας της Γης και του φαινομένου του Θερμοκηπίου, είναι πιθανόν να «ξυπνήσει» ιούς και βακτήρια που έδρασαν στον πλανήτη πριν από εκατομμύρια χρόνια, για τα οποία δεν υπάρχουν αντιβιωτικά, ούτε ο σημερινός ανθρώπινος οργανισμός διαθέτει αντισώματα για να τα αντιμετωπίσει.

Οι επιστήμονες μελέτησαν προσεκτικά τα στοιχεία τους, πριν προχωρήσουν σε ένα είδος παγκόσμιου alert, απευθυνόμενοι κυρίως στις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν τη δύναμη και τα οικονομικά μεγέθη να προετοιμάσουν τον πλανήτη για μία ενδεχόμενη καταστροφική, δίχως προηγούμενο, επιδημία.
Όπως αναφέρει η επιστημονική κοινότητα, το μόνιμα παγωμένο έδαφος είναι το καλύτερο σημείο διατήρησης για μακρά περίοδο των βακτηρίων και των ιών, οι οποίοι παραμένουν σε κατάσταση «χειμερίας νάρκης». Το λιώσιμο των πάγων θα προκαλέσει ένα μεγάλο κύμα νέων ιώσεων, για τις οποίες ο άνθρωπος και η επιστημονική κοινότητα είναι παντελώς απροετοίμαστη, καθώς δεν γνωρίζουν το παραμικρό για τη δράση και τη λειτουργία τους.
Ειδικοί βιολόγοι συνέλεξαν το 2014 δείγματα από πάγους που θα λιώσουν το αμέσως επόμενο διάστημα και αποκαλύφθηκε πως ένας σημαντικός αριθμός από τα βακτήρια και τους ιούς που «κρύβονταν» στον πάγο, μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνοι για τον άνθρωπο και την επιβίωσή του στον πλανήτη.
«Οι παθογόνοι ιοί που μπορούν να μολύνουν τους ανθρώπους ή τα ζώα διατηρούνται σε παλαιά στρώματα στον πάγο. Ορισμένα από αυτά είχαν προκαλέσει παγκόσμιες επιδημίες κατά το παρελθόν. Αυτά τα αρχαία στρώματα θα μπορούσαν να εκτεθούν», τόνισε μία βιολόγος και πρόσθεσε ότι η αίσθηση που υπάρχει ότι έχουν εξαλειφθεί είναι εσφαλμένη, καθώς μολυσματικοί ιοί «γίγαντες» θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και να σηματοδοτήσουν έναν ανεξέλεγκτο κίνδυνο.
«Οι περισσότεροι ιοί απενεργοποιούνται ταχέως εκτός των κυττάρων-ξενιστών, λόγω του φωτός, της αποξήρανσης ή της αυθόρμητης βιοχημικής αποικοδόμησης. Όχι όμως όλοι και όχι εκείνοι που έχουν διατηρηθεί στα βαθιά στρώματα πάγου που αρχίζουν να λιώνουν», πρόσθεσε.
«Η πιθανότητα να μολυνθούμε από έναν ιό που έπληξε τους ανθρώπους του Νεάντερταλ είναι σημαντική και αποδεικνύει ότι δεν είμαστε όσο ασφαλείς πιστεύουμε. Εάν ένας παθογόνος παράγοντας, που έχει να εκδηλωθεί για χρόνια, έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο, το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν θα είναι έτοιμο να αντιδράσει», τόνισε η εκπρόσωπος των βιολόγων, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
(Ειδήσεις διαδικτύου  5-5-2017)



Χωρίς επιστροφή η τήξη των πάγων της Δ. Ανταρκτικής

(Ειδήσεις διαδίκτυο από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14-5-2014)
JUSTIN GILLIS & KENNETH CHENG / THE NEW YORK TIMES

Ενα μεγάλο τμήμα της παγοκρηπίδας της Δυτικής Ανταρκτικής έχει ήδη αρχίσει να κατακερματίζεται, σύμφωνα με δύο επιστημονικές ομάδες που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η τήξη των πάγων δεν είναι δυνατόν να ανακοπεί. Αν αυτά τα συμπεράσματα επαληθευθούν, τότε η τήξη θα αποσταθεροποιήσει και τα γειτονικά τμήματα της παγοκρηπίδας, ενώ αναπόφευκτη θα είναι η αύξηση της στάθμης των θαλάσσιων υδάτων, η οποία, μέσα στους ερχόμενους αιώνες, θα φτάσει ακόμα και στα τρία μέτρα.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη, προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας, και η εκπομπή αερίων, που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, σύμφωνα με τους ερευνητές συνέβαλαν στην αποσταθεροποίηση της παγοκρηπίδας, αλλά σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν και άλλοι παράγοντες. Η αύξηση της στάθμης της θάλασσας θα συνεχιστεί με βραδείς ρυθμούς κατά τον 21ο αιώνα αλλά θα επιταχυνθεί σημαντικά στο απώτερο μέλλον, γεγονός το οποίο προφανώς θα προκαλέσει ουσιαστικά προβλήματα για την επιβίωση και τη μακροημέρευση των ανθρώπινων κοινωνιών.

Οι δύο επιστημονικές εργασίες, που είδαν το φως της δημοσιότητας τη Δευτέρα μέσα από τις σελίδες των περιοδικών Science και Geophysical Research Letters, καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα. Αμφότερες οι επιστημονικές ομάδες διαπίστωσαν ότι οι παγετώνες της Δυτικής Ανταρκτικής έχουν υποχωρήσει σημαντικά, σε ικανό βαθμό ώστε να πυροδοτήσουν την αποσταθεροποίηση της παγοκρηπίδας.
Στη μία από τις δύο εργασίες, η ομάδα του ειδικού στη μελέτη των παγετώνων του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Ερικ Ρίνιο, χρησιμοποίησε δορυφορικές και εναέριες μετρήσεις προκειμένου να καταγράψει την επιταχυνόμενη υποχώρηση έξι παγετώνων κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Ολοι οι παγετώνες που μελετήθηκαν καταλήγουν στην περιοχή της Θάλασσας Αμούνδσεν. Η τήξη τους αρκεί για να προκαλέσει αύξηση της στάθμης της θάλασσας κατά 120 εκατοστά μέσα στα επόμενα διακόσια χρόνια. Ταυτόχρονα θα προκαλέσει την αποσταθεροποίηση άλλων τομέων της παγοκρηπίδας, γεγονός που με τη σειρά του θα ενισχύσει την αύξηση της στάθμης των υδάτων.

Μια άλλη επιστημονική ομάδα υπό τον Ιαν Τζούιν του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον μελέτησε τον παγετώνα Θουέιτς χρησιμοποιώντας πολύπλοκα ηλεκτρονικά μοντέλα και πρόσφατες μετρήσεις για τη ροή των πάγων. Και αυτή η ομάδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κατάρρευση της παγοκρηπίδας είναι αναπόφευκτη. Ακόμα και αν το θερμό νερό που κατατρώγει τους πάγους εξαφανιζόταν, το αποτέλεσμα δεν θα μεταβαλλόταν σημαντικά, καθώς «δεν υπάρχει μηχανισμός σταθεροποίησης», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ιαν Τζούιν.

Το συμπέρασμα της μελέτης στην πραγματικότητα επαληθεύει τις προβλέψεις που είχε κάνει το 1978 ο Τζον Μέρσερ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, ο οποίος είχε προειδοποιήσει ότι τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα προκαλέσουν καταστροφή στη Δυτική Ανταρκτική.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η παγοκρηπίδα δεν τήκεται λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας του αέρα αλλά επειδή τα σχετικά θερμά ύδατα που απαντώνται φυσιολογικά στα βάθη των ωκεανών ανεβαίνουν στην επιφάνεια λόγω της ενίσχυσης, κατά τις περασμένες δεκαετίες, των ισχυρών ανέμων που κυκλώνουν την Ανταρκτική, κάτι που μερικώς οφείλεται στα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.



Η στάθμη των θαλασσών ανεβαίνει με ρυθμό "ρεκόρ"

ΑΘΗΝΑ 24/02/2016
Η στάθμη στις θάλασσες του πλανήτη αυξήθηκε στον 20ό αιώνα με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων 28 αιώνων, από την εποχή περίπου του Ομήρου και της ίδρυσης της αρχαίας Ρώμης, σύμφωνα με δύο νέες διεθνείς επιστημονικές έρευνες, οι οποίες είναι οι πιο πλήρεις που έχουν γίνει ποτέ.
Χωρίς την κλιματική αλλαγή, η άνοδος των υδάτων δεν θα ήταν ούτε η μισή, ενώ δεν αποκλείεται να είχε σημειωθεί ακόμη και πτώση της στάθμης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων. Μεταξύ 1900 - 2000 η παγκόσμια στάθμη των ωκεανών και των θαλασσών αυξήθηκε κατά περίπου 14 εκατοστά. Μετά το 2000 ο ρυθμός ανόδου των υδάτων φαίνεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος.
Για τον 21ο αιώνα, η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τον 'Αντερς Λέβερμαν του Ινστιτούτου Κλιματολογικών Ερευνών του Πότσνταμ στη Γερμανία, θεωρεί πιθανό ότι η παγκόσμια στάθμη θα αυξηθεί έως το 2100 κατά μισό έως 1,3 μέτρα αν συνεχισθεί κανονικά η καύση των ορυκτών καυσίμων και κατά 0,24 έως 0,6 μέτρα, αν υπάρξει απεξάρτηση από το πετρέλαιο και τον άνθρακα. Ο 22ος αιώνας αναμένεται ακόμη χειρότερος, οδηγώντας στην εγκατάλειψη πλέον αρκετών παράκτιων πόλεων και κατοικημένων περιοχών.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Κοπ, αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου Ράτγκερς των ΗΠΑ, που έκαναν τη δεύτερη δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), χρησιμοποίησαν μια νέα μέθοδο στατιστικών υπολογισμών σε βάθος χρόνου. Η νέα ανάλυση βασίζεται σε στοιχεία από 24 τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με τις νέες εκτιμήσεις, στον Μεσαίωνα (μεταξύ 1000 και 1400), όταν η θερμοκρασία του πλανήτη είχε υποχωρήσει κατά περίπου 0,2 βαθμούς Κελσίου, η στάθμη των θαλασσών είχε επίσης πέσει κατά περίπου οκτώ εκατοστά.
Χωρίς την επίδραση της ανόδου της θερμοκρασίας λόγω κλιματικής αλλαγής, εκτιμάται ότι η στάθμη στον 20ό αιώνα θα αυξηθεί το πολύ κατά επτά μόνο εκατοστά, ενώ μπορεί να είχε υποχωρήσει έως τρία εκατοστά.
Οι επιστήμονες καλούν την ανθρωπότητα να ακολουθήσει, χωρίς δισταγμούς και χρονοτριβή, το μονοπάτι που χαράχθηκε στη διάσκεψη κορυφής για το κλίμα στο Παρίσι πριν λίγες εβδομάδες.
22 Ιούλιος 2016 10:29 πμ |  Δήμητρα-Μαρίλια Φούρλα ΕκτύπωσηΑποστολή με E-mail
Το 2016 πιθανότατα θα αποδειχθεί το θερμότερο έτος που έχει καταγραφεί ποτέ, ενώ τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα έχουν φθάσει σε νέα ύψη, τροφοδοτώντας περαιτέρω την άνοδο της θερμοκρασίας στον πλανήτη,ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας (WMO).
Ο Ιούνιος ήταν ο 14ος διαδοχικός μήνας κατά τον οποίο καταγράφηκε ρεκόρ ζέστης στην ξηρά και στους ωκεανούς, ανακοίνωσε η υπηρεσία του ΟΗΕ.
Η μέση θερμοκρασία τους πρώτους έξι μήνες του 2016 ήταν κατά 1,3 βαθμό Κελσίου υψηλότερη από την προβιομηχανική εποχή στα τέλη του 19ου αιώνα, επιβεβαιώνουν στοιχεία της NASA και της αμερικανικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA).
«Η ζέστη ήταν ιδιαίτερα έντονη στην Αρκτική, με αποτέλεσμα να αρχίσει πολύ νωρίς το ετήσιο λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας και των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής» ανέφερε o WMO.
Ο Ντέιβιντ Κάρλσον, διευθυντής του Προγράμματος Κλιματικής Έρευνας του ΠΜΟ, δήλωσε κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων: «Αυτό που είδαμε το πρώτο εξάμηνο μήνες του 2016 είναι πραγματικά πολύ ανησυχητικό».
«Πιστεύαμε ότι θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι να αυξηθεί έτσι η θερμοκρασία. Όμως δεν έχουμε τόσο χρόνο όσο πιστεύαμε» πρόσθεσε.
Οι υψηλές θερμοκρασίες αποδίδονται εν μέρει στο φαινόμενο Ελ Νίνιο, το οποίο εκδηλώθηκε πέρυσι και συνεχίστηκε μέχρι το 2016. Όμως ο κύριος παράγοντας είναι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, του οποίου τα επίπεδα ξεπερνούν φέτος τα 400 μέρη ανά εκατομμύριο.
Ο WMO απηύθυνε έκκληση να επιταχυνθεί η υλοποίηση της συμφωνίας για το κλίμα που υπογράφηκε στο Παρίσι τον περασμένο Δεκέμβριο. Στόχος είναι να περιοριστεί κάτω από τους 2 βαθμούς Κελσίου η άνοδος της θερμοκρασίας έως τα τέλη του αιώνα, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα.




Η άνοδος της  στάθμης τής θάλασσας

        Οι πάγοι που καλύπτουν τη Γή,με το να ανακλούν  ένα μεγάλο μέρος τής ηλιακής ακτινοβολίας, στο διάστημα   λειτουργούν ως ένα προστατευτικό κάτοπτρο,που  διατηρεί  τη μέση θερμοκρασία τής Γής σχεδόν σταθερή,και την καθιστά βιώσιμη καθώς είναι γνωστό πώς,ο σκούρος μπλέ ωκεανός απορροφά περισσότερη ακτινοβολία απ΄ό,τι  ο πάγος.
   
        Μετρήσεις έχουν δείξει πώς  η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει.Για τα τελευταία μετά το 1993 έτη, η συνολική άνοδος υπολογίζεται σε 90,1 μμ.Ως εξήγηση δίδεται η αύξηση της θερμοκρασίας, που οδηγεί στην διαστολή των υδάτων  και την τήξη των χερσαίων παγετώνων και των κρηπίδων πάγου  τής Ανταρτικής (όπου για χιλιάδες χρόνια  τα στρώματα πάγου ήταν σχεδόν σταθερά) και η μετατόπισή τους προς τη θάλασσα.(Πάντως ο ρυθμός  ανόδου τής στάθμη τής θάλασσαςς κατά τον 20ον αιώνα, ήταν όμοιος με αυτόν που σημειώθηκε πριν από 2.800 χρόνια)

     .Οι  επιστήμονες δεν συμφωνούν στα προγνωστικά τους. Αλλοι προβλέπουν  άνοδο τής στάθμης 50-130 εκατοστά μέχρι το τέλος του αιώνα,άλλοι 50-100 εκατοστά μέχρι το 2100,άποψη που συμπίπτει με την εκτίμηση τής αρμόδιας επιτροπής του,ΟΗΕ Θεωρητικώς υποστηρίζεται ότι άν λιώσουν όλοι οι πάγοι τής Γής,η άνοδος υπολογίζεται σε 5 μ.κάτι που συνέβη πριν από 40 εκατομμύρια χρόνια.Οι παράκτιες πόλεις(όπου ζούν τα 50-70% του παγκόσμιου πληθυσμού)  θα πληγούν περισσότερο,και θα αντιμετωπίσουν  καταστροφή γεωργικών καλλιεργειών,ανεπάρκεια  πόσιμου ύδατος, ακραία καιρικά φαινόμενα  κλπ.Διευκρινίζεται ότι η άνοδος αυτή δεν θα είναι ομοιόμορφη για όλο τον πλανήτη.
Για αντιμετώπιση των  (μέχρι σήμερα)συνεπειών επιπτώσεων από την Κλιματική αλλαγή που θεωρούνται μη αναστρέψιμες,υπάρχει η παγκόσμια σχετική συμφωνία του Παρισιού τής 12 Δεκεμβρίου 2015,που έχει ως στόχο τη συγκράτηση  τής αύξησης της παγκόσμια θερμοκρασίας  “αρκετά κάτω¨από τους 2 Κελσίου.,

(Πηγή: Ανθή Αποστολίδου ,Φυσικός  M.Sc, “Περισκόπιο τής Επιστήμης” Τεύχος 423/Ιουνίου 2017,όπου  και ολόκληρο το σχετικό άρθρο)





========================================================================

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΩΝΟΦΟΡΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ

Η επέκταση των δασών κωνοφόρων δέντρων στην Ευρώπη μπορεί να τροφοδοτήσει την Κλιματική Αλλαγή 
αντιθέτως με την ευρέως διαδεδομένη άποψη που θέλει τα δάση να λειτουργούν ανασχετικά στην υπερθέρμανση του πλανήτη.
Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι οι αλλαγές στη «σύνθεση» των ευρωπαϊκών δασών ευθύνονται για μια αύξηση της μέσης θερινής θερμοκρασίας στην Ευρώπη κατά 0,12˚C από το 1750.
—Ο ρόλος της σύνθεσης των δασών
Κατά το διάστημα αυτό, πολλές χώρες έχουν αντικαταστήσει τα δάση από πλατύφυλλα δέντρα, όπως η δρυς και η σημύδα με κωνοφόρα όπως το πεύκο και ο έλατο.
Τα δέντρα με πιο πλατιά και ανοιχτόχρωμα φύλλα αντανακλούν περισσότερο ηλιακό φως πίσω στο διάστημα -και άρα λειτουργούν ως φυσικά κλιματιστικά- αλλά έχουν χάσει τη θέση τους από δέντρα πιο χρήσιμα στις οικονομικές δραστηριότητες του ανθρώπου, από την παραγωγή οικοδομικών υλικών ως χαρτοπολτού.
Τα κωνοφόρα έχουν πιο σκούρο πράσινο χρώμα και άρα απορροφούν περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία και θερμότητα από άλλα είδη δέντρων.
Επίσης απελευθερώνουν λιγότερο νερό στην ατμόσφαιρα (άρα δημιουργούν λιγότερα σύννεφα που μπλοκάρουν την ηλιακή ακτινοβολία), ενώ δεσμεύουν και λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα.
—Η συρρίκνωση των ευρωπαϊκών δασών
Από το 1750 μέχρι σήμερα, τα ευρωπαϊκά δάση έχουν επεκταθεί κατά 196.000 τετρ. χιλιόμετρα, μια έκταση μεγαλύτερη από την Ελλάδα, στα 2,13 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα το 2010.
Κατά την ίδια περίοδο, τα δάση κωνοφόρων επεκτάθηκαν κατά 633.000 τετρ. χλμ, ενώ τα δάση πλατύφυλλων συρρικνώθηκαν κατά 436.000 τετρ. χλμ, ενώ οι ευρωπαίοι απόσπασαν συστηματικά ξυλεία από τα δάση περιορίζοντας την ικανότητά τους να αποθηκεύουν άνθρακα.
Σήμερα, εκτιμάται ότι τα δάση στη Γηραιά Ήπειρο καταλαμβάνουν μια έκταση 10% μεγαλύτερη από αυτή που κάλυπταν πριν τη Βιομηχανική Επανάσταση. Όμως, η μέση θερμοκρασία κατά τους θερινούς μήνες έχει αυξηθεί.
—Τα δάση ως οικονομικός πόρος
Αιτία για αυτό είναι η σύνθεση των δασών, υποστηρίζουν οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον δρ. Κιμ Νάουντς του γερμανικού Ινστιτούτου Μετεωρολογίας Μαξ Πλανκ στο Αμβούργο.
Σήμερα περίπου το 85% των ευρωπαϊκών δασών αντιμετωπίζονται ως πηγές πρώτων υλών για την οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, η οποία ευνοεί τα κωνοφόρα δέντρα.
Έτσι, αν και οι αναδασώσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν θεωρηθεί θετική εξέλιξη, καθώς τα δέντρα απορροφούν άνθρακα από την ατμόσφαιρα, φαίνεται πως το τελικό «ισοζύγιο» δεν έχει θετικό αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αν η φύση είχε αφεθεί μόνη της, τα ευρωπαϊκά δάση θα είχαν πολύ μεγαλύτερη συνεισφορά στη μάχη κατά της ανόδου της θερμοκρασίας. Εκτιμάται ότι τα σημερινά ευρωπαϊκά δάση δεσμεύουν 3,1 δισεκατομμύρια τόνους άνθρακα λιγότερους από ό,τι το 1750.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι, εκτός της Ευρώπης, και σε άλλες ηπείρους έχει συμβεί κάτι ανάλογο με τα δάση, γι” αυτό εισηγούνται την αναδάσωση περιοχών με πλατύφυλλα και φυλλοβόλα δέντρα αντί για κωνοφόρα.

Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».
econews
------------------



=--------------------------------------------------------------------------------------------------
ΚΑΤΟΙΚΙΣΙΜΗ Η ΓΗ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ 1,75 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

20/09 23:31

Η σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας του Ήλιου θα οδηγήσει στην εξάτμιση των ωκεανών του πλανήτη μας μέσα σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια σύμφωνα με μία νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature.Όπως στα περισσότερα άστρα, έτσι και η φωτεινότητα του Ηλίου αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου εξαιτίας των φυσικών διαδικασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του. Είναι αναμενόμενο λοιπόν πως η περισσή ακτινοβολία θα προκαλέσει την αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη μας, για λόγους εντελώς διαφορετικούς από την κλιματική αλλαγή που παρατηρούμε σήμερα.Το θερμότερο κλίμα θα προκαλέσει την αύξηση της συγκέντρωσης υδρατμών στην ατμόσφαιρα, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν ένα φαινόμενο θερμοκηπίου που θα επιταχύνει τη θέρμανση της επιφάνειας της Γης. Οι επιστήμονες εκτιμούν πως αυτό θα οδηγήσει σε ένα ανεξέλεγκτο και αλυσιδωτό φαινόμενο, με τους ωκεανούς να αρχίσουν να βράζουν και συνέπεια το υγρό νερό να εξαφανιστεί από προσώπου Γης.Η αποκρυπτογράφηση της παραπάνω διαδικασίας εξηγεί γιατί η Αφροδίτη η οποία βρίσκεται λίγο πιο κοντά στον Ήλιο από ότι εμείς έχει μετατραπεί σε φούρνο, και μπορεί να δώσει  πληροφορίες για το κλίμα σε πλανήτες εκτός Ηλιακού Συστήματος.Αν και τα παραπάνω είναι λίγο έως πολύ γνωστά, η συνεισφορά της νέας μελέτης έγκειται στον ακριβέστερο προσδιορισμό της χρονικής κλίμακας που θα λάβουν χώρα αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές.JÉRÉMY LECONTEΜέχρι σήμερα ήταν δύσκολη η εκτίμηση του φαινομένου, καθώς τα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούνταν ήταν απλοϊκά, μη λαμβάνοντας υπόψη σύνθετες μεταβλητές όπως τις κλιματικές εποχές ή το ρόλο που έχουν τα σύννεφα στο κλίμα του πλανήτη. Επιπλέον, στηριζόμενοι σε συνήθη μετεωρολογικά μοντέλα οι επιστήμονες δεν είχαν τα εργαλεία για να διερευνήσουν τι συμβαίνει σε ακραίες θερμοκρασιακές συνθήκες. Σύμφωνα με κάποιες από τις προγενέστερες μετρήσεις, η Γη θα μετατρεπόταν σε Αφροδίτη ακόμη και σε 150 εκατομμύρια χρόνια. Η συνεργασία όμως του γαλλικού Εργαστηρίου Μετεωρολογικής Δυναμικής με ερευνητικά ιδρύματα και πανεπιστήμια, οδήγησε στο σχεδιασμό ενός νέου υπολογιστικού μοντέλου που καλύπτει τα κενά των προηγούμενων. Σύμφωνα με τα ευρήματα των ερευνητών, το σημείο μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή είναι η επίγεια θερμοκρασία των 70ο C, όταν η ακτινοβολία που θα λαμβάνει η Γη από τον Ήλιο θα είναι 375 W/m2  (σήμερα λαμβάνουμε 341 W/m2). Σύμφωνα με τις καλύτερες εκτιμήσεις αυτό θα συμβεί σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια, δίνοντας μία παράταση για τη ζωή στον πλανήτη μας κατά εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια σε σχέση με άλλες μελέτες.Τα νέα δεδομένα χρησιμεύουν και στον επαναπροσδιορισμό της κατοικήσιμης ζώνης του Ήλιου (της περιοχής δηλαδή γύρω από τον Ήλιο όπου το νερό μπορεί να βρίσκεται σε υγρή μορφή), της οποίας το εσώτερο όριο οι ερευνητές τοποθετούν στο 95% της μέσης απόστασης Γης-Ήλιου. Σύμφωνα με αυτή την έρευνα λοιπόν, μία τροχιά του πλανήτη μας έστω και κατά 5% μικρότερη θα είχε αποβεί μοιραία για τη δυνατότητα συντήρησης ζωής.Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές, είναι η εφαρμογή του νέου μοντέλου για κλιματικές προβλέψεις σε πλανήτες εκτός Ηλιακού Συστήματος.



Dec. 22, 2013 — Climate change has not been strongly influenced by variations in heat from the sun, a new scientific study shows.
The findings overturn a widely held scientific view that lengthy periods of warm and cold weather in the past might have been caused by periodic fluctuations in solar activity.Research examining causes of climate change in the northern hemisphere over the past 1000 years has shown that until the year 1800, the key driver of periodic changes in climate was volcanic eruptions. These tend to prevent sunlight reaching Earth, causing cool, drier weather. Since 1900, greenhouse gases have been the primary cause of climate change.The findings show that periods of low sun activity should not be expected to have a large impact on temperatures on Earth, and are expected to improve scientists' understanding and help climate forecasting.Scientists at the University of Edinburgh carried out the study using records of past temperatures constructed with data from tree rings and other historical sources. They compared this data record with computer-based models of past climate, featuring both significant and minor changes in the sun.They found that their model of weak changes in the sun gave the best correlation with temperature records, indicating that solar activity has had a minimal impact on temperature in the past millennium.The study, published in Nature GeoScience, was supported by the Natural Environment Research Council.Dr Andrew Schurer, of the University of Edinburgh's School of GeoSciences, said: "Until now, the influence of the sun on past climate has been poorly understood. We hope that our new discoveries will help improve our understanding of how temperatures have changed over the past few centuries, and improve predictions for how they might develop in future. Links between the sun and anomalously cold winters in the UK are still being explored."

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΟΙ ΑΡΚΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΩΝΕΣ  ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΕΣ  ΑΛΛΑΓΕΣ


Increase in Arctic cyclones is linked to climate change, new study shows

Published: Wednesday, February 19, 2014 - 05:26 in Earth & Climate
Winter in the Arctic is not only cold and dark; it is also storm season when hurricane-like cyclones traverse the northern waters from Iceland to Alaska. These cyclones are characterized by strong localized drops in sea level pressure, and as Arctic-wide decreases in sea level pressure are one of the expected results of climate change, this could increase extreme Arctic cyclone activity, including powerful storms in the spring and fall. A new study in Geophysical Research Letters uses historical climate model simulations to demonstrate that there has been an Arctic-wide decrease in sea level pressure since the 1800's.

"This research shows that the Arctic appears to be expressing symptoms expected from ongoing climate change," said Dr. Stephen Vavrus from the University of Wisconsin-Madison. "The long-term decline in atmospheric pressure over most of the Arctic is consistent with the response typically simulated by climate models to greenhouse warming, and this study finds a general corresponding increase in the frequency of extreme Arctic cyclones since the middle 19th century."

Tracking changes in Arctic cyclone activity through time, Vavrus calculated a statistically significant, though minor, increase in extreme Arctic cyclone frequency over the study period, with increases strongest near the Aleutian Islands and Iceland. Dr. Vavrus suggests that, as of yet, the effect of climate change on Arctic cyclone activity has been minimal, but that future changes in polar climate will drive stronger shifts.

"One societally relevant implication is that more storminess probably means more erosion of Arctic coastlines, especially in tandem with declines in buffering sea ice cover and increases in thawing coastal permafrost," concluded Dr. Vavrus. "Erosion of Arctic coastlines has already been growing more severe during recent decades, and this study points to a contributing factor that will likely become an even more recognizable culprit in the future."

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






( Le Monde 1-4-2014)
 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΉ

C’est la fin de l’été austral en Antarctique.

Les scientifiques et le personnel technique venus sur la base Dumont-d’Urville pour la saison sont partis, laissant derrière eux 25 hivernants, seuls jusqu’en octobre. La base est située sur l’île des Pétrels, en bordure du continent, et accueille chaque année des milliers oiseaux venant s’y reproduire. Mais cette saison sera à graver dans les annales, de l’avis de tous. Toutes les espèces – y compris l’humaine – ont connu des déboires, plus ou moins marqués.
« Les pétrels des neiges ont souffert de la pluie, les fulmars étaient là mais ne se sont pas reproduits, les manchots empereurs ont eu un succès reproducteur très faible », énumère Christophe Barbraud, chercheur au Centre d’études biologiques de Chizé (Deux-Sèvres). Une situation inédite. Pendant leur période de reproduction, ces oiseaux marins sont dépendants des conditions environnementales, à la fois en mer, où ils se nourrissent, et à terre, où ils prennent soin de leur progéniture. Ainsi, les deux parents alternent voyages en mer et présence à terre.Mais chez les manchots Adélie cette stratégie a été mise en échec, aucun poussin n’a survécu. Pour Thierry Raclot, chercheur au Département d’écologie, physiologie et éthologie de Strasbourg et spécialiste de cette espèce, « c’est du jamais-vu ». « Le succès reproducteur oscille en général entre 0,3 et 1,2 poussin par couple ». Sachant qu’il y a environ 15 000 couples sur la base, ...




______________________________________________________________