Η ΨΥΧΗ(ΑΚΑΤΈΡΓΑΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ)

ΨΥΧΗ


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Ι.Ευαγγέλου «Εγκέφαλος» Σαββάλα 1993,137
-Δ.Ιωαννίδη «ΙΛΙΣΟΣ 67-7-,101.
-Ιδιος «Επιλογή ΙΛΚΙΣΟΣ»1959-1961,33 επ.
-Καραμαλίκη ΙΛΙΣΟΣ 101,278επ.
` -Erwin Rohde “ Psyche’ Payot 1952
-Θεοδωρίδη Χ.» Εισαγωγή στη Φιλοσοφία’»Κολλάρος 1955?,3222 επ.
-ΠΝΕΥΜΑ « Ramaharaka-Γιόγκα ,58 επ.
-Jung “ Εισαγωγή στη ν Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών» Πύρινος Κόσμος,20-22.
-Πλάτωνος « Φαίδρος» Ζαχαρόπουλου
-Erwin Rohde « Ψυχή»  Ιάμβλιχος 1998.

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ

Πνοή= νεφές ακκαδ.προέλευση,από το ρήμα ναπισσού=αναπνέω ,φυσώ .Μόνον στην Καινή Διαθήκη νεφές=ψυχή.




ΔΙΑΦΟΡΑ

-Η φιλοσοφία της Ανατολής δεν δέχεται ότι,για κάθε νέο παιδί που έρχεται στον κόσμο,δημιουργείται μια νέα ψυχή.Δέχεται ότι υπάρχει ένας ορισμένος  αριθμός  από μονάδες(Μπλαβάτσκυ,Το κλειδί κλπ.226)Κατά την Μπλαβ.υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα όσα πρεσβεύουν οι Πλάτων-Πυθαγόρας,και η Θρησκεία.Ετσι η Ψυχή αποτελείται από
νούς(πνεύμα)-
Ατμα Μπούντι(ανώτερη πνευματική χ ψυχή.
φρην(νοημοσύνη)-Μάνας
Θυμός-(ζωή-νεφές) Κάμαμ Ράγια-ένστικτα,
Κατά την ίδια  αυτό που οι αρχαίοι Ελληνες; ονόμαζαν Ψυχή,οι Θεόσοφοι το καλούν πνεύμα η πνευματική ψυχή.Μπούντι(: φορέας τού αγνού παγκοσμίου πνεύματος)109—Ο άνθρωπος προέρχεται από την παγκόσμια Ψυχή,που δεν είναι προσωπικός Θεός..Η Ψυχή δεν δίδεται στον Ανθρωπο από τον Θεό.
-Κατά τον Ομηρο τα ανθρώπινα όντα ζούν δυό φορές ,την μια με σωματική και ορατή μορφή,(: η ψυχή δηλαδή είναι η δεύτερη υπόσταση τού Ανθρώπου) και την  άλλη σαν μια αόρατη εικόνα  που απελευθερώνεται μόνον την στιγμή του θανάτου, Rohde15……...δεν υπάρχει καμία επιρροhή τής Ψυχής στον ορατό κόσμο( 18).οι ψυχές μόλις διασχίσουν τον ποταμό Αχέροντα δεν επιστρέφουν ποτέ πίσω…………οι αγώνες και οι προσφορές στοχεύουν στην ικανοποίηση των νεκρών(27)……….και τα συμπόσια στοχεύουν στον κατευνασμό τής ψυχής τού νεκρού(31)…….οι μεγάλες θυσίες είναι βασικώς συμπόσια των Θεών….Μετά την αποτέφρωση τού σώματος η Ψυχή παραλαμβάνεται από τον απροσπέλαστο κόσμο τού Αοράτου, από τον οποίο κανείς ταξιδιώτης δεν επιστρέφει.Μόνον με την αποτέφρωση εξασφαλίζεται η  ολοκληρωτική αναχώρηση της ψυχής…….Ο Ομηρος δεν γνωρίζει άλλο τρόπο κηδείας,παρά την φωτιά(33).Η αποτέφρωση στοχεύει  στον ολοκληρωτικό αποχωρισμό του πνεύματος από τον κόσμο των ζωντανών(35).Οι προσφορές στους νεκρούς γίνονται για να εμποδίσουν την απρόσκλητη εμφάνιση  τους στον εδώ κόσμο(38)……..η  ψυχή στην χώρα των νεκρών βρίσκεται σε μια κατάσταση ασυνείδητης αδράνειας,δεν έχει καθαρή αυτοσυνείδηση δεν επιθυμεί τίποτε..Ο Ομηρικός κόσμος ζεί με την λογική……κανένα ιερατείο δεν μονοπωλούσε την διδασκαλία(45)εκτός από τους ποιητές και τους αοιδούς.Οι πρωτόγονοι αρχικώς θεωρούν τις δραστηριότητες τής Θέλησης,αίσθησης και σκέψης,αρχικώς σαν εκδηλώσεις κάποιου που ζεί, μέσα στον ορατό .άνθρωπο,(460 Αρκετές φορές χρησιμοποιεί την λέξη ψυχή,αντί ζωή,όχι όμως και το αντίστροφο(48).Η κάθοδος τού Οδυσσέα στον Αδη,δεν συμπεριλαμβάνεται στο αρχικό στάδιο τής Οδύσσειας.
-Όπως γράφει ο Μελισσαρόπουλος (Εισαγωγή στην Θεοσοφία 129 επ.) ο Ηλιακός λόγος  ενεργεί σαν Τριάδα.
Ο παγκοσμίου φήμης Robert Lanza επιστήμονας της κβαντικής λέει ότι μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη της ψυχής.

Ο Lanza είναι ειδικός στην αναγεννητική ιατρική και επιστημονικός σύμβουλος της Advanced Cell Technology Company.
Πριν γίνει γνωστός για την εκτεταμένη έρευνά του στην οποία ασχολήθηκε με βλαστικά κύτταρα, ήταν επίσης γνωστός για πολλά επιτυχημένα πειράματα σχετικά με την κλωνοποίηση απειλούμενων ζωικών ειδών. Όχι πολύ καιρό πριν, ο επιστήμονας ενεπλάκη με τη φυσική, την κβαντομηχανική και αστροφυσική.Ο Lanza επισημαίνει για τη δομή του ίδιου του σύμπαντος, και ότι οι νόμοι, οι δυνάμεις, και οι σταθερές του σύμπαντος φαίνεται να τελειοποιούν τη ζωή.Ισχυρίζεται, επίσης, ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αντικείμενα ή πράγματα, αλλά εργαλεία προς κατανόηση. Λέει επίσης ότι κουβαλάμε το χώρο και το χρόνο μαζί μας όπως οι χελώνες, που σημαίνει ότι όταν το κέλυφος ξεκολλήσει (χώρος και χρόνος), θα εξακολουθούν να υπάρχουν.Η θεωρία του υπονοεί ότι ο θάνατος της συνείδησης απλά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο μια σκέψη, επειδή οι άνθρωποι ταυτίζονται με το σώμα τους.Πιστεύει ότι το σώμα πρόκειται να χαθεί, αργά ή γρήγορα, όταν σκέφτεται η συνείδησή τους ότι θα εξαφανιστεί.Εάν το σώμα παράγει συνείδηση, τότε η συνείδηση δεν πεθαίνει όταν πεθαίνει το σώμα.Υποστηρίζει ότι το σώμα λαμβάνει συνείδηση με τον ίδιο τρόπο που ένα κουτί με καλώδια λαμβάνει δορυφορικά σήματα, τότε φυσικά η συνείδηση δεν τελειώνει στο θάνατο του φυσικού οχήματος.Στην πραγματικότητα, υπάρχει συνείδηση έξω από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου. Είναι σε θέση να είναι οπουδήποτε: στο ανθρώπινο σώμα και έξω από αυτό.Ο Lanza πιστεύει επίσης ότι πολλαπλά σύμπαντα μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα και σε ένα σύμπαν το σώμα μπορεί να είναι νεκρό.



Η ψυχή μετά τον θάνατο” -Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες,η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση


(Ανάλυση του λόγου περί θανάτου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς).

 Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ
.
Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθείτη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»
.
Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
.
Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι  θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».
.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.
.
Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.
.
αρχείο λήψης (5)
Τα τελώνια
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.
.
Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»
.
Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων.  Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:
«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)
«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.
Οι σαράντα ημέρες
Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.
.
Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.
.
Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση
Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
.
Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.
.
Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»
.
Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.
Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.
Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.
Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:
«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»
.
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.
.
927_ipsixi
369510
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα…

Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του.

Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθείτη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα.

Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς.

Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες.

Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο.

Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.

Τα τελώνια

Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας.

Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.

Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια.

Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της.

Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»

Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα.

Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Οι σαράντα ημέρες

Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.

Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση.

Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.

psixi_2

Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.

Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα.

Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.

Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της.

Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της…

Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»

Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.

Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.

Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.

Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.

Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»

Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:

«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»

Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο.

Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.


Hera
9:14 μ.μ. (Πριν από 6 λεπτά)

προς



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ: Είχε έρθει στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών για τα προβλήματα, πού είχε με την καρδία του. Μόλις έμαθα ότι ήταν εκεί, πήγα να τον δω. Ήταν ή μέρα, πού τον είχαν μετακινήσει από τη Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης σ” ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια κι ένα ράντζο, πάνω στο όποιο είχαν βάλει τον Γέροντα Ιάκωβο. Ή πρώτη εντύπωση μου μόλις τον είδα είναι κάτι πού δεν περιγράφεται.
 «Αν σας πω ότι ό άνθρωπος αυτός ακτινοβολούσε, θα είναι λίγο. Ή μορφή του ήταν το κάτι άλλο, πράγματι ακτινοβολούσε. Την ώρα πού μπήκα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί οι γιατροί, πού έκαναν την καθημερινή επίσκεψη τους στους θαλάμους των ασθενών. Κατά σύμπτωση οί γιατροί εκείνοι ήταν πρώην φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, μόλις με είδαν, ήρθαν κοντά μου καί με ενημέρωσαν για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα. Όταν τελείωσαν κι έφυγαν οί γιατροί, πήγα καί κάθησα δίπλα στο Γέροντα Ιάκωβο, ό οποίος, μόλις με είδε, μου είπε το εξής, το όποιο μ” εκανε πραγματικά ν” άνατριχιάσω,γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ.
– Δεν σε ξέρω. Πρώτη φορά σε βλέπω. Άλλα βλέπω ότι πίσω σου στέκεται ό άγγελος σου.
Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αυτό πού μου είπε. Δεν το λέω για υπερηφάνεια, Καί πρόσθεσε:
– Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο. Άλλα τον δικό σου τον είδα. Πρόσεξε να μη τον διώξεις από κοντά σου. Ανατριχιάζω ολόκληρος κάθε φορά, πού το σκέφτομαι, το ίδιο όπως την ώρα εκείνη. Κι ολοκλήρωσε ό Γέρων Ιάκωβος: -Αυτός ό άγγελος έχει κατονομασθεί την ήμερα της βαπτίσεώς σου. Από την ήμερα της βαπτίσεώς σου σε συνοδεύει καί δεν πρέπει να φεύγει από κοντά σου. Είναι αυτός, ό οποίος τελικά θα πάρει την ψυχή σου στα χέρια του καί θα την οδηγήσει την ήμερα της Κρίσεως. Κι όταν θα έρχονται οί δαίμονες καί θα λένε «αυτός έκανε εκείνο, έκανε το άλλο, διέπραξε αυτή την αμαρτία καί την άλλη», τότε ό άγγελος σου θα λέει «ναι, τα έκανε αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκανε κι αυτό το καλό, έκανε καί το άλλο καλό». Αυτός είναι ό δικηγόρος, πού θα σε υποστηρίξει. Πρόσεξε, λοίπόν, να μη τον απομακρύνεις. Τον είδα να είναι κοντά σου. Από εκείνη την ώρα, ουδέποτε σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου υπάρχει ένας άγγελος, ό δικός μου, προσωπικός άγγελος. Αυτό είναι ένα μέγα μήνυμα χαράς προς όλους όσους βαπτιστήκαμε Όρθόδοξοι χριστιανοί.
ΚΛΕΙΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Αληθινά εντυπωσιακή εμπειρία αυτή, κύριε Παπαζάχο να δεί ό Γέρων Ιάκωβος το φύλακα άγγελο σας.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ: Όταν έβλεπες τον Γέροντα Ιάκωβο είχες την αίσθηση ότι ήταν άλλου κόσμου, ότι μιλούσε μεν για τα προβλήματα σου, αλλά με μια άλλη προοπτική. Καταλάβαινες ότι, όντας δίπλα σου, ζούσε κάπου άλλου. Κι αυτό σε γέμιζε μ” ένα αίσθημα πανηγύρεως.
ΚΛΕΙΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Ήταν απ’άλλου φερμένος.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ: Καί σου μετέδιδε ότι κι εσύ είσαι για άλλου πλασμένος,ότι δεν είσαι για εδώ.
*Από το βιβλίο του ΚΛΕΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, «Σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες», έκδ. Ι.Μ. Αγ. Μαρίνας καί “Αγ. Ραφαήλ Ξυλοτύμπου, Λευκωσία 1994,


Newsletter: Παγκόσμια Ψυχή
Το σύμπαν και ο κόσμος του, υπήρξε ανέκαθεν το μέγα ερωτηματικό ως προς την ύπαρξή του, την προέλευσή του, τις δυνάμεις που το κυβερνούν και κυρίως ως προς την πρώτη αιτία που ξεκίνησε τον σχηματισμό του και καθόρισε τη λειτουργία του.

Βέβαια, σήμερα, η επιστημονική έρευνα οδηγούμενη σε λεπτότερες καταστάσεις της ύλης πλησιάζει προς τις αόρατες, εσωτερικές δομές του κόσμου και οι μαρτυρίες της δίνουν μια σημαντική επιβεβαίωση των θεωριών που διατύπωσε στο παρελθόν και εξακολουθεί να διατυπώνει η αρχαία σοφία ή Θεοσοφία.

Στο βιβλίο των Τζιαν που αποτελεί τη βάση της Μυστικής Δοξασίας, υπάρχουν μερικές θεμελιώδεις ιδέες που στηρίζουν και διαποτίζουν ολόκληρο το σύστημα της σκέψης, που καλούμαστε να μελετήσουμε. Εκτός αυτών, υπάρχουν οι μεγάλοι μυημένοι που διατύπωσαν και συμφώνησαν με τις ίδιες θεμελιώδεις προτάσεις επιβεβαιώνοντας έτσι και υπενθυμίζοντας διαρκώς την ύπαρξη μιας εσωτερικής πραγματικότητας της οποίας η φυσική διάσταση είναι μόνο ένα από τα επτά επίπεδα της συμπαντικής ζωής.

Kατά την αρχαία σοφία, υπάρχει η Μία Αρχική Αιτία που είναι αιώνια, απεριόριστη και αμετάβλητη, για την οποία δεν είναι δυνατό να γίνει καμιά θεώρηση, γιατί ξεπερνάει την ανθρώπινη αντίληψη. Ονομάζεται Παραμπράχμα από τη Βετάντα που σημαίνει το Απόλυτο, τη Μία Πραγματικότητα. Στις διάφορες όψεις της αρχαίας σοφίας, λέγεται Άντι-Μπούντι, Αϊν-Σοφ και είναι η αρχή κάθε μεγάλου κύκλου από την οποία προκύπτει το σύμπαν με τη ζωή του.

Από το Παραμπράχμα απορρέει η αρχή της Ζωής και της Εξελικτικής Ενέργειας που εμφανίζονται ως Παγκόσμιος Λόγος. Αυτός είναι η Πρώτη Αιτία, η Αιτία που δεν έχει αιτία και η Ρίζα που δεν έχει ρίζα.

Στο Προοίμιο της ΜΔ, στο κεφ.«Σελίδες από μια προϊστορική περίοδο»,(1)

καταγράφονται τα εξής:

«Ένα Αρχαϊκό Χειρόγραφο … βρίσκεται μπροστά στα μάτια της συγγραφέως. Στην πρώτη σελίδα διακρίνεται ένας άψογος λευκός δίσκος πάνω σ’ένα θολό μαύρο φόντο. Στην επόμενη σελίδα υπάρχει ο ίδιος δίσκος αλλά με ένα σημείο στο κέντρο του. …ο πρώτος συμβολίζει τον Κόσμο στην αιωνιότητα, πριν από την αφύπνιση της κοιμισμένης ενέργειας, την εκπόρευση του Λόγου στα μετέπειτα συστήματα. Το σημείο μέσα στον μέχρι τώρα άσπιλο δίσκο – τον Χώρο στην αιωνιότητα σε πραλάγια – σημειώνει την αρχή της Διαφοροποίησης. Είναι το Σημείο μέσα στο Κοσμικό Αυγό, το σπέρμα μέσα του το οποίο θα γίνει το Σύμπαν, το ΟΛΟ, ο απεριόριστος περιοδικός Κόσμος. Γιατί αυτό το Σπέρμα περιοδικά είναι λανθάνον και ενεργό. Ο κύκλος είναι η Θεία Μονάδα, από την οποία όλα προβάλλουν και στην οποία όλα επιστρέφουν. Η περιφέρειά του- ένα πολύ περιορισμένο σύμβολο, εξαιτίας του περιορισμού του ανθρώπινου νου – συμβολίζει την αφηρημένη, την πάντα αδιάγνωστη ΠΑΡΟΥΣΙΑ και το πεδίο του, την Παγκόσμια Ψυχή, αν και αυτά τα δύο είναι ένα…. Σ’αυτό το πεδίο αρχίζουν οι μανβανταρικές εκδηλώσεις, γιατί μέσα σ’αυτήν την ΨΥΧΗ κοιμάται – κατά τη διάρκεια του πραλάγια – η Θεία Σκέψη μέσα στην οποία υπάρχει κρυμμένο το σχέδιο κάθε μελλοντικής Κοσμογονίας και Θεογονίας.»
Μανβαντάρα και Πραλάγια, Μέρα και Νύχτα του Μπράχμα, Εμφάνιση και Εξαφάνιση του Κόσμου, Εγρήγορση και Ύπνος του Μπράχμα , είναι οι διάφορες ονομασίες που δίνουμε στις περιοδικές παρουσίες και απουσίες του σύμπαντος από τον Χωροχρόνο, που πραγματοποιούνται σύμφωνα με τον Νόμο των Κύκλων.

Αλάγια είναι ο σανκριτικός όρος που συναντάμε συχνά στη Μυστική Δοξασία και στη Φωνή της Σιγής. Στην κυριολεξία είναι η «Ψυχή του Κόσμου», η Άνιμα Μούντι, η Υπερψυχή του Έμερσον και σύμφωνα με τη διδασκαλία, μεταβάλλει περιοδικά τη φύση της. (2)

Στο Kathopanishad, το Πουρούσα, το Θείο Πνεύμα στέκεται πριν από την Πρωταρχική Ύλη. Από την ένωσή τους αναβλύζει η Μεγάλη Ψυχή του Κόσμου, το Μάχα-Ατμα, ο Μπράχμα, το Πνεύμα της Ζωής, όλα συνώνυμα της Παγκόσμιας Ψυχής, του Άνιμα Μούντι και του Αστρικού Φωτός των Θεουργών και των Καμπαλιστών.

Για τον Πλάτωνα ο Κόσμος είναι ο Γιός που έχει γονείς τη Θεία Σκέψη και την Ύλη. Το Πρωταρχικό Ον, που είναι το συλλογικό άθροισμα των Θείων Ακτίνων-Όντων είναι μια απορροή από τον Δημιουργικό ή Παγκόσμιο Νου που εμπεριέχει από την αιωνιότητα την ιδέα του «δημιουργημένου κόσμου» μέσα Του, την οποία παράγει ο Ανεκδήλωτος Λόγος.

Είναι γενικής αποδοχής ότι υπάρχει η Θεία Σκέψη και στην αρχαιότητα λεγόταν Anima Mundi. Λέγεται Mahat, που είναι η Μεγάλη Ψυχή, και από τους Ινδούς ονομάζεται Alaya, που είναι η Θεία Ψυχή.

… η Ανιμα Μούντι, η Μια Ζωή ή Παγκόσμια Ψυχή έγινε γνωστή από τον Αναξαγόρα ή κατά τη διάρκεια της εποχής του. Ο φιλόσοφος αυτός παρουσίασε απλώς τη διδασκαλία για να την φέρει σε αντίθεση με τις υπερβολικά υλιστικές αντιλήψεις του Δημόκριτου για την κοσμογονία, που βασιζόταν στη θεωρία των ατόμων… Αυτό που ονόμαζε Κοσμική Διάνοια, ο νους, η αρχή η οποία σύμφωνα με τις απόψεις του είναι απόλυτα ξεχωριστή και ελεύθερη από την ύλη και δρα προσχεδιασμένα, στην Ινδία, πολλούς αιώνες πριν από το 500 πΧ. ονομαζόταν Κίνηση, Μια Ζωή, ή Τζιβάτμαν.….

Όπως μας λένε, η Απόλυτη Συνειδητότητα πίσω από τα φαινόμενα, η οποία ορίζεται ασυνείδητη μόνο εξαιτίας της απουσίας οποιουδήποτε στοιχείου προσωπικότητας, υπερβαίνει την ανθρώπινη αντίληψη. Ο άνθρωπος ανίκανος να σχηματίσει μια αντίληψη παρά μόνο με όρους εμπειρικών φαινομένων, είναι αδύναμος να σηκώσει το πέπλο που σκεπάζει το μεγαλείο του Απόλυτου. ….
Αλάγια είναι ο Παγκόσμιος Λόγος που ακτινοβολεί από το Απόλυτο στην ανατολή κάθε μεγάλου Κύκλου-Μανβαντάρα αυτό που αναγνωρίζουμε ως συμπαντικό γίγνεσθαι. Η Παγκόσμια Ψυχή και ο Παγκόσμιος Λόγος συνθέτουν την Παγκόσμια Ζωή.

Στο τέλος του μανβαντάρα, όταν αρχίζει η απόσυρση της ζωής από τον χωροχρόνο, στο πραλάγια, το Αλάγια που είναι η Παγκόσμια Ψυχή βυθίζεται στο Λάγια στο σημείο απόσυρσης – μαύρη τρύπα τη λένε οι επιστήμονες - και ξανά ενώνεται με τη Μεγάλη Πνοή. Η Μεγάλη Πνοή συμβολίζει την αφηρημένη Κίνηση που πηγάζει από την Υπόσταση όταν αφυπνίζεται από τον Χώρο. Ο χώρος δεν είναι κενό.

«Η Φύση αποστρέφεται το Κενό» έλεγαν οι Περιπατητικοί οι οποίοι κατανοούσαν το γιατί ο Δημόκριτος και ο δάσκαλός του Λεύκιππος δίδασκαν πως οι πρώτες αρχές όλων των πραγμάτων που περιέχονταν στο Σύμπαν ήταν άτομα και ένα κενό. Αυτό το τελευταίο σημαίνει απλώς την κρυμμένη Θεότητα ή τη Δύναμη, η οποία πριν από την εκδήλωση , οπότε ήταν Θέληση– μεταβίβασε την αρχική ώθηση σ’αυτά τα άτομα. Πριν απ’αυτό ήταν το μεγάλο Τίποτα, και τότε ονομάζεται Άϊν Σοφ ή ΟΥΔ-ΕΝ. Και επομένως από κάθε άποψη ήταν ένα Κενό ή Χάος. (3)

Το εκδηλωμένο σύμπαν διαποτίζεται από τη δυαδικότητα που είναι η ίδια η ουσία της ύπαρξής του σαν εκδηλωμένο. Το Πνεύμα (συνείδηση) και η Ύλη δεν πρέπει να θεωρούνται σαν ανεξάρτητες πραγματικότητες αλλά σαν δύο όψεις του Απόλυτου ή Παραμπράχμα. Το πνεύμα και η ύλη αποτελούν τη βάση της εξαρτημένης ύπαρξης είτε είναι υποκειμενική είτε αντικειμενική.
Για την ύπαρξη του σύμπαντος είναι απαραίτητη η κοσμική ουσία γιατί δίχως αυτή δεν μπορεί να εκδηλωθεί η Θεία Σκέψη και σε συνέχεια η ατομική συνειδητότητα. Το πνεύμα είναι η πηγή και η αιτία της δύναμης και κάθε ατομικής συνειδητότητας και παρέχει την καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της εξέλιξης. Η προκοσμική ριζική ουσία (μουλαπρακρίτι) είναι εκείνη η όψη του Απόλυτου, που αποτελεί τη βάση όλων των αντικειμενικών πεδίων της Φύσης.

Το Αλάγια σημαίνει αυτό που δεν διαλύεται. Από το α-όχι και το λάγια που σημαίνει τη διάλυση από τη ρίζα του ρήματος li. Ο όρος «αδιάλυτο» χρησιμοποιείται από τον Βουδδισμό για την παγκόσμια ψυχή ή τα ανώτερα στοιχεία τoυ άνιμα μούντι, που είναι η πηγή όλων των όντων και των πραγμάτων. Επίσης με το μουλαπρακρίτι που είναι ρίζα της ύλης, της φύσης και της παραγωγής.

Κατά το Μαχαγιάνα, αλάγια είναι και η παγκόσμια ψυχή και το πνευματικό εγώ ενός εξελιγμένου σοφού. Αυτός που διαλογίζεται στη φύση της Ύπαρξης, μπορεί να διεισδύσει στην ανώτατη φύση της ουσίας-ύλης που λέγεται αλάγια.

Όπως ήδη αναφέρθηκε το αλάγια μεταβάλλει περιοδικά τη φύση του. (4) Και στη Μυστική Δοξασία (5) αναφέρεται ότι έχει διπλή ακόμη και τριπλή σημασία.

Η Μπλαβάτσκυ λέει ότι το Αλάγια έχει τριπλή σημασία. Πρώτον, είναι το Άνιμα Μούντι, που σημαίνει την Ψυχή του Κόσμου. Δεύτερον, είναι ο όρος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το Ανώτερο και Πνευματικό Εγώ κάθε ατόμου και όχι μόνο για τον εξελιγμένο αντέπτ (αποδεκτός μαθητής από την πνευματική Ιεραρχία). Και το τρίτο νόημα που αποδόθηκε από τον Διδάσκαλο Κ.Η. (6) στο Mahatma Letters λέει ότι το όραμα και η αντίληψη της πλειονότητας των προφητών είναι ατελές όραμα και απατηλό γιατί δεν έχουν εξασκηθεί και εκπαιδευτεί στην κρυμμένη γνώση AlayaVynyana.”
Όσον αφορά τις διαφοροποιήσεις σχετικές με το Αλάγια, στην πρώτη του αλλαγή γίνεται η κατοικία του Μάχατ. Έτσι υπάρχει το Alaya-mahat (σανσκριτικά), από το alaya που σημαίνει την ύλη, την κατοικία και το mahat που είναι ο κοσμικός νους. Ο παγκόσμιος νους του οποίου ο ατομικός νους είναι μια προσωρινή αντανάκλαση (μπούντι-μάνας).(7)

Το Alaya-vijnana, μια επιπλέον αλλαγή, μεταφράζεται ως «ΑποθήκηΣυνειδητότητας», «Αιτιατή Συνειδητότα», «Βασική Συνειδητότητα» και επίσης «Ριζική Συνειδητότητα».

Εδώ σημαίνει τη διάκριση, τη διανοητική δύναμη με την οποία μπορεί να διακρίνει κανείς το σωστό από το λάθος, δηλαδή έχει ανώτερη νοημοσύνη. Είναι στοιχείο του ανώτερου μάνας και του μπούντι-μάνας, είναι επομένως το εσωτερικό όργανο της συνειδητότητας το οποίο συγκεντρώνει στο τέλος κάθε βίου το άρωμα των ανώτερων εμπειριών που κατακτήθηκαν στη διάρκεια της ζωής. Παραλληλίζεται με το Αιτιατό σώμα που ονομάζεται Καράνα Σαρίρα σανσκριτικά.

Στο Θεοσοφικό Λεξικό, η ΕΠΜ προσδιορίζει το Αλάγια ως Παγκόσμια Ψυχή και προσθέτει ότι είναι ταυτόσημη του Ακάσα στη μυστική του έννοια, και με το Μουλαπρακρίτι στην ουσία του ως βάση ή ρίζα όλων των πραγμάτων. Στον Βόρειο Βουδδισμό ονομάζεται Αντι-Μπούντι και από τους Ινδουϊστές Αντίτι. Σβαμπαβάτ στις Στάντζας των Τζιάν, που σημαίνει πατέρας-μητέρα, και μουλαπρακρίτι από τους Βενταντιστές. Στη Βραχμανική παράδοση λέγεται πραντάνα.

Akasa kas: shine η λάμπουσα Ουσία

Θιβετανικά, Tso-og-Space

Από τους Βουδδιστές, Aditi-Αντίτι

Βόρειος Βουδδισμός, Adi-Buddhi-Αντι Μπούντι, Alaya-Αλάγια

Στάντζα: Svabhavat- Σβαμπαβάτ, PrimordialAether– Πρωταρχικός Αιθέρας, Mulaprakriti - Μουλαπρακρίτι

Βραχμάνοι: Pradhana - Πραντάνα, 5η Κοσμική Αρχή ή Αιθέρας

Για τους Αποκρυφιστές είναι μια ακτινοβολία από το Μουλαπρακρίτι

Ας γίνει κατανοητό ότι η Παγκόσμια Ψυχή είναι η Παγκόσμια Συνειδητότητα, η βάση και η ρίζα όλων των πραγμάτων, η βάση κάθε ορατού και αόρατου πράγματος, αιώνιο και ακατάστρεφτο στην ουσία του και αντανακλά τον εαυτό του πάνω σε κάθε αντικείμενο του σύμπαντος. Όμως, η Παγκόσμια Ψυχή δεν είναι το ίδιο με τη Μία Ύψιστη Απόλυτη Πραγματικότητα. Το Απόλυτο είναι το Παραμπράχμα (αυτό που είναι πέρα από το Μπράχμα) και μέσα σ’Αυτό υπάρχει λανθάνουσα η Παγκόσμια Ψυχή, το Αλάγια, η ουσία-ύλη, στην αφάνταστη διάρκεια του παγκόσμιου πραλάγια.

Στο κείμενο «Πρακτικά του τμήματος Μπλαβάτσκυ» αναφέρονται τα τρία στάδια της Εξέλιξης και τα σύμβολά τους που είναι οι Τρεις Λόγοι. Λόγος από το λέχω που σημαίνει γεννώ. Εδώ περιγράφεται η διαδικασία της εκπνοής της Μεγάλης Πνοής, που φέρνει σε εκδήλωση το Σχέδιο που θα γίνει Σύμπαν.

Ο Πρώτος Λόγος είναι ο Ανεκδήλωτος Λόγος. Αποδίδεται συμβολικά με το σημείο στο κέντρο του κύκλου, που αντιπροσωπεύει τη δίχως όρια αιώνια απολυτότητα του Παραμπράχμα και το σημείο που σημειώνει την αρχή ή μάλλον την επανακίνηση του συστήματος μετά το μεγάλο πραλάγια. Είναι ο ύψιστος Λόγος και είναι «λανθάνουσα δυναμικότητα». Είναι πολύ κοντά στο Απόλυτο.
Ο Δεύτερος Λόγος είναι « ο εκδηλωμένος» . Είναι πραγματικά μόνο «ημι-εκδηλωμένος» και είναι η «δύναμη» και περιγράφεται ως «διαφοροποιημένη συνειδητότητα». Κατά την Ε.Π.Μ. λέγεται «Παγκόσμια και Νοήμων Ψυχή, Θείο Ιδεατό, που συνδυάζει τα ιδεώδη σχέδια και πρωτότυπα όλων των πραγμάτων στο αντικειμενικό σύμπαν καθώς και στο υποκειμενικό. Λέμε ότι ο τοποχρόνος αρχίζει με την απορροή του Δεύτερου Λόγου από τον Πρώτο. Αυτόν τον Δεύτερο Λόγο που είναι ο Παγκόσμιος Νους, οι Ινδουϊστές ονομάζουν Μάχατ. Και ο Θείος Νους παράγει «επτά νοήμονες γιούς» που θα παίξουν σπουδαίο ρόλο στο σύμπαν. Η σύνθεση αυτών αποτελεί τον Τρίτο Λόγο.

Ο Τρίτος Λόγος είναι το κέντρο των Επτά Ακτίνων, των Επτά Δημιουργικών Δυνάμεων, ή των Επτά Λόγων. Περιλαμβάνει τις ατομικοποιημένες κοσμικές δυνάμεις από τις οποίες «θα προκύψουν οι αμέτρητες κατηγορίες των ιεραρχιών. Αυτοί οι Επτά είναι οι επτά απόκρυφες δυνάμεις του σύμπαντος που καταλήγουν στην πραγμάτωση και αντικειμενοποίηση της εκδήλωσης όλου εκείνου του δυναμικού που είναι λανθάνον στον Παγκόσμιο Νου.

Η παρουσίαση των Λόγων που είναι τα προσωποποιημένα σύμβολα των πνευματικών σταδίων της Εξέλιξης, αντανακλούν την αναλογία τους στα τρία φυσικά στάδια της εξέλιξης στο σύμπαν ως πνευματικό, νοητικό και φυσικό επίπεδο εξέλιξης, αλλά και στην εξελικτική διαδικασία που ακολουθεί κάθε ανθρώπινο ον. Πρώτα είναι η σύλληψη και η μυστική διαδικασία που καταλήγει στον σχηματισμό του εμβρύου (ανεκδήλωτο), μετά έρχεται η περίοδος που το έμβρυο διαμορφώνεται και μεγαλώνει (ημι-εκδηλωμένο) και τελικά γεννιέται στην αντικειμενικότητα. (εκδηλωμένο)

Mahat

Μάχατ είναι ο Μεγάλος. Είναι η πρώτη αρχή της Παγκόσμιας Νοημοσύνης και Συνειδητότητας. Στη φιλοσοφία των Πουράνα είναι το πρώτο παράγωγο της ρίζας της φύσης, που είναι Αλάγια, Πραντάνα ή Μουλαπρακρίτι. Είναι ο παραγωγός του Μάνας, που είναι η νοήμων αρχή και του Αχαμκάρα, που είναι ο εγωτισμός ή το αίσθημα του «εγώ είμαι εγώ». Ο ανθρώπινος νους είναι μια ακτίνα του Παγκόσμιου Νου και της ίδιας ουσίας με εκείνον. Είναι η αρχή της αντικειμενικότητας. Είναι ο Τρίτος Λόγος, ο Πρωτογεννημένος, ο Δημιουργός ή ο Θείος Νους στο δημιουργικό έργο. Είναι η αιτία όλων των πραγμάτων.
“Από το Άγνωστο Ένα, την Άπειρη ΟΛΟΤΗΤΑ, εκπορεύεται το εκδηλωμένο ΕΝΑ, ή η περιοδική Μανβανταρική Θεότητα. Και αυτή είναι ο Συμπαντικός Νους, ο οποίος αποχωρισμένος από την Πηγή-Αρχή του είναι ο Δημιουργός ή ο δημιουργικός λόγος…»(8)
«Η Στάντζα ΙV δείχνει τη διαφοροποίηση του ‘Σπέρματος’ του Σύμπαντος μέσα στην εφταπλή ιεραρχία των συνειδητών Θείων Δυνάμεων, που είναι οι ενεργές εκδηλώσεις της Μίας Υπέρτατης Ενέργειας. Αυτές είναι που φτιάχνουν τον σκελετό, δίνουν το σχήμα και τελικά δημιουργούν όλο το εκδηλωμένο Σύτμπαν, με τη μόνη έννοια με την οποία είναι κατανοητός ο όρος ‘Δημιουργός’. Πληροφορούν και καθοδηγούν το Σύμπαν. Είναι τα νοήμονα Όντα που διευθετούν και ελέγχουν την εξέλιξη, ενσωματώνοντας στον εαυτό τους τις εκδηλώσεις εκείνες του ΕΝΟΣ ΝΟΜΟΥ, που εμείς τις γνωρίζουμε σαν ‘Νόμους της Φύσης» (9)

Σε κάθε Κοσμογονία, πίσω και πάνω από τη Δημιουργική Θεότητα, υπάρχει μια ανώτερη θεότητα, ένας σχεδιαστής, ένας Αρχιτέκτονας, του οποίου ο Δημιουργός δεν είναι παρά ο εκτελεστικός πράκτορας. Και ακόμα ψηλότερα, πάνω και γύρω, μέσα και έξω υπάρχει το ΑΔΙΑΓΝΩΣΤΟ και το άγνωστο, η Πηγή και η Αιτία όλων αυτών των Εκπορεύσεων…(10)
Υπάρχει ο μύθος για τη θεά της Υγρασίας η οποία ονομάζεται από τους Έλληνες και τους Λατίνους Νύμφη ή Λύμφη. Στην Ινδία μυθολογείται ότι η Λύμφη έχει προέλθει από τους πόρους ενός εκ των Θεών, είτε από τον Θεό του Ωκεανού, τον Βαρούνα, είτε από ένα μικρότερο «Θεό Ποταμό». Το περίεργο είναι ότι και τα τρία έθνη μοιράζονται τον ίδιο μύθο.

Ο μύθος αυτός αποδίδει τον τρόπο με τον οποίο ο Παγκόσμιος Νους και η Παγκόσμια Ζωή διαμοιράζονται σε ολοένα μικρότερους αυλούς έως ότου φθάνουν να διαποτίζουν το ελάχιστο σημείο της εκδηλωμένης δημιουργίας που είναι το άτομο- το άνου.

«Το καθετί είναι προϊόν συμπαντικής δημιουργικής προσπάθειας… Δεν υπάρχει τίποτα νεκρό στη Φύση. Το καθετί είναι οργανικό και ζωντανό και επομένως ολόκληρο το σύμπαν φαίνεται να είναι ένας ζωντανός οργανισμός.» (11)

Η νοημοσύνη είναι μια έμφυτη κατάσταση σε κάθε άτομο της ζωής, μόνο που εκδηλώνεται διαφορετικά.

«Ο υποκινών την ύλη Νους, η εμψυχώνουσα Ψυχή, έμφυτη σε κάθε άτομο, η οποία εκδηλώνεται στον άνθρωπο και υπάρχει κρυμμένη μέσα στην πέτρα, έχει διάφορους βαθμούς δύναμης. Και αυτή η πανθεϊστική ιδέα για ένα γενικό Πνεύμα-Ψυχή που διαπερνάει ολόκληρη τη Φύση, είναι η αρχαιότερη απ’όλες τις φιλοσοφικές αντιλήψεις.» (12)

«Κάθε άτομο είναι προικισμένο με νοημοσύνη και κινείται απ’αυτήν και είναι συνειδητό στον δικό του βαθμό, στο δικό του πεδίο ανάπτυξης….»(13)

«Η εσωτερική φιλοσοφία διδάσκει ότι το καθετί ζει και είναι συνειδητό, αλλά όλη η ζωή και η συνειδητότητα δεν είναι παρόμοια με τη ζωή και τη συνειδητότητα των ανθρώπινων ή ακόμα και των ζωικών υπάρξεων.» (14)

Όσον αφορά το τί σημαίνει συνειδητότητα, ο Ουίλλιαμ Τζατζ δίνει τον ακόλουθο ορισμό: «Συνειδητότητα είναι η κατάσταση της μονάδας ως ένα αποτέλεσμα της ενσάρκωσής της στην ύλη και σε ένα φυσικό σχήμα.»

Συνειδητότητα είναι η κατάσταση που προκύπτει από την περικάλυψη του νήματος της Συνείδησης από ένα πέπλο ύλης. Επειδή τα πέπλα είναι επτά, υπάρχουν επτά στάδια συνειδητότητας. Η ανθρώπινη συνειδητότητα είναι η αντίληψη που προκύπτει από το περιτύλιγμα της ατομικής συνείδησης από ένα φυσικό σώμα.

Στα ορυκτά ανήκει ένα είδος συνειδητότητας που ονομάζεται κυτταρική. Στα φυτά ανήκει η αστρική συνειδητότητα ή το χάραμα της αίσθησης. Στα ζώα υπάρχει η συναισθηματική συνειδητότητα ή πρωτοαφυπνίζεται η αντίληψη. Όταν αυτή η τελευταία αρχή αναπτύσσεται όλο και περισσότερο και γίνεται ενεργή, τότε αρχίζει να δρα μια άλλη αρχή που λέγεται ανθρώπινη διάνοια ή κατώτερος νους ή μάνας. Και τότε εμφανίζεται το είδος της ζωής που λέγεται άνθρωπος.

Η Μανασική ή νοητική αρχή, είναι κοσμική και παγκόσμια. Είναι ο δημιουργός κάθε μορφής και η βάση κάθε νόμου στη φύση.

Νοημοσύνη ή Νους είναι εκείνο το τμήμα του Κόσμου, στο οποίο εντυπώνεται ο Νόμος της μανβανταρικής εξέλιξης. Αυτός ο Νόμος, που είναι η αιώνια αυξανόμενη τελειότητα του Παγκόσμου Λόγου – που κερδίζεται διαμέσου της εμπειρίας των Μονάδων Του – μεταφέρεται από το προηγούμενο μανβαντάρα. Με τον ίδιο τρόπο, η σοφία που θα κατακτηθεί από τη δράση των δημιουργικών δυνάμεων στη διάρκεια της παρούσας δημιουργίας, προστιθέμενη σε εκείνες των προηγούμενων μανβανταρικών κύκλων, θα γίνει η Θέληση-Νόμος της μελλοντικής Μέρας του Βράχμα.

Συνοψίζοντας τη διαδικασία της εκπόρευσης καταλήγουμε στα ακόλουθα:

Η κεντρική ιδέα στη Μυστική Διδασκαλία είναι ότι υπάρχει η Μία Μοναδική Αρχή η οποία, όταν αφυπνίζεται περιοδικά από το Απόλυτο, παίρνει το σχήμα της Μίας Τριάδας στο υποκειμενικό πεδίο, ενώ στην αντικειμενικότητα εμφανίζεται ως ο Εκδηλωμένος ή Τρίτος Λόγος, από τον οποίο πηγάζει η Συμπαντική Σκέψη που πραγματώνεται σε Σύμπαν μέσω του αθροίσματος των συμπαντικών Ιεραρχιών.

Η ακόλουθη περίληψη θα βοηθήσει να σχηματίσουμε μια πιο ξεκάθαρη αντίληψη.

Το ΑΠΟΛΥΤΟ, το Παραμπράχμα των Βεντατιστών, η μία Πραγματικότητα, ΣΑΤ, που όπως λέει ο Χέγκελ, είναι ταυτόχρονα Ύπαρξη και Μη-Ύπαρξη.

Η πρώτη εκδήλωση, ο απρόσωπος και – στη φιλοσοφία – ο ανεκδήλωτος Λόγος, ο πρόδρομος του ‘εκδηλωμένου’. Αυτός είναι η ‘Πρώτη Αιτία’, το ‘Ασυνείδητο’ των Ευρωπαίων Πανθεϊστών.

Το Πνεύμα-Ύλη, η ΖΩΗ, το ‘Πνεύμα του Σύμπαντος’, ο Πουρούσα (Πνεύμα) και Πρακρίτι (Ύλη), ή ο Δεύτερος Λόγος.

Η Κοσμική Ιδεοπλασία, ΜΑΧΑΤ ή Διάνοια, η Παγκόσμια Κοσμική-Ψυχή, το Κοσμικό Νοούμενο της Ύλης, η βάση των νοημόνων λειτουργιών μέσα στη Φύση και της Φύσης, που ονομάζεται επίσης ΜΑΧΑ-ΜΠΟΥΝΤΙ.

ΗΜΙΑΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, και οι δυαδικές όψεις της στο εξαρτημένο Σύμπαν.

Μυστική Δοξασία Ι, 17


Ασπασία Παπαδομιχελάκη

Σημειώσεις:

Ειπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται. Ὥσπερ γὰρ ὁ Πατὴρ ἔχει ζωὴν ἐν ἑαυτῷ· οὕτως ἔδωκε καὶ τῷ Υἱῷ ζωὴν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ καὶ ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ καὶ κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱὸς ἀνθρώπου ἐστί. Μή θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα, ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως. Οὐ δύναμαι ἐγὼ ποιεῖν ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ οὐδέν. Καθὼς ἀκούω κρίνω, καὶ ἡ κρίσις ἡ ἐμὴ δικαία ἐστίν· ὅτι οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός.


Αρχαία Αιγυπτιακά Μυστήρια PDF Εκτύπωση E-mail
Η Τέχνη των Σοφών - Φιλοσοφία & Θρησκεία
Συντάχθηκε απο τον/την Morgainne
Οι περισσότεροι μελετητές της Αρχαίας Αιγυπτιακής θρησκείας συμφωνούν ότι μυστήρια με την έννοια που γνωρίζουμε δεν υπήρξαν ποτέ στην Αρχαία Αίγυπτο. Τα ‘Μυστήρια’ της Αρχαίας Αιγύπτου σχετίζονται με την θρησκεία του θεού Όσιρη και είναι γνωστά και σαν ‘Μυστήρια του Όσιρη’. Αυτά ήταν θρησκευτικές τελετές στις οποίες, κατά το Μέσο Βασίλειο, συμμετείχαν και παρακολουθούσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι πιστοί. Τα Μυστήρια τελούνταν στην Άβυδο όπου βρισκόταν ο κυριότερος ναός του θεού. Οι περισσότερες πληροφορίες για τα Μυστήρια προέρχονται από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο. Δυστυχώς όμως, δεν αναφέρεται πουθενά η χρονική περίοδος κατά την οποία τελούνταν. Αν λάβουμε όμως υπόψη τον χαρακτήρα των Μυστηρίων, τότε μπορούμε να πούμε ότι μάλλον τελούνταν κατά την περίοδο του θερισμού.


Ο Μύθος του Θεού Όσιρη
Για να κατανοηθούν τα Μυστήρια του Όσιρη, πρέπει να υπάρχει έστω μια βασική γνώση γύρω από τον μύθο του θεού.
Με την ένωση του θεού Γκεμπ (Γη) και της θεάς Νουτ (Ουρανός), γεννήθηκαν 4 παιδιά: ο Όσιρις, η Ίσις, ο Σετ και η Νέφθυς. Βασιλιάς της Αιγύπτου έγινε ο Όσιρις, ο οποίος πήρε για γυναίκα του την αδελφή του Ίσις. Ο Όσιρις έφερε τον πολιτισμό στην Αίγυπτο. Οργάνωσε τις πόλεις, καθιέρωσε την λατρεία του Αιγυπτιακού Πανθέου και σαν θεός της γονιμότητας, δίδαξε τους ανθρώπους να καλλιεργούν την γη. Αλλά η βασιλεία του δεν κράτησε πολύ. Ο Σετ, ο οποίος συμβόλιζε τις ακριβώς αντίθετες αρχές του Όσιρη, όπως τον πόλεμο και τον βαρβαρισμό, αποφάσισε να σκοτώσει τον αδελφό του και να πάρει τον θρόνο.
Έτσι, ο Σετ σκότωσε τον Όσιρη, διαμέλισε το σώμα του και σκόρπισε τα κομμάτια στους ‘τέσσερις ανέμους’. Η Ίσις, αποφασισμένη να βρει και να ενώσει όλα τα κομμάτια του αγαπημένου της συζύγου και αδελφού, έψαξε για χρόνια, μάζεψε τα ακρωτηριασμένα μέλη του Όσιρη και τα ένωσε. Όμως, παρ’ όλες τις μαγικές της γνώσεις δεν μπόρεσε να ζωντανέψει τον Όσιρη. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μουμιοποιήσει το σώμα του και να του δώσει μισή ζωή, καθιστώντας τον έτσι βασιλιά του Κάτω Κόσμου και των Νεκρών.
Κατάφερε όμως με κάποιο τρόπο να γονιμοποιηθεί από τον Όσιρη και να φέρει στην γη τον Ώρο, τον εκδικητή και διάδοχο του πατέρα του.
Όταν ο Ώρος έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, προετοιμάστηκε για τον πόλεμο εναντίον του Σετ. Ο πόλεμος κράτησε χρόνια και θα κρατούσε για πάντα αν δεν επενέβαινε ο Θωθ, ο θεός της σοφίας και της μαγικής τέχνης, ο οποίος χώρισε την Αίγυπτο σε δύο βασίλεια και έδωσε την Κάτω Αίγυπτο (γόνιμο μέρος) στον Ώρο και την Άνω Αίγυπτο (έρημος) στον Σετ.

Τα Μυστήρια του Όσιρη
Τα Μυστήρια του Όσιρη αναπαριστούν όλα αυτά τα γεγονότα από την γέννηση του θεού μέχρι και την νίκη του Ώρου. Ο Ηρόδοτος αναφέρει αρκετές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τις περιγραφές του, τα Μυστήρια ξεκινούσαν με την ανατολή του ηλίου, παρουσία μεγάλου αριθμού πιστών. Οι ιερείς μετέφεραν το άγαλμα του Όσιρη, το οποίο αργότερα αντικατέστησε μια στήλη γνωστή ως στήλη Ντζεντ, σε ένα δωμάτιο δίπλα στον κεντρικό ναό. Έξω από τον ναό, ιερείς αναπαριστούν διάφορες σκηνές από τον μύθο του θεού, ενώ συγχρόνως άλλοι ιερείς περιποιούνται το άγαλμα/στήλη.
Όταν έφταναν στον θάνατο του Όσιρη, οι ιερείς τοποθετούσαν την στήλη κατάχαμα στο έδαφος, συμβολίζοντας έτσι τον νεκρό θεό. Σε αυτό ακριβώς στο σημείο, κατά την διάρκεια της αναπαράστασης της μάχης μεταξύ του Ώρου και του Σετ, γινόταν κάτι πολύ ασυνήθιστο για τον χαρακτήρα των Μυστηρίων: όλοι οι πιστοί, μυημένοι και μη, συμμετείχαν. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, καθώς πλησίαζε η δύση, ξεκινούσε η αναπαράσταση της μάχης. Έξω από τον ναό είχαν μαζευτεί από νωρίς πιστοί με ρόπαλα στα χέρια: στην είσοδο του ναού ήταν οι υποστηρικτές/στρατιώτες του Ώρου, ενώ ακριβώς απέναντι βρίσκονταν οι υποστηρικτές/στρατιώτες του Σετ. Οι ιερείς τοποθετούσαν τότε την στήλη σε ένα κάρο με σκοπό να την μεταφέρουν στον ναό. Κατά την μεταφορά, οι υποστηρικτές του Σετ προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους ιερείς να εισέλθουν στον ναό, ενώ οι υποστηρικτές του Ώρου προσπαθούσαν να τους προστατέψουν. Σαν αποτέλεσμα, γινόταν πραγματική μάχη μεταξύ των πιστών, με χτυπήματα που οδηγούσαν ακόμη και σε θάνατο! Αυτή η σκηνή απεικονίζεται και σε έναν τάφο στις Θήβες, που χρονολογείται γύρω στο 1405-1370 π.Χ.
Με την νίκη του Ώρου, ο Φαραώ σήκωνε την στήλη και την τοποθετούσε όρθια στην είσοδο του ναού. Από εκείνη την στιγμή και μετά, η στήλη συμβόλιζε και τον αναστημένο Όσιρη και τον νικητή Ώρο. Ένας ιερέας που αναπαριστούσε τον Θωθ, προσέφερε στην στήλη το κεφάλι ενός μοσχαριού, συμβολίζοντας τον Σετ, και το κεφάλι ενός τράγου που συμβόλιζε τους ηττημένους υποστηρικτές του. Μετά από τις προσφορές, ο ιερέας που αναπαριστούσε τον Ώρο κατά την διάρκεια της τελετής, τύλιγε την στήλη με σκοινιά. Εκείνη την στιγμή, η στήλη συμβόλιζε τον νικημένο Σετ.
Ας προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε λίγο πιο βαθειά στον συμβολισμό αυτών των Μυστηρίων και στην ανάλυσή τους.

~*~*~

Είναι φανερό πως η αρχαία θρησκεία του Όσιρη και τα Μυστήριά της αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της πίστης σε έναν θεό που πεθαίνει, μόνο για να αναστηθεί και να φέρει με την ανάστασή του την ελπίδα για αναγέννηση, για μια μεταθανάτια ζωή και γενικά να τονίσει την δύναμη της κυκλικής φάσης της ζωής. Είναι γνωστό πως τέτοιου είδους τελετουργικά και δόγματα υπήρχαν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς και θρησκείες.
Υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ότι κατά το Παλαιό Βασίλειο, τα Μυστήρια του Όσιρη είχαν περισσότερο την μορφή ‘Μυστηρίων’. Αναπαριστούσε τα ίδια γεγονότα που αναφέρθηκαν πριν, με την διαφορά ότι τα μυστήρια ήταν πιο ‘κλειστού κύκλου’ και περιλαμβανόταν και η τέλεση ανθρωποθυσίας. Εδώ, την θέση του Όσιρη έπαιρνε κάποιος ‘εκλεκτός’, ο οποίος έπαιρνε την θέση του Φαραώ για μερικές ημέρες ή εβδομάδες (κατά την Προδυναστική περίοδο, ο ίδιος ο Φαραώ ήταν ο ‘εκλεκτός’). Κατά την τέλεση των Μυστηρίων, ο ‘εκλεκτός’ Φαραώ θυσιαζόταν στην θέση του Όσιρη. Η θυσία γινόταν με 3 τρόπους:
α) σφαγή, όπου το αίμα έπρεπε να ποτίσει μεγάλο μέρος της γης,
β) στην πυρά, όπου οι στάχτες αργότερα σκορπίζονταν στα χωράφια,
γ) στραγγαλισμός, μετά τον οποίο το σώμα διαμελιζόταν και τα μέλη θάβονταν σε διάφορα σημεία της χώρας (αναπαράσταση του διαμελισμού του Όσιρη).
Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός σκλάβων θυσιαζόταν με την ανάσταση του Όσιρη, συμβολίζοντας την σφαγή των ακολούθων του Σετ. Την θέση των σκλάβων πήραν αργότερα οι θυσίες πολλών ζώων.
Ο σκοπός του τελετουργικού ήταν φυσικά η εξασφάλιση της γονιμότητας της γης, μιας και ο Όσιρις ήταν ο θεός της γονιμότητας πριν τον ‘θάνατό’ του.
Μετά τις θυσίες, την θέση του αναστημένου πια Όσιρη έπαιρνε ο πραγματικός Φαραώ, ο οποίος είχε αναγεννηθεί και λατρευόταν σαν θεός. Λέγεται μάλιστα ότι μερικές φορές ο ίδιος ο Φαραώ τελούσε την ανθρωποθυσία. Σε αυτές τις περιπτώσεις η θυσία είχε διπλό ρόλο: το θύμα, συμβόλιζε και τον Όσιρη και τον Σετ, ενώ ο Φαραώ συμβόλιζε τον εκδικητή Ώρο και τον αναστημένο Όσιρη.
Κατά το Μέσο Βασίλειο, το βάρβαρο έθιμο της ανθρωποθυσίας αντικατέστησε η πιο ‘πολιτισμένη’ τελετή της στήλης Ντζεντ.
Ίσως η συνεχής εναλλαγή ρόλων κατά την τελετή του Όσιρη να φαίνεται λίγο συγκεχυμένη, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι και οι μυημένοι που έπαιρναν μέρος στα Μυστήρια κατά το Παλαιό Βασίλειο, αλλά και το πλήθος πιστών που αργότερα συμμετείχαν στην τελετή κατά το Μέσο Βασίλειο, γνώριζαν πολύ καλά τους συμβολισμούς. Αυτό ακριβώς είναι το περίεργο στα Μυστήρια άλλων χώρων, π.χ. στα Ελευσίνια μυστήρια ή ακόμα και στα παλαιότερα μυστήρια του Όσιρη, τους συμβολισμούς και τα τελετουργικά γνώριζαν μόνο οι μύστες. Ο λόγος για τον οποίο τα Μυστήρια έγιναν τόσο ανοιχτά από το Μέσο βασίλειο και ύστερα, αποτελεί θέμα μελέτης για πολλούς ερευνητές.

Ζωή Μετά Θάνατον, Ταφικά Έθιμα & Τελετουργικά, Δευτερεύοντα Μυστήρια, Μετενσάρκωση
Τα περισσότερα τελετουργικά και οι δοξασίες των Αρχαίων Αιγυπτίων σχετικά με τον θάνατο προέρχονται από την θρησκεία του Όσιρη. Το γεγονός ότι ο Όσιρης έγινε βασιλιάς του Κάτω Κόσμου -ενός κόσμου όπου δεν υπήρχε πείνα, δυστυχία ή πόνος (Παράδεισος)- ξεκίνησε αμέσως την πίστη στην μεταθανάτια ζωή. Εδώ, τον κύριο ρόλο έπαιξαν οι τελετές προετοιμασίας του νεκρού σώματος του Όσιρη από την Ίσις και τον Θωθ, και φυσικά η ταφή του.
Σύμφωνα με την θρησκεία του Όσιρη, κανένας νεκρός δεν μπορούσε να περάσει στον Κάτω Κόσμο αν πριν την ταφή του δεν είχε προηγηθεί όλη η τελετουργική προετοιμασία που έπρεπε σε έναν νεκρό.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πραγματικά πίστευαν ότι ο άνθρωπος συνεχίζει να ζει στον Κάτω Κόσμο όπως ακριβώς ζούσε πριν. Για να το καταφέρει αυτό χρειαζόταν τα 6 στοιχεία από τα οποία αποτελείται:
α) το σώμα
β) το μπα (προσωπικότητα)
γ) το κα (πνεύμα)
δ) το ακ (ψυχή)
ε) το όνομά του
στ) την σκιά του
Αν έλειπε κάποιο από αυτά τα στοιχεία, τότε ο άνθρωπος δεν ήταν ολοκληρωμένος ούτε στην κανονική του ζωή, ούτε στην μεταθανάτια. Έτσι, το γνωστό τελετουργικό της μουμιοποίησης προήλθε από αυτήν την ανάγκη για την συντήρηση του σώματος.
Οι περισσότερες λεπτομέρειες για την διαδικασία αυτή που σώζονται μέχρι και σήμερα, προέρχονται επίσης από τον Ηρόδοτο. Ήταν αρκετά περίπλοκη και κρατούσε περίπου 70 ημέρες, από την ώρα του θανάτου μέχρι την ταφή.
Πρώτα αφαιρούσαν όλα τα εσωτερικά όργανα εκτός από την καρδιά, την οποία θεωρούσαν το κέντρο ύπαρξης ενός ανθρώπου. Τα υπόλοιπα όργανα πλένονταν και τοποθετούνταν σε 4 κανοπικά δοχεία, τα οποία συμβόλιζαν και προστατεύονταν από τους 4 γιούς του Ώρου. Τα κανοπικά δοχεία θάβονταν μαζί με την μούμια. Το μοναδικό όργανο που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πετούσαν γιατί το θεωρούσαν ασήμαντο ήταν ο εγκέφαλος, τον οποίο αφαιρούσαν με την βοήθεια ενός αγκιστρωτού εργαλείου που εισχωρούσαν στην μύτη και τραβούσαν από εκεί τον εγκέφαλο σε κομμάτια.
Το επόμενο βήμα ήταν η αποξήρανση του σώματος. Αφού γέμιζαν το εσωτερικό μέρος του σώματος με ρετσίνι και διάφορα μπαχαρικά, έθαβαν όλο το σώμα σε ένα μείγμα αλάτων που μάζευαν από τον Νείλο. Το άφηναν έτσι περίπου 40 ημέρες. Τις υπόλοιπες 30, ακολουθούσε το τελετουργικό του τυλίγματος της μούμιας. Κατά την περίοδο αυτή, τύλιγαν την μούμια με λινό ύφασμα και ρετσίνι. Σε κάθε κομμάτι υφάσματος έγραφαν προσευχές και γίνονταν ειδικές τελετές, ενώ τοποθετούσαν επίσης διάφορα φυλακτά ανάμεσα στα υφάσματα.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, τοποθετούσαν την μούμια σε σαρκοφάγο, συνήθως από ασβεστόλιθο, την οποία διακοσμούσαν περίτεχνα.
Την ημέρα της ταφής οι ιερείς εκτελούσαν ακόμα ένα τελετουργικό που αποτελεί ένα δευτερεύον μέρος των κυρίως Μυστηρίων του Όσιρη. Στην περίπτωση αυτή ο ‘μύστης’ ήταν ο ίδιος ο νεκρός. Τα τελετουργικά αυτά είχαν σαν σκοπό να μετατρέψουν ολοκληρωτικά τον νεκρό σε Όσιρη. Τον κυριότερο ρόλο είχε ένας ιερέας ο οποίος αναπαριστούσε τον Ώρο κατά την τέλεση των ιερότερων καθηκόντων του απέναντι στον πατέρα του. Το άγαλμα του νεκρού έπαιρνε την θέση του Όσιρη, ενώ ο νεκρός έπαιρνε το προσωνύμιο ‘Οσιρης’.
Το γνωστότερο ταφικό τελετουργικό ήταν το ‘Άνοιγμα του Στόματος’. Ο ιερέας-Ώρος πλησίαζε το άγαλμα του νεκρού-Όσιρη και με ένα ειδικό εργαλείο σαν κοπίδι ακουμπούσε πρώτα τα χείλη του αγάλματος και μετά τα μάτια του. Με τον τρόπο αυτό, ο Ώρος ‘άνοιγε’ το στόμα του νεκρού για να μπορεί να τραφεί και τα μάτια του για να μπορεί να βλέπει σε αυτή τη νέα του ζωή.
Στον τάφο τοποθετούνταν επίσης διάφορα αντικείμενα που μπορεί να χρειαζόταν ο νεκρός, καθώς και πολλά μικρά αγαλματίδια, τα λεγόμενα Ουσάμπτις, τα οποία θα υπηρετούσαν τον νεκρό στην άλλη του ζωή.
Για το πέρασμα των νεκρών στον Κάτω Κόσμο και το ταξίδι τους σώζονται πολλές λεπτομέρειες στην γνωστή Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών, μια σειρά κειμένων, εικόνων και προσευχών που είτε θάβονταν μαζί με τον νεκρό, είτε ζωγραφίζονταν στους τοίχους των τάφων. Τα κείμενα αυτά βοηθούσαν τους νεκρούς να βρουν πιο εύκολα τον δρόμο για τον Κάτω Κόσμο.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω ταφικά έθιμα τελούνταν αρχικά μόνο για τους Φαραώ και αργότερα για τους ιερείς και τους ευγενείς. Ο φτωχός πληθυσμός της Αιγύπτου δεν μπορούσε να θάψει τους νεκρούς του με αυτό τον τρόπο, με αποτέλεσμα να τους θάβουν στην άμμο. Αν ληφθεί υπόψη η σημασία που είχε για εκείνους η ζωή μετά τον θάνατο, θα γίνει κατανοητή ο ψυχολογική πίεση και ο φόβος που τους κατέκλυζε.
Και εφόσον μόνο οι νεκροί που είχαν ταφεί με όλες τις κατάλληλες τελετουργίες γίνονταν δεκτοί στον Κάτω Κόσμο, εκείνοι που είχαν ταφεί χωρίς αυτές ήταν καταδικασμένοι, κατά τις λαϊκές δοξασίες, είτε να επιστρέφουν στην γη σαν βρικόλακες και να προκαλούν κακό στους ζωντανούς, είτε να πηγαίνουν σε έναν άλλο κόσμο, μια μορφή κόλασης, όπου όλα γίνονταν ανάποδα: περπατούσαν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά, έτρωγαν από τον πρωκτό και αφόδευαν από το στόμα.
Η θρησκεία του Όσιρη έφερε μαζί της πολλές καινούριες ιδέες. Εκτός από την μεταθανάτια ζωή, έφερε και την πίστη στην μετενσάρκωση. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που υποστήριξε ότι η ψυχή ήταν αθάνατη και ότι μετά τον θάνατο του ανθρώπινου σώματος, η ψυχή ξαναγύριζε σε σώμα ζώου. Και αφού περνούσε από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου (ζώα της στεριάς, πτηνά, ψάρια) επέστρεφε ξανά με ανθρώπινο σώμα. Ο χρόνος που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί αυτή η φάση εξέλιξης ήταν 3000 χρόνια. Και ως συνήθως, η διαδικασία της μετενσάρκωσης αφορούσε μόνο τους Φαραώ, τους ιερείς και τους ευγενείς.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που καθιέρωσε την τέλεση Μυστηρίων στην θρησκεία τους, έστω στην πρωταρχική μορφή τους. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος υποστηρίζουν ότι τα αρχαία Αιγυπτιακά Μυστήρια ήταν η βάση στην οποία στηρίχτηκαν τα ελληνικά Μυστήρια, ιδιαίτερα τα Ελευσίνια…


ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ Η ΨΥΧΗ ΠΕΡΝΑ ΣΕ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!
written by ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Μαΐ 11, 2016
kvantiki-theoria-apodiknii-psichi-perna-allo-simpan-meta-thanato


Ένα βιβλίο με τίτλο «Βιοκεντρισμός: Πώς η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της φύσης του Σύμπαντος» έχει γίνει δημοφιλές στο Διαδίκτυο, επειδή περιέχει την αντίληψη ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο του σώματος, αλλά μπορεί να διαρκέσει για πάντα με την μετανάστευση της ψυχής.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο επιστήμονας Δρ Robert Lanza, που ψηφίστηκε από τους τους NY Times ως ο 3ος πιο σημαντικός εν ζωή επιστήμονας , δεν έχει καμία αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι πιθανό.

Εδώ και καιρό ο Lanza είναι γνωστός στην επιστημονική κοινότητα για τις προηγμένες μεθόδους που χρησιμοποιεί και είναι ειδικός στην αναγεννητική ιατρική και επιστημονικός διευθυντής της Advanced Cell Technology Company. Είχε κάνει εκτεταμένες έρευνες στο παρελθόν πάνω στα βλαστικά κύτταρα και πολλά επιτυχημένα πειράματα σχετικά με την κλωνοποίηση απειλούμενων ζωικών ειδών.

Πριν λίγα χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη Φυσική, την Κβαντομηχανική και την Αστροφυσική. Από αυτό το εκρηκτικό μείγμα επιστημών προέκυψε η νέα θεωρία του Βιοκεντρισμού, που ο καθηγητής επικαλείται από τότε. Ο Βιοκεντρισμός διδάσκει ότι η ζωή και η συνείδηση είναι θεμελιώδεις στο σύμπαν. Πιστεύει πως η συνείδηση δημιουργεί το υλικό σύμπαν και όχι κάτι άλλο πέρα από αυτή.

Ο Lanza επικεντρώνει την αιτιολόγηση της θεωρίας του στην ίδια τη δομή του σύμπαντος, τους νόμους της φυσικής και τις δυνάμεις και τις σταθερές που διέπουν το σύμπαν, που φαίνεται να προάγουν και να έχουν τελειοποιηθεί για τη ζωή, πράγμα που σημαίνει ότι η νοημοσύνη υπήρχε πριν πριν την ύλη. Ισχυρίζεται επίσης ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αντικείμενα ή πράγματα, αλλά μάλλον εργαλεία της νόησης των όντων.

Ο Lanza υποστηρίζει ότι κουβαλάμε και μεταφέρουμε τον χώρο και το χρόνο γύρω με μας, όπως η χελώνα μεταφέρει το καβούκι της. Αυτό σημαίνει ότι όταν το κέλυφος αποκολληθεί από πάνω μας (ο χώρος και ο χρόνος), εμείς εξακολουθούμε να υπάρχουμε.

Η θεωρία υπονοεί ότι δεν υπάρχει θάνατος της συνείδησης. Υπάρχει μόνο μόνο η σκέψη του συνειδησιακού θανάτου, επειδή οι άνθρωποι ταυτίζονται με το υλικό τους σώμα. Πιστεύουν ότι αφού το σώμα πρόκειται να χαθεί, αργά ή γρήγορα, το ίδιο θα γίνει και με τη συνείδησή. Εάν το σώμα δημιουργεί τη συνείδηση, τότε η συνείδηση θα εξαφανιστεί μαζί με το θάνατο του σώματος.

Αλλά, αν το σώμα λαμβάνει τη συνείδηση με τον ίδιο τρόπο που η καλωδιακή τηλεόραση λαμβάνει τα δορυφορικά σήματα, τότε, φυσικά, η συνείδηση δεν τελειώνει με το θάνατο του υλικού περιβλήματος. Στην πραγματικότητα, η συνείδηση υπάρχει έξω από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου. Είναι σε θέση να είναι οπουδήποτε: στο ανθρώπινο σώμα και έξω από αυτό. Με άλλα λόγια, είναι μη εντοπισμένη κατά τον ίδιο τρόπο που τα κβαντικά αντικείμενα είναι μη εντοπισμένα.

Ο Lanza πιστεύει, επίσης, ότι υπάρχουν ταυτόχρονα πολλαπλά σύμπαντα. Σε ένα από αυτά, το σώμα μπορεί να είναι νεκρό, ενώ σε κάποιο άλλο να συνεχίζει να υφίσταται απορροφώντας τη συνείδηση, που μεταπήδησε σε αυτό το σύμπαν. Αυτό σημαίνει ότι η συνείδηση κάποιου που πεθαίνει ταξιδεύει μέσω ενός τούνελ και καταλήγει όχι στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά σε έναν παρόμοιο κόσμο με αυτόν που κάποτε κατοικούσε, αλλά αυτή τη φορά ζωντανή. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς και απείρως.

Πολλαπλοί κόσμοι

Αυτή η ελπιδοφόρα, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενη θεωρία μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας, έχει πολλούς αυθόρμητους υποστηρικτές, όχι μόνο ανθρώπους που αναζητούν μια ελπίδα, αλλά και ορισμένους γνωστούς επιστήμονες. Είναι οι φυσικοί και οι αστροφυσικοί που συμφωνούν με την ύπαρξη παράλληλων κόσμων και που προτείνουν τις θεωρίες για τα πολλαπλά σύμπαντα. Υπερασπίζονται αυτές τις θεωρίες και πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι που απαγορεύουν την ύπαρξη παράλληλων κόσμων.

Ο πρώτος που αναφέρθηκε σε παράλληλους κόσμους ήταν ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας H.G. Wells, ο οποίος αναφέρθηκε σε αυτούς το 1895 στην ιστορία του «Η πόρτα στον τοίχο». Μετά από 62 χρόνια, η ιδέα αυτή εξελίχθηκε από τον Δρ Hugh Everett στη μεταπτυχιακή του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Η βασική του διατύπωση είναι ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή, ο κόσμος χωρίζεται σε αναρίθμητα παρόμοια αντίγραφα, τα οποία την αμέσως επόμενη στιγμή εξελίσσονται διαφορετικά και χωρίζονται με τη σειρά τους σε άλλα. Σε ορισμένους από αυτούς τους κόσμους που μπορεί να είστε παρών, μπορεί να διαβάζετε αυτό το άρθρο σε ένα σύμπαν και σε άλλο να βλέπετε τηλεόραση.

Ο κινητήριος μοχλός για αυτές τις εκδοχές είναι οι πράξεις μας, εξήγησε ο Everett. Αναλόγως με τις επιλογές που έχουμε για να κάνουμε κάτι, το σύμπαν χωρίζεται σε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις.

Στη δεκαετία του 1980, ο Andrei Linde, επιστήμονας από το Ινστιτούτο Φυσικής του Lebedev, ανέπτυξε τη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων. Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Ο Linde εξήγησε: Το Διάστημα αποτελείται από πολλές διαστελλόμενες σφαίρες, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν παρόμοιες σφαίρες και ούτω καθεξής έως το άπειρο. Απέχουν μεταξύ τους εντός του σύμπαντος και η κάθε μια δεν γνωρίζει την ύπαρξη της άλλης, αλλά αποτελούν μέρη του ίδιου φυσικού σύμπαντος.

Το γεγονός ότι το σύμπαν μας δεν είναι μοναδικό υποστηρίζεται από τα δεδομένα που έλαβε το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα, οι επιστήμονες κατάφεραν να συνθέσουν τον πιο ακριβή χάρτη του κοσμικού μικροκυματικού φόντου, που λέγεται επίσης κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου υποβάθρου, που οφείλεται στο Big Bang και υπάρχει μέχρι σήμερα. Από αυτόν τον χάρτη διαπιστώθηκε επίσης ότι το σύμπαν έχει πολλές σκοτεινές εσοχές που αντιπροσωπεύονται από μερικές τρύπες και εκτεταμένα κενά.

Η θεωρητικός φυσικός Laura Mersini-Houghton του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας με τους συνεργάτες της υποστηρίζει πως οι ανωμαλίες του μικροκυματικού κοσμικού υποβάθρου υφίστανται λόγω του γεγονότος ότι το σύμπαν μας επηρεάζεται από άλλα γειτονικά σύμπαντα. Οι τρύπες και τα κενά στον χάρτη είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιδράσεων των γειτονικών συμπάντων στο δικό μας.

Ψυχή

Πριν αναπτύξαμε τις θεωρίες που δείχνουν πως υπάρχουν πολλές επιλογές που θα μπορούσε να έχει η ψυχή ώστε να μεταναστεύσει μετά το θάνατο, αλλά μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της ψυχής; Υπάρχει κάποια επιστημονική θεωρία που να επικυρώνει μια τέτοια αξίωση;

Σύμφωνα με τον Δρ Stuart Hameroff, οι επιθανάτιες εμπειρίες συμβαίνουν όταν οι κβαντικές πληροφορίες, που βρίσκονται στο νευρικό σύστημα, εγκαταλείπουν το σώμα και διαλύονται μέσα στο σύμπαν. Σε αντίθεση με την υλιστική προσέγγιση της συνείδησης, ο Δρ Hameroff προσφέρει μια εναλλακτική εξήγηση, που μπορεί ίσως να βασίζεται τόσο στην ορθολογική επιστημονική προσέγγιση, όσο και στην προσωπική διαίσθηση και εμπειρία.

Η Συνείδηση κατοικεί, σύμφωνα με τον Stuart και τον Βρετανό φυσικό Sir Roger Penrose, στους μικροσωληνίσκους των κυττάρων του εγκεφάλου, οι οποίοι είναι η αρχική τοποθεσία της κβαντικής επεξεργασίας. Μετά το θάνατο, η κβαντική πληροφορία απελευθερώνεται από το σώμα, πράγμα που σημαίνει ότι η συνείδησή την ακολουθεί. Υποστηρίζουν ότι η αίσθηση της συνείδησής είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων της κβαντικής βαρύτητας σε αυτούς τους μικροσωληνίσκους, μια θεωρία που ονομάστηκε ενορχηστρωμένη αντικειμενική μετατροπή (Orch-OR).

Η Συνείδηση ή τουλάχιστον η ανεπεξέργαστη πρώιμη μορφή της θεωρείται πως είναι μια θεμελιώδης ιδιότητα του σύμπαντος, σύμφωνα με τους παραπάνω επιστήμονες, που υπάρχει από την πρώτη στιγμή του σύμπαντος κατά τη διάρκεια του Big Bang. «Σε ένα τέτοιο σύστημα, η πρωτο-συνειδησιακή εμπειρία είναι μια από τις βασικές ιδιότητες της φυσικής πραγματικότητας προσπελάσιμη από τις κβαντικές διαδικασίες που σχετίζονται με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου.

Οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα, αποτελούνται από το ίδιο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένο το σύμπαν και μπορεί να υπάρχουν από την αρχή του χρόνου. Οι εγκέφαλοί μας είναι απλώς δέκτες της πρωτο-συνείδησης την οποία ενισχύουν πράγμα που είναι ενύπαρκτο στη δομή του χωροχρόνου. Έτσι, πράγματι, ένα μέρος της συνείδησής, το άυλο, θα ζήσει μετά το θάνατο του φυσικού σώματος;

Ο Δρ Hameroff δήλωσε στο ντοκιμαντέρ Through the Wormhole του Science Channel: «Αν η καρδιά σταματήσει να χτυπά, το αίμα σταματά να ρέει στις φλέβες, έτσι οι μικροσωληνίσκοι χάνουν την κβαντική κατάσταση τους. Η κβαντική πληροφορία εντός των μικροσωληνίσκων δεν καταστρέφεται, δεν μπορεί να καταστραφεί, απλώς διανέμει και διασκορπίζεται στο σύμπαν«. Ο Robert Lanza προσθέτει εδώ ότι όχι μόνο θα υπάρχει στο υφιστάμενο σύμπαν, αλλά ίσως υπάρχει και σε ένα άλλο σύμπαν.

Εάν ο ασθενής αναβιώσει, συνέλθει και η καρδιά του αρχίσει να χτυπά ξανά, αυτή η κβαντική πληροφορία επανέρχεται πίσω στα μικροσωληνίσκους και ο ασθενής περιγράφει την εμπειρία του.

Και προσθέτει: «Αν ο ασθενής δεν αναβιώσει, και πεθάνει, είναι πιθανό αυτή η κβαντική πληροφορία να μπορεί να υπάρξει έξω από το σώμα, ίσως επ ‘αόριστον, ως ψυχή.«

Η σύνδεση της συνείδησης με την κβαντική θεωρία εξηγεί πράγματα όπως τις επιθανάτιες εμπειρίες, την αστρική προβολή, τις εξωσωματικές εμπειρίες, ακόμα και τη μετενσάρκωση χωρίς να χρειάζεται να προσφύγουμε σε θρησκευτικές ιδεολογίες. Η ενέργεια της συνειδητότητας μπορεί να ανακυκλώνεται εκ νέου σε διαφορετικά σώματα με κάποιον τρόπο ή να υπάρχει έξω από το φυσικό σώμα σε κάποιο άλλο επίπεδο της πραγματικότητας ή να μεταβαίνει σε ένα άλλο σύμπαν.
- See more at: http://apocalypsejohn.com/kvantiki-theoria-apodiknii-psichi-perna-allo-simpan-meta-thanato/#sthash.pfRc7gAc.dpuf