Η ημέρα του Λευκού Λωτού



Η Ημέρα του Λευκού Λωτού



Η Ε.Π.Μπλαβάτκυ και οι Διδάσκαλοι της Σοφίας



Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, η ιδρύτρια του σύγχρονου Θεοσοφικού Κινήματος , έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαϊου του 1891. Η ημέρα του Λευκού Λωτού γιορτάζεται επίσης στις 8 Μαϊου, ήμέρα που τιμά τη μνήμη της ευγενικής αυτής ψυχής της οποίας η αφοσίωση και η θυσία μας έδωσε τη δυνατότητα να ακούσουμε, να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τον σκοπό της ζωής μας πάνω στη γη. Η αποστολή της ήταν να φέρει από την Ανατολή στη Δύση πολλές σελίδες από την Αρχαία και Αιώνια Σοφία με σκοπό να αφυπνιστεί η Δύση από τη νάρκη του εξαπλωνόμενου ραγδαία υλισμού.

Πριν φύγει από τη ζωή, αντί να ζητήσει να τιμηθεί με ένα μνημείο, ζήτησε από τους μαθητές και τους φίλους της, στη θύμησή της, να συγκεντρώνονται όλοι μαζί και να διαβάζουν σελίδες από την Μπαγκαβάτ Γκιτά και το Φως της Ασίας. Οι μαθητές της από ευγνωμοσύνη και αφοσίωση προς αυτήν, την Δασκάλα τους, πρόσθεσαν ακόμη ένα βιβλίο το «Η Φωνή της Σιγής» που περιλαμβάνει τα Χρυσά Έπη-Διδασκαλίες που η ίδια μάθαινε καθισμένη στα πόδια των Μεγάλων Διδασκάλων της.

Ας δούμε γιατί αυτή η ημέρα ονομάστηκε Ημέρα του Λευκού Λωτού. Ο Λωτός είναι ένα σύμβολο που περιέχει μερικές μεγάλες ιδέες. Είναι ένα καθαρό φυτό με τη ρίζα του στη γήινη λάσπη, ο μίσχος του είναι στο νερό και αναδυόμενο στην επιφάνεια στρέφει την καρδιά του στον ήλιο και στο κέντρο της υπάρχει ο σπόρος. Είναι το φυτό που συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή στην πορεία της από τον βυθό προς το φως του ήλιου, από την λάσπη των αισθήσεων και των προσκολλήσεων προς το πνευματικό της κέντρο.

Αυτό το φυτό από τότε που στόλισε την πρώτη επέτειο μνήμης της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ έγινε το σύμβολο αυτής της σπάνιας  ψυχής, και η ημέρα που αφιερώθηκε στη μνήμη της ονομάστηκε Ημέρα του Λευκού Λωτού.

Τί αλήθεια δίδαξε η Ε.Π.Μ? Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν διδάσκει τίποτα καινούριο. Η Θεία Σοφία, η Θεοσοφία, είναι η πηγή της εσωτερικής επιστήμης, της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ δίδαξε γραπτά και προφορικά την ίδια αιώνια διδασκαλία που δίδαξε ο Κρίσνα στον Αρτζούνα. Είναι το Bodhi-Darma ή η Σοφία-Θρησκεία, το Brahma-Vidya. Αυτή η εσωτερική Επιστήμη δεν εφευρέθηκε από την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ ούτε από τους σοφούς του κόσμου. Υπήρχε στη γη από την στιγμή που ο άνθρωπος κατέστη νοήμων.

Αυτό που τονίστηκε εξαρχής εκ μέρους της στη σύγχρονη αυτή διδασκαλία ήταν η παρουσία της ιεραρχίας των Πνευματικών Διδασκάλων, των Μαχάτμα, των Σοφών, των Ρίσις, των Μούνις, των Ντυάνι. Η άλυσος, η ιεραρχία των Διδασκάλων υπάρχει, μπορεί να έχει παραποιηθεί αλλά δεν έχει ξεχαστεί. Οι αληθινοί Δάσκαλοι δεν βρίσκονται στην πλανεμένη κοινωνία. Υπάρχουν στο πεδίο του Σατ, της Αλήθειας, όπου ζούν αόρατοι από τον κόσμο. Ο πραγματικός Δάσκαλος δεν θα θεραπεύσει την αρρώστια , δεν θα σε σώσει από τις δυσκολίες, και δεν θα κάνει θαύματα. Αν ήταν έτσι, τότε ο Κρίσνα θα έλεγε στον Αρτζούνα «θα παλέψω για σένα». Όμως του είπε κάτι άλλο «Κάνε ό,τι σου φαίνεται καλύτερο». Αυτή η απάντηση δείχνει τον πραγματικό Δάσκαλο ο οποίος δεν ανακατεύεται στην ελεύθερη βούληση του μαθητή.

Όταν οι μαθητές της ρωτούσαν πώς μπορεί κάποιος να συναντήσει έναν Διδάσκαλο, εκείνη απαντούσε ότι οι Διδάσκαλοι είναι ζωντανοί κι ανάμεσά μας όπως ήταν ανέκαθεν κι ότι για να τους γνωρίσει κανείς δεν έχει παρά να μελετά την Σοφία τους. «Ψάξτε, γι’ αυτή τη σοφία προσφέροντας υπηρεσία, με δυνατή έρευνα, με ερωτήσεις και με ταπεινοφροσύνη και ο σοφός που βλέπει την αλήθεια, θα την μεταδώσει στο είναι σας» λέει ο Sri Krishna. Απαραίτητες προϋποθέσεις για τον ερευνητή της Αλήθειας είναι η ανιδιοτελής υπηρεσία, η ταπεινοφροσύνη, η διαρκής έρευνα κι η εφαρμογή της αρετής σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μόνο τότε μπορεί να προκαλέσουμε την προσοχή των Διδασκάλων και να μας αναγνωρίσουν μαθητές Τους. Οι Διδάσκαλοι χρειάζονται συντρόφους στο έργο τους. Οι διδασκαλίες τους και οι εφαρμογές αυτών των διδασκαλιών θα μας οδηγήσουν στον ωκεανό της Σαμσάρα αλλά και στη λύτρωσή μας, γιατί η Πνευματική Γνώση θα αναδυθεί ξαφνικά μέσα μας.

Το Σαμσάρα, όρος σανσκριτικός - Samsara, σημαίνει την περιστροφή και την εναλλαγή; Είναι η περιστροφή που σχηματίζεται από τη δύναμη μιας αρχικής πνοής και συνάμα αιτίας, που θέτοντας σε συνεχή κίνηση έναν τροχό εξακολουθητικών αιτίων και αποτελεσμάτων, οδηγεί τη μονάδα στον ωκεανό των γεννήσεων και των θανάτων.

Με αυτές τις χαρακτηριστικές απόψεις η Έλενα Π.Μπλαβάτσκυ τοποθετείται ως προς τον "κύκλο του Σαμσάρα", ο οποίος από τη Μυστική Διδασκαλία καθορίζεται ως το "ταξίδι του Προσκυνητή". Ο προσκυνητής είναι η Μονάδα, που είναι μια ακτίνα από το Απόλυτο "... μια πνοή από ..... την Απόλυτη Ομοιογένεια, που δεν έχει καμιά σχέση με το οριοθετημένο και το σχετικά περιορισμένο, για τούτο και είναι μη-συνειδητό στο δικό μας πεδίο."[4] Κάθε Μονάδα όντας ένα τμήμα της Μοναδικής Ουσίας, εμπίπτει στο κυκλικό ταξίδι του Προσκυνητή με σκοπό ξεδιπλώνοντας προοδευτικά τις λανθάνουσες δυνατότητές της, να επηρεάζει πνευματικά όχι μόνο τα βασίλεια της Φύσης αλλά και όλες τις σφαίρες των Πλανητικών Αλύσων με τις οποίες έρχεται σε επαφή μέσω των προβαλλόμενων ακτίνων της.

[από το περιοδικό "Θεοσοφικό Κίνημα]

Η Πνευματική Γνώση

Η Ε.Π.Μ. στα κείμενά της αναφέρεται στον τρόπο ανάπτυξης επικοινωνίας με τους Δασκάλους και διαμέσου αυτών στη γνωριμία μας με τον Ανώτερο Εαυτό. Μια ακτίνα του Μεγάλου Εαυτού υπάρχει μέσα στον καθένα  μας. Αυτή η ακτίνα μπορεί να μας οδηγήσει στην Πηγή, και να μας βοηθήσει να πετύχουμε την ένωσή μας με τον Εαυτό. Αυτή η ένωση μας φέρνει ξανά στον κύκλο της αδελφότητας από τον οποίο αποσχιστήκαμε κάποτε, όπου φυλές, έθνη, γένη και θρησκείες χάνουν κάθε προηγούμενη χωριστικότητα, γιατί ο απλός άνθρωπος μετατρέπεται στον Άνθρωπο.

Βασικές γνώσεις για την κατανόηση του ωκεανού του Σαμσάρα είναι οι δύο ύψιστοι Νόμοι, των Κύκλων και της Μετενσάρκωσης. Αυτοί οι δύο Νόμοι και η παρουσίαση της Ιεραρχίας της Συμπόνιας, δηλαδή των Διδασκάλων της Σοφίας στη Δύση, υπήρξε και είναι το μεγάλο έργο της ιδρύτριας της Θεοσοφικής Εταιρείας, Ε.Π.Μπλαβάτσκυ. Το Κάρμα, ο νόμος της ηθικής ανταμοιβής και η Μετενσάρκωση αποδεικνύονται ως οι ενεργοί παράγοντες στη διαδικασία της εξέλιξης του ανθρώπου. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός του πεπρωμένου του. Έχει την αναφαίρετη δύναμη της επιλογής.

Αξιολογώντας το έργο της διαπιστώνουμε επίσης, ότι:

Η Ε.Μπλαβάτσκυ, έγραψε και μίλησε για τη μεταθανάτια ζωή, την επταπλότητα των αρχών και των πεδίων,  την απόκρυφη ζωή του πλανήτη και της ανθρωπότητας και κυρίως αποκάλυψε την ύπαρξη και το έργο της Πνευματικής Ιεραρχίας, της οποίας ο φωτεινός ίσκιος βρίσκεται συνέχεια ανάμεσά μας.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι πως έκανε αντιληπτό ότι πίσω από τα φαινόμενα υπάρχει ένα Θείο Σχέδιο που επιδιώκει σταθερά την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων που πραγματοποιείται με προσωπική βούληση, προσπάθεια και εμπειρία. Αυτό το εξελικτικό σχέδιο προωθείται και στηρίζεται από Πνευματικά Όντα, τα οποία υπάρχουν και παραμένουν στην ανθρωπότητα προς χάρη της πνευματικής της εξέλιξης. Επεδίωξε επίσης μέσω της θεοσοφικής διδασκαλίας να ενσταλάξει ενωτικές αρχές, τέτοιες ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να υπερβαίνουν τη χωριστικότητα, το δόγμα και τη φανατική προσκόλληση στο προσωπικό.

Η ίδια έγραψε σε κείμενο που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό της στο περιοδικό Λούσιφερ, τεύχος Σεπτεμβρίου 1891: «Υπάρχει ένας δρόμος κακοτράχαλος και γεμάτος αγκάθια, γεμάτος κινδύνους κάθε είδους, αλλά εντούτοις ένας δρόμος που οδηγεί στην καρδιά του σύμπαντος. Μπορώ να σας αποκαλύψω πώς να συναντήσετε Εκείνους που θα σας δείξουν τη μυστική είσοδο, που ανοίγει πάντα προς τα μέσα και κλείνει ερμητικά πίσω από τον νεόφυτο για πάντα.»

 Διακήρυξε την αθανασία του ανθρώπου ως πνευματικού όντος, εφόσον ένα μέρος του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ υπάρχει εντός του – όπως και σε όλα τα άλλα όντα της Φύσης.

 Κατέδειξε την παγκόσμια κυριαρχία του ΝΟΜΟΥ – τον οποίο κανένα ον, όσο ισχυρό και αν είναι, δεν μπορεί να παραβιάσει.
 Κατέδειξε την ύπαρξη του αόρατου (αστρικού, πνευματικού) βασιλείου της ύπαρξης μέσα στο φυσικό.

 Διακήρυξε ότι μια ειλικρινής και ευσυνείδητη εφαρμογή της έμφυτης αίσθησης της ηθικής που έχει ο καθένας (Φωνή της Συνείδησης και Διαίσθησης) είναι το μόνο κλειδί για την πνευματική και αποκρυφιστική πρόοδο του ανθρώπου.

Η Θεοσοφία διακηρύσσει ότι η εξέλιξη είναι ανάπτυξη της συνειδητότητας και ότι αυτή είναι το σταθερό κέντρο κάθε «ύπαρξης» - το αποτέλεσμα της εμπειρίας της. Αυτό  προϋποθέτει μια ηθική στάση ζωής που εφαρμόζεται μέσα από την ατομική αυτό-επιλογή της προσωπικότητας – μια μορφή πειθαρχίας που στην πραγματικότητα, για να το πούμε με απλά λόγια, μεταχειρίζεται όλους τους άλλους σαν «αδελφούς».

Τελικά, διακηρύσσει ότι το μόνο κλειδί για να αποκτήσει κανείς τη «μυστική» γνώση της αρχαιότητας, που είναι μια από τις ελαχιστότατες λειτουργίες του Σύμπαντος, ορατού ή αόρατου – ως δύναμη και ενέργεια- περνά μέσα από αυτή την αυτό-επιβαλλόμενη ηθική στάση. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να είναι ζήτημα επιφανειακής ή υποκριτικής προσποίησης, αλλά πρέπει να υιοθετείται και να εφαρμόζεται στην πράξη απόλυτα και με ειλικρίνεια. Μόνο αυτό ανοίγει τις πύλες για τη «μαθητεία». Οι μεγάλοι Δάσκαλοι, διακήρυξε, είχαν τη δύναμη «να κοιτάξουν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και να δουν εκεί την Ψυχή των πραγμάτων». Γι’ Αυτούς δεν υπήρχαν μυστικά.

Το Θεοσοφικό έργο βοήθησε στην καταστολή της χωριστικότητας των ανθρώπων και των ιδεών, κατεύνασε τον φανατισμό και τη διαμάχη των εκκλησιών και των θρησκειών,  έστρεψε την επιστημονική έρευνα σε εθελούσια ή όχι τεκμηρίωση μεταφυσικών νόμων και ελάττωσε την επιδημία του υλισμού.

Το σπουδαιότερο του έργου της είναι ότι αφύπνισε χιλιάδες ανθρώπους στη Δύση να κατανοήσουν τον σκοπό της ζωής στη γη και επαναφέροντας ξεχασμένους ή και κρυμμένους συμπαντικούς νόμους, τους έδωσε το κίνητρο και τον τρόπο για μια συνειδητή εσωτερική προσέγγιση και πνευματική ανάπτυξη. Η διδασκαλία της σύγχρονης Θεοσοφίας υπήρξε το ξεκίνημα και το υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα βαδίσει  η φιλοσοφία, η θρησκεία και ο πολιτισμός της Υδροχοϊκής Εποχής.